Search results - PSJD

1

Gruczolak wielopostaciowy jamy nosa – opis przypadku

100%

Mollin E., Skorek A., Pęksa R., Skrobisz K.

Otorynolaryngologia - przegląd kliniczny

|

2018

|

vol. 17

|

issue 2

80-84

EN

Pleomorphic adenoma is the most common benign tumor of the salivary glands occurring mainly in the parotid and submandibular glands. Rarely, its is seen in the minor salivary glands. The paper describes the 47-year-old man diagnosed with a pleomorphic adenoma of the nasal cavity. The course of disease and its treatment are presented. No complications were observed in the case of a postoperative period and during hospitalization.

PL

Gruczolak wielopostaciowy jest najczęstszym łagodnym nowotworem gruczołów ślinowych występującym głównie w śliniance przyusznej i podżuchwowej. Rzadko występuje w małych gruczołach ślinowych. Opisano przypadek 47-letniego mężczyzny z gruczolakiem wielopostaciowym jamy nosa. Przedstawiono przebieg choroby i leczenia. Okres pooperacyjny oraz hospitalizacji bez powikłań.

2

Czynniki zagrożenia w ginekologii onkologicznej

100%

Zdziennicki A.

Ginekologia Onkologiczna

|

2007

|

vol. 5

|

issue 3

119-124

EN

The paper presents a general overview of risk factors in gynaecological oncology based on a review of recent literature, highlighting their role in preventive medicine. Since mid-twentieth century the role of risk factors is being increasingly appreciated, particularly those directly associated with the risk of developing certain diseases, including female genital malignancies. Several risk factors have been defined, e.g. genetic, biologic, socioeconomic, cultural, geographic, iatrogenic and environmental and their list is ever increasing. This has made possible the definition of high-risk groups of women, who require close medical monitoring in order to detect neoplastic disease at an earliest possible stage. Risk factors usually precede the process of carcinogenesis, although both may be synchronous. Risk factors have various prognostic values: one risk factor may be present in several different neoplasms and several different risk factors may be associated with a single tumour. A frequent phenomenon is oncological synergy. Most female genital neoplasms are multifactorial diseases.

PL

Opierając się na przeglądzie piśmiennictwa ostatnich lat, przedstawiono ogólne wiadomości o czynnikach zagrożenia w ginekologii onkologicznej, podkreślając ich znaczącą rolę w medycynie zapobiegawczej. Począwszy od lat 50. XX w., przywiązywano dużą wagę do czynników ryzyka wskazujących na możliwość wystąpienia zagrożenia powstania choroby, w tym również nowotworów narządów płciowych u kobiet. Wykryto wiele czynników zagrożenia począwszy od genetycznych, poprzez biologiczne, socjoekonomiczne, kulturowe, geograficzne, jatrogenne, a skończuwszy na środowiskowych i lista ta jest ciągle uzupełniana. Dało to podstawy do wyodrębnienia spośród populacji kobiet grup podwyższonego ryzyka wymagających wzmożonej kontroli medycznej, co z kolei pozwalało na wykrycie choroby nowotworowej we wczesnym etapie jej rozwoju. Czynniki zagrożenia na ogół poprzedzają proces kancerogenezy, choć mogą też w nim uczestniczyć. Przedstawiają one różną wartość kliniczną: jeden czynnik zagrożenia może występować w wielu nowotworach, a wiele czynników - w jednej chorobie nowotworowej; często występuje synergizm onkologiczny. Większość nowotworów narządów płciowych to tzw. „choroby wieloczynnikowe”.

3

Effective skill refinement: focusing on process to ensure outcome

100%

Carson H. J., Collins D.

Central European Journal of Sport Sciences and Medicine

|

2014

|

vol. 7

|

issue 3

5-21

EN

In contrast to the abundance of motor skill acquisition and performance research, there is a paucity of work which addresses how athletes with an already learnt and well-established skill may go about making a subtle change, or refinement, to that skill. Accordingly, the purpose of this review paper is to provide a comprehensive overview of current understanding pertaining to such practice. Specifically, this review addresses deliberately initiated refinements to closed and self-paced skills (e.g., javelin throwing, golf swing and horizontal jumps). In doing so, focus is directed to three fundamental considerations within applied coaching practice and future research endeavours; the intended outcomes, process and evaluative measures of skill refinement. Conclusions suggest that skill refinement is not the same as skill acquisition or performing already learnt skills with high-levels of automaticity. Due to the complexity of challenge faced, refinements are best addressed as an interdisciplinary solution, with objective measures informing coach decision making.

4

Pentraksyna 3 – nowy wskaźnik zapalenia

100%

Danikiewicz A., Błażelonis A., Piętka-Rzycka A., Zubelewicz-Szkodzińska B.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2012

|

vol. 66

|

issue 5

62-66

EN

In this review the authors describe long pentraxin 3 (PTX3), a protein from the pentraxin superfamily (like CRP), associated with local processes of infl ammation, especially related to blood vessels. Recent papers have revealed the relationship between PTX3 levels and atherosclerosis, therefore also with ischaemic heart disease and acute coronary syndromes. In many other diseases, PTX3 can play a diagnostic role, and may also be involved in the pathogenesis process, i.e. COPD, asthma, renal failure, PCO and sepsis. We describe the molecule itself, its clinical signifi cance and role in pathogenesis, as we understand it today, in some clinical areas.

