Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl
Preferences help
Polish version English version Language
enabled [disable] Abstract
Number of results

Results found: 10

Number of results on page
first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Ocena procesu gojenia się rany operacyjnej zaopatrzonej samoadaptacyjnym szwem skórnym lub staplerem mechanicznym Evaluation of the surgery wound healing process using self‑adaptive skin suture or mechanical staple

100%
Sztuczka E., Jackowski M., Żukowska W.
Polish Journal of Surgery
|
2016
|
vol. 88(4)
180-187
PL
Gojenie się rany jest skomplikowanym i rozłożonym w czasie procesem. Występowanie licznych obciążeń, stanów chorobowych, jak również uwarunkowania zewnętrzne, mają istotny wpływ na ryzyko powstania potencjalnych powikłań. Przygotowując pacjenta do zabiegu należy zwrócić uwagę na szereg czynników determinujących prawidłowy proces gojenia. Celem pracy było porównanie wyników wczesnego okresu gojenia rany operacyjnej z dostępu przez laparotomię przy zastosowaniu techniki samoadaptacyjnego szwu oraz staplera do zamykania powłok skórnych. Materiał i metodyka. Badaniem objęto 120 pacjentów zakwalifikowanych do trzech grup, zróżnicowanych pod względem stopnia czystości rany operacyjnej według CDC (Center for Disease Control and Prevention). Zastosowano obiektywne kryteria wykluczenia pacjentów ze względu na wyższe ryzyko wystąpienia powikłań. Warstwę skóry zamykano monofilamentowym szwem skórnym lub bądź jednorazowym staplerem. Prowadzono dziesięciodniową obserwację procesu gojenia się ran operacyjnych. Badanie było randomizowane. Wyniki. W przypadku grup pacjentów „rana czysta” i „rana czysta/skażona” nie zaobserwowano znaczących różnic w procesie gojenia ran. W grupie badanych „rana zakażona/brudna” zanotowano istotnie wyższą liczbę powikłań w procesie gojenia ran (p<0,05), w których zastosowano zaopatrzenie skóry monofilamentowym szwem chirurgicznym. Wnioski. Należy przyjąć, że zastosowanie szwu mechanicznego w ranach zakażonych/brudnych jest bardziej rekomendowane ze względu na niższe ryzyko powikłań gojenia rany. W przypadku ran czystych i czystych/skażonych dobór materiału szewnego nie ma istotnego wpływu na proces gojenia rany.
2
Publication available in full text mode
Content available

Evaluation Of the surgery wound healing process using self‑adaptive SKIN suture OR mechanical stapler

100%
Sztuczka E., Jackowski M., Żukowska W.
Polish Journal of Surgery
|
2016
|
vol. 88(4)
180-187
EN
Wound healing is a complex and time-phased process. The occurrence of numerous negative conditions as well as external factors have a significant influence on the risk of potential complications. Preparing the patient for surgery, attention should be paid to a number of factors determining the proper healing process. The aim of the study was to compare the results of the early period of surgical wound healing process with access via laparotomy using techniques, which are self-adaptive sutures and mechanical staplers used for skin closure. Material and methods. The study included 120 patients divided into three groups, according to the degree of wound continence, in accordance with the CDC (Center for Disease Control and Prevention). Exclusion criteria based on objective analysis were applied for patients with a higher risk of complications. In all cases the skin layer was closed with monofilament suture or single-patient use stapler. A ten-day observation of the wound healing process was implemented. The study was randomized. Results. In the case of patients groups identified as a “Clean Wound “ and “ Clean / Infected Wound“ no significant differences were discovered. In the group “Contaminated/Infected Wound “significantly higher percentage of wound-healing complications were reported (p < 0.05) for which monofilament sutures was used. Conclusions. The study showed, that mechanical stapler is recommended for contaminated/infected surgical wounds due to significantly lower risk of complications. In the case of wounds divided as a “Clean” and “Clean/Infected” type of suturing material has no significant effect on wound healing.
3
Publication available in full text mode
Content available

Endoskopowa nekrozektomia pod kontrolą obrazu fluoroskopowego w trakcie drenażu przezściennego martwicy ograniczonej trzustki

