Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl
Preferences help
Polish version English version Language
enabled [disable] Abstract
Number of results

Results found: 13

Number of results on page
first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Graciloplasty, electrostimulation, electromyography. Clinical implications of electrophysiological phenomena in the neo-sphincter created from the gracilis mus

100%
Romaniszyn M., Wałęga P.
Polish Journal of Surgery
|
2016
|
vol. 88(2)
68-76
EN
The aim of the study was to compare the electrophysiological phenomena occurring in the gracilis muscle, transposed into the pelvic floor during the graciloplasty procedure, subjected to continuous electrical stimulation by means of implanted stimulator, or regular stimulation by means of an external device, as well as the long-term functional results of the graciloplasty procedure. Material and methods. A total of 27 patients were included in the analysis. The study group consisted of 7 patients after dynamic graciloplasty, 11 patients after graciloplasty followed by transrectal stimulation, 4 patients after graciloplasty with transcutaneous stimulation, and 5 patients after graciloplasty without any stimulation. All patients had a surface electromyographic examination of the transposed gracilis muscle performed, the signal for each patient was compared to the signal acquisited from a non-transposed gracilis in the same patient. In addition, each subject underwent a clinical operation results assessment, as well as an anorectal manometry examination. Results. In the electromiographic examination, the mean frequency of motor units action potentials of the gracilis muscle in the thigh was 64 Hz, and in the muscle after transposition and stimulation period mean frequency was 62 Hz. There was no statistically significant difference in the frequency of action potentials before and after treatment in any of the analyzed groups, or between groups with different methods of stimulation (p> 0.05). We found a significant correlation between the clinical outcome of the procedure, and the average amplitude of the EMG signal from the transposed muscle, as well as between the amplitude of the EMG signal and the basal pressure in the anal canal in manometric examination. There were no significant correlations in the remaining manometric parameters. Conclusions. Despite the different methods of postoperative stimulation, including expensive implantable stimulators, there was no difference in the electrical activity between the transposed gracilis muscle, and the gracilis muscle left in situ. There was no signoficant advantage of the dynamic graciloplasty procedure over the graciloplasty with transanal or transcutaneous stimulation.
2
Publication available in full text mode
Content available

Graciloplastyka, elektrostymulacja, elektromiografia. Implikacje kliniczne zjawisk elektrofizjologicznych zachodzących w neo-zwieraczu wytworzonym z mięśnia smukłego

100%
Romaniszyn M., Wałęga P.
Polish Journal of Surgery
|
2016
|
vol. 88(2)
117-131
PL
Celem pracy było porównanie zjawisk elektrofizjologicznych zachodzących w transponowanym w dno miednicy mięśniu smukłym uda, poddawanym ciągłej elektrostymulacji wszczepionym stymulatorem lub regularnej stymulacji urządzeniem zewnętrznym, jak również odległych wyników czynnościowych przeprowadzonych zabiegów. Materiał i metodyka. Włączono do analizy łącznie 27 pacjentów. Grupa badana składała się z 7 pacjentów po zabiegu graciloplastyki dynamicznej, 11 pacjentów po graciloplastyce z następową stymulacją przezodbytową, 4 pacjentów po graciloplastyce ze stymulacją przezskórną, oraz 5 pacjentów po graciloplastyce bez stymulacji. We wszystkich grupach wykonano powierzchniowe badania elektromiograficzne pętli transponowanego mięśnia smukłego, zapisy u każdego chorego porównywano z zapisem znad mięśnia smukłego pozostawionego na udzie. Ponadto, każdy badany przebył ocenę rezultatów czynnościowych zabiegu, jak również anorektalne badania manometryczne. Wyniki. W badaniu elektromiograficznym częstotliwość potencjałów czynnościowych jednostek motorycznych mięśnia smukłego uda w położeniu in situ wynosiła średnio 64 Hz, a po transpozycji i okresie stymulacji mięśnia – średnio 62 Hz. Nie stwierdzono zatem istotnych statystycznie różnic w częstotliwości potencjałów czynnościowych przed i po zabiegu w żadnej z analizowanych grup, ani też pomiędzy grupami o różnych metodach stymulacji (p>0,05). Stwierdzono natomiast istotną korelację między rezultatem klinicznym po zabiegu graciloplastyki a średnią amplitudą sygnału EMG znad transponowanego mięśnia, oraz między amplitudą sygnału EMG transponowanego mięśnia a ciśnieniem podstawowym w kanale odbytniczym. W ocenie pozostałych parametrów manometrycznych nie stwierdzono istotnych zależności. Wnioski. Pomimo zastosowania różnych metod stymulacji w przebiegu pooperacyjnym, w tym kosztownych wszczepialnych stymulatorów, nie zaobserwowano różnic w funkcjonowaniu transponowanego mięśnia smukłego na poziomie elektrofizjologicznym w porównaniu do mięśnia pozostawionego in situ. Nie wykazano również w niniejszym badaniu przewagi graciloplastyki dynamicznej nad stymulacją mięśnia drogą przezodbytową lub przezskórną.
3
Publication available in full text mode
Content available