PL

W niniejszym przeglądzie autorzy opisują pentraksynę 3 (PTX3), białko z nadrodziny pentraksyn (tak jak białko C-reaktywne – CRP), związane z lokalnymi procesami zapalnymi, szczególnie dotyczącymi naczyń krwionośnych. Współczesne badania pokazują związki między poziomem PTX3 a miażdżycą, a więc również chorobą niedokrwienną serca i ostrymi zespołami wieńcowymi. Innymi grupami schorzeń, w których PTX3 może odgrywać rolę diagnostyczną, a być może również uczestniczyć w patogenezie, są schorzenia układu oddechowego (przewlekła obturacyjna choroba płuc – POChP i astma), choroby nerek (w tym szczególnie niewydolność), PCO, ciężkie infekcje bakteryjne.

5

Skale oceny ryzyka samobójstwa dorosłych w praktyce psychologa klinicznego i psychiatry: przegląd dostępnych narzędzi

100%

Nowak M. P., Pawełczyk T.

|

issue 2

180-187

EN

In the context of the increasing prevalence of suicides, low notifiability of people at risk and considerable difficulties in suicidal risk assessment, the significance of relevant tools is growing. The tools facilitating the evaluation of suicidal risk assessment can be divided in two groups – tools created for other purposes, but accounting for suicidal risk estimation (designed for general mental health assessment, assessment of mood, hopelessness, psychic pain and resilience) and tools specifically created for the evaluation of suicidal risk. The latter can be divided according to the age of the examined patient (adult vs. child/adolescent) or according to the person filling out the scale (tools filled out by a professional vs. self-esteem tools). This paper presents tools for the assessment of adult patients. The tools filled out by the mental health practitioner include Suicide Intent Scale, Pierce Suicide Intent Scale, Scale for Suicidal Ideation, SAD PERSONS Scale, InterSePT Scale for Suicidal Thinking, Nurses’ Global Assessment of Suicide Risk, Tool for Assessment of Suicide Risk, Suicide Attempt SelfInjury Interview and Immediate Action Protocol. Self-esteem tools for adult patients include Beck Scale for Suicidal Ideation, Harkavy Asnis Suicide Survey, Adult Suicidal Ideation Questionnaire, Positive and Negative Suicide Ideation Inventory, Suicidal Behaviors Questionnaire-Revised, Risk Assessment Suicidality Scale and Cultural Assessment of Risk for Suicide. The large number of existing tools contrasts with the small number of scales translated into Polish. Even where Polish versions are available, adequate validation in the Polish population is lacking, indicating an urgent need for further research.

PL

W kontekście znacznej liczby samobójstw, niewielkiej zgłaszalności zagrożonych nimi osób i dużych trudności, jakich nastręcza ocena ryzyka samobójczego, znaczenia nabierają narzędzia oceny – zarówno te stworzone w innym celu, ale uwzględniające ocenę ryzyka samobójczego (narzędzia oceny ogólnego stanu psychicznego, nastroju, beznadziejności, bólu psychicznego, resilience), jak i te stworzone w celu oceny ryzyka samobójczego. Drugą grupę narzędzi można dodatkowo podzielić według wieku docelowej populacji (dorośli vs dzieci/młodzież) i w zależności od osoby dokonującej oceny (profesjonalista vs samoocena). W pracy przedstawiono skale przeznaczone dla dorosłych. Narzędzia oceny dokonywanej przez profesjonalistę obejmują Skalę Intencji Samobójczych, Skalę Intencji Samobójczych Pierce’a, Skalę Tendencji Samobójczych, Skalę SAD PERSONS, Skalę Oceny Nasilenia Myśli i Tendencji Samobójczych w Schizofrenii, Ocenę Pielęgniarską Ryzyka Popełnienia Samobójstwa, Narzędzie do Oceny Ryzyka Samobójstwa, Suicide Attempt Self-Injury Interview oraz Immediate Action Protocol. Samoocenę dorosłych umożliwiają zaś Skala Samobójczych Ideacji Becka, Skala Harkavy Asnis do badania ryzyka samobójstwa, Adult Suicidal Ideation Questionnaire, Positive and Negative Suicide Ideation Inventory, Suicidal Behaviors Questionnaire-Revised, Risk Assessment Suicidality Scale i Cultural Assessment of Risk for Suicide. Duża liczba istniejących narzędzi kontrastuje z małą liczbą skal przetłumaczonych na język polski, a w przypadku tych ostatnich często brakuje wiarygodnych badań na polskiej populacji, co wskazuje na konieczność dalszych badań.

6

Rak płuca u 55-letniego chorego – problemy diagnostyczne

100%

Zagdańska R., Grzelewska-Rzymowska I.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2009

|

vol. 5

|

issue 4

296-300

EN

Lung cancer is the most common neoplasm on over the world and remains the leading cause of cancer death in both men and women. The predominant cause of lung cancer is exposure to tobacco smoke. The methods using for diagnosis and monitoring of the disease are based on radiological, cytological and histopathological examinations. The prognosis for survival in lung cancer is very poor which is mostly caused by late diagnosis when the disease gets the last phases. The prevention methods used for early detection of lung cancer include X-ray chest examination, cytological sputum examination and chest computer tomography (CT). In that article we present the case of history of 55 years old patient, heavy smoker, who was admitted to the hospital because of tumour of right lung and right hilus showed on chest X-ray. The bronchoscope revealed extended changes in bronchium for the left lower lobe, which were not present on chest X-ray but only in later done CT. If there were no changes in right lung, probably the diagnostic examinations in that patient, with high risk of lung cancer, would be performed much later. That is because the present guidelines do not recommend that low-dose CT should be used to screen for lung cancer.

