Search results

1

Evaluation of changes in the length and cross-sectional dimension of autogenous grafts from semitendinosus and gracilis tendons used for anterior cruciate ligament (ACL) reconstruction in patients with active growth plates: MRI analysis

100%

Ciszewski A., Zarębska-Mróz A.

Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska

|

2023

|

vol. 88

|

issue 4

183-186

PL

Wstęp. W ostatnich latach obserwuje się wzrost uszkodzeń więzadła krzyżowego przedniego w okresie dziecięcym i młodzieżowym. Cel. Celem pracy jest zaobserwowanie czy średnica i długość przeszczepu zmienia się w okresie pooperacyjnym. Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 21 nastolatków (11 chłopców i 10 dziewczynek), u których przeprowadzono rekonstrukcję ACL z przeszczepem ze ścięgien mięśnia półścięgnistego i smukłego. 3-6 oraz 24-26 miesięcy po zabiegu operacyjnym wykonano MRI w celu oceny średnicy i długości przeszczepu. Wymiar średnicy przeszczepu mierzono w środkowej, śródstawowej części ścięgien na skanach strzałkowych w sekwencjach T1 i T2 zależnych. Pomiar długości dokonano na skanach osiowych ACL w jego centralnej części (oceniono śródstawową długość). Zebrane wymiary z obu okresów pooperacyjnych porównano i zanalizowano statystycznie. Wyniki. Analiza badań MRI, wykonana po rekonstrukcji, 21 kolan wykazała statystycznie istotne zmniejszenie wymiaru średnicy z średnio 7,21-5,82 mm. Długość wewnątrzstawowa przeszczepu w badaniu rezonansu magnetycznego wykonanego 3-6 miesiąca od operacji wyniosła średnio 21,52 mm. Pomiar długości więzadła po 24-26 miesiącach od operacji wyniósł średnio 22,42 mm. Wnioski. Pooperacyjna analiza MRI zrekonstruowanych ACL u dzieci z aktywnymi chrząstkami wzrostowymi wykazała zmniejszenie średnicy oraz niewielkie wydłużenie przeszczepu.

EN

Introduction. In recent years, there has been an increase in anterior cruciate ligament (ACL) injuries during childhood and adolescence. Aim. The aim of this study is to observe the diameter and length of the graft change in the postoperative period. Materials and methods. The study group consisted of 21 adolescents (11 boys and 10 girls) who underwent ACL reconstruction using hamstring and gracilis tendon grafts. MRI evaluations were performed at 3-6 and 24-26 months postoperatively to assess the width and length of the graft. The graft cross-sectional dimension was measured at the mid-substance of the tendons on sagittal scans in T1 and T2-weighted sequences. Length measurement was performed on axial ACL scans at its central portion (assessing mid-substance length). The collected measurements from both postoperative periods were compared and statistically analysed. Results. MRI analysis conducted postoperatively showed a statistically significant decrease in graft cross-sectional dimension, from an average 7.21-5.82 mm. The intra-articular graft length measured in MRI at 3-6 months post-surgery averaged 21.52 mm, while the length measured at 24-26 months post-surgery averaged 22.42 mm. Conclusions. Postoperative MRI analysis of reconstructed ACLs in adolescents with active growth plates demonstrated a reduction in graft cross-sectional dimension and a slight increase in graft length.

2

Evaluation of the incidence of complications during the treatment of diaphyseal forearm fractures using elastic intramedullary nailing in children

81%

Wilczyński M., Matuszewski Ł., Ciszewski A., Stec S.

