Search results

1

Delusional Misidentification Syndrome: dissociation between recognition and identification processes

100%

Leis K., Mazur E., Racinowski M., Jamrożek T., Gołębiewski J., Gałązka P., Pąchalska M.

Acta Neuropsychologica

|

2019

|

vol. 17(4)

456-467

EN

Delusional misidentification syndrome (DMS) is an umbrella term for syndromes of intermetamorphosis, Fregoli, and Capgras. DMS) is thought to be related to dissociation between recognition and identification processes. DMS was described for the first time in 1932 as a variant of the Capgras syndrome and is currently on the DSM-V list of diseases as an independent disease entity. Patients affected by DMS believed that people around them, most often family, have changed physically (appearance) and mentally (character). Other symptoms include confabulation, derealization or depersonalization. In patients, aggressive behavior is often observed, aimed at alleged doppelgangers resulting from the sense of being cheated and manipulated. With the intermetamorphosis syndrome, for example, schizophrenia, depression, bipolar disorder or other misidentification syndromes (Fregoli's, Capgras) may coexist. There is also a reverse intermetamorphosis, where the object of the changed appearance or character becomes the patient himself. One of its forms may be lycanthropy. The etiology of the intermetamorphosis has not been fully understood, one of the reasons may be brain damage and changes in the parietal and/or temporal lobes of the right hemisphere. It may then damage long neuronal connections to the frontal areas of the brain, disturbances of working memory (WM) accountable for the keep and online management of data, so that it is available for further processing, and the patient's will be uncritical. The basic method of diagnosis of this delusion is a medical interview with the patient. Other diagnostic methods include computed tomography, magnetic resonance imaging, EEG and ERPs. Experimental methods include searching for the neuromarker of DMS. Currently, there are no treatment guidelines of this delusional disorder, and pharmacotherapy experimental, but the drugs from the group of neuroleptics and lithium seem effective. Some hope for the treatment is created by neurotherapy, but it is also experimental.

2

Zespół Fregolego

100%

Miętkiewicz K., Litwin K., Leis K., Gapska D., Aleksiewicz T., Gałązka P.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2018

|

vol. 18

|

issue 3

325-329

EN

The first information on the Fregoli syndrome (delusion) was presented in 1927 by Courbon and Fail. This entity is a part of a wider range of delusional misidentification syndromes. The feature which distinguishes the Fregoli syndrome is the patient’s conviction that some persons known to them constantly change their appearance while retaining their existing psychological characteristics. Delusions of persecution are also present. Researchers classify this disorder in many ways, there are also various hypotheses about its development. There are reasons to believe that this condition often develops in paranoid schizophrenia, following head injuries and in dementia associated with Alzheimer’s disease. The list of medical conditions involving the Fregoli syndrome is significantly longer, however. Considering the small amount of epidemiological data, it can be inferred that the disorder occurs very rarely. There is little available information both on the Fregoli syndrome and on the whole group of delusional misidentification syndromes. Taking into consideration the patient’s age and comorbidity allows to distinguish the disorder from other disease entities belonging to the group mentioned above. Researchers distinguish two main pathophysiological hypotheses: an organic and a psychodynamic one. A wide range of symptoms characterise the disorder, which may be connected with the presence of other diseases. In the diagnosis of the disease entity, the following imaging techniques are used: computed tomography, magnetic resonance imaging, single-proton emission computed tomography, positron emission tomography, electroencephalography and echoencephalography. The therapy frequently consists in treating the primary cause as a result of which Fregoli syndrome secondarily appeared. Neuroleptics are mainly used, but other groups of medication are also prescribed. Apart from pharmacological treatment, electroconvulsive therapy, psychotherapy and sociotherapy are used as well.