PL

Rak płuca jest najczęstszym nowotworem złośliwym na świecie, występuje kilkakrotnie częściej u mężczyzn niż u kobiet. Stanowi pierwszą przyczynę zgonów z powodu chorób nowotworowych u mężczyzn i drugą u kobiet. Najbardziej znanym czynnikiem ryzyka zachorowania na raka płuca jest palenie tytoniu. W rozpoznawaniu i monitorowaniu przebiegu choroby wykorzystuje się badania obrazowe i badania morfologiczne, które służą do wykrywania komórek nowotworowych. Rak płuca należy do najgorzej rokujących nowotworów, wynika to głównie z późnego rozpoznawania choroby. Profilaktyka wtórna raka płuca obejmuje badania, które polegają na wykrywaniu wczesnych stadiów nowotworu. Do badań tych należą okresowe badania RTG klatki piersiowej, badania cytologiczne plwociny oraz tomografia komputerowa. W pracy przedstawiamy przypadek diagnozowanego 55-letniego chorego, wieloletniego palacza papierosów. Chory został przyjęty do kliniki z powodu widocznych na zdjęciu RTG klatki piersiowej zmian guzowatych w okolicy wnęki oraz w samej wnęce płuca prawego. Badanie bronchoskopowe ujawniało obecność rozległych zmian naciekowych w oskrzelu dolnopłatowym płuca lewego, co potwierdziło radiologicznie dopiero badanie komputerowe. Gdyby nie obecność zmian w płucu prawym, to omawiany chory, należący do grupy wysokiego ryzyka zachorowania na raka płuca, nie zostałby skierowany na badania diagnostyczne. Aktualne wytyczne dotyczące postępowania w raku płuca nie zalecają wykonywania tomografii komputerowej z użyciem małej dawki promieniowania jako badania przesiewowego w kierunku raka płuca.

7

Udar mózgu u 15‑letniej dziewczynki – opis przypadku

100%

Maślany A., Kalicki B., Szmulik M., Jung A., Rustecka A., Skrobowski P.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2012

|

vol. 8

|

issue 1

62-66

EN

Strokes are one of the most common diseases among adults, but they can also occur among children. There are ischaemic strokes resulting from the occlusion of the vessel and haemorrhagic strokes when it comes to rupture of the vessel wall. Causes and risk factors of strokes are different for adults, but up to half of them remain unexplained. The most common cause in this age group are congenital defects of the heart and circulatory system. Other important risk factors include coagulation disorders, acquired heart disease, vascular dysplasia, autoimmune vasculitis and infections, trauma and metabolic disorders. Symptoms of the disease in a paediatric group are often nonspecific, poorly expressed and therefore they can cause a diagnostic problems. In the thesis one has discussed modern diagnostic methods: both laboratory and imaging, and also recommendations for the treatment, which currently are based on guidelines adopted from the adult population. The paper also presents a case of the 15‑year‑old girl with impaired consciousness, in whom MRI of the head revealed the ischaemic focus in the right frontotemporal region. In the course of medical tests a heart defects: atrial septal defect type II (ASD II), patent foramen ovale (PFO) and atrial septal aneurysm has been recognized. Psychological studies conducted after the incident showed impaired concentration, impaired quality of writing, comprehension, memory and impaired general psychomotor skills.

PL

Udary mózgu należą do najczęstszych schorzeń populacji dorosłych, ale mogą występować również u dzieci. Wyróżniamy udary niedokrwienne, wynikające z okluzji naczynia, oraz krwotoczne, gdy dochodzi do pęknięcia ściany naczynia. Przyczyny udarów i czynniki ryzyka są inne niż u dorosłych, jednak aż w połowie przypadków nie udaje się ich ustalić. Najczęstszą przyczyną w tej grupie wiekowej są wrodzone wady serca i układu krążenia. Inne istotne czynniki ryzyka to zaburzenia układu krzepnięcia, nabyte choroby serca, dysplazje naczyniowe, autoimmunologiczne zapalenia naczyń, a także zakażenia, urazy i zaburzenia metaboliczne. Objawy choroby w grupie pediatrycznej są często niespecyficzne i słabo wyrażone, stąd mogą stanowić problem diagnostyczny. W pracy umówiono współczesne metody diagnostyczne, zarówno obrazowe, jak i laboratoryjne, a także rekomendacje postępowania leczniczego, które aktualnie opierają się na wytycznych opracowanych na populacji dorosłych. W artykule przedstawiono również opis przypadku 15‑letniej dziewczynki z zaburzeniami świadomości, u której w badaniu rezonansu magnetycznego głowy stwierdzono ognisko niedokrwienne w prawej okolicy czołowo‑skroniowej. W toku diagnostycznym rozpoznano u pacjentki wadę serca pod postacią ubytku przedsionkowo‑komorowego typu II (ASD II), przetrwały otwór owalny (PFO) oraz tętniak przegrody międzyprzedsionkowej. Badania psychologiczne przeprowadzone po incydencie wykazały zaburzenia koncentracji, pogorszenie jakości pisma, rozumienia, zapamiętywania oraz pogorszenie ogólnej sprawności psychomotorycznej.

