Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl
Preferences help
Polish version English version Language
enabled [disable] Abstract
Number of results

Results found: 6

Number of results on page
first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Negative pressure wound therapy with instillation (NPWTi): Current status, recommendations and perspectives in the context of modern wound therapy.

100%
Bobkiewicz A., Studniarek A., Drews M., Banasiewicz T.
Negative Pressure Wound Therapy Journal
|
2016
|
vol. 3
|
issue 1
EN
Introduction of negative pressure wound therapy (NPWT) revolutionized the conception of wound healing. Currently, there are an increased number of studies confirmed the high efficiency of this therapy in many clinical scenarios. Moreover, some innovations have been introduced in recent years to improve the management of complex and chronic wound. NPWT with instillation (NPWTi) combines traditional NPWT with application of topical irrigation solutions within bed of the wound. Bioburden reduction, decrease time to wound closure, promotion in granulation tissue formation, fewer operative visits have been revealed using NPWTi compared to standard NPWT. However, there are still some questioned aspect of the NPWTi and thus its superiority over standard NPWT has not been fully indicated. Moreover, based on current studies no firm conclusions have been taken concerning the type of instilled solution preferably used, range of dwell- time phase, range of negative pressure and others. The main goal of the publication is to overview and summarize the current state of art concerning NPWTi. Moreover, mechanisms of action, review of the most common used instilled solution are discussed and clinical evidence of NPWTi are described.
2
Publication available in full text mode
Content available

Instillation-TIME (iTIME) as a rationale amendment for TIME conception. Is there enough evidence for the efficiency of negative pressure wound therapy with instillation (iNPWT) to announce a breakthrough idea for wound treatment?

88%
Bobkiewicz A., Studniarek A., Krokowicz Ł., Drews M., Banasiewicz T.
Negative Pressure Wound Therapy Journal
|
2019
|
vol. 6
|
issue 2
7-8
EN
An increased number of patients developing difficult-to-heal wounds results in billions spending for chronic wound care management. Introduction of TIME conception has been a breakthrough idea for wound healing based on phase-adapted wound therapy that interacts and influence each other and included: T – tissue management, I - infection control, M - moisture balance, E - edge of the wound. Negative pressure wound therapy (NPWT) revolutionized the management of wound healing. Moreover, recently NPWT with instillation (iNPWT) has gained the popularity of optimizing wound healing. In the context of acceleration of wound healing, iNPWT meets the criteria of the TIME conception. All individual components of TIME strategy are found in iNPWT providing “all in one” conception. Such management is easy to apply, monitor and it is well- tolerated by patients. Based on the current studies, iNPWT is found to be an important alternative for other methods of wound healing. It is believed that iNPWT will evolve and gain popularity as an innovative treatment for TIME conception.
3
Publication available in full text mode
Content available

Robotowa operacja naprawcza wypadania odbytnicy ze współistniejącymi rectocele i sigmoidocele z użyciem siatki

88%
Borsuk D., Studniarek A., Gantt G., Kochar K., Marecik S.
Polish Journal of Surgery
|
2019
|
vol. 91(5)
34-37
PL
Wypadanie odbytnicy (WO) jest schorzeniem występującym najczęściej u pacjentów w wieku powyżej 50 lat, szczególnie u kobiet. Z WO zazwyczaj współistnieją inne patologie, takie jak: uwypuklenie odbytnicy (rectocele), wpuklenie esicy (sigmoidocele), uwpuklenie pęcherza moczowego (cystocele), a nawet przepuklina zawierająca pętle jelita cienkiego (enterocele). Rektopeksja z użyciem siatki jest metodą o powszechnie uznawanej skuteczności w leczeniu wypadania odbytnicy. Zastosowanie robota chirurgicznego ułatwia preparowanie tkanek w obrębie miednicy mniejszej i jest szczególnie pomocne podczas zakładania szwów mocujących siatkę. W niniejszym artykule przedstawiono przypadek 77-letniej kobiety, u której stwierdzono objawy zespołu zaburzeń defekacji (ang. obstructed defecation syndrome; ODS), którego przyczyną było wypadanie odbytnicy. W trakcie postępowania przedoperacyjnego objawy pacjentki w skali ODS Score oceniono na 9/20. Podczas dalszej diagnostyki, poza wypadaniem odbytnicy, stwierdzono współistniejące rectocele i sigmoidocele. Pacjentka została zakwalifikowana do robotowej rektopeksji z użyciem siatki. W pierwszym etapie operacji wykonano uwolnienie tylnej części mezorektum z zaoszczędzeniem nerwów układu autonomicznego. Następnie wypreparowano przegrodę odbytniczo-pochwową, oddzielając pochwę od przedniej części odbytnicy do poziomu mięśni dźwigaczy odbytu (mięśni dna miednicy) i rozworu moczowo-płciowego, co umożliwiło przymocowanie siatki polipropylenowej do przedniej ściany odbytnicy. Podwieszenie przedniej ściany odbytnicy przy użyciu siatki rozwiązało problem trzech współistniejących patologii. U pacjentki w trakcie dwuletniej obserwacji nie odnotowano nawrotu ani istotnych powikłań pooperacyjnych, a wynik ODS Score uległ obniżeniu do 1/20.
4
Publication available in full text mode
Content available