88%
Jagielski M., Smoczyński M., Adrych K., Sztuczka E., Jackowski M.
Polish Journal of Surgery
|
2020
|
vol. 92(1)
12-17
PL
Wstęp: Leczenie endoskopowe martwicy ograniczonej trzustki, podobnie jak inne metody leczenia małoinwazyjnego, ewaluowało na przestrzeni ostatnich lat. Cel: Celem pracy było określenie skuteczności i bezpieczeństwa endoskopowej nekrozektomii pod kontrolą obrazu fluoroskopowego w trakcie drenażu przezściennego objawowej martwicy ograniczonej trzustki. Materiały i metody: Dokonano retrospektywnej analizy 114 chorych z objawową martwicą ograniczoną trzustki, którzy byli leczeni endoskopowo w latach 2011–2016. Wyniki: Endoskopową nekrozektomię pod kontrolą obrazu fluoroskopowego w trakcie drenażu przezściennego przeprowadzono u 24/114 (21,05%) chorych. Średnia liczba procedur endoskopowych wynosiła 8,88 (3–27). Czynny drenaż martwicy trzustki był prowadzony średnio przez 40,1 (11–96) dni, zaś średnia liczba zabiegów endoskopowej nekrozektomii u jednego chorego wynosiła 6,54 (1–24). Dodatkowy drenaż przezskórny był prowadzony u dwóch osób. Powikłania endoterapii zaobserwowano u 9/24 (37,5%) pacjentów, natomiast sukces terapeutyczny osiągnięto u 23/24 (95,83%) chorych. Średni czas obserwacji wynosił 35 (18–78) miesięcy. Nawrót trzustkowego zbiornika płynowego stwierdzono u 4 pacjentów w trakcie obserwacji, natomiast średni czas pomiędzy zakończeniem endoterapii, a nawrotem zbiornika wynosił 19 (16–22) miesięcy. Nawrotowy trzustkowy zbiornik płynowy był leczony endoskopowo u trzech chorych, a chirurgicznie u jednego chorego. Długoterminowy sukces leczenia endoskopowego martwicy ograniczonej trzustki osiągnięto u 22/24 (91,67%) chorych. Wnioski: Endoskopowa nekrozektomia pod kontrolą obrazu fluoroskopowego w trakcie drenażu przezściennego jest skuteczną i bezpieczną metodą leczenia u wybranych chorych z martwicą ograniczoną trzustki.
4
Publication available in full text mode
Content available

Endoscopic necrosectomy under fluoroscopic guidance during transmural drainage of walled-off pancreatic necrosis (WOPN)

88%
Jagielski M., Smoczyński M., Adrych K., Sztuczka E., Jackowski M.
Polish Journal of Surgery
|
2020
|
vol. 92(1)
12-17
EN
Introduction: The endoscopic treatment of walled-off pancreatic necrosis (WOPN) as well as other minimally invasive methods have been evolving since last years. Aim: The aim of this study is evaluation of efficiency and safety of endoscopic necrosectomy under fluoroscopy done during the transmural drainage in patients with symptomatic WOPN. Material and methods: The retrospective analysis 114 consecutive patients with symptomatic WOPN were treated endoscopically in our medical center between 2011 and 2016. Material and methods: The retrospective analysis 114 consecutive patients with symptomatic WOPN were treated endoscopically in our medical center between 2011 and 2016. Results: Endoscopic necrosectomy was performed under fluoroscopic guidance during transmural drainage in 24/114 (21.05%) patients. The mean amount of endoscopic procedures in each patient was 8.88 (3–27). The active drainage was continued averagely for 40.1 (11–96) days. The avarage number of necrosectomy procedures during continued drainage was 6.54 (1–24) per patient. Additional percutaneous drainage was applied in just two patients. The complications of endotherapy were present in 9/24 (37.5%) patients. The therapeutic success was reached in 23/24 (95.83%) patients. The mean time of observation was 35 [18–78] months. The recurrence of pancreatic fluid collection was stated in 4 patients during the observation time. The mean time between the end of endotherapy and recurrence of fluid collection was 19 [16–22] months. In three patients recurrent fluid collections were treated endoscopically and in one patient were treated surgically. Long-term success of endoscopic treatment of WOPN was reached in 22/24 (91.67%) patients. Conclusions: Endoscopic necrosectomy under fluoroscopic guidance during transmural drainage is successful and safe method of minimally invasive treatment in selected patients with walled-off pancreatic necrosis.
5
Publication available in full text mode
Content available

Recommendations for the standards of equipping of the Bariatric and Metabolic Surgery Center

