Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl
Preferences help
Polish version English version Language
enabled [disable] Abstract
Number of results

Results found: 4

Number of results on page
first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

The negative impact of local recurrence on overall survival in adult patients with extremity localized osteosarcoma

100%
Goryń T., Szostakowski B., Pieńkowski A., Rutkowski P.
|
|
vol. 87
|
issue 1
8-12
PL
Kostniakomięsak jest najczęstszym pierwotnym nowotworem złośliwym kości u dorosłych i najczęściej lokalizuje się się w kościach długich. Standardowe leczenie obejmuje chemioterapię okołooperacyjną i radykalną resekcję chirurgiczną. W przypadku lokalizacji kończynowej złotym standardem jest operacja oszczędzająca kończynę z wykorzystaniem różnych technik rekonstrukcyjnych. W naszej pracy przeanalizowano 175 dorosłych pacjentów w stadium I-III wg MSTS leczonych w naszej placówce w latach 2000-2017 z powodu kostniakomięsaka w lokalizacji kończynowej. Mediana obserwacji wyniosła 41 miesięcy (3-225 miesięcy). 111 pacjentów poddano operacji oszczędzającej kończynę, 80 pacjentów poddano resekcji guza, a następnie rekonstrukcji z wykorzystaniem endoprotezoplastyki poresekcyjnej, 31 pacjentów poddano resekcji miejscowej bez rekonstrukcji, a 64 pacjentów poddano amputacji. Wskaźniki 5-letniego przeżycia całkowitego (OS) i przeżycia wolnego od choroby (DFS) w grupie badanej wynosiły odpowiednio 62% i 52%, a oczekiwana długość życia 136 miesięcy. Wznowa miejscowa wystąpiła u 34 (19%) pacjentów w całej grupie, w tym 16 (17%) po rekonstrukcji, 11 (35%) po resekcji miejscowej i 7 (10%) po amputacji. W grupie pacjentów z nawrotem miejscowym wskaźnik 5-letniego przeżycia całkowitego (OS) wyniósł 30%, i był istotnie statystycznie gorszy niż pacjentów bez wznowy (5-letnie OS 70%).
EN
Osteosarcoma is the most common primary malignant bone tumour in adults and is usually located in long bones. Standard treatment consists of perioperative chemo-therapy and radical surgical resection. In the case of the extremity location, the gold standard is limb-sparing surgery using various reconstructive techniques. Our study analyzed 175 adult patients in MSTS I-III stage treated for extremity os-teosarcoma at our institution between 2000 and 2017. The median observation was 41 months (3-225 months). 111 patients were treated with limb-sparing surgery, 80 patients had tumour resection followed by endoprosthetic reconstruction, 31 patients had local resection without reconstruction and 64 patients underwent amputation. 5-year OS (overall survival) and DFS (disease-free survival) rates in the study group were 62% and 52%, respectively, and life expectancy was 136 months. Local recurrence occurred in 34 (19%) patients in the whole group, including 16 (17%) patients after reconstruction, 11 (35%) patients after local resection and 7 (10%) patients who had an amputation. In the group of patients with local recurrence, 5-year OS rate was 30%, statistically significantly worse than patients without recurrence (5-year OS 70%).
2
Content available remote

The Outcome of Targeted Therapy in Advanced Gastrointestinal Stromal Tumors (Gist) with Non-Exon 11 Kit Mutations

