Search results

1

Therapeutic management of pregnant women with intracranial haemorrhage related to most commonly occurring arteriovenous malformations

100%

Jarych A., Kolasa P.

Aktualności Neurologiczne

|

2016

|

vol. 16

|

issue 1

21-28

EN

Intracranial haemorrhage in pregnancy poses a serious threat to both the mother and the foetus. It is associated with a high mortality and it is the third among non-obstetric causes of death in this group of patients, accounting for 5–12% of all deaths of the pregnant. Vascular malformations, mainly intracranial aneurysms and arteriovenous malformations observed also in the general population, are the most common cause of bleeding in pregnant women. So far, there have been no clear guidelines for the treatment of pregnant women with intracranial haemorrhage in the course of the above mentioned malformations, therefore the objective of this study is to summarize the knowledge about the specificity of therapeutic management in those cases. The study discusses the location of vascular lesions, physiological processes in a pregnant woman that must be taken into consideration during a therapeutic intervention, the problem of selecting the treatment (surgical treatment, endovascular therapy, radiosurgery), method and time of delivery, the use of ionizing radiation and drugs during endovascular procedures. In the available literature a special attention is paid to the mother’s welfare during the undertaken treatment, including the maintenance of normal uteroplacental perfusion, which has an effect on the general condition of the foetus. Therefore, it is essential to know the discussed physiological changes in a pregnant women as they condition specific therapeutic management. The safety of applied endovascular procedures in pregnant women is equally important due to the use of both ionizing radiation and certain medications. It is believed that these procedures are acceptable in pregnant women when appropriate radiological protection is used, radiation doses are reduced and medications are selected properly. However, surgical intervention is still considered to be the main method of treatment in this group of patients. The decision about the delivery in a patient with intracranial haemorrhage should be made depending on the gestational age and the condition of the mother and the foetus. The foetus’ age limit above which its chance of survival outside the mother’s body increases significantly, is the 28th week of gestation, hence above this limit it is recommended to deliver the baby before the patient’s treatment is introduced.

PL

Krwotok śródczaszkowy u kobiety w ciąży stanowi poważne zagrożenie zarówno dla matki, jak i płodu. Wiąże się z wysoką śmiertelnością i jest trzecią wśród pozapołożniczych przyczyn zgonów w tej grupie chorych, stanowiąc 5–12% wszystkich zgonów ciężarnych. Najczęstszą przyczyną krwotoku u kobiet w ciąży są zmiany naczyniowe występujące również w ogólnej populacji, głównie tętniaki wewnątrzczaszkowe i malformacje tętniczo-żylne. Jak dotąd nie ma jasnych wytycznych dotyczących leczenia ciężarnych z krwotokiem śródczaszkowym w przebiegu wyżej wymienionych zmian, stąd celem niniejszego artykułu jest podsumowanie wiedzy na temat specyfiki postępowania terapeutycznego w tych przypadkach. W pracy omówiono lokalizację zmian naczyniowych, procesy fizjologiczne u kobiety w ciąży, które muszą być brane pod uwagę w trakcie postępowania terapeutycznego, kwestię wyboru sposobu leczenia (leczenie operacyjne, wewnątrznaczyniowe, radiochirurgia), sposobu oraz momentu rozwiązania ciąży, zastosowania promieniowania jonizującego oraz leków w trakcie procedur wewnątrznaczyniowych. W dostępnym piśmiennictwie szczególny nacisk kładzie się na zapewnienie dobrostanu matki w trakcie podejmowanego leczenia, w tym utrzymanie prawidłowej perfuzji maciczno-łożyskowej, co ma wpływ na stan ogólny płodu. Istotna jest więc znajomość omawianych zmian fizjologicznych u ciężarnych, które warunkują określone postępowanie terapeutyczne. Równie ważnym zagadnieniem jest bezpieczeństwo stosowania procedur wewnątrznaczyniowych u kobiet w ciąży ze względu na użycie zarówno promieniowania jonizującego, jak i niektórych leków. Uważa się, że procedury te są dopuszczalne u ciężarnych przy zastosowaniu odpowiedniej ochrony radiologicznej, redukcji dawek promieniowania i odpowiednim doborze leków. Nadal jednak jako główny sposób leczenia w tej grupie chorych uważa się leczenie operacyjne. Decyzja co do rozwiązania ciąży u chorej z krwotokiem śródczaszkowym powinna być podjęta w zależności od wieku ciążowego oraz stanu matki i płodu. Wiek graniczny płodu, powyżej którego znacznie wzrasta jego szansa na przeżycie poza organizmem matki, to 28. tydzień ciąży, stąd powyżej tej granicy zaleca się rozwiązanie ciąży przed rozpoczęciem leczenia chorej.