76%
Sztuczka E., Żukowska W., Jackowski M., Janik M. R., Paśnik K., Michalik M.
Polish Journal of Surgery
|
2018
|
vol. 90(5)
52-56
EN
Introduction: The prevalence of obesity in Poland and worldwide is constantly rising. High effectiveness of bariatric surgery has been proven in literature. It is recommended that bariatric procedures should be done by highly qualified surgeons with the appropriate, up-to-date medical equipment. Aim: The purpose of the study is to establish Polish recommendations and standards for the use of medical equipment for bariatric surgery centers. Materials and methods: The review of the present recommendations of the worldwide organizations and societies (including EAES, IFSO, SAGES) and guidelines was made. On the basis of current literature and authors’s clinical experience we proposed standardized protocol for bariatric surgical equipment. Conclusions: Relevant equipping of bariatric surgery centers and implementation of standardized perioperative and surgery protocols will result in significant improvements in bariatric treatment. This will ensure patients safety, a shorter length of hospital stay and considerably reduce the risk of morbidity. Moreover, it will contribute to the efficacy of the bariatric and metabolic surgery procedures, in accordance with the highest globally accepted standards.
6
Publication available in full text mode
Content available

Rekomendowane standardy wyposażenia ośrodka leczniczego w zakresie chirurgii bariatrycznej i metabolicznej – doświadczenia własne