8

Zaburzenia snu w autyzmie

100%

Pałka-Szafraniec K., Gmitrowicz A., Makowska I.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2018

|

vol. 18

|

issue 4

413-417

EN

Autism spectrum disorder is among the most prevalent neurodevelopmental disorders and represent both a diagnostic and therapeutic challenge. Since symptoms of autism spectrum disorder appear early in childhood, there is a need for appropriate paediatrician training. Studies reveal the multifactorial aetiology of the disorders, which hinders the identification of a definite cause of autism and, consequently, the development of appropriate treatment modality. Growing attention is currently given to studies of conditions co-occurring with autism spectrum disorder, including attention deficit hyperactivity disorder, eating disorders, tics, epilepsy, aggression and self-aggression or sleep disorders. It is estimated that circadian rhythm abnormalities (primarily insomnia, night terrors, nightmares, early waking and excessive daytime somnolence) affect 50–80% of children with autism spectrum disorder. The group of patients with autism spectrum disorder shows a higher prevalence of difficulties with concentration, an impaired intellectual capacity and problems with effective therapy of epileptic seizures. Studies point to the multifactorial aetiology of sleep structure abnormalities including neurotransmitter dysfunction and imbalance of hormones (mainly melatonin and cortisol), gastrointestinal disorders or inadequate sleep hygiene habits. Following the introduction of treatment of circadian rhythm abnormalities a lower prevalence of behavioural disorders, aggression and self-aggression, together with an improvement in memory and concentration, have been noted. Also, promising results have been obtained in studies involving psychoeducation and training of parents in the development of good bedtime routines. Inquiring about the presence of sleep disturbances in patients is always necessary during diagnostic appointments. The prevalence of the problem in the population of children and adolescents with autism spectrum disorder – and its impact on daily functioning – clearly indicate the need to establish appropriate non-pharmacological and pharmacological approaches in the course of further research.

PL

Zaburzenia ze spektrum autyzmu należą do najczęściej występujących zaburzeń neurorozwojowych i stanowią wyzwanie zarówno diagnostyczne, jak i terapeutyczne. Objawy obserwowane są od wczesnego dzieciństwa, co przekłada się na konieczność właściwego szkolenia lekarzy pediatrów. Badania ujawniają wieloczynnikową etiologię zaburzeń, co utrudnia poszukiwania jednoznacznej przyczyny autyzmu, a w konsekwencji – opracowanie odpowiedniego leczenia. Coraz więcej uwagi poświęca się badaniom zaburzeń towarzyszących, takich jak zespół nadpobudliwości ruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi, zaburzenia odżywiania, tiki, padaczka, agresja i autoagresja czy zaburzenia snu. Szacuje się, że problem zaburzeń rytmów okołodobowych (mowa tu głównie o bezsenności, lękach nocnych, koszmarach sennych, wczesnym wybudzaniu i wzmożonej senności w ciągu dnia) dotyczy 50–80% dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. W tej grupie pacjentów częściej obserwuje się trudności z koncentracją, obniżoną sprawność intelektualną, zaburzenia zachowania, a także problemy z efektywną terapią napadów padaczkowych. Badania wskazują na wieloczynnikową etiologię nieprawidłowości w strukturze snu, obejmującą zaburzenia funkcjonowania neurotransmiterów i gospodarki hormonalnej, przede wszystkim melatoniny i kortyzolu, zaburzenia pracy przewodu pokarmowego czy nieprawidłowe nawyki związane z higieną snu. Wśród pacjentów, u których wdrożono terapię zaburzeń rytmów okołodobowych, odnotowano redukcję zaburzeń zachowania, agresji i autoagresji oraz poprawę pamięci i koncentracji. Obiecujące wyniki uzyskano w badaniach, w których przeprowadzono psychoedukację i szkolenie rodziców w celu wdrożenia dobrych nawyków dotyczących przygotowań do snu. W trakcie wizyt diagnostycznych należy ustalić, czy u pacjenta występują nieprawidłowości związane ze snem. Rozpowszechnienie omawianego problemu w populacji dzieci i młodzieży z zaburzeniami ze spektrum autyzmu oraz jego wpływ na codzienne funkcjonowanie jednoznacznie wskazują na konieczność ustalenia właściwych form oddziaływań – zarówno pozafarmakologicznych, jak i farmakologicznych – w toku dalszych badań.

9

Individualizing approach to management of refractive errors

100%

Wierzbowska J., Smorawski M., Uram D.

|

vol. 8

|

issue 1

58-64

EN

The proper choice of the method of refractive error correction is essential for both achieving optimal results and patient satisfaction. This selection should be based on the results of a detailed pre-examination, patient expectationsand the refractive surgeon’s personal experience. The article presents the main criteria for selecting the most commonly used corneal and intraocular methods for the correction of all refractive errors.

PL

Właściwy wybór metody korekcji wady wzroku jest niezbędny do osiągnięcia optymalnych wyników i satysfakcji pacjenta. Wybór ten powinien być oparty na wynikach szczegółowego badania kwalifikacyjnego, oczekiwaniach pacjenta oraz doświadczeniu chirurga refrakcyjnego. W artykule przedstawiono główne kryteria wyboru najczęściej stosowanych metod rogówkowych i wewnątrzgałkowych w celu korekcji wszystkich wad refrakcji.

10

Chirurgia plastyczna tęczówki. Część 2. Chirurgia z użyciem implantów tęczówkowych oraz techniki łączone. Opisy przypadków

100%

Cywiński A.

OphthaTherapy

|

2020

|

vol. 7

|

issue 1

59-65

EN

The article describes possibilities and indications for surgical correction of iris defects using artificial implants and their combinations with suture techniques in five cases from the author's own material. All patients gave informed consent for medical procedures. Using partial or total implants of the iris, including artificial iris, we can correct almost all iris losses and imperfections. Iris implants should be considered if simple suture of the iris is insufficient in obtaining the intended effect. This article presents five cases of surgical iris reconstrucion both in congential and acquired iridial defects.