Quality of life aspects determining the‑bio‑psycho‑social functioning of patients in the‑perspective of a planned extensive sphincter’s repair procedur

81%
Żelazny D., Romaniszyn M., Wałęga P.
Polish Journal of Surgery
|
2015
|
vol. 87(11)
573-578
EN
Damage to the sphincter, regardless of its pathogenesis, consists in the impossibility to control the physiology, or the so-called faecal incontinence. This implies changes in the whole bio-psycho-social functioning of the patients, and thus affects the satisfaction with their quality of life, conditioned by their health status. The problem affects around 5 to 7% of the population. Often enough, the only hope for those patients are repair procedures of the sphincter mechanism. The aim of the study was to evaluate key aspects of quality of life which determine the psycho-social status of patients with endogenous or iatrogenic sphincter damage in the perspective of a planned extensive sphincter’s repair procedure. Material and methods. The study group consisted of 52 people, 26 women and 26 men, aged 19–72. The scale by Rockwood – Fecal Incontinency Quality of Life – was used as the basic research tool which evaluates the quality of life in four aspects: 1/behavioral (Lifestyle) 2/cognitive (Coping) 3/emotional (Depression) 4/overall self-assessment (Embarrasment). The degree of incontinence was determined based on point scales of Jorge Wexner (JW scale) and the Fecal Incontinenece Severity Index (FISI scale). Structured diagnostic interview was also used in the study. Results. The results show that lack of control over the basic physiological functions disintegrates the quality of life in all evaluated aspects related to somatic, psychological and social functioning. FIQL: Lifestyle (LS) – 1.96 pts Coping (C) – 1.67 pts Depression (D) – 2.1 pts Embarrasment (E) – 1.79 pts Conclusions. The FIQL results presented explain the fact that among 52 patients followed, 50 decided to conduct extensive reconstructive procedures, although the results are not statistically optimistic and the risk of complications is relatively high
4
Publication available in full text mode
Content available

Leczenie ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego u pacjentów geriatrycznych – przegląd piśmiennictwa

81%
Kot A., Kenig J., Wałęga P.
Polish Journal of Surgery
|
2016
|
vol. 88(3)
238-248
PL
Zmiany demograficzne związane ze starzeniem się społeczeństwa powodują, że chirurg coraz częściej będzie miał styczność i podejmował decyzję o leczeniu pacjentów z najstarszych grup wiekowych. Celem pracy był przegląd piśmiennictwa dotyczącego leczenia ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego w grupie osób w wieku powyżej 60. roku życia. Materiał i metodyka. Dokonano przeglądu piśmiennictwa opublikowanego w latach 2000-2015 w bazie PubMed. Liczba wyników odpowiadających zapytaniu w języku angielskim „appendicitis (MeSH) AND elderly (MeSH)” wyniosła wyjściowo 260. Selekcja w oparciu o tytuły, abstrakty, a następnie artykuły ostatecznie dała wynik 11 prac odpowiadających tematyce leczenia zapalenia wyrostka robaczkowego u pacjentów w wieku powyżej 60. roku życia. Wyniki. Dziewięć prac miało charakter retrospektywny oraz dwie prace prospektywne. Łącznie do badań włączono 82 852 pacjentów. Laparoskopowe usunięcie wyrostka robaczkowego miało niższą śmiertelność okołooperacyjną, mniejszą liczbę powikłań pooperacyjnych oraz krótszy czas hospitalizacji, co powodowało że było rekomendowane przez większość autorów. Cztery z dziesięciu prac wykaza- ły, że do zabiegu laparoskopowego kwalifikowani byli pacjenci o mniejszej liczbie chorób współistniejących oraz niższym stopniu ASA (American Society of Anaesthesiology). Antybiotykoterapia, jako samodzielna metoda, w grupie osób starszych była oceniania w jednym badaniu w wyselekcjonowanej grupie 26 pacjentów, a jej skuteczność wyniosła 70%. Większość badań cechuje jednak duża heterogenność znacznie utrudniająca porównanie. Wnioski. W chwili obecnej laparoskopowe usunięcie wyrostka robaczkowego wydaje się być postępowaniem z wyboru w grupie osób starszych z ostrym zapaleniem tego narządu. Antybiotykoterapia, jako samodzielna metoda leczenia ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego, nie może być obecnie rekomendowana. Konieczne są jednak dalsze, prospektywne, lepiej zaprojektowane badania obejmujące większą liczbę chorych, a przede wszystkim dedykowane osobom starszym.
5
Publication available in full text mode
Content available

