Search results

1

Objawy pseudoalergii a zaburzenia metabolizmu histaminy

100%

Kacik J., Wawrzyniak A., Rakowska M., Kalicki B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2016

|

vol. 12

|

issue 3

234-241

EN

Histamine intolerance is a poorly investigated type of hypersensitivity responsible for a number of often serious symptoms, erroneously interpreted as food allergy. Endogenous histamine originates from the histidine amino acid with the help of the histidine decarboxylase enzyme. Apart from the endogenous production histamine may be supplied to the body with food. Slow-maturing and fermenting products are characterised by particularly high levels of histamine. Some food products stimulate excessive release of histamine from stores in the body as well as containing significant amounts of it. These products include spices, herbs, dried fruits and a large group of food additives. Histamine intolerance is considered to be a condition in which the amount of histamine in the body exceeds its tolerance threshold, which leads to the development of adverse reactions. These reactions primarily include skin symptoms (pruritus, urticaria, skin reddening, acne lesions), angioedema, respiratory symptoms (nasal obstruction and watery discharge, sneezing, coughing, wheezing), gastrointestinal symptoms (abdominal cramps, diarrhoea, bloating), nervous system symptoms (headaches, fatigue, irritability, anxiety, panic attacks), cardiovascular symptoms (tachycardia, hypotension, chest pain), primary dysmenorrhoea and many more. It is estimated that nearly 1% of society is susceptible to histamine intolerance. The diagnosis of this disorder is based on observing at least two characteristic symptoms and their disappearance or improvement following histamine-free diet. A new, although not easily accessible diagnostic tool is assay for serum diamine oxidase activity, which correlates to a significant extent with symptoms of histamine intolerance. Normal activity of diamine oxidase is considered to be the amount of >80 HDU/mL, decreased activity – 40–80 HDU/mL and severely decreased activity – <40 HDU/mL. Currently the option of diamine oxidase supplementation is being considered as prevention for patients with the decreased activity of this substance.

PL

Nietolerancja histaminy stanowi mało poznany typ nadwrażliwości, odpowiedzialny za szereg często poważnych objawów, mylnie interpretowanych jako alergia pokarmowa. Endogenna histamina powstaje z aminokwasu histydyny przy udziale enzymu dekarboksylazy histydyny. Poza endogenną produkcją histaminy amina ta może być dostarczana do organizmu wraz z pożywieniem. Szczególnie dużą zawartością histaminy charakteryzują się produkty długo dojrzewające i fermentujące. Niektóre produkty spożywcze poza znaczną zawartością histaminy stymulują również nadmierne jej uwalnianie z magazynów w ustroju. Należą do nich przyprawy, zioła, suszone owoce, a także liczna grupa dodatków spożywczych. Za nietolerancję histaminy uznaje się stan, w którym ilość histaminy w ustroju przekracza próg tolerancji organizmu, co prowadzi do rozwoju niepożądanych objawów. Wśród nich wymienia się przede wszystkim: objawy skórne (świąd, pokrzywka, zaczerwienienie skóry, zmiany trądzikowe), obrzęk naczynioruchowy, objawy ze strony układu oddechowego (obturacja i wodnisty wyciek z nosa, kichanie, kaszel, świszczący oddech), pokarmowego (kurcze brzucha, biegunka, wzdęcia), nerwowego (bóle głowy, zmęczenie, rozdrażnienie, niepokój, napady lęku), krwionośnego (tachykardia, hipotensja, ból w klatce piersiowej), pierwotne bolesne miesiączkowanie i wiele innych. Szacuje się, że prawie 1% społeczeństwa wykazuje skłonność do nietolerancji histaminy. Rozpoznanie tego zaburzenia opiera się na stwierdzeniu co najmniej dwóch charakterystycznych objawów oraz ich ustępowania bądź złagodzenia po zastosowaniu diety eliminującej histaminę z pożywienia. Nowym, aczkolwiek trudno dostępnym narzędziem w diagnostyce jest oznaczanie osoczowej aktywności oksydazy diaminowej, która w znaczący sposób koreluje z występowaniem objawów nietolerancji histaminy. Za fizjologiczną aktywność oksydazy diaminowej uważa się wartość >80 HDU/ml, za obniżoną – 40–80 HDU/ml, za bardzo obniżoną – <40 HDU/ml. Obecnie rozważa się możliwość wprowadzenia suplementacji oksydazy diaminowej jako metody profilaktycznej u pacjentów z obniżoną jej aktywnością.

