Search results

1

Isometric torque of arm abduction and adduction muscles in men

100%

Dulawski G., Bober T., Czamara A., Zaleski A.

|

2008

|

vol. 16

|

issue 2

13-18

PL

Przedmiotem pracy były pomiary statycznych momentów sił grup mięśni odwodzących i przywodzących ramię (w płasz-czyźnie czołowej). Badania wykonano na urządzeniu Biodex Medical System Pro 3 u 15 mężczyzn praworęcznych. Pomiary maksymalnych momentów sił w 5 wybranych pozycjach kątowych pomiędzy 0° (ramię wzdłuż tułowia) a 120° (dla obu kierunków) pozwoliły przebiegi moment-kąt opisać wielomianami drugiego stopnia. Przebieg momentu siły mięśni odwodzących ramię w funkcji kąta ma kształt hiperboli z maksimum przy kącie 0°, a dla mięśni przywodzących przyjmuje kształt paraboli z maksimum przy kącie 45°. Grupa mięśni odwodzących wyzwala większy moment siły od przywodzacych przy kącie 0° i 120°. W pozostałych, pośrednich, pozycjach kątowych jest niewielka przewaga mięśni przywodzą-cych nad odwodzącymi.

EN

The aim of work was to present the results of maximal (isometric) torque produced by muscles acting as arm abductors and adductors (frontal plane). The Biodex Medical System was applied to test the group of 15, right handed, young men. Torque was measured at 5 different angular positions between 0° (arm along the trunk) and 120° in both directions. The torque-angle curves were approximated with polynomial of the second order. The abduction torque-angle curve has a shape of hyperbola with maximum at 0° and adduction torque has a form of parabola with maximum at 45°. Abduction muscle group is stronger than adduction muscle group in the position of 0° and 120°. In the remaining positions the adduction muscle group is stronger than abduction muscle group.

2

Ocena symetrii obciążania kończyn dolnych w fazie lądowania skoków u mężczyzn średnio 2 lata od rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego stawu kolanowego i nadzorowanej pooperacyjnej fizjoterapii trwającej krócej niż 6 miesięcy

100%

Królikowska A., Czamara A., Reichert P.

Polish Journal of Sports Medicine

|

2018

|

vol. 34(3)

155-166

EN

Background. The aim of the study was to assess the symmetry of load exerted on the lower limbs during the landing phase of hops in males after anterior cruciate ligament (ACL) reconstruction (ACLR) and the controlled postoperative physiotherapy procedure, lasting less than six months. Material and methods. The sample included 15 males, on average 112.60±43.88 weeks after ACL reconstruction (ACLR group) and 15 males with no history of injuries within the musculoskeletal system (control group). The mean duration of the postoperative supervised physiotherapeutic procedure was 14.67±5.30 in ACLR group. In both groups, the ground reaction force compound (vGRF) was measured bilaterally during the landing phase of single and double leg hops. The obtained results were normalized to the patient’s body mass (vGRF [BM]) and the leg symmetry index (LSI) was calculated. Results. In ACLR group, the vGRF [BM] values obtained for the operated leg were statistically significantly lower than those obtained for the uninvolved leg in the landing phase of double leg hops (p=0.001) and single leg hops (p=0.045). The LSI vGRF [BM] values, obtained during the landing phase of double leg hops, were significantly worse in the ACLR group than in the control group (p<0.001). In the landing phase of single leg hops, no between group differences were found in LSI values. Conclusions. Significant disorders in lower limb load symmetry were observed in male patients during the landing phase, on average two years after ACLR. The studied patients exerted a significantly more substantial load on the uninvolved leg as compared with the operated leg. A higher asymmetry was noted during double leg hops as compared with single leg hops. Due to the small sample size, the study should be regarded as a pilot research.

PL

Wstęp. Celem pracy była ocena symetrii obciążania kończyn dolnych w fazie lądowania skoków u mężczyzn średnio dwa lata po rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego (ACL) stawu kolanowego i nadzorowanej pooperacyjnej fizjoterapii trwającej krócej niż sześć miesięcy. Materiał i metody. Badany materiał stanowiło 15 mężczyzn, średnio 112,60±43,88 tygodni od rekonstrukcji ACL (Grupa ACLR) oraz 15 mężczyzn bez uszkodzeń narządu ruchu w przeszłości (Grupa kontrolna). Średni czas trwania pooperacyjnej nadzorowanej fizjoterapii w Grupie ACLR wyniósł 14,67±5,30 tygodni. W obu badanych grupach, przy wykorzystaniu dwóch platform tensometrycznych, wykonano obustronnie pomiar składowej pionowej sił reakcji podłoża (vGRF) w fazie lądowania skoków obunóż i jednonóż. Uzyskane wyniki znormalizowano do masy ciała badanego (vGRF [BM]) oraz obliczono wskaźnik symetrii kończyn (LSI). Wyniki. W Grupie ACLR wartości vGRF [BM] uzyskane w kończynie operowanej były istotnie statystycznie niższe niż w kończynie nieoperowanej w fazie lądowania skoków obunóż (p=0,001) i jednonóż (p=0,045). Wartości LSI vGRF [BM] w fazie lądowania skoków obunóż były istotnie statystycznie gorsze w Grupie ACLR niż w Grupie kontrolnej (p<0,001). W fazie lądowania skoków jednonóż, wartości LSI nie różniły się pomiędzy badanymi grupami. Wnioski. U mężczyzn, średnio dwa lata po rekonstrukcji ACL stawu kolanowego, zaobserwowano istotne zaburzenia symetrii obciążania kończyn dolnych w fazie lądowania skoków. Badani mężczyźni znacznie bardziej w fazie lądowania obciążali kończynę nieoperowaną niż kończynę operowaną. Asymetria występowała w większym stopniu w czasie skoków obunóż niż podczas skoków jednonóż. Ze względu na niewielką liczebność próby, badania należy traktować jako pilotażowe.

