Search results

1

Kryteria diagnostyczne stwardnienia rozsianego

100%

Losy J.

Aktualności Neurologiczne

|

2009

|

vol. 9

|

issue 2

98-100

EN

The recommended diagnostic McDonald criteria after revision in 2005 are presented. The basis of criteria is demonstration of dissemination of lesions in both time and space. The diagnosis is made in grounds of clinical data with support of mainly MRI, but also results of cerebrospinal fluid examination and visual evoked potentials. There is new definition of MRI criteria to demonstrate dissemination of lesions in time what enables faster diagnosis of the disease. The role of detection of the spinal cord lesions was determined and in a new and simpler way criteria for primary progressive multiple sclerosis have been shown. Currently they require to demonstrate in this form of MS one year of disease progression plus two of the following: 1) nine T2 lesions or at least four T2 lesions with positive VEP; 2) at least two focal T2 lesions in spinal cord MRI; 3) positive CSF.

PL

W artykule przedstawiono obowiązujące kryteria diagnostyczne stwardnienia rozsianego McDonalda, zmodyfikowane w 2005 roku. Kryteria oparte są na stwierdzeniu zmian rozsianych w czasie i miejscu. Diagnoza stawiana jest na podstawie danych klinicznych z uwzględnieniem badań dodatkowych, przede wszystkim NMR, lecz także płynu mózgowo- -rdzeniowego oraz wzrokowych potencjałów wywołanych. Zredefiniowano kryterium zmian rozsianych w czasie w badaniu NMR, co umożliwia szybsze ustalenie rozpoznania i włączenie odpowiedniego leczenia, podkreślono wagę zmian w rdzeniu kręgowym oraz na nowo, w sposób prostszy i zgodny z najnowszą wiedzą, określono kryteria dla postaci pierwotnie postępującej choroby. Obecnie warunkiem koniecznym rozpoznania tej postaci stwardnienia rozsianego jest wykazanie postępu choroby w ciągu roku oraz spełnienie dwóch z trzech poniższych kryteriów: 1) dziewięć ognisk w NMR w sekwencji T2 w mózgu lub przynajmniej cztery ogniska i pozytywny wynik badania WPW; 2) co najmniej dwa ogniska w rdzeniu kręgowym w sekwencji T2 NMR; 3) pozytywny wynik badania płynu mózgowo-rdzeniowego.

2

Kiedy włączać leczenie II linii w stwardnieniu rozsianym?

100%

Losy J.

Aktualności Neurologiczne

|

2015

|

vol. 15

|

issue 3

124-129

EN

The aim of relapsing-remitting multiple sclerosis therapy is to achieve the maximum clinical effect of reducing the number of or eliminating relapses of the disease and achieving the lack of progression of physical disability with a minimum or nonexistent disease activity observed in magnetic resonance imaging. Treatment should be started as soon as possible in order to limit the inflammatory and autoimmune process which leads to neurodegenerative lesions. There are a number of first-line medicines which are used at the beginning of the disease such as interferon beta and glatiramer acetate. Oral drugs have recently been introduced into this group such as dimethyl fumarate and teriflunomide, among others. They are characterised by a good safety profile and moderate efficacy. If first-line therapies turn out to be ineffective, second-line medicines are used such as, for example, natalizumab or fingolimod. The views on when second-line therapy should be started and what substances to use have been constantly evolving and the recommendations sometimes differ depending on the country. For instance, fingolimod was approved by the European Medicines Agency as a second-line therapy for relapsing-remitting multiple sclerosis, while Food and Drug Administration approved it as a first-line therapy for this disease. When selecting a medicine one should take into account disease activity, the efficacy of the treatment used so far, comorbidities as well as potential side effects.

PL

Celem leczenia stwardnienia rozsianego w postaci rzutowo-remisyjnej jest uzyskanie maksymalnego efektu klinicznego w postaci zmniejszenia liczby lub ustąpienia rzutów choroby i braku progresji niewydolności ruchowej przy minimalnej bądź zerowej aktywności obserwowanej w tomografii rezonansu magnetycznego. Leczenie należy rozpocząć jak najwcześniej, tak aby udało się ograniczyć proces zapalno-autoimmunologiczny, prowadzący do zmian neurodegeneracyjnych. Istnieje szereg leków I linii, które stosuje się na początku choroby, takich jak interferon beta i octan glatirameru. Do tej grupy w ostatnim czasie zostały wprowadzone leki doustne, m.in. fumaran dimetylu i teriflunomid. Cechują się one dobrym profilem bezpieczeństwa i umiarkowaną skutecznością. W przypadku braku skuteczności leków I linii stosuje się leki II linii, np. natalizumab czy fingolimod. Poglądy na to, kiedy należy włączać kurację lekami II linii i jakie substancje stosować, nieustannie ewoluują, a zalecenia niekiedy różnią się w zależności od kraju. Przykładem może być fingolimod – zaaprobowany przez European Medicines Agency jako lek II linii, podczas gdy Food and Drug Administration zaaprobowała go jako lek I linii w rzutowo-remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego. Wybór konkretnego leku powinien uwzględniać aktywność choroby, skuteczność dotychczasowej terapii, współistniejące schorzenia oraz potencjalne objawy uboczne.

