Search results

1

Wady wrodzone odbytu i odbytnicy u dzieci - rozpoznanie, podział i postępowanie

100%

Niedzielski J.

Folia Medica Lodziensia

|

2011

|

vol. 38

|

issue 2

145-166

EN

Author presented anorectal malformations (ARM): their incidence, diagnostics, classification and associated anomalies. Author compared operative methods used in treatment of ARM and results of treatment in regards to the type of ARM. He discussed technical considerations of the posterior sagittal approach, a new operative method of author’s preference, as well as the use of anorectal manometry in assessment of postoperative function of the anorectal canal. The first description of ARM was presented by Paulus Aegineta in VII, however functionally effective operative methods appeared in the 70’s of last century: sacroperineal operation by Stephens and sacroabdominoperineal procedure by Kiesewetter. Though postoperative results were unsatisfactory till 1982 when de Vries and Peña introduced posterior sagittal anorectoplasty. The concept of approaching the defect through a wide posterior sagittal incision with division of all muscle structures exactly in the midline was based on the assumption that such an incision cannot damage the symmetrical, bilateral nerve and blood supply. The idea of the new operation is based on some elements of importance for the postoperative function of the rectoanal canal, i.e. use of electrostimulation, traction sutures and “tapering” - tailoring of the rectum to match the size of muscle structures. All previously used classifications of ARM were prepared mostly due to the necessity of choosing the proper corrective operations different for low and different for high ARM. Posterior sagittal approach allows correction of defect independent on type of ARM. It can also be used successfully in reoperations in incontinent children after correction of ARM with use of other operative technique.

PL

Autor omówił w pracy wady wrodzone odbytu i odbytnicy (WWOO): ich występowanie, rozpoznawanie, typy wad oraz wady towarzyszące. Autor porównał metody leczenia chirurgicznego WWOO oraz wyniki leczenia w poszczególnych typach wad. Następnie omówił techniczne aspekty dostępu tylnego strzałkowego, metody operacyjnej preferowanej przez autora, a także sposób pooperacyjnej oceny czynności kanału odbytniczo-odbytowego przy użyciu manometrii odbytniczej. Pierwszy opis WWOO przedstawił już w VII w.n.e. grecki chirurg Paulus Aegineta, ale skuteczne, w sensie czynnościowym, metody operacyjne pojawiły się dopiero w latach 70-tych ubiegłego wieku: operacja krzyżowo-kroczowa Stephens’a i operacja krzyżowobrzuszno- kroczowa Kiesewetter’a. Wyniki leczenia WWOO były jednak niezadowalające, aż do momentu wprowadzenia w 1982 roku przez de Vries i Peña operacji z dostępu strzałkowego tylnego (ang. posterior sagittal approach). Operacja polega na dotarciu do niedrożnego jelita od strony krocza poprzez rozdzielenie wszystkich struktur mięśniowych idealnie w linii pośrodkowej, opierając się na założeniu, że takie cięcie nie uszkadza symetrycznego, bilateralnego unerwienia i unaczynienia tej okolicy. Nowa technika operacyjna zawiera kilka elementów mających znaczenie w aspekcie pooperacyjnej czynności kanału odbytniczo-odbytowego, m.in.: użycie elektrostymulacji, zastosowanie szwów trakcyjnych i „tapering” czyli dopasowanie jelita rozmiarem do istniejących struktur mięśniowych. Poprzednio obowiązujące podziały WWOO uzasadnione były przede wszystkim koniecznością doboru odpowiedniej metody operacyjnej, innej w wadach typu niskiego i innej dla wad typu wysokiego. Dostęp strzałkowy tylny umożliwia korekcję każdej wady odbytu niezależnie od jej typu. Metoda może być użyta również w reoperacjach u pacjentów z niezadowalającym wynikiem czynnościowym po operacji innymi metodami.

2

Is rectoperineal fistula in anorectal malformations an ectopic anal canal with an internal anal sphincter?

63%

Niedzielski J., Kobos J.

Folia Medica Lodziensia

|

2011

|

vol. 38

|

issue 2

167-176

EN

Authors tried to determine the role of an internal anal sphincter (IAS) in patients with rectoperineal fistula undergoing PSARP, with or without IAS-saving procedure. Materials and methods: 20 girls and 6 boys with rectoperineal fistula undergoing PSARP between 1993-2008 were included in the study. An IAS-saving operation was performed in 19 children (73.1%), 17 girls and 2 boys, while 7 children underwent regular PSARP with resection of narrowed distal portion of fistula. Results: Functional postoperative result according to the „10” score was good (8-10 pts.) in all 26 children. There was no significant difference in RAP (16.3 vs. 16.9 vs. 17.2 cmH2O) and ACL (1.7 vs. 1.7 vs. 1.9 cm) values between children with and without preserved IAS and the reference group. Positive RAIR was observed in 13 of 19 children with preserved IAS, and in 2 of 7 patients after resection of IAS, but this incidence did not differ statistically (p = 0.095). The major functional disorder in the examined children was constipation, observed in 9 children after sphincter-saving procedure and in 2 patients after regular PSARP, but the difference was not significant (p = 0.658). Conclusions: An IAS is important, but not a decisive factor in fecal continence and IAS-saving procedures are associated with high incidence of constipation. Authors suggest that IAS can be spared, wherever it was possible, i.e. the fistula is wide (at least 8 mm) and it will not impair function of the neoanus.