2

Ocena porównawcza systemów usprawniania pacjentów z przewlekłym przeciążeniowym zespołem bólowym kręgosłupa lędźwiowego

81%

Zarzycka K., Zarzycki M., Kolasa P.

Aktualności Neurologiczne

|

2018

|

vol. 18

|

issue 1

5-13

EN

Introduction: Lower back pain affects about 65–80% of population in highly developed countries. The main causes include sedentary lifestyle and limited physical activity. Certain overloads of the spine and sacroiliac joints are considered to account for most cases of spinal pain. The aim of the study was to perform a comparative analysis of the efficacy of segmental stabilisation exercises and post-isometric relaxation vs. exercises restoring balance of spinal muscular tension in combination with post-isometric relaxation. Material and methods: A total of 100 patients diagnosed with chronic lumbar overload pain syndrome were included in the study group. Participants were randomly classified into two same-size groups, which received a 2-week selective manual therapy in an outpatient setting. The study used (before and after the 2-week rehabilitation process) Visual Analogue Scale, Low Back Pain Rating Scale, Oswestry Low Back Pain Disability Questionnaire and Roland Morris Disability Questionnaire, Schober’s test, test assessing spinal muscle strength and overall mobility test. Results: Based on the observations, reduced lumbar pain was shown after the use of both rehabilitation methods. There was also a decrease in the number of patients receiving analgesics. Improvement in the functional status, spinal muscle strength parameters, lumbar mobility and overall physical fitness was observed in all patients. Conclusions: Segmental stabilisation exercises improve spinal muscular strength parameters and lumbar mobility to a greater extent than exercises restoring balance of spinal muscular tension, which in turn have a greater impact on the decrease in the number of patients receiving analgesics.

PL

Wstęp: W krajach wysoko rozwiniętych około 65–80% społeczeństwa doświadcza bólu kręgosłupa lędźwiowego. Przyczynami są przede wszystkim siedzący tryb życia i ograniczenie aktywności fizycznej. Za powód zdecydowanej większości dolegliwości bólowych uznaje się określone przeciążenia kręgosłupa i stawów krzyżowo-biodrowych. Celem pracy była analiza porównawcza skuteczności treningu segmentarnej stabilizacji i relaksacji poizometrycznej ze skutecznością ćwiczeń przywracających równowagę napięć mięśniowych kręgosłupa połączonych z relaksacją poizometryczną. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 100 pacjentów z rozpoznanym przewlekłym przeciążeniowym zespołem bólowym kręgosłupa lędźwiowego. Uczestników podzielono losowo na dwie jednakowe pod względem liczebności grupy, którym zaaplikowano selektywną terapię manualną w warunkach ambulatoryjnych trwającą dwa tygodnie. W badaniach wykorzystano Visual Analogue Scale, kwestionariusze Low Back Pain Rating Scale, Oswestry Low Back Pain Disability Questionnaire i Roland Morris Disability Questionnaire, test Schobera, test oceniający wytrzymałość mięśni kręgosłupa oraz test ogólnej mobilności, które zastosowano przed dwutygodniowym procesem usprawniania i po nim. Wyniki: Na podstawie dokonanych obserwacji wykazano zmniejszenie dolegliwości bólowych kręgosłupa lędźwiowego po zastosowaniu obu sposobów usprawniania. Zmniejszeniu uległa liczba pacjentów przyjmujących leki przeciwbólowe. U wszystkich badanych odnotowano poprawę stanu funkcjonalnego, a także parametrów wytrzymałości mięśni kręgosłupa, ruchomości kręgosłupa lędźwiowego i ogólnej sprawności. Wnioski: Trening segmentarnej stabilizacji wpływa na poprawę parametrów wytrzymałości mięśni kręgosłupa i ruchomości kręgosłupa lędźwiowego w większym stopniu niż ćwiczenia przywracające równowagę napięć mięśniowych. Natomiast ćwiczenia przywracające równowagę napięć mięśniowych kręgosłupa w większym stopniu wpływają na zmniejszenie liczby pacjentów przyjmujących leki przeciwbólowe.