Treatment of acute appendicitis in geriatric patients – literature review

81%
Kot A., Kenig J., Wałęga P.
Polish Journal of Surgery
|
2016
|
vol. 88(3)
136-141
EN
Demographic changes associated with the aging population mean that surgeons increasingly have contact and make decisions about treating patients from the oldest age groups. The aim of the study was to review the literature concerning the treatment of acute appendicitis in patients over the age of 60 years old. Material and methods. A review of the literature published in the years 2000-2015 has been carried out using the PubMed database. The initial number of results corresponding to the query in English, „appendicitis (MeSH) AND elderly (MeSH)” was 260. Selection based on the titles, abstracts, and eventually whole articles, ultimately resulted in 11 papers concerning the treatment of appendicitis in patients above 60 years of age. Results. Nine papers were retrospective and 2 were prospective. In total, the studies included 82,852 patients. Laparoscopic appendectomy was associated with a lower mortality rate, a smaller number of postoperative complications and a shorter length of hospital stay, which led to it being recommended by most authors. Four of the ten papers demonstrated that the patients who were qualified for laparoscopic surgery had less comorbidity and were in a lower ASA (American Society of Anaesthesiology) category. Antibiotic therapy as an independent method was assessed in one study in a group of elderly people, on a selected group of 26 patients, and its effectiveness was shown to be 70%. Most studies, however, are highly heterogeneous which significantly hindered comparisons. Conclusions. Currently, laparoscopic appendectomy seems to be the treatment of choice in the elderly with acute appendicitis. Antibiotic therapy, as an independent method of treatment of acute appendicitis, cannot currently be recommended. However, further, prospective, and better-designed studies are needed, involving a larger number of patients, and primarily dedicated to the elderly.
6
Publication available in full text mode
Content available

Intraoperative neuromonitoring of hypogastric plexus branches during surgery for rectal cancer – preliminary report

71%
Wałęga P., Romaniszyn M., Wałęga M., Szymon Świrta J., Nowak W.
Polish Journal of Surgery
|
2017
|
vol. 89(2)
69-72
EN
Aim: The aim of this study was to present our preliminary experience with intraoperative neuromonitoring during rectal resection. Materials and methods: We qualified 4 patients (2 women, 2 men; age 42 – 53 years) with rectal cancer for surgery with intraoperative neuromonitoring. In all patients, functional tests of the anorectal area were performed before surgery. Action potentials from the sphincter complex in response to nerve fiber stimulation were recorded with electrodes implanted before surgery. Moreover, we inserted a standard, 18FR Foley’s urinary catheter to which a T-tube was connected to allow urine outflow and measurement of pressure changes in the bladder induced by detrusor contractions during stimulation. Results: Setting up neuromonitoring prolonged surgery time by 30 to 40 minutes, or even by 60 to 80 minutes in the case of the first two patients. Neuromonitoring itself took additional 20 to 30 minutes during surgery. In all patients, we stimulated branches of the inferior hypogastric plexus in their anatomical position during dissection. In three patients, we evoked responses both from the bladder and the sphincter in all planes of stimulation. In one patient, there was no response from the left side of the bladder, and in the same patient, we observed symptoms of neurogenic bladder. Conclusions: Based on the available literature and our own experience, we state that monitoring of bladder pressure and electromyographic signals from rectal sphincters enables visualization and preservation of autonomic nervous system structures, both sympathetic and parasympathetic. Intraoperative signals seem to be correlated with clinical presentation and functional examinations after surgery. In order to objectify our results, it is necessary to perform functional examinations before and after surgery in a larger group of patients.
7
Publication available in full text mode
Content available