76%
Sztuczka E., Żukowska W., Jackowski M., Janik M. R., Paśnik K., Michalik M.
Polish Journal of Surgery
|
2018
|
vol. 90(5)
52-56
PL
Ze względu na masę ciała chorego, oraz niejednokrotnie ponadnormatywną posturę, w oddziale chirurgicznym uwzględnić należy wyposażenie w następujący sprzęt: 1. Odpowiednio wzmocnione łóżko szpitalne o szerokości do 120 cm i nośności co najmniej 250–300 kg. Łóżko bariatryczne powinno mieć możliwość podnoszenia leżanki do pozycji zagłówkowej, kucznej, pozycji Trendelenburga (do kąta +10˚) i anty-Trendelenburga (–10˚). W standardzie doposażyć je należy w poręcze i wysięgnik o wzmocnionej konstrukcji oraz solidne lejce ułatwiające wczesne, pooperacyjne uruchomienie pacjenta. 2. Wzmocniony materac (większy komfort zapewni materac próżniowy). 3. Odpowiednie siedzisko, krzesło, wózek inwalidzki, które umożliwią pacjentowi spędzanie czasu w korzystnej dla niego pozycji pionowej (poprawa czynności płuc i krążenia krwi). Siedzisko powinno oferować zadowalające obciążenie robocze do co najmniej 250–300 kg i odpowiednie wymiary siedzenia, które zapewnią wystarczającą przestrzeń dla bioder pacjenta i znajdującej się wokół nich tkanki tłuszczowej oraz uwzględnią kształt ciała chorego, rozkład jego masy (apple – shaped, pear - shaped). Doposażenie siedziska w kółka umożliwia bezpieczne przemieszczanie chorego w dowolne miejsce w szpitalu. 4. Stosowną do badania i leczenia leżankę bariatryczną, która sprosta wykonaniu codziennych czynności terapeutycznych i pielęgnacyjnych, np. zmianom opatrunków, przeprowadzeniu badania fizykalnego. Wskazana byłaby leżanka elektryczna, z regulacją wysokości i oparcia, oraz odpowiednim, bezpiecznym obciążeniem roboczym rzędu ok. 300 kg. 5. Dużych rozmiarów kabinę prysznicową, dostosowaną do potrzeb otyłych pacjentów. Dodatkowo należy wyposażyć ją w poręcze, uchwyty i mobilne krzesło toaletowe. 6. Solidny balkonik umożliwiający samodzielne poruszanie się, utrzymanie własnego ciężaru ciała zarówno w okresie przed-, jak i pooperacyjnym, ewentualnie profesjonalne nosidło do bezpiecznego przekładania pacjenta. 7. Wagę dostosowaną do pomiaru ciężaru ciała pacjentów bariatrycznych (możliwość dokonania pomiaru masy ciała do co najmniej 350 kg). 8. Stopnie (podesty), umożliwiające wejście i położenie pacjenta bariatrycznego, np. na leżance, kozetce opatrunkowej. 9. Specjalistyczne (duże) mankiety, które umożliwiają prawidłowy pomiar ciśnienia tętniczego krwi. Masa ciała chorych kwalifikowanych do operacyjnego leczenia otyłości najczęściej przekracza 100 kg. Bez względu na rodzaj proponowanej procedury chirurgicznego leczenia otyłości, konieczne jest odpowiednie wyposażenie sali operacyjnej w sprzęt i aparaturę medyczną. 1. Automatyczny stół operacyjny, umożliwiający bezpieczne ułożenie pacjenta w pozycji anty-Trendelenburga. Zalecane obciążenie robocze stołu do 350 kg. Wyposażenie w akcesoria umożliwiające utrzymanie żądanej pozycji chorego, np. szerokie podpory pod kończyny górne i dolne, masywne pasy mocujące chorego do stołu i zapobiegające ześlizgiwaniu podczas operacji, ale nieupośledzające krążenia krwi w kończynach. Posiadanie stołu z wymiennym blatem pozwoli na rezygnację z konieczności zabezpieczenia odpowiedniego wózka transportowego ze śluzy do sali operacyjnej. 2. Materac próżniowy, który po wypompowaniu powietrza dopasowuje się do ciała chorego i pozwala na odpowiednie umocowanie pacjenta na stole operacyjnym. Dostępem z wyboru chirurgicznego leczenia otyłości jest dziś technika laparoskopowa. Konieczne jest zatem posiadanie: 1. Dobrej jakości toru wizyjnego z insuflatorem gazu, najlepiej w technologii HDTV prezentującej obraz w naturalnych barwach z dobrym kontrastem i ostrością. System powinien być wyposażony w możliwość rejestracji zapisu przebiegu operacji oraz w pompę ssąco-tłoczącą, niezbędną do ewakuacji nagromadzonych płynów ustrojowych oraz wypłukania pola operacyjnego [6]. 2. Koagulującego urządzenia dwubiegunowego lub noża harmonicznego (preparowanie tkanek techniką laparoskopową wymaga zastosowania zaawansowanych narzędzi służących do cięcia i koagulacji tkanek). Zaletą tego sprzętu jest możliwość zamykania naczyń o średnicy 5–7 mm, a w przypadku skalpela harmonicznego zapewnienie cięcia, preparowania oraz koagulacji tkanek przy zastosowaniu jednego narzędzia roboczego. Nowoczesne instrumentarium elektrochirurgiczne pozwala też zmniejszyć zużycie materiału szewnego (co minimalizuje ryzyko powikłań, zakażenia miejsca operowanego, ponieważ w organizmie pacjenta pozostaje mniej ciała obcego), znacząco skraca czas operacji i zmniejsza utratę krwi [7, 8, 9]. 3. Bazowego i specjalistycznego instrumentarium medycznego. Ilość narzędzi, ich rodzaj oraz rozmiar zależy od wykonywanej procedury bariatrycznej. 1. Trzonek i ostrze nr 11.
2. Strzykawka z 10 ml roztworu 0,9% NaCl.
3. Nożyczki do preparowania tkanek.
4. Nożyczki do szwów.
5. Dwa haki Langenbecka.
6. Końcówka ssąca z drenami.
7. Dren do insuflacji gazu.
8. Igła Veressa do wytworzenia odmy.
9. Dwa kleszczyki typu Pean.
10. Imadło.
11. Dwie pincety chirurgiczne.
12. Dwa opinaki typu Backhaus.
13. Dwa haczyki jednozębne do uchwycenia powięzi, ewentualnie dwa kleszczyki Kochera.
14. Materiał opatrunkowy: 15. Materiał szewny do zamknięcia otworów po trokarach: 16. Dren Redona nr 14 lub 16.
17. Worek do pasywnego drenażu Redona.
18. Antyadhezyjne opatrunki pooperacyjne. Zalecane instrumentarium bazowe przedstawiono na fotografii 1. 1. Trokar optyczny o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości 15 cm.