3

Rzadka lokalizacja torbieli naskórkowej – opis przypadku

81%

Kolasa M., Kolasa P., Jesionek-Kupnicka D., Kordek R.

Aktualności Neurologiczne

|

2013

|

vol. 13

|

issue 3

179-182

EN

Authors present a case of 54-year-old female treated for intramedullary epidermoid cyst. Patient complained of atypical pain and dysesthesia in lumbosacral region for many years. Patient’s complains increased before admission and were unbearable. Performed clinical and imaging examination revealed intramedullary tumour located in the terminal cone at the level of L2 vertebra. The patient underwent surgical treatment with total tumour removal. Histological examination confirmed epidermoid cyst. Intramedullary location of epidermoid cyst is very rare and constitutes of about 0.7% of all spinal tumours. Due to compression on nervous structures surgical treatment of epidermoid cyst is a method of choice. Authors discuss signs, clinical history, treatment and its results as well as histological findings.

PL

Celem pracy było przedstawienie przypadku występowania torbieli naskórkowej o bardzo rzadkiej, śródrdzeniowej lokalizacji w odcinku lędźwiowym kręgosłupa u 54-letniej pacjentki. Chora od wielu lat cierpiała z powodu nietypowych dolegliwości bólowych umiejscowionych w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, połączonych z występowaniem parestezji w postaci mrowienia w okolicy krocza oraz z zaburzeniami oddawania stolca – zaparciami. Przed hospitalizacją dolegliwości nasiliły się i według kobiety były nie do zniesienia. W wykonanych badaniach obrazowych (rezonans magnetyczny) uwidoczniono guz położony wewnątrzrdzeniowo na wysokości trzonu kręgu L2. Pacjentkę leczono neurochirurgicznie, usuwając całkowicie guz śródrdzeniowy. W przeprowadzonym badaniu histopatologicznym materiału pooperacyjnego rozpoznano: epidermoid cyst. Lokalizacja wewnątrzrdzeniowa torbieli naskórkowej jest bardzo rzadka – stanowi 0,7% wszystkich guzów kręgosłupa. Guz ten jest łagodną wrodzoną lub nabytą zmianą pochodzenia ektodermalnego. W pracy autorzy przedstawiają wywiad chorobowy i przebieg kliniczny schorzenia, sposób i wynik leczenia oraz omówienie histopatologii tej zmiany.

4

Zastosowanie techniki mobilizacji w leczeniu zespołu ciasnoty przestrzeni podbarkowej

81%

Zarzycki M., Zarzycka K., Domżalski M., Kolasa P.

