Search results

1

Torbiele trzustki czy nowotwory torbielowate trzustki? Analiza 145 przypadków

100%

Wlaźlak M., Oleśna A., Danilewicz M., Strzelczyk J.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(5)

22-26

PL

Częstość wykrywania zmian torbielowatych w trzustce w ostatnich latach wzrosła. Większość to torbiele rzekome (pozapalne), pozostałe stanowią głównie nowotwory. Wewnątrzprzewodowe brodawkowate nowotwory śluzowe (IPMN – Intraductal papillary mucinous neoplasms) i nowotwory śluzowo torbielowate (MCN – mucinous cystic neoplasms) to zmiany o udowodnionym ryzyku złośliwości. Celem pracy była analiza danych klinicznych pacjentów z torbielami lub guzami torbielowatymi trzustki operowanych w Klinice Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej Szpitala im. Barlickiego w Łodzi. Materiał i metody 145 chorych operowanych w Klinice Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej Szpitala im. Barlickiego w Łodzi w latach 2007-2016 z powodu zmiany torbielowatej trzustki. Przeanalizowano rodzaj operacji, rozpoznanie histopatologiczne oraz dane demograficzne. Wyniki Torbiel nienowotworową (rzekomą) stwierdzono u 66,9% pacjentów, nowotwory wykryto u 33,1%. Średnia wieku była istotnie wyższa u pacjentów z nowotworem niż bez nowotworu (57,06 lat vs. 50,88 lat, p=0,009). Torbiel nowotworowa wystąpiła częściej u kobiet, (68,75% kobiet, 31,25% mężczyzn, p=0,001). Nowotwór złośliwy wykryto w 14,58% przypadków nowotworów i 4,83% przypadków wszystkich analizowanych zmian torbielowatych trzustki. Wnioski Na podstawie analizowanego materiału istnieje istotne ryzyko obecności nowotworu złośliwego u pacjentów z torbielą trzustki. Torbiele nowotworowe trzustki występują częściej u kobiet. Dyskusja Leczenie guzów torbielowatych trzustki stanowią głównie operacje resekcyjne. W przypadku zmian łagodnych o niskim ryzyku złośliwości wykonuje się również operacje mniej rozległe, takie jak wyłuszczenie zmiany. Nie istnieją obecnie wytyczne, które w zadowalający sposób mogłyby być użyte do nadzoru pacjentów z torbielą trzustki.

2

Pancreatic cysts or pancreatic cystic neoplasms? An analysis of 145 cases

100%

Wlaźlak M., Oleśna A., Danilewicz M., Strzelczyk J.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(5)

22-26

EN

Introduction: Detection of the frequency of pancreatic cystic lesions has increased in the recent years. The majority are pseudocysts, the remaining cysts are mainly neoplasms. Proven risk of malignancy affects intraductal papillary mucinous neoplasms (IPMN) and mucinous cystic neoplasms (MCN). The aim of this study was to analyze clinical data of patients with pancreatic cysts or pancreatic cystic neoplasms on operate at Department of General and Transplant Surgery in the Barlicki Hospital in Lodz. Material and methods: In 2007-2016, there were 145 patients operated on at the Department of General and Transplant Surgery in Barlicki Hospital in Lodz, due to pancreatic cystic lesion. The type of operation, histopathological diagnosis and basic demographic data were analyzed. Results: Non-neoplastic cyst (mainly pseudocysts) was found in 66.9% of patients, neoplasms were detected in 33.1%. The mean age was significantly higher in patients with neoplasm than without neoplasm (57.06 years vs. 50.88 years, p=0.009). Neoplastic cyst occurred more frequently in women (68.75% of women, 31.25% of men, p=0.001). Malignant tumor was found in 14.58% of neoplasms cases and in 4.83% of all pancreatic cystic lesions. Conclusions: According to the analyzed material, there is a significant risk of malignancy in patients with pancreatic cyst. Neoplastic cysts are more common in women. Discussion: Pancreatic cystic tumors are treated mainly by resections of pancreas. In case of benign lesions with low risk of malignancy, there are less extensive operations performed, such as enucleations of lesions. There are no guidelines that could be used satisfactorily in follow up of patients with pancreatic cysts.