PL

Artykuł opisuje możliwości oraz wskazania do chirurgicznej korekcji ubytków tęczówki z użyciem implantów tęczówkowych oraz ich połączeń z techniką szycia tęczówki na przykładzie pięciu przypadków pacjentów z materiału własnego autora. Wszyscy z nich wyrazili świadomą zgodę na przeprowadzone procedury medyczne. Używając implantów tęczówki częściowych oraz całkowitych, a także sztucznej tęczówki, można skorygować praktycznie wszystkie ubytki oraz niedoskonałości tęczówki. Według autora implanty tęczówki powinny być stosowane w korekcji tych ubytków, których nie można uzupełnić z użyciem technik szycia. W niniejszej pracy przedstawiono pięć przypadków chirurgicznej rekonstrukcji zarówno wrodzonych, jak i nabytych defektów tęczówki.

11

Znaczenie niedomykalności zastawki trójdzielnej w I trymestrze ciąży dla dalszych losów płodu

100%

WÓJTOWICZ A., HURAS H., NOWAK M., OCHREM D., JACH R., REROŃ A.

Ginekologia i Położnictwo

|

2014

|

vol. 9

|

issue 3

61-68

EN

Introduction. The presence or absence of tricuspid regurgitation (called also tricuspid insufficiency) can be used to calculate the specific risk for chromosomal defects occurrence. It has been shown that tricuspid regurgitation is independent of the concentration of free ß-hCG and PAPP-A risk factor for trisomy of 21, 13 and 18 pairs of chromosomes. Aim of the study. Analysis of the fate of fetuses with tricuspid regurgitation diagnosed during ultrasound at 11 to 13 + 6 weeks of gestation Material and methods. 788 pregnant women were examined at an average age of 36.9 years (range 20-48 years), of whom 748 women were in the single pregnancies and 40 women in multiple pregnancies. To further analyzes only the pregnant in single pregnancies were included. The study was conducted with use of Logiq 7 ultrasound machine, ransabdominal probe 3,5mHz and vaginal probe 7MHz. In any case beyond the nuchal translucency easurement and tricuspid valve flow, the presence or absence of the nasal bone, the flow in the venous duct and the anatomy of the fetus were assessed. Results. Tricuspid regurgitation was found in 22 fetuses (2.8%). Increased risk of aneuploidy based on ultrasound and ß-hCG and PAPP-A determination was found in 17 (77.3%) women. The most common chromosomal defect in examined material was trisomy 21, it accounted for three-quarters of all cases. Ultrasound examination carried out in the first and second trimester (16-20 weeks of pregnancy) revealed a heart defect in 10 fetuses (45.4%). Conclusions. Tricuspid regurgitation was rarely diagnosed and was associated with an abnormal nuchal translucency values and was the first symptom of heart defects in the fetus. Isolated tricuspid regurgitation was accompanied by the correct karyotype. The most common genetic syndrome coexisting with tricuspid regurgitation was trisomy 21.

PL

Wstęp. Obecność lub brak niedomykalności zastawki trójdzielnej może być wykorzystana do obliczenia specyficznego ryzyka wystąpienia wad chromosomalnych. Wykazano, że niedomykalności zastawki trójdzielnej jest niezależnym od stężenia wolnego ß-hCG i PAPP-A czynnikiem ryzyka wystąpienia trisomii 21, 13 i 18 pary chromosomów. Cel pracy. Analiza losów płodów z rozpoznaną w czasie badania ultrasonograficznego między 11 a 13+6 tygodniem trwania ciąży niedomykalnością zastawki trójdzielnej. Materiał i metody. Przebadano 788 kobiet ciężarnych o średniej wieku 36,9 lat (zakres 20-48 lat), w tym 748 kobiet w ciążach pojedynczych i 40 kobiet w ciążach mnogich. Do dalszych analiz uwzględniono tylko ciężarne w ciążach pojedynczych. Badania prowadzono aparatem Logiq 7 sondą przezbrzuszną 3,5mHz i dopochwową 7mHz. W każdym przypadku poza pomiarem przezierności karkowej i przepływu na zastawce trójdzielnej oceniano obecność lub brak kości nosowej, przepływ w przewodzie żylnym i anatomią płodu. Wyniki. Niedomykalność zastawki trójdzielnej stwierdzono u 22 płodów (2,8%). Podwyższone ryzyko wystąpienia aneuploidii w oparciu o badanie ultrasonograficzne i oznaczenia ß-hCG i PAPP-A stwierdzono u 17 (77,3%) kobiet. Najczęstszą wadą chromosomalną w badanym materiale była trisomia 21, stanowiła trzy czwarte przypadków. Badanie ultrasonograficzne przeprowadzone w I i II trymestrze (16-20 tydzień ciąży) ujawniło wadę serca u 10 płodów (45,4%). Wnioski. Niedomykalność zastawki trójdzielnej była rzadko diagnozowana i wiązała się z nieprawidłową wartością przezierności karkowej oraz była pierwszym objawem wady serca u płodu. Izolowanej niedomykalności zastawki trójdzielnej towarzyszył prawidłowy kariotyp. Najczęstszym zespołem genetycznym współistniejącym z niedomykalnością zastawki trójdzielnej była trisomia 21.

12

Paraneoplastic neurological syndrome in the course of breast cancer

100%

Ciszewska A., Głogowski Ł., Witkoś A., Rusinowska Z., Nowakowska-Zajdel E.

|

issue 2

A76-80

EN

Paraneoplastic neurological syndromes (PNS) are a group of rarely observed disorders, accompanying about 1% of cancer diseases. They have a typically aggressive course, leading to profound and essentially irreversible disability. The pathogenic cause behind PNS is damage of the nervous system structures as a consequence of the body’s immunological reaction induced by cancer. Onconeural antibodies generated as part of the reaction target the tumour tissues, but also the regular nervous tissue recognized as antigens. Presence of onconeural antibodies reveals a 50–60% sensitivity and 100% specificity in diagnosing PNS. Imaging and laboratory tests have a limited impact on diagnosis. What is crucial is the analysis of clinical systems following Graus’s criteria (elaborated in 2004). In the case presented here, the patient underwent treatment in many neurological departments due to the symptoms of progressive damage of the nervous system. She was eventually diagnosed with the stiff person syndrome related to breast cancer. In spite of the treatment, including an efficacious oncological therapy, the severe neurological deficit resulted in serious motor disability.