Aktualności Neurologiczne

|

2013

|

vol. 13

|

issue 3

189-194

EN

Background: A shoulder’s pain becomes more and more popular affection. They affect young just as older people. Young people are exposed for quite frequent, forced accepting a sitting position at work, but also for injuries associated with practicing careless physical activity. In turn, for elder people a summing up of overloads over a distance area of the entire life. There are many causes of the painful shoulder. Scientific sources are announcing that about 40–60% of all kinds of shoulder pains are caused by subacromial impingement syndrome. Subacromial impingement syndrome is an articulation’s dysfunction. The study objective was to assess the effectiveness of mobilization technique during subacromial impingement syndrome therapy. Material and methods: The study group consisted of 30 patients who were diagnosed by physiotherapeutists and orthopaedists – a subacromial impingement syndrome. The study group account for both female and male sex. The patients were directed to rehabilitation centre for two weeks procedures program. During rehabilitation, patients had a humeral joint’s mobilization. A visual analogue scale and a modified Laitinen’s questionnaire of pain assessment was used in the research. Both scales were used before and after a rehabilitation program. The Commission of Bioethics’s permission was approved to carry out the study. Results: The common principles of treatment of the patients with subacromial impingement syndrome were: a reduction of pain level, an increase of movement extent in humeral joint and a reduction of pain frequency compared with position before rehabilitation. Moreover, after rehabilitation, patients applied reduced number of analgesics. Only two patients, in spite of intensively conducted rehabilitation program, did not get better improvement of health condition. Conclusions: An application of mobilization techniques in the treatment of subacromial impingement syndrome is an effective method improving the quality of patients’ life. The introduction of mobilization techniques in the rehabilitation program of subacromial impingement syndrome helps to reduce the intensity of pain. It is also a beneficial treatment that affects the increased range of motion in the joint. Moreover, it helps patients to reduce the amount of medication.

PL

Wstęp: Bóle barku stanowią coraz bardziej powszechną przypadłość. Dotyczą zarówno osób młodych – często narażonych na wymuszone przyjmowanie pozycji siedzącej w pracy oraz na urazy związane z nierozważnym uprawianiem sportów rekreacyjnych – jak i starszych, u których dochodzi do sumowania się długoletnich przeciążeń barków. Istnieje wiele przyczyn bólów barków, jednak aż 40–60% z nich wywoływanych jest przez zespół ciasnoty przestrzeni podbarkowej. Celem pracy była ocena skuteczności stosowania techniki mobilizacji w leczeniu tego schorzenia. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 30 pacjentów obu płci z rozpoznanym przez lekarzy rehabilitacji i ortopedii zespołem ciasnoty przestrzeni podbarkowej. Osoby te zostały skierowane do przychodni rehabilitacyjnej na dwutygodniowy turnus zabiegów usprawniających. Ćwiczenia obejmowały wykonanie techniki mobilizacji stawu ramiennego (centrowanie głowy kości ramiennej). Do przeprowadzenia oceny bólu wykorzystano skalę VAS (visual analogue scale) oraz zmodyfikowany kwestionariusz oceny bólu Laitinena. Obie skale zastosowano zarówno przed rehabilitacją, jak i po zakończonym programie. Na przeprowadzenie badań uzyskano zgodę Komisji Bioetyki. Wyniki: Na podstawie dokonanych obserwacji wykazano, że po zastosowaniu techniki mobilizacji w grupie badanych nastąpiło zmniejszenie dolegliwości bólowych, zwiększenie zakresu ruchu w stawie ramiennym, a także ograniczenie częstotliwości występowania bólu w porównaniu ze stanem sprzed rehabilitacji. Za pozytywny efekt terapii pacjenci uznali również przyjmowanie mniejszej ilości leków przeciwbólowych. W przypadku dwóch osób, pomimo intensywnie prowadzonej rehabilitacji, nie uzyskano poprawy samopoczucia. Wnioski: Zastosowanie techniki mobilizacji w leczeniu zespołu ciasnoty podbarkowej wpływa na poprawę komfortu życia pacjentów. Wprowadzenie tej metody zmniejsza intensywność dolegliwości bólowych i zwiększa zakresy ruchu w stawie. Dodatkowo przyczynia się do zmniejszenia ilości przyjmowanych przez chorych leków przeciwbólowych.

5

Ocena leczenia operacyjnego pacjentów ze stenozą zwyrodnieniową w odcinku lędźwiowym metodą hemilaminektomii

81%

Sobański D., Strohm W., Kolasa P.