3

Odległe wyniki jednoczasowej plastyki pooperacyjnej przepukliny i abdominoplastyki u pacjentów leczonych operacyjnie z powodu otyłości patologicznej

88%

Iljin A., Antoszewski B., Durczyński A., Lewandowicz E., Strzelczyk J.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

vol. 88(3)

258-269

PL

Celem pracy była cena odległych wyników po jednoczasowej abdominoplastyce z plastyką przepukliny w bliźnie pooperacyjnej (ominięcie żołądka – RYGB) oraz porównanie jakości życia pacjentów przed i po operacji jednoczasowej. Materiał i metodyka. Analizą objęto odległe wyniki kompleksowej operacji zniekształcenia przedniej ściany brzucha u 18 chorych ze znacznym spadkiem masy ciała po zabiegu RYGB. Pacjentów poddano badaniom kontrolnym przez co najmniej 8 lat od zakończonego leczenia operacyjnego. Porównano jakość ich życia przed i po zabiegu naprawy przepukliny w bliźnie pooperacyjnej i abdominoplastyce. Wyniki. Stwierdziliśmy obecność szerokiej blizny pooperacyjnej u 4 osób, przewlekłe zaburzenia czucia u jednej a wiotkość powłok brzusznych u trzech osób. Po kompleksowym leczeniu operacyjnym, ocena jakości życia pacjentów wykazała znaczącą jego poprawę pod względem funkcjonalnym, estetycznym i psychologicznym. Wnioski. 1. Przeprowadzenie jednoczasowej naprawy przepukliny w bliźnie (po RYGB) i abdominoplastyki wpłynęło na satysfakcjonujące odległe wyniki pooperacyjne, co potwierdza skuteczność tej kompleksowej operacji u chorych ze znacznym spadkiem masy ciała. 2. Leczenie chirurgiczne zniekształceń przedniej ściany brzucha przyczyniło się do znaczącej poprawy jakości życia pacjentów w aspekcie funkcjonalnym, estetycznym i psychologicznym, w porównaniu do ich przedoperacyjnej oceny. 3. Wszyscy chorzy potwierdzili pozytywny wpływ tej kompleksowej operacji na możliwość podejmowania przez nich wyzwań w życiu i realizację własnych planów. 4. Chirurgiczne leczenie zniekształceń brzucha u pacjentów ze znaczną utratą masy ciała po zabiegach bariatrycznych, jeśli jest wymagane, powinno być integralną częścią ich wielospecjalistycznego leczenia.

4

Long-term results of incisional hernia repair with concomitant abdominoplasty in postbariatric patients

88%

Iljin A., Antoszewski B., Durczyński A., Lewandowicz E., Strzelczyk J.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

vol. 88(3)

147-154

EN

The aim of the study was evaluation of long-term results after simultaneous incisional hernia repair and abdominoplasty in patients following RYGB (Roux-en-Y Gastric By-pass) and estimation of quality of life before and after this complex operation. Material and methods. We analyzed long-term results in 18 patients who underwent complex anterior abdominal wall surgery after massive weight loss, following previous RYGB. The patients were followed-up for at least 8 years. We compared the quality of life before and after hernia repair combined with abdominoplasty. Results. Observed wide postoperative scar in 4 persons, permanent dysesthesia in one, and flaccidity of the anterior abdominal wall in three cases. Estimation of the quality of life revealed significant improvement in functional, aesthetic and psychological aspects after complex surgery. Conclusions. 1. Simultaneous incisional hernia repair and abdominoplasty resulted in satisfactory long-term postoperative results, which confirms the efficiency of complex anterior abdominal wall surgery in patients following RYGB after massive weight loss. 2. Surgery in patients afflicted with disfigurements of the anterior abdominal wall contributed to significant improvement in their life quality in functional, aesthetic and psychological aspects, as compared with preoperative estimations. 3. All persons confirmed positive influence of abdominal wall surgery on their possibility to take challenges in life, and fulfill plans. 4. Surgery of the anterior abdominal wall deformities, if needed after massive weight loss, should become an integral part of complex multidisciplinary treatment in postbariatric individuals.

5

Successful hemihepatectomy following chemotherapy for primary liver lymphoma: case report and review of literature

76%

Skulimowski A., Hogendorf P., Poznańska G., Smolewski P., Strzelczyk J., Durczynski A.

Polish Journal of Surgery

|

2017

|

vol. 89(5)

54-58

EN

Non-Hodgkin lymphomas (NHL) comprise a heterogeneous group of B-cell and T-cell neoplasms. Diffuse large B-cell lymphoma (DLBCL), the most common type of NHL, accounts for around 30-40% of NHL cases. However, primary hepatic location of NHLs is rare and constitutes 0.01% of all NHL cases. Due to this rarity and a lack of large randomized trails, it is still unclear what treatment should be used for primary hepatic DLBCLs. In this study, we report of a female patient with primary hepatic DLBCL who was successfully treated with neoadjuvant chemotherapy and surgery. We also shortly review the literature regarding surgical treatments for primary GI tract NHLs. Taking into account our experience and the current literature, surgical treatment with postoperative chemotherapy seems to be a feasible option for patients with focal primary hepatic DLBCLs.