76%
Osuch C., Rutkowski P., Brzuszkiewicz K., Bylina E., Limon J., Siedlecki J. A.
Polish Journal of Surgery
|
2015
|
vol. 86
|
issue 7
325-332
EN
GIST is the most common mesenchymal tumour of gastrointestinal tract arising from mutation of KIT or PDGFRA gene. Surgery is the primary method of treatment, however a targeted therapy with imatinib is necessary due to recurrence. The aim of the study was to evaluate efficacy of the targeted chemotherapy in advanced gastrointestinal stromal tumours with non-exon 11 KIT mutations. Material and methods. Data from 279 patients with advanced GIST treated with imatinib between 2001 and 2011 were analysed in the study. Exon 11 KIT mutation was found in 192 patients (68.7%), non-exon 11 KIT mutation was found in 87 patients (31.3%): this group included lack of mutation - wild-type, exon 9 KIT mutations, exon 18 PDGFRA D842V mutations, non-D842V PDGFRA mutations as well as non-exon 9 and 11 KIT mutations. Analysis of progression-free survival and overall survival were done for the entire group of patients and for patients with particular mutations, and then effects on progression-free survival and overall survival of such factors as sex, age, imatinib dose were evaluated. Results. Occurrence of non-exon 11 KIT mutation increases the risk of disease progression by 20% in comparison to the presence of exon 11 KIT mutation, however it does not increase the risk of patient’s death. Percentage of 5-year progression-free survivals is the greatest in the case of PDGFRA mutation other than D842V mutation. Percentage of 5-year survivals in case of the presence of D842V PDGFRA mutation is more than twice worse than in the case of the other mutations. Lesion location in the gastrointestinal tract affected the risk of death, with the greatest percentage of 5-year survival for lesions located in the stomach. Such factors as sex, age at diagnosis (<50, ≥50 years) and imatinib dose did not affect the risk of disease progression and the risk of patient’s death. Conclusions. The ratio of overall survival of patients with advanced GIST with a mutation other than exon 11 KIT mutation treated with imatinib is similar to the ratio of overall survival of patients with GIST with exon 11 KIT mutation. An exception is the group of patients with GIST in whom the presence of D842V PDGFRA mutation was found. In general, longer survival has been found in patients with GIST located in the stomach in comparison to the small intestine or other less frequent locations. Percentage of 5-year progression-free survivals is the greatest in the case of PDGFRA mutation other than D842V mutation.
3
Publication available in full text mode
Content available

Zalecenia postępowania diagnostyczno-terapeutycznego u chorych na mięsaki macicy

64%
Rutkowski P., Śpiewankiewicz B., Koseła H., Świtaj T., Osuch B., Wiater K., Falkowski S., Maździarz A.
Current Gynecologic Oncology
|
2013
|
vol. 11
|
issue 1
24-32
EN
Uterine sarcoma is a rare malignancy, accounting for 3–8% of all malignant tumors of the uterus. As a rule, patients are treated in reference centers by multispecialty diagnostic-therapeutic teams. Sarcoma of the uterus originate basi­cally from two tissues – uterine muscle and endometrial stroma and constitute a heterogenous group of tumors. A standard of local treatment of all these tumors is transabdominal hysterectomy. High recurrence rate supports the rationale for adjuvant treatment, although to date no effect of adjuvant radiotherapy on overall survival and local recurrence rate has been proven. Some reports concerning stromal uterine sarcomas suggest an improved survival in patients undergoing postoperative hormonal therapy. The role of chemotherapy in adjuvant treatment of leiomyosarcomas remains to be defined. In the treatment of advanced stromal uterine sarcomas, there is a place for hormonal therapy (progesterone analogs, aromatase inhibitors and GnRH analogs). Treatment of far-advanced/ metastatic leiomyosarcoma cases and non-differentiated sarcomas is similar to systemic treatment of other soft-tissue sarcomas. The topic of this paper are current recommendations concerning diagnostic and therapeutic management of uterine sarcoma patients. Based on own experience confronted with literature data, we present current classifications, epidemiology, risk factors and generally accepted therapeutic protocols used to treat these malignancies.
PL
Mięsaki macicy to rzadkie nowotwory, stanowiące 3–8% wszystkich nowotworów złośliwych macicy. Obowiązującą zasadą jest prowadzenie postępowania w wyspecjalizowanych ośrodkach przez wielospecjalistyczne zespoły dia­gnostyczno-terapeutyczne. Mięsaki macicy wywodzą się pierwotnie z dwóch tkanek – z mięśnia macicy albo z pod­ścieliska endometrium – i stanowią heterogenną grupę nowotworów. Standardem leczenia miejscowego wszystkich tych nowotworów jest wycięcie macicy z dostępu brzusznego. Wysoki odsetek nawrotów sugeruje celowość stoso­wania leczenia uzupełniającego, jednak dotychczas nie udowodniono wpływu uzupełniającej radioterapii na prze­życia całkowite oraz odsetek wznów miejscowych. W przypadku mięsaków podścieliskowych macicy istnieją doniesienia sugerujące poprawę przeżycia wśród chorych, u których zastosowano pooperacyjną hormonoterapię. Nieustalona pozostaje rola chemioterapii w leczeniu uzupełniającym mięsaków gładkokomórkowych. W leczeniu zaawansowanych mięsaków podścieliskowych macicy znajduje zastosowanie terapia hormonalna (analogi progeste­ronu, inhibitory aromatazy czy analogi GnRH). Terapia zaawansowanych/przerzutowych leiomyosarcoma i mięsaków niezróżnicowanych jest podobna do leczenia systemowego innych mięsaków tkanek miękkich. Tematem artykułu są aktualne zalecenia postępowania rozpoznawczego i leczniczego u chorych na mięsaki macicy. Na podstawie doświadczeń własnych, w konfrontacji z danymi z piśmiennictwa, przedstawiono aktualne klasyfikacje, epidemio­logię, czynniki ryzyka i obowiązujące protokoły terapeutyczne odnoszące się do tych nowotworów.
4
Publication available in full text mode
Content available