2. Dwa trokary o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości 15 cm.
3. Dwa trokary o średnicy 5 mm lub dwa trokary o średnicy
 10/12 mm z redukcją na 5mm i długości 15 cm.
4. Wideokamera lub optyka skośna o kącie 30˚ ze światłowodem.
5. Retraktor do podtrzymania wątroby.
6. Zakrzywiony disektor o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm.
7. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm.
8. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
9. Monopolarna elektroda hakowa o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
10. Atraumatyczne kleszczyki typu Babcock o średnicy 5 mm
 lub 10 mm.
11. Imadło.
12. Skalpel harmoniczny lub instrument zaawansowanej energii
 bipolarnej o średnicy 5 mm lub 10 mm i długości ramienia
 od 35 cm.
13. Klipsownica.
14. Klipsy naczyniowe.
15. Endoskopowy, kątowy stapler liniowy z artykulacją,
 o średnicy12 mm i długości ładunku 45 mm, 60 mm,
 lub uniwersalna rączka
16. Kilka (6–7) ładunków do endoskopowego staplera
 liniowego o różnej wysokości zszywek (wybierając
 ładunek, należy kierować się wiedzą o grubości oraz
 biomechanice tkanki). 17. Stapler okrężny o średnicy 25 CDH i długiej rękojeści
 (ewentualnie w wyposażeniu dodatkowym kowadełko typu
 or-vill).
18. Filtr oddymiający pole operacyjne [10]. Zalecane specjalistyczne instrumentarium do operacji Roux-en-Y Gastric Bypass techniką laparoskopową (LRYGB) przedstawiono na fotografii 2. 1. 5 ml błękitu metylenowego 1% do sprawdzenia szczelności
 zespolenia.
2. Strzykawkę10 ml.
3. Sondę żołądkową 34–36. 1. Trokar optyczny o średnicy10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości15 cm.
2. Trokar o średnicy 5 mm lub 10/12 mm z redukcją na 5mm
 i długości 15 cm.
3. Dwa trokary o średnicy10/12 mm z redukcją na 5 mm
 i długości 15 cm.
4. Wideokamera lub skośna optyka o kącie 30˚ ze światłowodem.
5. Retraktor do podtrzymania wątroby.
6. Zakrzywiony dysektor o średnicy 5 mm i długości 40–44cm.
7. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5mm i długości 40–44cm.
8. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
9. Rurka kalibracyjna z podziałką do 10 cm o średnicy 5mm
 i długości 40–44 cm.
10. Imadło.
11. Skalpel harmoniczny lub instrument zaawansowanej
 energii bipolarnej o średnicy 5mm lub 10 mm i długości
 ramienia od 35cm.
12. Klipsownica.
13. Klipsy naczyniowe do uszczelnienie szwów staplerowych
 na żołądku.
14. Endoskopowy, kątowy stapler liniowy z artykulacją
 średnicy 12 mm i długości ładunku 45 mm, 60 mm,
 lub uniwersalna rączka.
15. Kilka (6–7 sztuk) ładunków do endoskopowego staplera
 liniowego o różnej wysokości zszywki (wybierając ładunek,
 należy kierować się wiedzą o grubości oraz biomechanice
 tkanki).
16. Filtr do ewakuacji dymu z pola operacyjnego.
17. Endocatch / bag (do wyjęcia resekowanej części żołądka).
18. Rozwieracz trójramienny do bezpiecznego usunięcia worka
 z żołądkiem [11]. Zalecane specjalistyczne instrumentarium do operacji resekcji rękawowej żołądka techniką laparoskopową (LSG) przedstawiono na fotografii 3. 1. sondę żołądkową 34–44 CDH.
2. 5 ml błękitu metylenowego 1%.
3. Strzykawkę 10 ml. 1. Trokar optyczny o średnicy10 mm.
2. Trokar o średnicy15 mm z redukcją na 5 mm.
3. Dwa trokary o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm.
4. Retraktor Goldfinger.
5. Opaska gastric band.
6. Wideokamera lub skośna optyka 30˚ ze światłowodem.
7. Retraktor do podtrzymania wątroby.
8. Zakrzywiony disektor o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm.
9. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5 mm i długości 40–44cm.
10. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm
 i długości 40–44 cm.
11. Imadło.
12. Skalpel harmoniczny, lub instrument zaawansowanej energii
 bipolarnej, o średnicy 5 mm lub 10 mm i długości ramienia
 od 35 cm.
13. Klipsownica i klipsy naczyniowe.
14. Filtr do ewakuacji zadymienia w polu operacyjnym [12]. Wprawdzie odchodzi się obecnie od zakładania opasek bariatrycznych, niemniej jednak są jeszcze ośrodki w kraju, które decydują się na tę metodę operacyjną. null null null Częstość występowania otyłości oraz chorób jej towarzyszących gwałtownie wzrasta zarówno w kraju, jak i na świecie, osiągając skalę epidemii. Zgodnie z wynikami badań naukowych, zabiegi bariatryczne stanowią obecnie jedyną metodę leczenia otyłości olbrzymiej o udowodnionej skuteczności. Postęp wiedzy, który dokonał się na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat, pozwolił na zweryfikowanie wskazań do chirurgicznego leczenia otyłości [1]. Złotym standardem leczenia operacyjnego jest zastosowanie małoinwazyjnych technik laparoskopowych, które wiążą się ze zmniejszonym odsetkiem powikłań oraz niższą śmiertelnością okołozabiegową [2, 3]. Dostęp laparoskopowy zapewnia także mniejsze ryzyko kontaminacji ran operacyjnych, uzyskanie lepszych efektów kosmetycznych i szybszy powrót pacjenta do codziennych czynności życiowych i zawodowych. Zaleca się, aby zabiegi chirurgicznego leczenia otyłości wykonywano w ośrodkach z doświadczeniem w chirurgii bariatrycznej i metabolicznej, posiadających wyszkoloną kadrę oraz niezbędny sprzęt [3]. Terapia i opieka pielęgnacyjna nad pacjentem oraz przygotowanie chorego do bariatrycznej procedury chirurgicznej wymaga odpowiedniego, i dodatkowego, wyposażenia oddziału oraz bloku operacyjnego w aparaturę medyczną, która dostosowana jest do chorych z otyłością olbrzymią [4]. Ośrodek taki powinien dysponować również możliwością leczenia powikłań występujących po operacjach bariatrycznych [5].
7
Publication available in full text mode
Content available