6

Jednoetapowa alloplastyka przepukliny pooperacyjnej z abdominoplastyką u chorych po operacji ominięcia żołądka – ocena wyników

76%

Iljin A., Antoszewski B., Zieliński T., Skulimowski A., Szymański D., Strzelczyk J.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(6)

32-36

PL

Cel: 1. Ocena wyników leczenia pacjentów po jednoczasowej plastyce przepukliny w bliźnie pooperacyjnej (Incisional Hernia Repair - IHR) sposobem onlay i abdominoplastyce u pacjentów po operacji ominięcia żołądka - RYGB ze znaczną utratą masy ciała. 2. Określenie różnic zmian jakości życia (Quality of Life - QL) u chorych bariatrycznych przed i po zabiegu konturującym. Materiał i metody: Analizą kliniczną objęto 20 chorych ze zniekształceniem powłok brzucha (po zabiegu RYGB i redukcji masy ciała) poddanych jednoetapowej IHR i abdominoplastyce. Oceniono wyniki operacyjnego leczenia, a także zmiany QL chorych przed i po operacji konturującej powłoki brzuszne (skale DAS24 i SF-36) w porównaniu do stanu przed zabiegami operacyjnymi. Wyniki: Powikłania w gojeniu rany (zakażenie, miejscowa martwica) i zapalenie płuc stwierdziliśmy u 2 osób, obecność surowiczaka u dwóch, natomiast zaburzeń czucia u czterech chorych. Po każdym etapie leczenia chirurgicznego stwierdzono poprawę QL we wszystkich jego aspektach. Wnioski: 1. Jednoczasowa operacja przepukliny brzusznej sposobem onlay z abdominoplastyką jest bezpieczną metodą poprawiającą funkcjonowanie pacjentów. 2. Wszystkie etapy leczenia bariatrycznego wpłynęły na stopniową poprawę jakości życia. 3. Wysoka wartość BMI chorych przed zabiegiem przepukliny brzusznej metodą onlay z abdominoplastyką zwiększa ryzyko powikłań, co wiąże się z wydłużonym okresem hospitalizacji.

7

One stage onlay hernia repair with abdominoplasty in patients following gastric bypass surgery

76%

Iljin A., Antoszewski B., Zieliński T., Skulimowski A., Szymański D., Strzelczyk J.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(6)

32-36

EN

Purpose: 1. Evaluation of results after one-time incisional hernia repair (IHR) modo on-lay and abdominoplasty (Ab-pl) in patients after loss of weight following previous Roux-en-Y Gastric Bypass – RYGB. 2. Analysis of differences in quality of life (QL) changes in bariatric patients before RYGB, as well as before and after abdominal contouring operation. Material and Methods: Clinical analysis involved 20 patients with abdominal disfigurement (following RYGB, and massive weight loss) who underwent one-time IHR using on-lay method together with abdominoplasty. We estimated postoperative results, as well as changes in QL, before RYGB and before and after abdominal contouring procedure (based on DAS 24 and SF-36 scales) in comparison with stage before surgeries. Results: Complications - abnormal wound healing (infection, local necrosis) and pneumonia were found in two persons, seroma in two cases, whereas dysesthesia in four patients. We confirmed QL improvement in all aspects after each stage of treatment. Conclusions: 1. One-stage on-lay hernia repair and abdominoplasty is a safe method improving the functioning of patients.  2. All stages of bariatric treatment resulted in gradual improvement of the quality of life. 3. High BMI in patients before onlay incisional hernia repair with abdominoplasty increases the risk of complications, which is connected with longer hospital stay.

8

Hemihepatektomia po chemioterapii jako skuteczna metoda leczenia pierwotnego chłoniaka wątroby: opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

76%

Skulimowski A., Hogendorf P., Poznańska G., Smolewski P., Strzelczyk J., Durczynski A.

