Search results

Sort By:

Limit search:

Przetoki odbytniczo-pochwowe ze szczególnym uwzględnieniem przetok powstałych po radioterapii nowotworów narządów miednicy mniejszej

100%

Wręczycka-Cegielny P., Herman R. M.

Current Gynecologic Oncology

2010

vol. 8

issue 4

256-264

Background: Rectovaginal fistula (RVF) is a pathological channel lined with epithelium, located between rectum and vagina. RVFs account for about 5% of anorectal fistulas. Due to differences in etiology, location and diameter, no single algorithm of management of such conditions has been developed. Therefore, an individual approach in the diagnostic-therapeutic workup is mandatory. A particular variant of RVF are fistulas developing as a sequel of radiotherapy of intrapelvic tumors, mainly of cervical, vaginal, rectal and anal origin. They usually appear within 2 years after termination of treatment, although there are documented cases developing even 20 years after termination of radiotherapy. In the Polish literature, the incidence of radiationinduced RVF is estimated at 0.2-2.0%, while in international publications this rate varies from 0.3 to 6%. It appears, however, that the true incidence of RVF may be considerably higher. Several techniques for the management of RVF have been described, using various approaches and of varying extent and complexity. Local techniques are used mostly in small and low fistulas, rarely in the case of medium-sized fistulas. High fistulas are treated using the transabdominal route. In the case of radiation-induced fistulas, the technique of choice is the one described by Parks. Aim of paper: Our purpose is to provide a systematic review of current concepts concerning causes, diagnosis and treatment of RVF, with particular emphasis of fistulas following radiotherapy for intrapelvic tumors. Conclusions: RVF constitutes an important clinical problem, significantly influencing the patient’s everyday life and compromising her quality of life. This is a very complex condition and only a multidisciplinary approach, including surgeon, gynecologist, oncologist and radiotherapist as well as representatives of other medical specialties, provides hopes for developing an effective therapeutic algorithm. Correct diagnosis of type of fistula, selection of most appropriate therapeutic method and careful surgical technique may contribute to a favorable outcome in about 80% of the cases.

Wstęp: Przetoką odbytniczo-pochwową nazywamy patologiczny kanał wysłany nabłonkiem, zlokalizowany między odbytnicą a pochwą. Tego typu przetoki stanowią około 5% przetok anorektalnych. Ponieważ różnią się one etiologią, lokalizacją i średnicą, nie istnieje jeden algorytm postępowania w przypadku zdiagnozowania tego powikłania. Konieczna staje się indywidualizacja w procesie diagnostyczno-terapeutycznym. Szczególnym rodzajem przetoki odbytniczo-pochwowej jest przetoka powstała po leczeniu energią promienistą nowotworów narządów miednicy mniejszej, głównie szyjki macicy, pochwy, odbytnicy lub odbytu. Najczęściej pojawiają się one do 2 lat od zakończenia leczenia, choć znane są przypadki pojawienia się tego powikłania nawet w 20 lat po zakończeniu radioterapii. W piśmiennictwie polskim częstość popromiennych przetok odbytniczo-pochwowych ocenia się na 0,2-2%, w piśmiennictwie światowym – 0,3-6%. Wydaje się, iż są one jednak zjawiskiem częstszym, niż się powszechnie uważa. Opisano liczne techniki leczenia operacyjnego przetok odbytniczo-pochwowych – z różnych dostępów i o różnej rozległości i złożoności. Miejscowe techniki stosuje się w przypadku przetok małych, niskich, rzadziej średnich, przetoki wysokie leczy się chirurgicznie z dostępu przezbrzusznego. W przypadku przetok popromiennych metodą z wyboru jest operacja sposobem Parksa. Cel: Celem pracy jest usystematyzowanie aktualnego stanu wiedzy na temat przyczyn powstawania, diagnostyki i leczenia przetok odbytniczo-pochwowych, ze szczególnym uwzględnieniem przetok powstałych po radioterapii z powodu nowotworów narządów miednicy mniejszej. Wnioski: Przetoka odbytniczo-pochwowa stanowi problem istotnie modyfikujący sposób życia pacjentek i diametralnie pogarszający jego jakość. Problem RVF jest niezwykle złożony i wydaje się, że jedynie podejście multidyscyplinarne, z udziałem chirurga, ginekologa, onkologa, radioterapeuty, a nierzadko też specjalistów innych dziedzin, daje nadzieję na stworzenie właściwego algorytmu postępowania. Właściwe rozpoznanie rodzaju przetoki, wybór metody leczenia i staranna technika chirurgiczna pozwalają na osiągnięcie sukcesu terapeutycznego w 80% przypadków.