Zastosowanie śródoperacyjnego neuromonitoringu gałęzi splotu podbrzusznego dolnego w leczeniu chirurgicznym raka odbytnicy – doniesienie wstępne

71%
Wałęga P., Romaniszyn M., Wałęga M., Szymon Świrta J., Nowak W.
Polish Journal of Surgery
|
2017
|
vol. 89(2)
69-72
PL
Cel: Celem pracy jest przedstawienie własnych, wstępnych doświadczeń z zastosowaniem techniki śródoperacyjnego neuromonitoringu w trakcie wycięcia odbytnicy. Materiał i metody: Do zabiegu ze śródoperacyjnym neuromonitoringiem zakwalifikowano 4 pacjentów z rakiem odbytnicy (2 kobiety, 2 mężczyzn) w wieku od 42 do 53 lat. U wszystkich chorych przed zabiegiem przeprowadzono badania czynnościowe okolicy anorektalnej. Potencjały czynnościowe kompleksu zwieraczy wywołane stymulacją włókien nerwowych odczytywano z pomocą implantowanych przed zabiegiem elektrod. Ponadto do pęcherza moczowego zakładano standardowy cewnik Foleya nr 18, do którego podłączano trójnik rozdzielający odpływ moczu i przewód z podłączonym przekaźnikiem ciśnieniowym odczytującym zmiany ciśnienia w pęcherzu moczowym wskutek skurczów wypieracza pęcherza w trakcie stymulacji. Wyniki: Przygotowanie do neuromonitoringu wydłużyło czas zabiegu o 30–40 minut, a w przypadku dwóch pierwszych zabiegów o 60–80 minut. Faza neuromonitoringu w trakcie zabiegu zabiera dodatkowo 20 do 30 minut. U wszystkich chorych w trakcie preparowania przeprowadzono stymulacje gałęzi splotu podbrzusznego dolnego w ich anatomicznym położeniu. U trzech chorych uzyskano odpowiedź zarówno z pęcherza, jak i zwieracza we wszystkich płaszczyznach stymulacji. U jednego chorego stwierdzono brak odpowiedzi z pęcherza po stronie lewej. U tego chorego po zabiegu wystąpiły objawy pęcherza neurogennego. Wnioski: Bazując na dostępnej literaturze oraz naszych pierwszych doświadczeniach, stwierdzamy, że monitorowanie ciśnienia w pęcherzu moczowym oraz zapis sygnału elektromiograficznego ze zwieraczy umożliwia wizualizację i zaoszczędzenie struktur nerwowych układu autonomicznego, zarówno w części sympatycznej, jak i parasympatycznej. Sygnał uzyskany śródoperacyjnie wydaje się wykazywać korelacje z obrazem klinicznym i badaniami czynnościowymi po zabiegu. Celem obiektywizacji wyników niezbędne są badania czynnościowe przed i po zabiegu oraz ocena na większej liczbie chorych.
8
Publication available in full text mode
Content available

Cell therapy in surgical treatment of fistulas. Preliminary results

71%
Piejko M., Romaniszyn M., Borowczyk-Michałowska J., Drukała J., Wałęga P.
Polish Journal of Surgery
|
2017
|
vol. 89(3)
48-51
EN
Risk of recurrence after surgical treatment of a recurrent fistula is up to 50%. It has be known that more aggressive surgical treatment is associated with a high risk of anal sphincter damage and leads to incontinence. Several studies have been designed to elaborate minimally invasive treatment of rectovaginal and anal fistulas. The properties of Adipose-derived Stem Cells (ASC) significantly enhance a natural healing potency. Here, we present our experience with combined surgical and cell therapy in the treatment of fistulas. Materials and Methods: Four patients were enrolled in our study after unsuccessful treatments in the past – patients 1-3 with rectovaginal fistulas including two women after graciloplasty, and patient 4 - a male with complex perianal fistula. Adipose tissue was obtained from subcutaneous tissue. ASCs were isolated, cultured up to 10+/-2 mln cells and injected into the walls of fistulas. Follow-up physical examination and anoscopy were performed at 1, 4, 8, and 12 weeks, 6 and 12 months after implantation. Results: Up to 8 weeks after ASC implantation, symptoms of fistulas’ tracts disappeared. At 8 weeks, in patients 1-3, communication between vaginal and rectal openings was closed and at 12-16 w. intestinal continuity was restored in patient 3 and 4. After a 6-month follow-up, the fistula tract of patient 4 was closed. Up to 12 m. after ASC implantation no recurrences or adverse events were observed. Conclusion: ASCs combined with surgical pre-treated fistula tracts were used in four patients. All of them were healed. This encouraging result needs further trials to evaluate the clinical efficiency and the cost-effectiveness ratio.
9
Publication available in full text mode
Content available