Polish Journal of Surgery

|

2017

|

vol. 89(5)

54-58

PL

Chłoniaki nieziarnicze (NHL) są nowotworami zbudowanymi z heterogennej grupy komórek B i limfocytów T. Chłoniak rozlany z dużych komórek B (DLBCL), który jest najczęstszym typem chłoniaka nieziarniczego, stanowi w przybliżeniu 0–40% wszystkich przypadków NHL. Jednak pierwotna lokalizacja chłoniaka nieziarniczego występuje rzadko i stanowi 0,01% przypadków. Biorąc pod uwagę specyfikę tej lokalizacji oraz brak szeroko zakrojonych randomizowanych badań, problem wyboru opcji terapeutycznej w leczeniu DLBCL z pierwotnym zajęciem wątroby pozostaje dyskusyjny. Dlatego należy dążyć do konsensusu w sprawie jego leczenia. W niniejszym badaniu opisano przypadek pacjentki z DLBCL z pierwotnym zajęciem wątroby, która była skutecznie leczona przy pomocy chemioterapii i zabiegu operacyjnego. Ponadto dokonano krótkiego przeglądu literatury na temat zastosowania leczenia chirurgicznego pierwotnych chłoniaków nieziarniczych układu pokarmowego. Biorąc pod uwagę nasze doświadczenie oraz dostępne źródła, zabieg chirurgiczny z pooperacyjną chemioterapią wydaje się racjonalną opcją leczenia u pacjentów z ogniskową postacią chłoniaka rozlanego z dużych komórek B z pierwotnym zajęciem wątroby.

9

Pętlowe wyłączenie żołądkowo-jelitowe sposobem Roux-en-Y jako metoda wyleczenia jatrogennej – indukowanej steroidami cukrzycy

64%

Poznanska G., Hogendorf P., Czupryniak L., Smolewski P., Grząsiak O., Szmiel A., Kasiarz A., Strzelczyk J., Durczyński A.

Polish Journal of Surgery

|

2019

|

vol. 91(5)

52-54

PL

Tło: Indukowana steroidami cukrzyca (SIDM) to często występujący stan kliniczny. Terapie oparte na steroidach nadal powszechnie stosuje się w opiece szpitalnej i ambulatoryjnej. Zalecane optymalne leczenie SIDM obejmuje podobne strategie obniżania stężenia glukozy, jak w przypadku cukrzycy typu 2. Tego rodzaju standardowe postępowanie nie leczy jednak choroby, a zapewnia jedynie kontrolę poziomu glukozy we krwi. W ostatnim czasie wskazano na chirurgię bariatryczną jako skuteczny sposób leczenia cukrzycy typu 2. Do tej pory nie oceniano jednak jej przydatności w leczeniu SIDM. Opis przypadku: W listopadzie 2009 r. 49-letnią pacjentkę onkologiczną z indukowaną steroidami cukrzycą skierowano na leczenie chirurgiczne do Katedry i Kliniki Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej. Sześć lat wcześniej chorą poddano skutecznej terapii onkologicznej kladrybiną i dużymi dawkami steroidów z powodu białaczki włochatokomórkowej. Ostatecznie uzyskano całkowitą remisję hematologiczną z normalizacją morfologii oraz zmniejszeniem wielkości śledziony. Przed leczeniem steroidami stężenie glukozy we krwi i badanie moczu mieściły się w normalnym zakresie. Pacjentka nie była otyła, w rodzinie nie występowały też przypadki cukrzycy. Niemniej jednak w następstwie terapii kortykosteroidami u chorej rozwinęła się cukrzyca, słabo kontrolowana doustnym środkiem hipoglikemicznym (acarbosum), pomyślnie zamienionym na insulinoterapię. Po przyjęciu do Katedry i Kliniki Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej pacjentce podawano 58 jednostek insuliny na dobę. Zaplanowano wykonanie pętlowego wyłączenia żołądkowo-jelitowego sposobem Roux-en-Y. Natychmiast po operacji zaprzestano podawania insuliny i w ciągu 6 miesięcy po zabiegu osiągnięto trwałe poziomy glukozy i hemoglobiny glikowanej (HbA1c – 5,5%) w granicach normy. Obecnie, 8 lat po zabiegu, masa ciała i BMI pacjentki wynoszą odpowiednio 80 kg i 27,68 kg/m2. Poziomy glukozy w osoczu i hemoglobiny glikowanej również pozostają w normie. Co ważne z onkologicznego punktu widzenia pacjentka pozostawała w ciągłej całkowitej remisji od października 2003 r. Wnioski: Zgodnie z naszą wiedzą, niniejszy opis przypadku jest pierwszym, który prezentuje wpływ operacji wyłączenia żołądkowego techniką klasyczną na SIDM u pacjenta po przebytym nowotworze hematologicznym. Dowodzi to, że chirurgicznie zmieniona anatomia jelita cienkiego poprawia homeostazę glukozy wcześniej zakłóconą przez leki przeciwcukrzycowe.