Możliwości leczenia popromiennych przetok odbytniczo-pochwowych

71%

Wręczycka-Cegielny P., Cegielny T., Herman R. M., Opławski M., Kojs Z.

Current Gynecologic Oncology

2016

vol. 14

issue 2

121-132

A pathological communication between the rectum and the vagina, referred to as rectovaginal fistula, can develop as a result of a number of factors. Fistula caused by ionizing energy treatment, which belongs to the most serious late radiation-induced complications, is a special type of this abnormality. This type of fistulas are classified as complex fistulas. Their surgical treatment is very difficult and shows poor efficacy as well as high rate of recurrence. Therefore, it is still a serious and current problem of women after radiation therapy for gynecologic cancer. The quality of life in patients with this complication is dramatically poor. Despite completed cancer treatment, women with radiation-induced rectovaginal fistula are often unable to resume their previous social roles, including work. Therefore, it is important to determine the optimal management strategy in these patients. Although it may seem impossible to develop a simple diagnostic and therapeutic algorithm due to different fistula locations and sizes, the knowledge on the basic management strategies increases the chance of success. A surgery using the transabdominal approach described by Parks is the primary surgical technique. However, new reports on repair techniques, particularly less invasive ones, occasionally occur in literature. Therefore, we present a current literature review of treatment options in radiation-induced rectovaginal fistulas.

Do patologicznej komunikacji między odbytnicą a pochwą – zwanej przetoką odbytniczo-pochwową – może dojść na skutek działania wielu różnych czynników. Szczególnym rodzajem tego zaburzenia jest przetoka powstająca w wyniku leczenia energią jonizującą, czyli jedno z najcięższych późnych powikłań popromiennych. Przetoki te klasyfikuje się jako złożone, a leczenie chirurgiczne jest ekstremalnie trudne oraz wciąż cechuje się niską skutecznością i znaczącym odsetkiem nawrotów. To poważny i nadal aktualny problem kobiet po radioterapii nowotworów narządu rodnego. Jakość życia pacjentek, u których występuje to powikłanie, jest dramatycznie zła. Chore z popromienną przetoką odbytniczo-pochwową mimo zakończenia leczenia onkologicznego często nie mogą powrócić do swoich dotychczasowych ról społecznych, w tym do pracy zawodowej. Ważne jest zatem ustalenie optymalnego postępowania. Choć ze względu na różnice w lokalizacji i wielkości przetok niemożliwe wydaje się opracowanie prostego algorytmu diagnostyczno-terapeutycznego, to znajomość podstawowych zasad postępowania zwiększa szansę na powodzenie. Główną techniką zabiegową pozostaje operacja sposobem Parksa z dostępu przezbrzusznego. Co jakiś czas pojawiają się jednak w piśmiennictwie nowe doniesienia na temat technik naprawczych, szczególnie tych małoinwazyjnych, dlatego w artykule przedstawiono aktualny przegląd literatury dotyczącej leczenia popromiennych przetok odbytniczo-pochwowych.

Refine search results

2 Current Gynecologic Oncology

1 2016

1 2010

2 Herman R. M.

2 Wręczycka-Cegielny P.

1 Cegielny T.

1 Kojs Z.

1 Opławski M.

Search results

Przetoki odbytniczo-pochwowe ze szczególnym uwzględnieniem przetok powstałych po radioterapii nowotworów narządów miednicy mniejszej

Możliwości leczenia popromiennych przetok odbytniczo-pochwowych