13

The Results of Early and Delayed Treatment of Injuries of the Extensor Tendons of the Fingers in Own Material

100%

Deskur A., Deskur Z.

Central European Journal of Sport Sciences and Medicine

|

2016

|

vol. 13

|

issue 1

117-122

EN

The aim of this study was to evaluate the results of early and delayed surgical treatment and the rehabilitation of patients with traumatic injury in zone I of the extensor tendon of the fingers II–V. 47 patients after traumatic, closed damage of the extensor tendons of the fingers II–V of the hand were treated and examined. 17 women (36.2%) and 30 men (63.8%) aged 14–80 years were included in the study. Patients with a delayed first degree damage of the extensors tendon, as well as fourth degree damage, according to the Doleyle scale qualified for surgical treatment. Surgical treatment consisted of suturing the tendon band or restoring its attachment to the phalanx bone, as well as the arthrodesis of the distal interphalangeal (DIP) joint with Kirschner wire in extension. The wire was removed after 6 weeks. Rehabilitation treatment was carried out in order to restore a full range of motion of the fingers. Patients were under constant supervision of the medical team. The examination of the patients took place before and 3 months after the surgery. The presence of the pain was assessed by means of a 10-point VAS scale (Visual Analog Scale). A goniometer was used to measure the range of motion of patient’s fingers. Crawford’s scale was used to assess the results of treatment of injuries to the extensor tendons of the fingers. The early stages of treatment to these yielded excellent results in 84.2% of patients, 14.3% good results, 17.8% of satisfactory results and 3.6% of patients had poor results. The differences in the results were not statistically significant. Further operative intervention should be considered for patients with extensive damage to the tendon of the extensor finger with a greater detachment of a fragment of phalanx bone shortly after the injury. In patients with extensive damage to the tendon of the extensor finger with greater detachment of bone fragment of phalanx further surgery in the early period after injury should be considered.

14

Rola markerów aktywacji płytek krwi u pacjentów po udarze mózgu

100%

Gałka M.

Aktualności Neurologiczne

|

2006

|

vol. 6

|

issue 3

153-158

EN

Platelet activation plays an important role in atherothrombotic disease. Several glycoproteins are expressed on the platelet surface during platelet activation. One of them is P-selectin (CD62P), the more important platelet activation marker. P-selectin is transmembrane protein of the α-granules, which is translocated to the cell surface following activation. The interaction between platetel P-selectin and the specific ligand for P-selectin on leukocytes, P-selectin glycoprotein ligand-1 (PSGL-1), resulting in the formation of platelet-leukocyte complexes, and secretion cytokines and chemokines leading to aggravate the inflammatory processes. Glycoprotein 53 (CD63) which is present in lysosomal membranes also translocates to the plasma membrane during platelet activation. Platelet hyperactivation has been reported in patients with ischemic stroke. Several studies have suggested that platelets are excessively activated in the acute and chronic phases after cerebral ischemia. Therefore, finding platelet function test, could be the first step toward identifying patients who would benefit from antiplatelet treatment.

PL

Aktywacja płytek krwi odgrywa istotną rolę w chorobach pochodzenia zakrzepowo-zatorowego. Podczas aktywacji dochodzi na płytkach do ekspresji różnych glikoprotein powierzchniowych. Należy do nich m.in. P-selektyna, jeden z ważniejszych markerów aktywacji płytek. Jest to przezbłonowe białko α-ziarnistości, które w następstwie aktywacji ulega przemieszczeniu na powierzchnię płytek. P-selektyna pośredniczy w interakcji pomiędzy płytkami i leukocytami poprzez specyficzny ligand dla P-selektyny na leukocytach (PSGL-1). Konsekwencją tej reakcji jest tworzenie kompleksów leukocytarno-płytkowych oraz uwalnianie cytokin i chemokin, co prowadzi do nasilenia procesów zapalnych. Glikoproteina GP53 (CD63) jest obecna w błonach lizosomalnych i ulega również przemieszczeniu na powierzchnię błony plazmatycznej podczas aktywacji płytek. Nadmierna aktywność płytek krwi jest obserwowana u pacjentów z udarem niedokrwiennym mózgu. Różne badania wykazały, że płytki krwi wykazują nadmierną aktywację zarówno w ostrej, jak i przewlekłej fazie udaru. Dlatego też odnalezienie testu monitorującego funkcję płytek może okazać się pierwszym krokiem w kierunku identyfikacji pacjentów, którzy mogą osiągnąć korzyści z zastosowania terapii antypłytkowej.

15

The Analgesic Efficacy of Kinesiology Taping in Delayed Onset Muscle Soreness (DOMS)

100%

Kruszyniewicz J., Skonieczna-Żydecka K., Sroka R., Adler G.