10

Roux-en-Y gastric bypass as a cure of iatrogenic steroid-induced diabetes

64%

Poznanska G., Hogendorf P., Czupryniak L., Smolewski P., Grząsiak O., Szmiel A., Kasiarz A., Strzelczyk J., Durczyński A.

Polish Journal of Surgery

|

2019

|

vol. 91(5)

52-54

EN

Background: Steroid-induced diabetes (SIDM) is a frequently found clinical condition since steroid-based therapies continue to be widely used in hospital and ambulatory care. Recommended optimal treatment of SIDM includes similar glucose lowering strategies as in type 2 diabetes. This typical management cannot cure the disease, it can only control blood glucose. Recently, bariatric surgery has emerged as an effective treatment for type 2 diabetes mellitus. However, up to now, the usefulness of bariatric surgery in treatment of SIDM has not been evaluated. Case report: A 49-year-old female oncologic patient with steroid induced diabetes was referred for surgical treatment to the Department of General and Transplant Surgery in November 2009. Six years earlier, she underwent successful oncologic treatment with cladribine and high doses of steroids due to hairy cell leukemia. Finally complete hematologic remission with normalization of morphology and reduction of spleen size has been obtained. Prior to steroid treatment, blood glucose and urine examinations were within normal range. The patient was non-obese and had no family history of diabetes. Nevertheless, the patient developed diabetes secondary to corticosteroid therapy, poorly controlled by oral hypoglycemic agent (acarbosum), successfully converted to insulin therapy. Upon admission to the Department of General and Transplant Surgery, the patient was treated with 58 units of insulin per day. The patient was scheduled for Roux-en-Y gastric bypass (RYGB). Insulin was withdrawn immediately after the surgery and within six months after the surgery, plasma glucose and glycated hemoglobin (HbA1c-5.5%) levels reached and remained within normal range. Currently, eight years after surgery, body weight and BMI are 80 kg and 27.68 kg/m2, respectively. Plasma glucose and glycated hemoglobin are also normal. Importantly, from an oncological point of view, the patient has remained in continuous complete remission since October 2003. Conclusions: Our report is the first to our knowledge describing the effect of gastric bypass surgery on SIDM in a patient with prior hematologic malignancy. It proves that surgically altered anatomy of the small intestine improves glucose homeostasis previously disturbed with pro-diabetic medication.

11

Neutrophil-lymphocyte ratio and creatinine reduction ratio predict good early graft function among adult cadaveric donor renal transplant recipients. Single institution series

52%

Hogendorf P., Suska A., Skulimowski A., Rut J., Grochowska M., Wencel A., Dziwisz F., Nowicki M., Szymański D., Poznańska G., Durczyński A., Strzelczyk J.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(2)

28-33

EN

The Background Delayed graft function (DGF) is a common complication following kidney transplantation and is associated with ischemia-reperfusion injury (IRI). Lymphocytes contribute to the pathogenesis of IRI and ischemia-reperfusion related to delayed graft function. Materials and Methods : 135 Caucasian patients received a kidney graft from deceased heart-beating organ donors. We divided patients into 2 groups - patients with the eGFR>=30 on the 21st day post-transplantation (n=36) and patients with the eGFR<30 on the 21st day post-transplantation (n=99) to assess kidney graft function. We measured serum creatinine levels on 1st and 2nd post-transplant day and preoperative levels of monocytes, lymphocytes, platelets, and neutrophils and their ratios. Results: We have found statistically significant differences between the eGFR<30 and the eGFR>=30 groups in the average lnLymphocytes (0.36 +/-0.6 vs. -0.016 +/-0.74, respectively p=0.004) lnNLR (1,27 +/-0.92 vs. 1.73+/-1.08 p=0.016) lnLMR (1.01 +/-0.57 vs. 0.73 +/-0.64 p=0.02), lnPLR (4.97 +/-0.55 vs. 5.26 +/- 0.67 p=0.023), and CCR 2% (-20.20 +/- 21.55 vs. -4.29 +/- 29.62 p=0.004. In the univariate analysis, factors of lnLymphocytes >=0.22 (OR=0.331 95%CI 0.151-0.728 p=0.006), lnLMR>=1.4 (OR=0.255 95%CI 0.072-0.903 p=0.034) were associated with a worse graft function, while lnNLR>=1.05 (OR=2.653 95%CI 1.158-6,078 p=0.021), lnPLR>=5.15 (OR=2.536 95%CI 1.155-5.566 p=0.02) and CRR2 (OR=3.286 95% CI 1.359-7.944 p=0.008) indicated a better graft function. Conclusion: A higher absolute lymphocyte count (lnLymphocytes) and lnLMR, as well as lower lnNLR and lnPLR were associated with a lower eGFR on the 21st day after kidney transplantation. In the multivariate analysis, CRR2 in combination with either lnLymphocytes, lnNLR or lnPLR improved the accuracy of detecting patients with poor graft function.