2

Wpływ mikrobioty na zdrowie człowieka

100%

Rakowska M., Lichosik M., Kacik J., Kalicki B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2016

|

vol. 12

|

issue 4

404-412

EN

The term “microbiota” refers to microorganisms that colonise a given ecological niche. Recent studies in the field of molecular biology have provided at least partial insight into complex interactions between microorganisms themselves and between the microflora and host organism. Particularly favourable conditions for bacteria to proliferate are found in the large intestine, mainly due to slow intestinal passage. The weight of the systemic microbiota is estimated at even 2 kg. Despite such a numerous and diversified commensal flora, no inflammatory reactions are elicited since there are numerous mechanisms that protect against excessive proliferation of commensal bacteria and their penetration beyond the gastrointestinal tract. The microbiota has various significant functions in the organism. For instance, it enables effective energy assimilation, participates in vitamin synthesis, magnesium, calcium and iron ion absorption and strengthens intestinal integrity. By occupying the niche and stimulating the immune system, it protects from the proliferation of potential pathogens. The relationship of the microbiome with specific disease entities has been recently underlined. Studies on the intestinal flora composition in patients with gastrointestinal diseases, such as non-specific inflammatory bowel disease, have delivered important information. It has been suggested that there is a relationship between the commensal flora composition and obesity, allergy, cancer or autism. The human microbiome undergoes various changes in response to external and internal factors. The most abrupt disorders are called dysbiosis. Its major causes include antibiotic therapy with its unfavourable influence on the human organism that can persist for several months or even years.

PL

Mikrobiotą nazywamy ogół mikroorganizmów zamieszkujących daną niszę ekologiczną. W ostatnich latach badania oparte na biologii molekularnej umożliwiły przynajmniej częściowe poznanie skomplikowanych interakcji między samymi mikroorganizmami, ale także między mikroflorą a organizmem gospodarza. W organizmie człowieka szczególnie sprzyjające warunki do namnażania się bakterii występują w jelicie grubym, w głównej mierze ze względu na powolny pasaż treści jelitowej. Szacuje się, że ciężar mikrobioty bytującej w błonach śluzowych człowieka może wynosić nawet 2 kg. Pomimo tak licznej i zróżnicowanej flory komensalicznej nie dochodzi do rozwoju przewlekłej odpowiedzi zapalnej, istnieje bowiem wiele mechanizmów zabezpieczających zarówno przed nadmiernym rozrostem, jak i przed przedostawaniem się bakterii komensalnych poza światło przewodu pokarmowego. Mikrobiota pełni w organizmie wiele istotnych funkcji, m.in. pozwala na efektywne przyswajanie energii, bierze udział w syntezie witamin oraz absorpcji jonów magnezu, wapnia i żelaza, wpływa na wzmocnienie integralności jelita. Zajmując niszę ekologiczną i stymulując układ odpornościowy, chroni przed namnażaniem się potencjalnych patogenów. W ostatnim czasie podkreślany jest związek mikrobiomu z konkretnymi jednostkami chorobowymi. Ważnych informacji dostarczyły badania składu flory jelitowej w przebiegu chorób przewodu pokarmowego, takich jak nieswoiste zapalenia jelit. Sugeruje się również zależność między składem flory komensalnej a otyłością, alergią, chorobami nowotworowymi czy autyzmem. Mikrobiom człowieka podlega licznym zmianom za sprawą czynników zewnętrznych i wewnątrzustrojowych. Najbardziej gwałtowne zaburzenia nazywane są dysbiozą. Do głównych jej przyczyn należy antybiotykoterapia, której niekorzystny wpływ na organizm człowieka może utrzymywać się przez kilka miesięcy, a nawet lat.