Robotic Combined Anterior & Posterior Repair of a Rectal Prolapse, Rectocele, and Sigmoidocele with a Mesh

88%
Borsuk D., Studniarek A., Gantt G., Kochar K., Marecik S.
Polish Journal of Surgery
|
2019
|
vol. 91(5)
34-37
EN
RP is often seen in patients over the age of fifty, particularly women. These patients frequently suffer from other concomitant pathologies like rectocele, sigmoidocele, cystocele, or even enterocele. Rectopexy with a mesh has been an established treatment for rectal prolapse. The utilization of the robotic system allows for a successful repair within a confined pelvic space, especially for precise suture placement when working with the mesh. A 77-year-old female presented with ODS symptoms found to be caused by a progressive rectal prolapse. Her pre-operative ODS score was 9/20. Pelvic floor evaluation revealed concomitant rectocele and sigmoidocele. The patient was offered a robotic-assisted rectopexy with mesh placement to address the three concomitant pathologies. During the procedure, a posterior mesorectal mobilization with autonomic nerve preservation was performed to address the posterior leading edge of the prolapse. Subsequently, the vagina was separated from the anterior portion of the rectum and dissected down to the levator ani muscle and the perineal body. This allowed for the affixation of a polypropylene mesh to the anterior portion of the rectum. Anterior suspension of the mobilized rectum with the mesh addressed all three pathologies. No recurrence or complications occurred at two-year follow-up. The patient’s ODS score decreased to 1/20.
5
Publication available in full text mode
Content available

Wpływ profilaktycznego stosowania rifaksyminy na występowanie zapaleń uchyłków i jakość życia chorych z chorobą uchyłkową

