Fritz Haber i Zygmunt Klemensiewicz wynaleźli w roku 1909 elektrodę szklaną, za pomocą której można w sposób prosty i szybki przeprowadzić potencjometryczne miareczkowanie. Walther Nemst w roku 1889, za pomocą swojej teorii, dał podstawy dotyczące potencjałów elektrodowych. Wilhelm Böttger jako pierwszy, za pomocą o phi kiwanej wodorem elektrody platynowej, przeprowadził potencjometryczne miareczkowanie. W roku 1908 z propozycji Nemsta określony został potencjał elektrody wodorowej w 1 molowym roztworze kwasu jako równy zero. W ten sposób stworzone zostały podstawy do rozwinięcia metody potencjometrycznej, która doprowadziła do odkrycia elektrody szklanej. W oparciu o oryginalne prace Habera i Klemensiewicza pokazaliśmy, jak ze zwykłej probówki zbudować można elektrodę szklaną i za pomocą elektrody chlorosrebrowej, jako elektrody odniesienia, przeprowadzić potencjometryczne miareczkowanie.
DE
Der Deutsche Fritz Haber und der Pole Zygmunt Klemensiewicz erfanden im Jahre 1909 die Glaselektrode, mit deren Hilfe man potentiometrische Titrationen einfach und schnell durchführen konnte. Walther Nernst hatte 1889 mit seiner Theorie der Elektrodenpotentiale die Grundlage für diese Entwicklung geschaffen. Wilhelm Böttger war schließlich der erste, der mit Hilfe der von Wasserstoff umspülten platinierten Platinelektrode potentiometrische Titrationen vornehmen konnte. Im Jahre 1908 wurde auf Vorschlag Nemst’s schließlich das Potential dieser „Wasserstoffelektrode” in 1 molarer Lösung von Wasserstoffionen als Nullpunkt der Potentialskala angenomen. Damit waren die Voraussetzungen zur Weiterentwicklung der polentiometrischen Methode gegeben, die bereits zur Erfindung der Glaselektrode führte. Anhand der Originalarbeiten von Haber und Klemensiewicz zeigen wir, wie man mit Hilfe von gewöhnlichen Reagenzgläsern Glaselektroden selber hersteilen kann und mit ihnen gegen eine Bezugselektrode von Silber Silberchlorid potentiometrische Titrationen durchführen kann.
W pracy przedstawiono wyniki badań zachowania się estru diiozooktylowego (di-2-etyloheksylowego) kwasu ftalowego w obecności worotlenku potasu. Ester diizooktylowy kwasu ftalowego został wybrany jako układ modelowy, dla ustalenia warunków przemiany polimerów. Opisano również warunki przeprowadzenia reakcji, a także podano sposób identyfikacji produktów reakcji. Podano również mechanizm transformacji estru diizooktylowego kwasu ftalowego do soli potasowej kwasu, w metanolowym roztworze wodorotlenku potasu.
„Pulsujące serce rtęci” od czasu jego odkrycia przez Aleksandra Voltę w roku 1800 wzbudziło zainteresowanie wielu badaczy. W roku 1829 Friedlieb Ferdinand Runge nadał temu doświadczeniu ostateczny kształt. Z biegiem lat znajdowano rozmaite wyjaśnienia tego doświadczenia. Badania Lippmanna pokazały, że zależność napięcia powierzchniowego rtęci od potencjału można opisać nieliniową krzywą elektrokapilamą. Nasze obserwacje zmiany potencjału rtęci, wsparte komputerowo, doprowadziły do zadowalającego wyjaśnienia tego fenomenu.