12

Przedoperacyjnie podwyższone poziomy CA19-9 i CA125 jako predyktory całkowitego czasu przeżycia w gruczolakoraku trzustki. Badanie jednoośrodkowe

52%

Hogendorf P., Skulimowski A., Durczyński A., Kumor A., Poznańska G., Poznańska A., Oleśna A., Rut J., Øvereng Juliebø S., Szmiel A., Pirowski W., Strzelczyk J.

Polish Journal of Surgery

|

2020

|

vol. 92(3)

32-38

PL

Wprowadzenie: Rak trzustki jest wyniszczającą chorobą, będącą siódmą w kolejności przyczyną zgonów z powodu raka na świecie. Jego agresywność wynika ze specyficznej biologii i późnego rozpoznawania. W związku z tym, rokowanie pacjentów jest wyjątkowo złe. 5-letnie przeżycia w przebiegu gruczolakoraka trzustki wynoszą około 6–10%. Na chwilę obecną jedynie kompletna resekcja chirurgiczna nowotworu gwarantuje znaczącą poprawę przeżycia chorych. Dotychczas nie wyjaśniono w pełni biologii rozwoju gruczolakoraka trzustki. Wydaje się jednak, że istnieje kilka fenotypów tego nowotworu. Z tego powodu prognozy dla indywidualnych pacjentów na początku leczenia są wysoce niepewne. Wobec powyższego, należy podkreślić znaczenie zarówno badań klinicznych, jak i podstawowych, które pozwoliłyby na standaryzację biomarkerów wpływających na długoterminowe rokowania. Istnieje coraz więcej dowodów na to, że biomarkery, takie jak CA19-9 i CA125, nie tylko odzwierciedlają obecność samego guza, ale również stanowią „wskazówkę” dotyczącą jego fenotypu, a tym samym jego agresywności. Cel: Celem pracy była przedoperacyjna ocena poziomu powszechnie stosowanych biomarkerów nowotworowych i ich wpływu na ogólną przeżywalność pacjentów. Materiały i metody: Przeprowadzono analizę retrospektywną danych dotyczących 129 pacjentów przyjętych do naszej Kliniki z powodu rozpoznania raka trzustki. W dniu przyjęcia wszyscy chorzy mieli zmierzony poziom: CA19-9, CA125, CEA i CA15-3. Ogólne przeżycie (ang. overall survival; OS) zostało zdefiniowane jako czas upływający od dnia przyjęcia do dnia zgonu. Opracowano krzywe Kaplana-Meiera dla wszystkich potencjalnych czynników oraz zastosowano model regresji Coxa do przeprowadzenia analizy wieloczynnikowej. Wyniki: Do analizy włączono 129 pacjentów o średniej wieku równiej 62 lata. Łącznie 95 z nich miało nieresekcyjnego guza, a 34 poddano operacji z zamiarem wyleczenia. Ogółem analizowana grupa chorych charakteryzowała się medianą przeżycia wynoszącą 7 miesięcy i 12 dni. Skumulowane wskaźniki przeżycia rocznego, 2-letniego i 4-letniego wynosiły odpowiednio: 35%, 16% i 15%. W analizie jednoczynnikowej czynniki, takie jak: wiek >= 60 lat, nieresekcyjny guz, CA19-9 >= 200, CA125 >= 20 i stosunek neutrofilów do limfocytów (ang. Neutrophile to Lymphocyte Ratio; NLR) >= 5, wiązały się z niższą medianą OS. W analizie wieloczynnikowej stwierdzono, że trzy czynniki: CA19-9 >= 200, CA125 >= 20 i wiek >= 60 lat, są istotne statystycznie. W dalszej analizie wykazano, że pacjenci wykazujący je wszystkie charakteryzowali się najniższą medianą przeżycia (OS), wynoszącą 89 dni. Mediana przeżycia dla pozostałych pacjentów to zaś 235 dni (p = 0,02 dla testu log-rank). Wnioski: Przeprowadzone badanie dostarcza dowodów na znaczący wpływ przedoperacyjnych poziomów CA19-9 i CA125 na długoterminowe przeżycie pacjentów. Co ciekawe, w grupie naszych pacjentów korelacja biomarkerów z OS była ściślejsza niż pomiędzy resekcyjnością a OS. Niniejsze badania mają jednak pewne ograniczenia dotyczące, np. braku danych o zastosowanym schemacie chemioterapii, chorobach współistniejących itp. Ostatnio przeprowadzone badania dotyczące udziału mucyn w rozwoju raka trzustki stanowią niejako „molekularne” umocowanie dla poczynionych ostatnio badań klinicznych.