52%
Banasiewicz T., Francuzik W., Bobkiewicz A., Krokowicz Ł., Borejsza-Wysocki M., Paszkowski J., Studniarek A., Krokowicz P., Grochowalski M., Zastawna K., Szczepkowski M., Lorenc Z., Drews M.
Polish Journal of Surgery
|
2017
|
vol. 89(1)
22-31
PL
Uchyłki jelita grubego i związane z nimi dolegliwości kliniczne oraz powikłania to jedna z najczęstszych patologii przewodu pokarmowego w krajach wysokorozwiniętych. Obecność uchyłków jelita grubego oraz związane z nimi konsekwencje kliniczne podzielić można na cztery podstawowe postacie: 1) uchyłkowatość, czyli obecność uchyłków jelita grubego nie dających objawów klinicznych i wykrywanych zazwyczaj przypadkowo, 2) objawowa niepowikłana choroba uchyłkowa, 3) zapalenie uchyłków (ostre niepowikłane zapalenie uchyłków), 4)powikłania zapalenia uchyłków (obejmujące stany wymagające hospitalizacji). Celem niniejszej pracy była retrospektywna analiza efektywności stosowania rifaksyminy w profilaktyce występowania zapalenia uchyłków u  pacjentów leczonych w  poradniach proktologicznych. Kryterium rozpoznania choroby uchyłkowej stanowiło potwierdzenie występowania uchyłków jelita grubego na podstawie badania kolonoskopowego, wlewu kontrastowego lub kolografii KT (wirtualnej kolonoskopii) oraz co najmniej jednego przebytego (udokumentowanego) epizodu zapalenia uchyłków. Przebyte zapalenie uchyłków stwierdzano na podstawie dokumentacji medycznej, potwierdzającej obecność objawów klinicznych, oraz podwyższonej wartości CRP (>5,0), lub/i wyników badań obrazowych (USG, KT). Spośród 686 pacjentów leczonych w poradni, po przyjęciu restrykcyjnych kryteriów wykluczenia, do badania zakwalifikowano 248 chorych, których podzielono na dwie grupy: kontrolną (grupa I –145 chorych) i badaną (grupa II – 103 pacjentów stosujących profilaktycznie rifaksyminę). Liczba zapaleń uchyłków u pacjentów w obu grupach była zbliżona w okresie 6 miesięcy przed rozpoczęciem badania (p=0,1306) i w pierwszych 6 miesiącach terapii (p=0,3044). Między 6. a 12. miesiącem terapii, odnotowano istotnie mniejszą liczbę zapaleń uchyłków u pacjentów stosujących profilaktycznie rifaksyminę, w porównaniu do grupy kontrolnej (p<0,0001). Pacjenci, którym podawano rifaksyminę, mieli istotnie wyższą jakość życia (mierzoną wg. skali VAS) niż w ci w grupie kontrolnej po 12 miesiącach zażywania rifaksyminy. Wyniki badania potwierdziły efektywność stosowania rifaksyminy w profilaktyce zapalenia uchyłków, nawet w schemacie kuracji powtarzanej co 3 miesiące. Stosowanie rifaksyminy u pacjentów z epizodem zapalenia uchyłków nie tylko zmniejszało częstość występowania zapaleń i ich powikłań, ale również poprawiało jakość życia tych chorych. Wydaje się również, że profilaktyka zapaleń uchyłków oparta o rifaksyminę może być efektywna ekonomicznie, wymaga to jednak dalszej analizy i badań.
6
Publication available in full text mode
Content available

The influence of rifaximin on diverticulitis rate and quality of life in patients with diverticulosis

52%
Banasiewicz T., Francuzik W., Bobkiewicz A., Krokowicz Ł., Borejsza-Wysocki M., Paszkowski J., Studniarek A., Krokowicz P., Grochowalski M., Zastawna K., Szczepkowski M., Lorenc Z., Drews M.
Polish Journal of Surgery
|
2017
|
vol. 89(1)
22-31
EN
Diverticulosis, its associated symptoms and complications are one of the most common pathologies of the gastrointestinal tract in more economically developed countries. Presence of diverticuli and their clinical consequences can be divided into four categories: 1) diverticulosis, i.e. an asymptomatic presence of diverticuli that are usually found by accident 2) symptomatic uncomplicated diverticulosis 3) diverticulitis (acute uncomplicated diverticulitis) 4) complications of diverticulitis (conditions requiring hospital stay). The aim of this study was to retrospectively analyze the efficacy of rifaximin in preventing diverticulitis in patients visiting proctology clinics. The diagnostic criterium for diverticulosis was confirmation by colonoscopy, barium enema or CT colography (virtual colonoscopy) as well as history of at least one documented episode of diverticulosis. History of diverticulosis was evaluated based on medical records, clinical symptoms, elevated level of CRP (>5.0) and/or diagnostic imaging (ultrasound, CT). After setting strict exclusion criteria, 248 patients were qualified for the study out of 686, and they were later divided into two groups: control group (group I – 145 patients) and studied group (group II – 103 patients receiving rifaximin prophylaxis). Diverticulitis rate was comparable in both groups over a period of 6 months before study (p = 0.1306) and 6 months of treatment (p=0.3044). Between the 6th and 12th month of treatment, a significantly lower rate of diverticulitis was noted in the group receiving rifaximin compared to control group (p<0.0001). Patients receiving rifaximin reported higher quality of life (which was assessed using the VAS scale) compared to control group after 12 months. The results confirmed the efficacy of riaximin in prevention of diverticulitis, even in the scheme of repeated courses every 3 months. Not only did application of rifaximin lower the rate of diverticulitis and its complications in patients after an episode of diverticulitis, but also it improved the patients’ quality of life. It seems that diverticulitis prophylaxis based on rifaximin can be economically efficient, however, it requires further research.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.