PL

Autorzy podjęli próbę oceny roli zwieracza wewnętrznego odbytu (ZWO) u pacjentów z przetoką odbytniczo-kroczową po operacji wady odbytu metodą PSARP, z wycięciem lub oszczędzeniem ZWO. Materiały i metody: Badaniami objęto grupę 20 dziewczynek i 6 chłopców z przetoką odbytniczo-kroczową operowanych metodą PSARP w latach 1993-2008. Operację oszczędzającą ZWO przeprowadzono u 19 dzieci (73,1%), 17 dziewczynek i 2 chłopców, natomiast u 7 pacjentów wykonano operację PSARP z wycięciem zwężonego, dystalnego odcinka przetoki. Wyniki: Pooperacyjny wynik czynnościowy wg skali „10” był dobry (8-10 pkt.) u wszystkich 26 dzieci. Nie stwierdzono istotnej różnicy w wartościach RAP (16,3 vs. 16,9 vs. 17,2 cmH2O) i ACL (1,7 vs. 1,7 vs. 1,9 cm) u dzieci z i bez ZWO oraz grupą referencyjną. RAIR wywołano u 13 spośród 19 dzieci z zachowanym ZWO oraz u 2 spośród 7 pacjentów bez ZWO, bez różnicy statystycznej (p = 0,095). Najpoważniejszym zaburzeniem czynnościowym u dzieci były zaparcia obserwowane u 9 pacjentów z zachowanym ZWO i u 2 dzieci po klasycznej operacji PSARP, bez różnicy statystycznej (p = 0,658). Wnioski: ZWO jest ważnym, ale nie decydującym czynnikiem w mechanizmie trzymania stolca, a operacjom oszczędzającym ZWO towarzyszy wysoki odsetek zaparć w okresie pooperacyjnym. Autorzy sugerują oszczędzenie ZWO, jeżeli jest to możliwe, tzn. ujście przetoki jest szerokie (co najmniej 8 mm) i nie upośledza to czynności nowego odbytu.

3

Epididymal Cysts in Childhood - Conservative or Surgical Approach?

51%

Niedzielski J., Miodek M., Krakós M.

Polish Journal of Surgery

|

2012

|

vol. 84

|

issue 8

406-410

EN

The aim of the study. To decide on the accurate way of treatment and to establish criteria for operation in boys with pubertal epididymal cysts (ECs).Material and methods. Results of scrotal ultrasound of 363 boys and adolescents, aged 2 months to 18 years, were reviewed retrospectively.Results. Of all 363 patients with scrotal ultrasound 59 (16.2%) at mean age of 14.03 yrs had ECs. The EC incidence increased with age and 42 out of 124 boys (33.8%) older than 14 yrs had cysts (chi2=27.627, p=0.000). Out of 59 patients, in 30 (50.8%) cysts were diagnosed incidentally at the time of scrotal US, 29 boys (49.2%) presented with scrotal mass and/or pain. 31 patients with ECs (52.5%) underwent elective surgery and the remaining 28 boys (47.5%) received conservative treatment. The age of boys with ECs who underwent surgery ranged from 8 to 18 years (mean 14.32). The age range of patients treated conservatively was 7-18 (mean 13.71). There was no statistical difference in age between boys treated surgically and conservatively (t=0.924, p=0.36). ECs resolved in 17 patients out of 28 boys treated conservatively, in remaining 11 boys the size of cysts was stabile and they remain asymptomatic. Clinical and ultrasonographic follow-up were carried out from 11 months to 5 years.Conclusions. ECs are more common in older boys (over 14 years). Management of ECs smaller than 10 mm should be conservative with clinical and ultrasound controls, leaving surgery for cysts increasing in size over 10 mm which did not involute with time.

Refine search results

2 Folia Medica Lodziensia

1 Polish Journal of Surgery

1 2012

2 2011

3 Niedzielski J.

1 Kobos J.

1 Krakós M.

1 Miodek M.

Wady wrodzone odbytu i odbytnicy u dzieci - rozpoznanie, podział i postępowanie

Is rectoperineal fistula in anorectal malformations an ectopic anal canal with an internal anal sphincter?

Epididymal Cysts in Childhood - Conservative or Surgical Approach?