13

Stosunek liczby neutrofilów do limfocytów oraz wskaźnik redukcji kreatyniny pozwalają na przewidzenie dobrej wczesnej czynności przeszczepu nerki u dorosłych

52%

Hogendorf P., Suska A., Skulimowski A., Rut J., Grochowska M., Wencel A., Dziwisz F., Nowicki M., Szymański D., Poznańska G., Durczyński A., Strzelczyk J.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(2)

28-33

PL

Opóźniona funkcja nerki przeszczepionej (DGF) jest częstym powikłaniem po transplantacji nerki. Jest związana z uszkodzeniem niedokrwienno-reperfuzyjnym (IRI). Do patogenezy uszkodzenia niedokrwienno-reperfuzyjnego związanego z opóźnioną funkcją przeszczepu przyczyniają się limfocyty. Materiał i metody: 135 pacjentów rasy kaukaskiej otrzymało przeszczep nerki od zmarłych dawców z bijącym sercem. W celu oceny funkcji przeszczepu pacjenci zostali podzieleni na dwie grupy – pacjentów z eGFR30 w 21. dniu po przeszczepieniu (n = 36) oraz pacjentów z eGFR <30 w 21. dniu po przeszczepieniu (n = 99). Zmierzony został poziomy kreatyniny w surowicy w 1. oraz 2. dniu po przeszczepie oraz przedoperacyjne ilość monocytów, limfocytów, płytek krwi i neutrofilów, jak również proporcje pomiędzy nimi. Wyniki: Stwierdzono statystycznie istotne różnice między grupami eGFR <30 i eGFR 30 w ilości limfocytów (0,36 +/- 0,6 vs -0,016 +/- 0,74; odpowiednio p = 0,004) lnNLR (stosunek neutrofili do limfocytów) (1,27 +/- 0,92 vs 1,73 +/- 1,08; p = 0,016) lnLMR (stosunek limfocytów do monocytów) (1,01 +/- 0,57 vs 0,73 +/- 0,64; p = 0,02), lnPLR (stosunek płytek do limfocytów) (4,97 +/- 0,55 vs 5,26 +/- 0,67; p = 0,023), i CCR 2% (-20,20 +/- 21,55 vs -4,29 +/- 29,62; p = 0,004). W analizie jednowymiarowej, czynniki, takie jak: ilość limfocytów 0,22 (OR = 0,331; 95% CI 0,151–0,728; p = 0,006), LnLMR1,4 (OR = 0,255; 95% CI 0,072–0,903; p = 0,034) były związane z gorszą funkcją przeszczepu, podczas gdy lnNLR 1,05 (OR = 2,653 95% CI 1,1158–6,078; p = 0,021), lnPLR 5,15 (OR = 2,536; 95% CI 1,155–5,566; p = 0,02) i CRR2 (współczynnik redukcji kreatyniny w drugim dniu) (OR = 3,286; 95% CI 1,359 –7,944; p = 0,008) wskazywało na lepszą funkcję przeszczepu. Podsumowanie: Wyższa bezwzględna liczba limfocytów (lnLymphocytes) i lnLMR, a także niższy poziom lnNLR i lnPLR były związane z niższym eGFR w 21. dniu po przeszczepie nerki. W analizie wieloczynnikowej CRR2 w połączeniu z limfocytami lnNLR lub lnPLR umożliwiły wyższą dokładność w identyfikacji pacjentów z nieprawidłową funkcją przeszczepu.

14

Elevated preoperative levels of CA 19-9 and CA 125 predicts overall survival time in the pancreatic adenocarcinoma. Single institution series.

52%

Hogendorf P., Skulimowski A., Durczyński A., Kumor A., Poznańska G., Poznańska A., Oleśna A., Rut J., Øvereng Juliebø S., Szmiel A., Pirowski W., Strzelczyk J.