3

Interpretacja wyniku badania przepływu cewkowego moczu w populacji pediatrycznej

100%

Rakowska M., Jobs K., Paruszkiewicz G., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2017

|

vol. 13

|

issue 1

40-52

EN

Uroflowmetry is a simple, non-invasive examination that should be the first test in the diagnostic process of lower urinary tract disorders in children. It is applicable particularly in the paediatric population where a comprehensive urodynamic examination, involving urinary bladder catheterisation, is frequently difficult due to the lack of cooperation with children. It must be remembered that the prerequisite for optimal uroflowmetry is recreating natural conditions of micturition. When interpreting results, one must assess the uroflow curve, which is a resultant of urethral resistance and pressure inside the urinary bladder. That is why the main paediatric disorders that can be suspected after uroflowmetry include a functional or anatomical subcystic barrier and hyperactivity of the detrusor muscle of the urinary bladder. In normal conditions, the uroflow curve resembles a bell. An abnormal curve can be flattened, tower-shaped or irregular, but none of them is pathognomonic for a given urinary pathology. After a preliminary interpretation of the curve, one must assess whether the calculated micturition parameters, such as maximum flow and average flow rates, are within normal ranges. For this purpose, age- and sex-specific nomograms have been created. The final part of uroflowmetry involves the evaluation of post-void residual urine volume. Currently, ultrasound scan is the recommended method. It has been shown that post-void residual urine volume decreases with age and depends upon sex and bladder capacity. It must be emphasised that one abnormal result of uroflowmetry requires re-examination. Moreover, the results should be interpreted in combination with patient’s medical history.

PL

Uroflowmetria to proste, nieinwazyjne badanie, które powinno stanowić wstęp do diagnostyki pacjentów z zaburzeniami czynności dolnych dróg moczowych. Ma ono szczególne znaczenie w populacji pediatrycznej, w której przeprowadzenie kompleksowego badania urodynamicznego, wiążącego się z cewnikowaniem pęcherza moczowego, jest często trudne z powodu braku współpracy z dzieckiem. Należy pamiętać, że podstawowy warunek prawidłowo przeprowadzonej uroflowmetrii to odtworzenie naturalnych warunków mikcji. Po przejściu do interpretacji wyniku badania ocenia się krzywą przepływu, która stanowi wypadkową oporu cewkowego oraz ciśnienia śródpęcherzowego. Stąd też u dzieci głównymi zaburzeniami, których obecność można podejrzewać po wykonaniu uroflowmetrii, są czynnościowa lub anatomiczna przeszkoda podpęcherzowa oraz nadczynność mięśnia wypieracza pęcherza. W warunkach prawidłowych krzywa przepływu jest zbliżona kształtem do dzwonu. Nieprawidłowa krzywa może być spłaszczona, wieżowata, nieregularna, jednak żadna z nich nie jest patognomoniczna dla danej patologii w układzie moczowym. Po wstępnej ocenie wyglądu krzywej należy ocenić, czy wyliczone wartości określające mikcję, takie jak maksymalne tempo przepływu oraz średni przepływ, mieszczą się w granicach normy. W tym celu stworzono nomogramy dla różnych grup wiekowych oraz płci. Ostatnia część uroflowmetrii to ocena zalegania moczu po mikcji. Aktualnie zalecaną metodą oceniającą zaleganie moczu w pęcherzu jest badanie ultrasonograficzne. Wykazano, że objętość moczu zalegająca po mikcji zmniejsza się wraz z wiekiem; zależy ona także od płci oraz objętości pęcherza. Należy podkreślić, że jeden nieprawidłowy wynik uroflowmetrii wymaga powtórzenia badania. Ponadto wynik przepływu cewkowego powinien być interpretowany łącznie z danymi wynikającymi z wywiadu chorobowego.

Refine search results

3 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 2017

2 2016

3 Rakowska M.

2 Kacik J.

2 Kalicki B.

1 Jobs K.

1 Jung A.

1 Lichosik M.

1 Paruszkiewicz G.

1 Wawrzyniak A.

Objawy pseudoalergii a zaburzenia metabolizmu histaminy

Wpływ mikrobioty na zdrowie człowieka

Interpretacja wyniku badania przepływu cewkowego moczu w populacji pediatrycznej