Central European Journal of Sport Sciences and Medicine

|

2016

|

vol. 13

|

issue 1

73-79

EN

Aims and scope: Delayed Onset Muscle Soreness (DOMS) develops after intense physical activity and its mechanisms are due to inflammation. Kinesiology Taping (KT) improves microcirculation, supports myofascial functions and relieves the tissue. The aim of this study was to verify whether KT has an analgesic action in the DOMS and whether somatotype is associated with this action. Materials and Methods: There were 20 healthy subjects aged 27.7 ±6.4 years with moderate or high physical activity included into the study. The training with emphasis on eccentric muscle work was performed. Somatotype of respondents was assessed by Heath-Carter method. While DOMS occurred, KT muscle application on one of the limbs was done. For the next five days subjects filled out questionnaires in which they served intensity of pain on the basis of Visual Analogue Scale (VAS). Results and conclusions: In the limb where KT application was used a significant (p < 0.05) reduction in the intensity of DOMS compared to the limb without application was observed. It was found that the somatotype has no effect on the reduction of DOMS (p > 0.05). Conclusions: KT exhibits analgesic properties in DOMS. Somatotype has no relation to the effectiveness of KT analgesic efficacy in DOMS.

16

Przypadek kostniejącego zapalenia mięśni

100%

Godlewski W., Zagórski J., Błaszczyk B.

Aktualności Neurologiczne

|

2008

|

vol. 8

|

issue 1

56-61

EN

Fibrodysplasia ossificans progressiva is uncommon genetic disease of connective tissue characterized by congenital defects already in newborns. Clinical symptoms of that disease develop usually in the beginning of human life. The disease was displaying forms of big pain swellings. At first, the focus was to treat it like a benign tumour. Later, those swellings started to change in calcinosis. We report of the case 30-year-old woman, who was born with congenital defects characterized by distort of the fingers and feet. That disease was started in 4-5 year of old. The process of ossification walked progressively. The sharp worsening of health occurred after injury (fall of the bike). Diagnoses of downloading stretch the muscle and biopsy of muscle was performed. The diagnosis of the disease was early in 6 years of old and the treatment with etidronate sodium was unsuccessful on natural course of the disease.

PL

Myositis ossificans albo fibrodysplasia ossificans progressiva (FOP) to bardzo rzadkie genetycznie uwarunkowane schorzenie tkanki łącznej objawiające się wrodzonymi wadami paluchów stóp już u noworodków, a w dalszym życiu postępującym procesem kostnienia tkanek miękkich, stopniowo prowadzącym do unieruchomienia pacjenta. Kliniczne objawy choroby rozwijają się zwykle już w pierwszej dekadzie życia. Przybierają wówczas postać dużych i bolesnych obrzmień w obszarach tkanki łącznej. Początkowo ogniska te przypominają proces nowotworowy. Obrzmienia przechodzą później w formę kostnienia. W pracy opisano przypadek 30-letniej chorej, która obecnie jest całkowicie unieruchomiona, a urodziła się z wrodzoną koślawością i zniekształceniem palców stóp i rąk. Początek choroby miał miejsce w 4.-5. roku życia. Proces kostnienia tkanki łącznej postępował u chorej stopniowo, z gwałtownym nasileniem po urazie tułowia (upadek z roweru) i pobraniu wycinka mięśnia do badania histopatologicznego. Diagnozę choroby postawiono dość wcześnie (w 6. roku życia) i wdrożono leczenie etydronianem sodu (Didronel), jednak wydaje się, że bez wpływu na naturalny przebieg choroby.

17

Hemikraniektomia dekompresyjna w leczeniu związanego z udarem niedokrwiennym złośliwego obrzęku mózgu – przegląd badań klinicznych

100%

Borysowicz A., Janik P.

Aktualności Neurologiczne

|

2017

|

vol. 17

|

issue 3

137-143

EN

Extensive ischaemic strokes resulting from middle cerebral artery occlusion may lead to massive cerebral oedema and cause an abrupt intracranial pressure increase. Life-threatening malignant cerebral oedema, which is found in 1–10% of patients with supratentorial stroke, usually develops from day two to day five after the onset of the symptoms of stroke. It frequently concerns younger patients with no prior history of ischaemic events. Clinical signs include consciousness disorders that accompany profound neurological deficits. Conventional conservative treatment is poorly effective. It seems therefore that decompressive hemicraniectomy may be a promising option. This article is a review of the most important randomised clinical trials and meta-analyses concerning this treatment method. The results indicate that hemicraniectomy in patients younger than 60 years of age is associated with lower mortality but many patients still require permanent or temporary care. The effects of surgical treatment in patients older than 60 years of age are worse. Hemicraniectomy does increase survival, but this effect is achieved at the cost of very severe disability in the vast majority of patients. The decision about hemicraniectomy should be made with caution after discussing the prognosis concerning survival and probable poor performance with the patient and his or her family. According to the current recommendations, there are no grounds for rendering patients ineligible for the procedure due to the dominant hemisphere involvement.

PL

Rozległe udary niedokrwienne wynikające z zamknięcia tętnicy środkowej mózgu mogą prowadzić do rozwoju masywnego obrzęku mózgu i gwałtownego wzrostu ciśnienia śródczaszkowego. Zagrażający życiu złośliwy obrzęk mózgu, występujący u 1–10% chorych z udarami nadnamiotowymi, rozwija się zazwyczaj w okresie od drugiej do piątej doby po wystąpieniu objawów udaru. Często dotyczy młodszych pacjentów, bez wcześniejszych incydentów udarowych w wywiadzie. Klinicznie obserwuje się pogorszenie stanu świadomości towarzyszące głębokiemu deficytowi neurologicznemu. Tradycyjne sposoby leczenia zachowawczego są mało efektywne, wydaje się zatem, iż obiecującą strategią postępowania może być dekompresja neurochirurgiczna. W pracy dokonano przeglądu najważniejszych randomizowanych badań klinicznych i metaanaliz dotyczących tej metody leczenia. Wyniki badań wskazują, że u osób przed 60. rokiem życia hemikraniektomia wiąże się ze spadkiem śmiertelności, jednak wielu chorych wymaga stałej lub czasowej opieki. Efekty operacyjnego leczenia pacjentów po 60. roku życia są gorsze. Hemikraniektomia zwiększa co prawda przeżywalność, niemniej w znakomitej większości przypadków kosztem bardzo ciężkiej niepełnosprawności. Decyzja o przeprowadzeniu hemikraniektomii powinna być podejmowana ostrożnie, po przedstawieniu choremu i jego rodzinie rokowania co do przeżycia i prawdopodobnego złego stanu funkcjonalnego. Zgodnie z aktualnymi rekomendacjami nie ma natomiast podstaw, by wykluczać chorych z zabiegu ze względu na zajęcie półkuli dominującej.