Polish Journal of Surgery

|

2020

|

vol. 92(3)

32-38

EN

Introduction: Pancreatic cancer is a devastating disease, being the seventh cause of cancer-related deaths worldwide. Its aggressiveness is due to its specific biology and the late diagnosis of cancer. Therefore, the prognosis for patients suffering from this cancer is dismal, with 5-year overall survival rate of around 6–10%. Up to date, only a complete surgical resection of the cancerous entity warrants a significant improvement in patients’ survival. Nevertheless, the pancreatic cancer’s biology is still not fully elucidated, so that the accuracy of prognosis for certain patients is highly uncertain. Consequently, the importance of both clinical and basic research aiming to reveal the crucial molecular factors affecting long-term prognosis should be highlighted. There is a growing number of evidence that biomarkers of PC not only reflect the presence of tumor itself but also present a “hint” regarding its physiology. Thus the aim of this study was to assess the levels of commonly measured biomarkers and their influence on patients’ overall survival. Materials and methods: The retrospective analysis of data on 129 patients admitted to our Department due to the diagnosis of pancreatic cancer was carried out. On the day of admission all the patients had their levels of CA19-9, CA125, CEA and CA15-3 measured. The overall survival (OS) was defined as time elapsing from the day of admission to the day of death. The Kaplan- Meier curves were built for all potential factors, Cox regression model was applied to carry out a multivariate analysis. Results: We retrospectively analyzed 129 patients with a mean age of 62 years. As many as 95 of them had an unresectable lesion and 34 underwent curative operation. In total, the analyzed patient group was characterized by a median survival of 7 months and 12 days. Cumulative 1-year, 2-year and 4-year survival rates were 35%, 16% and 15%, respectively. In univariate analysis, factors such as age >= 60, inoperable lesion, CA19-9 >= 200, CA125 >= 20 and Neutrophile to Lymphocyte Ratio (NLR) >= 5 were associated with a lower median OS. In multivariate analysis, three factors, CA19-9 >= 200, CA125 >= 20 and age >= 60, were found to be statistically significant. Indeed, patients possessing all of them noted much poorer outcomes regarding OS factors: 89 days versus 235 days for the other patients (log rank test P = 0.02). Conclusions: Our study fortifies the evidence that preoperative levels of CA19-9 and CA125 have a direct influence on the longterm OS. Interestingly, in our patient group, the correlation of biomarkers with OS was higher than that of resectability. However, our study has some limitations regarding, for instance, the lack of data on chemotherapy, comorbidities etc. In the view of recent molecular studies on mucin involvement in PC development, it provides a strong clinical evidence to prove their importance.

Refine search results

Torbiele trzustki czy nowotwory torbielowate trzustki? Analiza 145 przypadków

Pancreatic cysts or pancreatic cystic neoplasms? An analysis of 145 cases

Odległe wyniki jednoczasowej plastyki pooperacyjnej przepukliny i abdominoplastyki u pacjentów leczonych operacyjnie z powodu otyłości patologicznej

Long-term results of incisional hernia repair with concomitant abdominoplasty in postbariatric patients

Successful hemihepatectomy following chemotherapy for primary liver lymphoma: case report and review of literature

Jednoetapowa alloplastyka przepukliny pooperacyjnej z abdominoplastyką u chorych po operacji ominięcia żołądka – ocena wyników

One stage onlay hernia repair with abdominoplasty in patients following gastric bypass surgery

Hemihepatektomia po chemioterapii jako skuteczna metoda leczenia pierwotnego chłoniaka wątroby: opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

Pętlowe wyłączenie żołądkowo-jelitowe sposobem Roux-en-Y jako metoda wyleczenia jatrogennej – indukowanej steroidami cukrzycy

Roux-en-Y gastric bypass as a cure of iatrogenic steroid-induced diabetes

Neutrophil-lymphocyte ratio and creatinine reduction ratio predict good early graft function among adult cadaveric donor renal transplant recipients. Single institution series

Przedoperacyjnie podwyższone poziomy CA19-9 i CA125 jako predyktory całkowitego czasu przeżycia w gruczolakoraku trzustki. Badanie jednoośrodkowe

Stosunek liczby neutrofilów do limfocytów oraz wskaźnik redukcji kreatyniny pozwalają na przewidzenie dobrej wczesnej czynności przeszczepu nerki u dorosłych

Elevated preoperative levels of CA 19-9 and CA 125 predicts overall survival time in the pancreatic adenocarcinoma. Single institution series.