Search results

Sort By:

Limit search:

Perforacja przełyku – wyzwanie diagnostyczne i terapeutyczne. Jednoośrodkowa retrospektywna analiza przypadków z lat 2009–2015

100%

Misiak P., Jabłoński S., Piskorz Ł., Dorożała L., Terlecki A., Wcisło S.

Polish Journal of Surgery

2017

vol. 89(4)

1-4

Wstęp: Perforacja przełyku jest stanem bezpośrednio zagrażającym życiu pacjenta. Ten stan chorobowy charakteryzuje się złożoną etiologią oraz brakiem wytycznych co do standardów postępowania. Poniższa praca stanowi analizę przypadków leczonych w Klinice Chirurgii Klatki Piersiowej, Chirurgii Ogólnej i Onkologicznej oraz przegląd piśmiennictwa międzynarodowego dotyczącego tego zagadnienia. Cel badania: Celem badania była retrospektywna ocena i analiza postępowania u pacjentów z perforacją przełyku o zróżnicowanej etiologii, leczonych w Klinice Chirurgii Klatki Piersiowej, Chirurgii Ogólnej i Onkologicznej w latach 2009–2015. Z badania wyłączono grupę pacjentów, u których przyczyną perforacji była pooperacyjna nieszczelność w obrębie wykonanego zespolenia chirurgicznego. Materiał: Analizie poddano 16 przypadków perforacji przełyku, które były leczone w klinice w latach 2009–2016. Z analizy wykluczono przypadki nieszczelności chirurgicznych zespoleń u pacjentów poddanych planowym procedurom chirurgicznym zarówno z przyczyn nowotworowych, jak i nienowotworowych. Najczęstszą przyczyną perforacji były powikłania o charakterze jatrogennym (7 pacjentów; 44%), kolejną przyczyną był zespół Boerhaavego (5 pacjentów; 31,2%), perforacja w wyniku urazu tępego (2 pacjentów; 12,5%), perforacja w owrzodzeniu oraz perforacja w obrębie guza (po 1 pacjencie). Dziesięciu chorych leczono operacyjnie, 6 pacjentów poddano pierwotnemu protezowaniu przełyku – w tym w 2 przypadkach zastosowano drenaż śródpiersia i jamy opłucnej. W powyższej grupie chorych doszło do 9 zgonów (56,2%). Wnioski: Leczenie perforacji przełyku stanowi wyzwanie dla całego zespołu terapeutycznego. Począwszy od etapu diagnostyki, poprzez wybór metody leczenia pierwotnego, a następnie leczenie ewentualnych komplikacji. Badanie dotyczyło jednego ośrodka i pomimo szerokich ram czasowych retrospektywnie oceniono jedynie 16 przypadków. Pomimo niejednorodnej pod względem etiologii grupy, udało się uzyskać kilka istotności statystycznych niosących za sobą implikacje kliniczne. Większość rozpoznanych perforacji w czasie powyżej 48 godzin dotyczyła dolnego odcinka przełyku (częstsze ryzyko przeoczenia choroby w tym odcinku ze względu na niejasny obraz chorobowy i wyniki badań obrazowych). Rozpoznanie choroby i wdrożenie leczenia po 24 godzinach w naszym materiale wiązało się z wyższym odsetkiem zgonów.

Oesophageal perforation – therapeutic and diagnostics challenge. Retrospective, single-center case report analysis (2009–2015)

100%

Misiak P., Jabłoński S., Piskorz Ł., Dorożała L., Terlecki A., Wcisło S.

Polish Journal of Surgery

2017

vol. 89(4)

1-4

Background: Esophageal perforation is a life-threatening condition of a complex etiology. No clear guidelines are available regarding the management of this condition. In this study, we review publications related to esophageal perforation, and analyze patients treated for this condition at our Department of Thoracic, General and Oncological Surgery. Objective: The objective of the study was to retrospectively assess and analyze management methods for esophageal perforations of different etiologies. All patients were treated in the Department of Thoracic, General and Oncological Surgery in years 2009-2015. Patients with perforations resulting from post-operational leaks within surgical anastomoses were excluded from the study. Material, methods, results: The analysis involved a total of 16 cases of esophageal ruptures. All cases were treated in years 2009-2015. Patients with perforations resulting from postoperative leaks within surgical anastomoses following elective surgeries for either oncological or non-oncological causes were excluded. The most common reason for esophageal rupture was iatrogenic injury (7 cases, 44%). Other causes included Boerhaave syndrome (5 cases, 31.2%), blunt trauma (2 cases, 12.5%), abscess perforation (1 case, 6.2%), and ulcer perforation (1 case, 6.2%). Ten patients underwent surgery, and the rest underwent esophageal prosthesis placement, of whom 2 cases required drainage of the mediastinum and pleural cavity. The mortality rate in the study group was 9/16 cases (56.2%). Conclusions: Esophageal perforation poses a significant interdisciplinary challenge regarding diagnostic workup, selection of treatment methods, and management of potential postoperative complications. This retrospective study was conducted in a single center. Although the analyzed period was long, we found only 16 cases. In spite of a variety of etiologies present, we found several statistically significant results of potential clinical value. 1. Most perforations that are not diagnosed within 48 hours affected the lower part of the esophagus and presented with unclear symptoms and imaging findings 2. Delaying diagnosis and treatment beyond 24 hours was associated with a higher mortality rate.

Refine search results

2 Polish Journal of Surgery

2 2017

2 Dorożała L.

2 Jabłoński S.

2 Misiak P.

2 Piskorz Ł.

2 Terlecki A.

2 Wcisło S.

Search results

Perforacja przełyku – wyzwanie diagnostyczne i terapeutyczne. Jednoośrodkowa retrospektywna analiza przypadków z lat 2009–2015

Oesophageal perforation – therapeutic and diagnostics challenge. Retrospective, single-center case report analysis (2009–2015)