Zasady stosowania dootrzewnowej chemioterapii w hipertermii (HIPEC) w leczeniu nowotworów złośliwych powierzchni otrzewnej w połączeniu z zabiegami cytoredukcyjnymi: zalecenia krajowe

52%
Rutkowski P., Śpiewankiewicz B., Herman K., Jastrzębski T., Kładny J., Kojs Z., Krzakowski M., Polkowski W., Wyrwicz L., Wysocki P., Zdzienicki M., Zegarski W.
Current Gynecologic Oncology
|
2014
|
vol. 12
|
issue 2
86-97
EN
The management of peritoneal surface malignancy is a significant clinical problem in oncology. It was demonstrated that the combination of complete cytoreductive surgery with hyperthermic intraperitoneal chemotherapy (HIPEC) may lead to long-term control of the disease or improved survival in selected patients. The aim of this paper was to present the optimal indications and technical guidelines for performing HIPEC in Poland. The application of this method requires experience of a multidisciplinary team of physicians (gynecologic oncologist, surgeon and clinical oncologist), availability of diagnostic and therapeutic resources (intensive care unit) as well as a dedicated perfusion system. A crucial aspect for obtaining optimal treatment outcomes is the selection of patients. Such a selection takes place both at the beginning of treatment and intraoperatively. The initial selection of patients qualified for HIPEC includes ruling out extraperitoneal spread of cancer and metastases to the liver (single resectable liver metastases in patients with colorectal carcinoma are not contraindications) and lungs. According to current international guidelines, the HIPEC procedure is a standard treatment in patients with ovarian carcinoma that metastasizes to the peritoneum, in colorectal cancer, when PCI <20 and in patients with peritoneal mesothelioma or pseudomyxoma peritonei as well as in patients with gastric cancer.
PL
Leczenie nowotworów złośliwych powierzchni otrzewnej stanowi istotny problem w onkologii. Wykazano, że skojarzenie maksymalnej cytoredukcji chirurgicznej z dootrzewnową chemioterapią w hipertermii (hyperthermic intraperitoneal chemotherapy, HIPEC) może prowadzić do długotrwałej kontroli choroby lub wydłużenia przeżyć u odpowiednio wybranych chorych. Celem niniejszego opracowania są zalecenia dla optymalnego zakresu wskazań i sposobu prowadzenia HIPEC w Polsce. Zastosowanie tej metody wymaga doświadczenia wielospecjalistycznego zespołu lekarskiego (ginekolog onkolog, chirurg, onkolog kliniczny), a także zaplecza diagnostycznego i leczniczego (oddziału intensywnej opieki medycznej) oraz dedykowanego systemu do perfuzji. Kluczową kwestią dla uzyskania optymalnego wyniku leczenia jest odpowiedni dobór chorych. Dobór ten następuje zarówno na etapie planowania leczenia, jak i śródoperacyjnie. Wstępna selekcja pacjentów kwalifikowanych do leczenia z wykorzystaniem HIPEC obejmuje wykluczenie pozaotrzewnowych przerzutów nowotworu oraz przerzutów do wątroby (pojedyncze resekcyjne przerzuty do wątroby u chorych na raka jelita grubego nie są przeciwwskazaniem) i płuc. Zgodnie z istniejącymi zaleceniami międzynarodowymi procedura HIPEC jest standardowo stosowana u chorych z przerzutami do otrzewnej raka jajnika, raka jelita grubego, gdy PCI <20 oraz u chorych na międzybłoniaka lub śluzaka rzekomego otrzewnej i wybranych chorych na raka żołądka.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.