18

Safety and efficacy of liposomal doxorubicin in a patient treated for metastatic breast cancer

100%

Borucka J.

OncoReview

|

2015

|

vol. 5

|

issue 4

A151-154

EN

Breast cancer is the most common malignancy among women in Poland and all over the world. Despite the development of modern therapies, cytostatics still play one of the main roles in treatment of this disease. Classic anthracyclines, besides unquestionable efficacy in this disease, have a disadvantageous toxicity profile. Therefore, until now, there has been a limitation in using these drugs in patients with cardiological conditions and in patients who had previously taken anthracyclines. That was the cause for the development of a less toxic form of drug, which is liposomal doxorubicin – being as effective as classic anthracycline it has reduced cardiotoxicity. This article presents the case of a patient with metastatic breast cancer, in whom, after treatment with classic doxorubicin, liposomal form was administered which caused regression of liver metastases. Moreover, during treatment with liposomal doxorubicin, there has been no evidence of heart impairment.

19

Podstawy nowego mianownictwa w stanach przednowotworowych szyjki macicy, pochwy i sromu

100%

Trepka K., Bodzek P., Olejek A.

Current Gynecologic Oncology

|

2018

|

vol. 16

|

issue 2

109-112

EN

Uniform medical nomenclature enables proper communication both in scientific and clinical settings. The aim of this analysis is to present the latest nomenclature of vulvar, vaginal and cervical precancerous conditions compared with the previous terminology. In 2012, the College of American Pathologists and American Society for Colposcopy and Cervical Pathology replaced the three-grade classification of precancerous lesions of the vulva, vagina and cervix, i.e. IN (intraepithelial neoplasia), with a two-grade system, i.e. SIL (squamous intraepithelial lesion): LSIL and HSIL. This terminology concerns HPV-induced non-neoplastic lesions of all the mentioned areas. The mandatory diagnostic workup now also includes p16 immunostaining. At present, precancerous vulvar lesions are divided into: 1) LSIL, including condyloma and HPV effect, 2) HSIL, previously called uVIN, occurring in younger women and associated with HPV infection, and 3) dVIN, developing in older patients with lichen sclerosus. Precancerous vaginal lesions are divided into: 1) LSIL, previously classed as VaIN 1, and 2) HSIL, prior VaIN 2/3. The analogous division refers to cervical pathologies: 1) LSIL, i.e. all CIN 1 and p16-negative CIN 2 lesions, and 2) HSIL, i.e. CIN 3 and p16-positive CIN 2 lesions. The new nomenclature enables better understanding of the etiology and natural history of the diseases, and helps select appropriate management. The introduction of changes to the common terminology requires education of the medical staff.

PL

Jednolite mianownictwo medyczne umożliwia prawidłową komunikację w sferze zarówno naukowej, jak i klinicznej. Celem niniejszej analizy jest przedstawienie najnowszego nazewnictwa stanów przednowotworowych sromu, pochwy i szyjki macicy w porównaniu z pojęciami dotąd używanymi. Stosowany przez wiele lat trójstopniowy podział zmian przednowotworowych sromu, pochwy i szyjki macicy – IN (intraepithelial neoplasia) został w 2012 roku zmieniony przez College of American Pathologists i American Society for Colposcopy and Cervical Pathology na dwustopniową skalę – SIL (squamous intraepithelial lesion): LSIL i HSIL. Dotyczy to HPV-zależnych zmian nienowotworowych wszystkich wymienionych okolic. Do obowiązkowej diagnostyki włączono immunobarwienie w kierunku p16. Obecnie zmiany przednowotworowe sromu dzielimy na: 1) LSIL, w tym brodawczaki płaskie i efekt produktywnej infekcji wirusem HPV, 2) HSIL – wcześniejszy uVIN, występujący u młodszych kobiet i związany z infekcją HPV oraz 3) dVIN, rozwijający się u starszych pacjentek z liszajem twardzinowym. Przednowotworowe zmiany pochwy dzieli się na: 1) LSIL – wcześniej klasyfikowane jako VaIN 1 oraz 2) HSIL – VaIN 2/3. Analogiczny podział odnosi się do schorzeń szyjki macicy: 1) LSIL – wszystkie zmiany CIN 1 i p16-ujemne zmiany CIN 2 oraz 2) HSIL – CIN 3 i p16-dodatnie zmiany CIN 2. Nowa terminologia pozwala lepiej zrozumieć etiologię i naturalny przebieg schorzeń, a także dobrać właściwe postępowanie. Wprowadzenie zmian do powszechnie stosowanego mianownictwa wymaga edukacji personelu.

20

Sprawozdanie z konferencji Lurian Approach in International Psychological Science (Rosja, Jekaterynburg)

100%

Szepietowska E. M., Borkowska A. R., Daniluk B.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2018

|

vol. 18

|

issue 1

88-89

Refine search results