Terapia komórkowa w chirurgicznym zaopatrzeniu przetok ₋ doniesienia wstępne

71%
Piejko M., Romaniszyn M., Borowczyk-Michałowska J., Drukała J., Wałęga P.
Polish Journal of Surgery
|
2017
|
vol. 89(3)
48-51
PL
Wstęp: Ryzyko niepowodzenia po chirurgicznym leczeniu nawrotowych przetok okołoodbytniczych sięga 50%. Wiadomo także, że im bardziej agresywne leczenie chirurgiczne, tym większe zagrożenie uszkodzenia zwieraczy z objawowym nietrzymaniem stolca. Stąd też trwają poszukiwania małoinwazyjnych metod leczenia. Własności mezenchymalnych komórek macierzystych (ASC, Adipose-derived Stem Cells) istotnie wspomagają procesy gojenia tkanek miękkich. W niniejszej pracy przedstawiamy własne wstępne doświadczenia leczenia przetok odbytniczych i odbytniczo-pochwowych z zastosowaniem ASC. Materiały i metody: Do leczenia zakwalifikowano 4 pacjentów po uprzednich, nieskutecznych zabiegach chirurgicznego leczenia przetok: mężczyznę z nawrotową przetoką przezzwieraczową i 3 kobiety z przetokami odbytniczo-pochwowymi, w tym 2 po uprzednim przeszczepie mięśnia smukłego i wyłonieniu stomii. Od pacjentów pobrano 3–10 ml tkanki tłuszczowej, wyizolowano i wyhodowano ASC. 10+/-2 mln komórek w roztworze Ringera implantowano w ściany przetoki. Ocenę gojenia (wywiad, badanie fizykalne i anoskopia) przetok prowadzono w 1., 4., 8. i 12. tygodniu oraz 6. i 12. miesiącu po podaniu ASC. Wyniki: Pomiędzy 4. a 8. tygodniem u wszystkich pacjentów ustąpiły subiektywne objawy przetoki. U pacjentek z wyłonioną stomią ciągłość przewodu pokarmowego odtworzono w 12.–16. tygodniu od podania ASC. U pacjenta z odkryptową przetoką odbytniczą 6 miesięcy po implantacji nie obserwowano cech przetoki. Zagojenie uzyskano u wszystkich pacjentów. Po 12 miesiącach od zastosowania terapii komórkowej nie stwierdzono nawrotu przetoki ani zdarzeń niepożądanych. Wnioski: Implantacja ASC w przygotowaną chirurgicznie ścianę przetoki z powodzeniem została zastosowana u 4 pacjentów. Uzyskano wygojenie u wszystkich chorych. Konieczne są dalsze badania oceniające efektywność i koszty takiego leczenia.
10
Publication available in full text mode
Content available

Differences in the clinical course of acute appendicitis in the elderly in comparison to younger populati

71%
Zbierska K., Kenig J., Lasek A., Rubinkiewicz M., Wałęga P.
Polish Journal of Surgery
|
2016
|
vol. 88(3)
142-146
EN
Acute appendicitis (AA) still remains the most common acute surgical abdominal emergency. Although 90% of cases occur in children and young adults, the incidence in the elderly amounts up to 10% and is constantly rising. The aim of the study was to assess the differences between clinical presentation in the elderly patients with AA compared to the younger patients. Additional aim was to assess the correlation between in-hospital time delays and patients’ outcomes. Material and methods. We conducted a retrospective analysis of medical data of 274 patients admitted to 3rd Department of General Surgery in Cracow between January 2011 and December 2013 due to AA. The elderly group comprised 23 patients aged 65 and above and the non-elderly group consisted of 251 patients. Results. The groups did not differ in symptoms and their duration, type of surgery and its duration. However, time from admission to ED to the beginning of the procedure was significantly lower in the elderly group (575.56 vs 858.9 min; p=0.03). The elderly had longer hospital stay (6.08 vs 4.69 days; p=0.004). In the elderly group the perforation rate was close to reaching statistical significance (26.1% vs 12.4%; p=0.06). No mortality was noted in both groups and morbidity was slightly higher in elderly group (17.4% vs 10%; p=0.26). Conclusions. There was no difference in the clinical presentation between elderly and non-elderly patients group. However, elderly patients presented with a more progressed inflammation of the appendix. The hospital stay was longer in the elderly group, without any mortality and with higher rate of morbidity in this group. The length of the preoperative phase was significantly shorter, confirming the awareness of importance of time in the elderly patients with acute abdomen.
11
Publication available in full text mode
Content available