Uśmierzanie bólu pooperacyjnego w chirurgii ogólnej – zalecenia Towarzystwa Chirurgów Polskich, Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii, Polskiego Towarzystwa Badania Bólu oraz Polskiego Towarzystwa Znieczulenia Regionalnego i Leczenia Bólu

52%
Wordliczek J., Zajączkowska R., Dziki A., Jackowski M., Richter P., Woroń J., Misiołek H., Dobrogowski J., Paśnik K., Wallner G., Malec-Milewska M.
Polish Journal of Surgery
|
2019
|
vol. 91(1)
47-68
PL
Szacuje się, że każdego roku na świecie przeprowadzanych jest ponad 310 milionów zabiegów operacyjnych. Prawidłowe postępowanie przeciwbólowe w okresie okołooperacyjnym jest fundamentalnym prawem każdego pacjenta, zmniejsza także znacząco liczbę powikłań pooperacyjnych oraz czas i koszty hospitalizacji, szczególnie u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka (ASA III-V), poddawanych rozległym zabiegom chirurgicznym oraz hospitalizowanych w oddziałach intensywnej terapii. Pomimo tak istotnych argumentów przemawiających za prowadzeniem skutecznej analgezji w okresie okołooperacyjnym, u blisko 79% pacjentów operowanych w trybie hospitalizacji oraz 71% pacjentów operowanych w trybie ambulatoryjnym (tzw. chirurgia 1-dnia) obserwowano pooperacyjny ból o nasileniu umiarkowanym, silnym lub ekstremalnym. Dlatego też skuteczne uśmierzanie bólu pooperacyjnego powinno być jednym z priorytetów zintegrowanego, nowoczesnego postępowania okołooperacyjnego, którego składowymi poza adekwatną analgezją są wczesne odżywianie drogą przewodu pokarmowego, wczesne uruchamianie pacjentów oraz aktywna fizjoterapia. W obecnie publikowanych „Zaleceniach” zespół autorów dokonał aktualizacji poprzednich „Rekomendacji” przede wszystkim w zakresie dotyczącym metod optymalizacji uśmierzania bólu pooperacyjnego oraz nowych technik i leków wprowadzonych do terapii bólu pooperacyjnego w ostatnich latach. Zaktualizowano także algorytmy pooperacyjnego postępowania przeciwbólowego w różnych kategoriach zabiegów.
8
Publication available in full text mode
Content available

Postoperative pain relief in general surgery – recommendations of the Association of Polish Surgeons, Polish Society of Anaesthesiology and Intensive Therapy, Polish Association for the Study of Pain and Polish Association of Regional Anaesthesia and Pain Treatment