PL

Pierwsze informacje na temat zespołu Fregolego przedstawili w 1927 roku Courbon i Fail. Jednostka ta wchodzi w skład szerszej grupy urojeniowych zespołów błędnej identyfikacji (delusional misidentification syndromes). Cechą, która wyróżnia zespół Fregolego, jest przeświadczenie pacjenta, że znane mu osoby ciągle zmieniają wygląd, lecz zachowują dotychczasowe cechy psychologiczne. Występują również urojenia prześladowcze. Badacze klasyfikują omawiany zespół na wiele sposobów, można też znaleźć różne hipotezy na temat jego powstawania. Istnieją podstawy, by przypuszczać, że schorzenie to często rozwija się w schizofrenii paranoidalnej, przy urazach głowy i w demencji związanej z chorobą Alzheimera. Lista jednostek chorobowych, z którymi wiąże się zespół Fregolego, jest jednak dużo dłuższa. Na podstawie niewielkiej ilości danych epidemiologicznych można przypuszczać, że przedstawiane schorzenie występuje bardzo rzadko. Dostępnych jest niewiele informacji zarówno o zespole Fregolego, jak i o całej grupie urojeniowych zespołów błędnej identyfikacji. Na odróżnienie omawianego zespołu od innych jednostek należących do powyższej grupy pozwalają uwzględnienie wieku pacjenta i współwystępowanie dodatkowych chorób. Naukowcy wyróżniają dwie główne hipotezy patofizjologiczne: organiczną i psychodynamiczną. Objawy tworzą szerokie spektrum i mogą być związane z obecnością innych schorzeń. W rozpoznawaniu zespołu wykorzystuje się techniki diagnostyki obrazowej: tomografię komputerową, rezonans magnetyczny, tomografię emisyjną pojedynczych fotonów, pozytonową tomografię emisyjną, elektroencefalografię i echoencefalografię. Terapia często polega na leczeniu pierwotnej przyczyny, w wyniku której wtórnie wystąpił zespół Fregolego. Zastosowanie mają głównie neuroleptyki, ale sięga się też po inne grupy leków. Oprócz leczenia farmakologicznego stosuje się terapię elektrowstrząsową, psychoterapię i socjoterapię.

3

Zespół Cotarda – przegląd aktualnej wiedzy

100%

Leis K., Gapska D., Aleksiewicz T., Litwin K., Miętkiewicz K., Gałązka P.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2018

|

vol. 18

|

issue 3

320-324

EN

Cotard’s syndrome, originally described by a French physician Jules Cotard in 1880 as le délire des négations (the delirium of negation), is a condition in which the patient experiences nihilistic delusions, assuming their own death and, paradoxically, resulting immortality. This extremely rare mental illness often co-occurs with depression, schizophrenia and other conditions characterised by misidentification, such as Capgrass delusion or Fregoli delusion. Whilst it is still open to investigation whether Cotard’s syndrome is to be considered an independent clinical entity, certain symptoms specific to the disease and some structural brain changes seem to support this theory. However, owing to its extremely low prevalence, Cotard’s syndrome is not included in either the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) or the International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems (ICD-10) of the World Health Organization. Currently, management depends on the most likely underlying cause, e.g. depression, schizophrenia, subdural hematoma, AIDS, Parkinson’s disease or hydrophobia. Substances known to be effective in different cases include antidepressants and antipsychotics. Despite multiple attempts at classifying the condition, the 1995 classification by Berrios and Luque, subdividing Cotard’s syndrome into three types, is the most popular one by far. The first type involves depression and hallucinations, the second is known as Cotard’s syndrome type I (absence of depressive episodes but with hypochondriac delusions), whilst Cotard’s syndrome type II is also characterised by depression.

PL

Zespół Cotarda, w 1880 roku opisany przez francuskiego lekarza Jules’a Cotarda jako le délire des négations (złudzenie negacji), to choroba, w której pacjent doświadcza urojeń nihilistycznych i przeświadczenia o własnej śmierci, a następnie – nieśmiertelności. Ta niezwykle rzadka jednostka współwystępuje często z depresją, schizofrenią czy innymi chorobami charakteryzującymi się zaburzeniem identyfikacji: zespołem Capgrasa i zespołem Fregolego. Do dziś dyskutuje się, czy zespół Cotarda powinien zostać uznany za samodzielną jednostkę chorobową; ze względu na niespotykane w żadnym innym zespole objawy i zmiany w strukturach mózgu rozwiązanie to zyskuje coraz liczniejszych zwolenników. Z uwagi jednak na rzadkość występowania omawianego zespołu nie uwzględniają go ani Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-V), ani Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-10). Obecnie leczenie ma charakter przyczynowy, czyli skupia się na terapii choroby, która najprawdopodobniej powoduje zespół Cotarda (depresja, schizofrenia, krwiak podtwardówkowy, ale również AIDS, choroba Parkinsona, hydrofobia). Wśród skutecznych substancji wymienia się leki przeciwdepresyjne i przeciwpsychotyczne. Mimo istnienia wielu podziałów najbardziej znana jest klasyfikacja Berriosa i Luque’a z 1995 roku. Badacze ci wyróżnili trzy postacie choroby: postać z depresją i halucynacjami, zespół Cotarda I(bez depresji, z zaburzeniami hipochondrycznymi) i zespół Cotarda II (z depresją).

Refine search results

2 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

1 Acta Neuropsychologica

1 2019

2 2018

3 Gałązka P.

3 Leis K.

2 Aleksiewicz T.

2 Gapska D.

2 Litwin K.

2 Miętkiewicz K.

1 Gołębiewski J.

1 Jamrożek T.

1 Mazur E.

1 Pąchalska M.

1 Racinowski M.

Delusional Misidentification Syndrome: dissociation between recognition and identification processes

Zespół Fregolego

Zespół Cotarda – przegląd aktualnej wiedzy