Różnice w przebiegu klinicznym ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego u osób starszych w porównaniu do młodszych pacjentów

71%
Zbierska K., Kenig J., Lasek A., Rubinkiewicz M., Wałęga P.
Polish Journal of Surgery
|
2016
|
vol. 88(3)
249-257
PL
Ostre zapalenie wyrostka robaczkowego (OZWR) pozostaje nadal najczęstszą przyczyną objawów ostrego brzucha. 90% przypadków występuje u dzieci i młodych dorosłych, częstość występowania u osób w wieku podeszłym sięga aż 10% i stale rośnie. Celem pracy była ocena różnic w manifestacji OZWR u osób starszych w porównaniu do młodszych pacjentów. Dodatkowym celem była ocena wpływu opóźnienia w diagnostyce przedoperacyjnej na wyniki leczenia. Materiał i metodyka. Wykonano retrospektywną analizę danych medycznych 274 chorych przyjętych do III Kliniki Chirurgii Ogólnej w Krakowie w latach 2011-2013 z powodu OZWR. Do grupy starszych pacjentów włączono 23 pacjentów w wieku 65 lat oraz starszych, a do grupy pacjentów młodszych 251 osób poniżej 65 lat. Wyniki. Grupy nie różniły się między sobą rodzajem objawów, czasem ich trwania, rodzajem zabiegu i czasem jego trwania. Czas od przyjęcia do SOR-u do początku operacji był istotnie krótszy w grupie pacjentów starszych (575,56 vs 858,9 min; p=0,03). Pacjenci w wieku podeszłym byli też dłużej hospitalizowani (6,08 vs 4,69 dni; p=0,004). Ponadto u starszych pacjentów częstość występowania perforacji wyrostka robaczkowego zbliżała się do poziomu istotności statystycznej (26,1% vs 12,4%; p=0,06). Nie zaobserwowano zgonów w badanych grupach, jednak w grupie starszych chorych nieznacznie częściej odnotowano powikłania (17,4% vs 10%; p=0,26). Wnioski. Badane grupy nie różniły się manifestacją kliniczną OZWR. Jednak u starszych pacjentów występował bardziej zaawansowany histopatologicznie stan zapalny wyrostka robaczkowego. Również okres hospitalizacji był dłuższy w tej grupie pacjentów. W obu grupach nie występowały zgony, a powikłania występowały częściej u osób starszych. Faza przedoperacyjna była istotnie krótsza u starszych chorych, co potwierdza świadomość istotności czasu w postępowaniu z pacjentami z objawami ostrego brzucha w wieku podeszłym.
12
Publication available in full text mode
Content available

Niedrożność przewodu pokarmowego u chorych leczonych wcześniej z powodu nowotworu złośliwego