52%
Wordliczek J., Zajączkowska R., Dziki A., Jackowski M., Richter P., Woroń J., Misiołek H., Dobrogowski J., Paśnik K., Wallner G., Malec-Milewska M.
Polish Journal of Surgery
|
2019
|
vol. 91(1)
47-68
EN
It is estimated that there are over 310 million surgeries performed in the world every year. Appropriate analgesic management in the perioperative period constitutes a fundamental right of every patient, significantly reducing the number of postoperative complications and the time and costs of hospitalization, particularly in the high-risk group of patients (ASA III-V) subject to extensive surgical procedures and hospitalized in intensive care units. Despite such significant arguments speaking for the conduct of effective analgesia in the perioperative period, nearly 79% of patients operated in hospitalization settings and 71% of patients operated in outpatient settings (so-called first day surgery) experienced postoperative pain of moderate, strong or extreme intensity. Hence, effective relief of postoperative pain should constitute one of the priorities of integrated, modern perioperative management, the components of which apart from adequate analgesia involve early nutrition through the alimentary canal, early patient activation and active physiotherapy. In the currently published “Guidelines”, a team of authors has updated the previous “Recommendations” primarily in terms of methods for optimizing postoperative pain relief and new techniques and drugs introduced for postoperative pain therapy in recent years. The algorithms of postoperative pain management in different treatment categories were also updated.
9
Publication available in full text mode
Content available

Guidelines of the Association of Polish Surgeons and the Polish Society of Surgical Oncology on the accreditation of healthcare centers providing cytoreductive surgery and HIPEC for primary and secondary peritoneal cancers

40%
Jastrzębski T., Richter P., Zegarski W., Dziki A., Wallner G., Jeziorski A., Wysocki W., Jackowski M., Bębenek M., Olesiński T., Polkowski W., Wyrwicz L., Wydra D., Biernat W., Czauderna P., Studniarek M., Polec T., Owczuk R., Sommer A., Szewczyk K., Mielko J.
|
|
vol. 92(4)
47-53
EN
Surgical interventions in patients with peritoneal metastases combined with hyperthermic intraperitoneal chemotherapy (HIPEC) and systemic treatment are becoming more common and, when applied to selected patient groups, they reach 5-year survival rates of 32–52%. Good clinical outcomes require experienced and well-equipped healthcare centers, experienced surgical team and adequate patient qualification process. As a result of the discussion on the need for evaluation of quality of care and treatment outcomes and at the request of the Peritoneal Cancer Section of the Polish Society of Surgical Oncology, accreditation standards have been developed and the Accreditation Committee has been established for healthcare centers providing cytoreductive surgery and HIPEC for the management of primary and secondary peritoneal cancers.
10
Publication available in full text mode
Content available

Wytyczne Towarzystwa Chirurgów Polskich i Polskiego Towarzystwa Chirurgii Onkologicznej w zakresie akredytacji dla ośrodków wykonujących zabiegi cytoredukcyjne oraz procedury HIPEC w leczeniu pierwotnych i wtórnych nowotworów otrzewnej

40%
Jastrzębski T., Richter P., Zegarski W., Dziki A., Wallner G., Jeziorski A., Wysocki W., Jackowski M., Bębenek M., Olesiński T., Polkowski W., Wyrwicz L., Wydra D., Biernat W., Czauderna P., Studniarek M., Polec T., Owczuk R., Sommer A., Szewczyk K., Mielko J.
|
|
vol. 92(4)
47-53
PL
Chirurgiczne leczenie chorych z przerzutami do otrzewnej, w skojarzeniu z dootrzewnową chemioterapią perfuzyjną w hipertermii (HIPEC) oraz terapiami systemowymi, jest coraz powszechniej stosowane i przy właściwej kwalifikacji chorych pozwala uzyskać 5-letnie przeżycia na poziomie 32–52%. Niezbędnymi warunkami dobrych wyników takiego leczenia są: wysokie doświadczenie i infrastruktura ośrodka, doświadczenie zespołu operacyjnego oraz właściwa kwalifikacja do zabiegu. W następstwie dyskusji związanej z potrzebą oceny jakości i wyników leczenia, na wniosek Sekcji Nowotworów Otrzewnej Polskiego Towarzystwa Chirurgii Onkologicznej, opracowano warunki akredytacji i powołano Komisję Akredytacyjną dla ośrodków wykonujących zabiegi cytoredukcyjne oraz HIPEC w leczeniu pierwotnych i wtórnych nowotworów otrzewnej.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.