Search results

Sort By:

Limit search:

Diagnostyka i leczenie zerwania dalszego ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia – aktualny stan wiedzy

100%

Witkowski J., Wnukiewicz W., Królikowska A., Czamara A., Reichert P.

Polish Journal of Sports Medicine

2017

vol. 33(4)

229-237

Damage to distal biceps tendon attachment is an exceptionally rare type of injury and therefore it can delay diagnostics and the choice of appropriate treatment. In the case of complete tendon rupture, diagnostics is mainly based on clinical examination and ultrasonography (USG). Magnetic resonance imaging (MRI), in turn, is applied in patients with suspected partial tendon damage. Standard treatment involves surgical anatomic reinsertion of the ruptured tendon to the radial tuberosity. Non-surgical treatment is usually applied in older patients with low levels of physical activity and in patients with contraindications to surgical treatment. Nevertheless, the choice of surgical technique as well as the choice of a proper approach of fixation are still controversial. Surgical techniques include single or double port access surgery. Most often the tendon is fixed using suture anchors or a cortical button. The access surgeries and each of the applied tendon fixation technique entail the risk of postoperative complications which increases when surgical treatment is delayed. Since damage to distal biceps tendon are extremely rare and improper diagnostics of damage and delayed surgical treatment can significantly impair the function of the involved upper limb, increasing the risk of postoperative complications, it seems reasonable to treat this type of damage in reference centers.

Uszkodzenie przyczepu dalszego ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia jest urazem występującym wyjątkowo rzadko, co może negatywnie wpływać na szybkość jego diagnostyki oraz wybór odpowiedniego leczenia. W przypadku całkowitego zerwania ścięgna, diagnostyka opiera się przede wszystkim na badaniu klinicznym, uzupełnionym o badanie ultrasonograficzne. Badanie rezonansem magnetycznym jest z kolei wykorzystywane u pacjentów z podejrzeniem częściowego uszkodzenia ścięgna. Standardową metodą leczenia uszkodzeń jest operacyjna anatomiczna reinsercja uszkodzonego ścięgna do guzowatości kości promieniowej. Leczenie nieoperacyjne stosowane jest zazwyczaj u pacjentów w starszym wieku, o niskim poziomie aktywności fizycznej, a także u pacjentów z przeciwwskazaniami do leczenia operacyjnego. Niemniej jednak, wybór techniki operacyjnej, a także wybór odpowiedniej metody mocowania pozostaje tematem kontrowersyjnym. Wśród technik operacyjnych wyróżnia się pojedynczy lub podwójny dostęp operacyjny. Najczęściej do mocowania ścięgna wykorzystywane są kotwice lub guzik korowy (ang. cotical button). Stosowane dostępy operacyjne oraz każda z wykorzystywanych metod mocowania ścięgna jest obarczona ryzykiem powikłań pooperacyjnych, które dodatkowo zwiększa się w przypadku opóźnionego leczenia operacyjnego. W związku z tym, że uszkodzenia dalszego ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia występują bardzo rzadko, a nieprawidłowa diagnostyka uszkodzenia i opóźnienie wdrożenia odpowiedniego leczenia operacyjnego może poważnie zaburzyć funkcję kończyny górnej, a także zwiększa ryzyko wystąpienia pooperacyjnych powikłań, właściwe byłoby zalecanie leczenia tego typu uszkodzeń w ośrodkach referencyjnych.

Refine search results

1 Polish Journal of Sports Medicine

1 2017

1 Czamara A.

1 Królikowska A.

1 Reichert P.

1 Witkowski J.

1 Wnukiewicz W.

Search results

Diagnostyka i leczenie zerwania dalszego ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia – aktualny stan wiedzy