|

vol. 87

|

issue 2

53-56

PL

Wstęp. Złamania trzonów kości przedramienia stanowią drugą pod względem liczebności grupę obrażeń narządu ruchu u dzieci, zaraz po urazach ich części dalszej. Najczęściej do złamań trzonów kości przedramienia u dzieci dochodzi w mechanizmie pośrednim. W leczeniu złamań trzonów kości przedramienia u dzieci dąży się do uzyskania zrostu, prawidłowej długości i osi obu kości przedramienia. Złamania trzonów kości przedramienia leczyć można bezoperacyjnie w opatrunku gipsowym, jak i operacyjnie. U dzieci najczęściej stosowaną metodą operacyjną jest zamknięta repozycja oraz stabilizacja śródszpikowa przy pomocy prętów TEN. W trakcie leczenia nie należy zapominać o możliwych powikłaniach. Cel. Celem pracy jest analiza najczęściej występujących późnych powikłań złamań trzonów obu kości przedramienia u dzieci w odniesieniu do metody leczenia. Materiał i metody. Badaniem objęto 126 dzieci w wieku 5-17 lat (średnia wieku 11,4 lat), hospitalizowanych z powodu złamania trzonów obu kości przedramienia w Klinice Ortopedii i Rehabilitacji Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie w latach 2015-2021. Wszystkich pacjentów zakwalifikowano do zabiegu zamkniętej osteosyntezy oraz stabilizacji odłamów elastycznymi prętami śródszpikowymi wg metody Metaizeau. Analiza objęła rodzaj oraz częstość występowania powikłań do 6 miesięcy od usunięcia zespolenia, w odniesieniu do metody leczenia operacyjnego. Wyniki. Analizowaną grupę pacjentów w wieku rozwojowym utworzyło 126 pacjentów, 26 dziewczynek oraz 100 chłopców. Wszystkie dzieci zakwalifikowano do leczenia operacyjnego poprzez elastyczną stabilizację śródszpikową wg Metaizeau. Spośród wszystkich pacjentów u 120 nie odnotowano żadnych powikłań, ponownego złamania doznało 5 pacjentów, u 1 osoby odnotowano opóźniony zrost. Braku zrostu w przypadku tej metody nie stwierdzono.Najczęstszym powikłaniem leczenia okazała się refraktura. Powikłania leczenia operacyjnego u 1 pacjenta zaopatrzono w sposób bezoperacyjny, natomiast 5 zakwalifikowano do ponownej stabilizacji śródszpikowej. Jakakolwiek forma powikłania leczenia wystąpiła u co dwudziestego dziecka. Wnioski. Operacyjne leczenie złamania trzonów kości przedramienia wg Metaizeau u dzieci niesie za sobą bardzo niski odsetek powikłań.

EN

Introduction. Diaphyseal forearm fractures constitute the second most numerous group of injuries to the locomotor system in children, right after the injuries of the distal part of forearm bones. Most often, diaphyseal forearm fractures in children occur through an indirect mechanism. In the treatment of diaphyseal forearm fractures in children, the aim is to achieve union, correct length and axis of both forearm bones. Diaphyseal forearm fractures can be treated non-surgically, using a cast, and surgically. In children, the most frequently used surgical method is closed reposition and intramedullary stabilization with the use of TEN nailing. During treatment, possible complications must be taken into account. Objective. The objective of the study is to analyse the most common late complications of diaphyseal forearm fractures in children in relation to the treatment method. Materials and methods. The study included 126 children aged 5-17 (mean age 11.4) hospitalized due to diaphyseal forearm fractures at the Department of Children’s Orthopaedics and Rehabilitation of the Medical University of Lublin between 2015-2021. All patients were qualified for closed osteosynthesis and stabilization using elastic intramedullary nailing according to the Metaizeau technique. The analysis covered the type and incidence of complications up to six months after removing the fixation, in relation to the method of surgical treatment. Results. The analysed group of patients at developmental age consisted of 126 patients, 26 girls and 100 boys. All children were qualified for surgical treatment using elastic intramedullary stabilization according to Metaizeau. Of all the patients, 120 patients experienced no complications, 5 patients experienced refractures, and 1 patient had delayed union. Non-union was not observed when using this method, and refracture turned out to be the most common complication. Complications of surgical treatment in one patient were treated non-surgically, and five patients were qualified for intramedullary restabilization. Every twentieth child developed a form of complication. Conclusions. Surgical treatment of diaphyseal forearm fractures using the Metaizeau technique in children carries a very low rate of complications.

3

Acute coronary syndrome in patients with concomitant neoplastic disease and chemotherapy. Is clinical distinctness possible?

81%

Ciszewski A., Dąbrowski M., Bęćkowski M.

OncoReview

|

2015

|

vol. 5

|

issue 3

A100-102

EN

We present 2 cases of acute coronary syndrome in patients with concomitant neoplastic disease during chemotherapy. In both patients, we found unusual angiographic image which showed that despite the presence of very large thrombi, there were no or hardly any atherosclerotic lesions in the vessel occlusion site. Aspiration thrombectomy was successfully performed in both cases to restore coronary flow and in the second patient, two bare metal stents were also implanted. After the patients were discharged from hospital, we decided to add enoxaparin to the routine dual antiplatelet therapy of both of them. So far, no guidelines have been developed on how to manage patients with acute coronary syndrome and concomitant neoplastic diseases while on chemotherapy.

Refine search results

2 Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska

1 OncoReview

1 2023

1 2022

1 2015

3 Ciszewski A.

1 Bęćkowski M.

1 Dąbrowski M.

1 Matuszewski Ł.

1 Stec S.

1 Wilczyński M.

1 Zarębska-Mróz A.

Evaluation of changes in the length and cross-sectional dimension of autogenous grafts from semitendinosus and gracilis tendons used for anterior cruciate ligament (ACL) reconstruction in patients with active growth plates: MRI analysis

Evaluation of the incidence of complications during the treatment of diaphyseal forearm fractures using elastic intramedullary nailing in children

Acute coronary syndrome in patients with concomitant neoplastic disease and chemotherapy. Is clinical distinctness possible?