Aktualności Neurologiczne

|

2014

|

vol. 14

|

issue 1

70-74

EN

Degenerative stenosis of a lumbar segment relates in particular to older people. The most often method, bringing satisfying results is surgical treatment consisting primarily on decompression of vertebral canal. Conservative treatment is rarely used therapy in this disease. One hundred and twenty patients were subjected to retrospective researches, men and women, in whom was diagnosed degenerative stenosis of a lumbar segment. Sixty patients in one group was threaten surgically by hemilaminectomy, and next was analyzed postsurgical results. In similar comparative group was applied conservative treatment. In postsurgical evaluation among patients was proven significant increase of distance of neurogenic claudication and increase of postoperative result, 51 patients was satisfied of treatment. In comparative group fraction of patients satisfied of applied treatment was significantly smaller. Distance of neurogenic claudication was increase significantly in research group where was used surgical treatment. While in patients of comparative group treated rehabilitation method, distance of neurogenic claudication didn’t change. Postoperative result was significantly better, than after conservative treatment. The result of operation was that dimension A-P of spinal canal was increased. A removal of vertebral arches which extraction of adjacent yellow ligaments and overgrown elements of joint is proper method of laminectomy and doesn’t expose patient for increment of complications connected with surgical treatment. Hemilaminectomy was used by Poletti and Yong-Cheol et al. also. Surgical treatment clearly exceeds rehabilitation methods at patients with degenerative stenosis of a lumbar segment.

PL

Stenoza zwyrodnieniowa lędźwiowego odcinka kręgosłupa dotyczy szczególnie ludzi starszych. Najskuteczniejszą metodą terapeutyczną jest leczenie operacyjne, polegające na odbarczeniu kanału kręgowego. Badaniu retrospektywnemu poddano 120 pacjentów z klinicznie i radiologicznie zdiagnozowaną stenozą zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego. Grupę badaną stanowiło 60 chorych, których leczono operacyjnie – metodą hemilaminektomii. Grupę porównawczą tworzyło 60 pacjentów rehabilitowanych. U osób z grupy badanej znacznie wydłużył się dystans pokonywany bez objawów chromania neurogennego. W grupie porównawczej nie zaobserwowano zmian w tym zakresie. Wynik leczenia operacyjnego okazał się znacznie lepszy od rezultatów leczenia zachowawczego. Po operacji odbarczającej powiększył się również wymiar kanału kręgowego A-P. Usunięcie łuku kręgu po jednej stronie – wraz z przyległymi więzadłami żółtymi i przerośniętymi elementami stawu – to metoda wystarczająca do właściwego odbarczenia i nienarażająca pacjenta na duże ryzyko okołooperacyjne. Hemilaminektomia została zastosowana przez takich autorów, jak Poletti czy Yong-Cheol i wsp. W wyniku przeprowadzonych badań można jednoznacznie stwierdzić, że leczenie operacyjne pacjentów ze stenozą w lędźwiowym odcinku kręgosłupa jest skuteczniejsze od rehabilitacji.

Refine search results

5 Aktualności Neurologiczne

1 2018

1 2016

1 2014

2 2013

5 Kolasa P.

2 Zarzycka K.

2 Zarzycki M.

1 Domżalski M.

1 Jarych A.

1 Jesionek-Kupnicka D.

1 Kolasa M.

1 Kordek R.

1 Sobański D.

1 Strohm W.

Therapeutic management of pregnant women with intracranial haemorrhage related to most commonly occurring arteriovenous malformations

Ocena porównawcza systemów usprawniania pacjentów z przewlekłym przeciążeniowym zespołem bólowym kręgosłupa lędźwiowego

Rzadka lokalizacja torbieli naskórkowej – opis przypadku

Zastosowanie techniki mobilizacji w leczeniu zespołu ciasnoty przestrzeni podbarkowej

Ocena leczenia operacyjnego pacjentów ze stenozą zwyrodnieniową w odcinku lędźwiowym metodą hemilaminektomii