42%
Budzyński P., Pędziwiatr M., Kenig J., Lasek A., Winiarski M., Major P., Wałęga P., Natkaniec M., Rubinkiewicz M., Rogala J., Budzyński A.
Polish Journal of Surgery
|
2016
|
vol. 88(2)
159-168
PL
Mechaniczna niedrożność przewodu pokarmowego jest częstym schorzeniem spotykanym podczas ostrego dyżuru chirurgicznego. Szczególną grupę stanowią chorzy, którzy wcześniej byli leczeni z powodu nowotworów złośliwych. W grupie tej występują trudności w przedoperacyjnym ustaleniu charakteru niedrożności oraz ograniczone możliwości radykalnego leczenia u chorych ze wznową lub rozsiewem nowotworu. Celem pracy była analiza przyczyn niedrożności przewodu pokarmowego u chorych wcześniej leczonych radykalnie z powodu nowotworu złośliwego. Materiał i metodyka. Do badania włączono pacjentów operowanych w II i III Katedrze Chirurgii Ogólnej CM UJ w latach 2000‑2014 z powodu objawów niedrożności przewodu pokarmowego, leczonych wcześniej radykalnie z powodu choroby nowotworowej. Kryterium wyłączenia stanowiło pierwotnie paliatywne leczenie oraz potwierdzona wznowa procesu nowotworowego. Chorych podzielono na dwie grupy, w zależności od przyczyny niedrożności (grupa 1 – zrosty, grupa 2 – choroba nowotworowa). Wyniki. Do badania włączono 128 pacjentów – grupa pierwsza: 67 (52,3%), grupa druga 61 (47,7%). W grupie drugiej u 25 chorych stwierdzono wznowę miejscową (40,98%), a u 36 (59,02%) rozsiew nowotworowy. Średni odstęp pomiędzy wystąpieniem objawów niedrożności a pierwotnym leczeniem wynosił w grupie pierwszej 3,7 lat, natomiast w grupie nowotworowej był nieistotnie dłuższy – 4,4 lat (p>0,05). Mediana czasu trwania objawów wynosiła odpowiednio 11,6 ± 17,8 dni w grupie 2, a w grupie 1 5,1± 6,9 dni (p=0,01). W grupie 1 u większości (61,19%) przeprowadzono zabieg bez konieczności resekcji jelita. W grupie 2 najczęstszym zabiegiem było wyłonienie stomii (68,85%). Zaobserwowano częstsze występowanie powikłań w grupie 2 (45,9% vs 28,36%, p<0,05) przy podobnym odsetku śmiertelności (26% vs 24%, p>0,05). Najczęstszą pierwotną lokalizacją nowotworu w obu grupach było jelito grube. Wnioski. W analizowanej grupie chorych częstość występowania niedrożności nowotworowej była porównywalna z niedrożnością spowodowaną przyczynami nienowotworowymi. W grupie chorych z niedrożnością nowotworową odsetek powikłań był istotnie wyższy, a czas trwania objawów wyraźnie dłuższy. Ponieważ nie istnieje technika diagnostyczna pozwalająca jednoznacznie odróżnić obie grupy przedoperacyjnie, ostateczne rozpoznanie stawiane jest zwykle podczas operacji.
13
Publication available in full text mode
Content available

Gastrointestinal obstruction in patients previously treated for ma

42%
Budzyński P., Pędziwiatr M., Kenig J., Lasek A., Winiarski M., Major P., Wałęga P., Natkaniec M., Rubinkiewicz M., Rogala J., Budzyński A.
Polish Journal of Surgery
|
2016
|
vol. 88(2)
93-98
EN
Bowel obstruction is a common condition in acute surgery. Among the patients, those with a history of cancer consist a particular group. Difficulties in preoperative diagnosis – whether obstruction is benign or malignant and limited treatment options in patients with reoccurrence or dissemination of the cancer are typical for this group. The aim of the study was to analyze causes of bowel obstruction in patients with history of radical treatment due to malignancy. Material and methods. Patients with symptoms of bowel obstruction and history of radical treatment for malignancy who were operated in 2nd and 3rd Department of General Surgery JUCM between 2000 and 2014 were included into the study. The patients were divided into 2 groups based on type of mechanical bowel obstruction (group 1 – adhesions, group 2 – malignant process). Results. 128 patients were included into the study – group 1: 67 (52.3%) and group 2: 61 (47.7%). In the second group bowel obstruction was caused by reoccurrence in 25 patients (40.98%) and dissemination in 36 (59.02%). The mean time between onset of the symptoms of bowel obstruction and the end of treatment for the cancer was 3.7 and 4.4 years, respectively in group 1 and 2 (p>0.05). Median time between onset of the symptoms and admission to Emergency Department was significantly longer in patients with malignant bowel obstruction compared to those with adhesions (11.6 ±17.8 days vs 5.1 ± 6.9 days, p=0.01). Considering type of surgery due to bowel obstruction, in first group in most patients (69.2%) bowel resection was not necessary and in the second group creation of jejuno-, ileo- or colostomy was the most common procedure. Morbidity was significantly higher in second group (45.9% vs 28.26%, p<0.05) but there was no difference in mortality (26% vs 24%, p>0.05). In both groups the most common localization of primary malignancy was colon. Conclusions. In analyzed group of patients frequency of bowel obstruction caused by adhesions and malignancy was similar. However, in patients with bowel obstruction caused by malignancy morbidity was significantly higher and duration of symptoms was longer. There was no diagnostic procedure which would allow to differentiate the cause of bowel obstruction preoperatively and the diagnosis was made during the operation.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.