3

Diagnostyka i leczenie zerwania dalszego ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia – aktualny stan wiedzy

88%

Witkowski J., Wnukiewicz W., Królikowska A., Czamara A., Reichert P.

Polish Journal of Sports Medicine

|

2017

|

vol. 33(4)

229-237

EN

Damage to distal biceps tendon attachment is an exceptionally rare type of injury and therefore it can delay diagnostics and the choice of appropriate treatment. In the case of complete tendon rupture, diagnostics is mainly based on clinical examination and ultrasonography (USG). Magnetic resonance imaging (MRI), in turn, is applied in patients with suspected partial tendon damage. Standard treatment involves surgical anatomic reinsertion of the ruptured tendon to the radial tuberosity. Non-surgical treatment is usually applied in older patients with low levels of physical activity and in patients with contraindications to surgical treatment. Nevertheless, the choice of surgical technique as well as the choice of a proper approach of fixation are still controversial. Surgical techniques include single or double port access surgery. Most often the tendon is fixed using suture anchors or a cortical button. The access surgeries and each of the applied tendon fixation technique entail the risk of postoperative complications which increases when surgical treatment is delayed. Since damage to distal biceps tendon are extremely rare and improper diagnostics of damage and delayed surgical treatment can significantly impair the function of the involved upper limb, increasing the risk of postoperative complications, it seems reasonable to treat this type of damage in reference centers.

PL

Uszkodzenie przyczepu dalszego ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia jest urazem występującym wyjątkowo rzadko, co może negatywnie wpływać na szybkość jego diagnostyki oraz wybór odpowiedniego leczenia. W przypadku całkowitego zerwania ścięgna, diagnostyka opiera się przede wszystkim na badaniu klinicznym, uzupełnionym o badanie ultrasonograficzne. Badanie rezonansem magnetycznym jest z kolei wykorzystywane u pacjentów z podejrzeniem częściowego uszkodzenia ścięgna. Standardową metodą leczenia uszkodzeń jest operacyjna anatomiczna reinsercja uszkodzonego ścięgna do guzowatości kości promieniowej. Leczenie nieoperacyjne stosowane jest zazwyczaj u pacjentów w starszym wieku, o niskim poziomie aktywności fizycznej, a także u pacjentów z przeciwwskazaniami do leczenia operacyjnego. Niemniej jednak, wybór techniki operacyjnej, a także wybór odpowiedniej metody mocowania pozostaje tematem kontrowersyjnym. Wśród technik operacyjnych wyróżnia się pojedynczy lub podwójny dostęp operacyjny. Najczęściej do mocowania ścięgna wykorzystywane są kotwice lub guzik korowy (ang. cotical button). Stosowane dostępy operacyjne oraz każda z wykorzystywanych metod mocowania ścięgna jest obarczona ryzykiem powikłań pooperacyjnych, które dodatkowo zwiększa się w przypadku opóźnionego leczenia operacyjnego. W związku z tym, że uszkodzenia dalszego ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia występują bardzo rzadko, a nieprawidłowa diagnostyka uszkodzenia i opóźnienie wdrożenia odpowiedniego leczenia operacyjnego może poważnie zaburzyć funkcję kończyny górnej, a także zwiększa ryzyko wystąpienia pooperacyjnych powikłań, właściwe byłoby zalecanie leczenia tego typu uszkodzeń w ośrodkach referencyjnych.

Refine search results

2 Polish Journal of Sports Medicine

1 Physiotherapy

1 2018

1 2017

1 2008

3 Czamara A.

2 Królikowska A.

2 Reichert P.

1 Bober T.

1 Dulawski G.

1 Witkowski J.

1 Wnukiewicz W.

1 Zaleski A.

Isometric torque of arm abduction and adduction muscles in men

Ocena symetrii obciążania kończyn dolnych w fazie lądowania skoków u mężczyzn średnio 2 lata od rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego stawu kolanowego i nadzorowanej pooperacyjnej fizjoterapii trwającej krócej niż 6 miesięcy

Diagnostyka i leczenie zerwania dalszego ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia – aktualny stan wiedzy