3

Statistical, pathophysiological and clinical aspects of the relationship between multiple sclerosis and osteoporosis

63%

Grzegorski T., Losy J.

Aktualności Neurologiczne

|

2016

|

vol. 16

|

issue 1

15-20

EN

Recently there has been a large increase in a number of publications regarding bone health in multiple sclerosis as well as studies exploring the possible role of vitamin D in the aetiology of the condition. However, the relationship between multiple sclerosis and osteoporosis remains not widely discussed among clinicians. The aim of our review article is to present crucial aspects of such relationship as well as therapeutic options. There are many statistical facts suggesting that correlation between two said diseases occurs. The prevalence of osteoporosis clinical features, like pathological fractures, decreased bone mineral density or low vitamin D serum level, is greater in patients with multiple sclerosis. These facts can be explained by a wide variety of areas and pathways which are common for multiple sclerosis and osteoporosis. The functions of different mediators involved in the pathophysiology of diseases, the role of vitamin D and the adverse effects of drugs administered in multiple sclerosis serve as the best examples. Unfortunately, no uniform guidelines on the management of multiple sclerosis patients with osteoporosis have been established so far. However, the guidelines of the United Kingdom National Institute for Health and Care Excellence and National Osteoporosis Society are recommended in such cases. The most important are an appropriate vitamin D and calcium supplementation, smoking cessation, alcohol intake reduction and more of physical activity. There is a strong need to spread this knowledge among clinicians. A better understanding of the topic might result in the creation of diagnostic and therapeutic guidelines with this respect.

PL

W ostatnim czasie znacznie wzrosła liczba publikacji dotyczących stanu zdrowia kości w stwardnieniu rozsianym, jak również możliwej roli witaminy D w etiologii wspomnianej jednostki chorobowej. Jednakże związek między stwardnieniem rozsianym i osteoporozą w dalszym ciągu nie jest szeroko omawiany wśród klinicystów. Celem naszego artykułu poglądowego jest przedstawienie kluczowych aspektów wspomnianej korelacji oraz opcji terapeutycznych. Wiele faktów z zakresu statystyki przemawia za tym, że związek między omawianymi dwoma chorobami występuje. Rozpowszechnienie cech charakterystycznych dla obrazu klinicznego osteoporozy, takich jak złamania patologiczne, zmniejszenie mineralnej gęstości kości oraz niskie stężenie witaminy D w surowicy, jest większe wśród chorych na stwardnienie rozsiane. Może to być wyjaśnione licznymi, wspólnymi dla stwardnienia rozsianego i osteoporozy, obszarami i ścieżkami patofizjologicznymi. Ich przykładem są funkcje różnych mediatorów odgrywających rolę w patogenezie obu chorób, rola witaminy D oraz działania niepożądane leków stosowanych w terapii stwardnienia rozsianego. Niestety, do tej pory nie powstały uniwersalne wytyczne dotyczące postępowania w sytuacji współwystępowania stwardnienia rozsianego i osteoporozy. W takich przypadkach rekomendowane są wytyczne Narodowego Instytutu Zdrowia i Klinicznej Doskonałości Zjednoczonego Królestwa oraz Narodowego Towarzystwa Osteoporozy. Największe znaczenie mają odpowiednia suplementacja witaminy D i wapnia, zaprzestanie palenia, zmniejszenie spożycia alkoholu i zwiększenie aktywności fizycznej. Istnieje silna potrzeba rozpowszechnienia znajomości tego zagadnienia wśród klinicystów. Lepsze jego rozumienie może doprowadzić do stworzenia wytycznych uwzględniających aspekty diagnostyczne i terapeutyczne.

Refine search results

3 Aktualności Neurologiczne

1 2016

1 2015

1 2009

3 Losy J.

1 Grzegorski T.

Kryteria diagnostyczne stwardnienia rozsianego

Kiedy włączać leczenie II linii w stwardnieniu rozsianym?

Statistical, pathophysiological and clinical aspects of the relationship between multiple sclerosis and osteoporosis