Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl
Preferences help
Polish version English version Language
enabled [disable] Abstract
Number of results

Results found: 8

Number of results on page
first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Hemihepatektomia po chemioterapii jako skuteczna metoda leczenia pierwotnego chłoniaka wątroby: opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

100%
Skulimowski A., Hogendorf P., Poznańska G., Smolewski P., Strzelczyk J., Durczynski A.
Polish Journal of Surgery
|
2017
|
vol. 89(5)
54-58
PL
Chłoniaki nieziarnicze (NHL) są nowotworami zbudowanymi z heterogennej grupy komórek B i limfocytów T. Chłoniak rozlany z dużych komórek B (DLBCL), który jest najczęstszym typem chłoniaka nieziarniczego, stanowi w przybliżeniu 0–40% wszystkich przypadków NHL. Jednak pierwotna lokalizacja chłoniaka nieziarniczego występuje rzadko i stanowi 0,01% przypadków. Biorąc pod uwagę specyfikę tej lokalizacji oraz brak szeroko zakrojonych randomizowanych badań, problem wyboru opcji terapeutycznej w leczeniu DLBCL z pierwotnym zajęciem wątroby pozostaje dyskusyjny. Dlatego należy dążyć do konsensusu w sprawie jego leczenia. W niniejszym badaniu opisano przypadek pacjentki z DLBCL z pierwotnym zajęciem wątroby, która była skutecznie leczona przy pomocy chemioterapii i zabiegu operacyjnego. Ponadto dokonano krótkiego przeglądu literatury na temat zastosowania leczenia chirurgicznego pierwotnych chłoniaków nieziarniczych układu pokarmowego. Biorąc pod uwagę nasze doświadczenie oraz dostępne źródła, zabieg chirurgiczny z pooperacyjną chemioterapią wydaje się racjonalną opcją leczenia u pacjentów z ogniskową postacią chłoniaka rozlanego z dużych komórek B z pierwotnym zajęciem wątroby.
2
Publication available in full text mode
Content available

Successful hemihepatectomy following chemotherapy for primary liver lymphoma: case report and review of literature

100%
Skulimowski A., Hogendorf P., Poznańska G., Smolewski P., Strzelczyk J., Durczynski A.
Polish Journal of Surgery
|
2017
|
vol. 89(5)
54-58
EN
Non-Hodgkin lymphomas (NHL) comprise a heterogeneous group of B-cell and T-cell neoplasms. Diffuse large B-cell lymphoma (DLBCL), the most common type of NHL, accounts for around 30-40% of NHL cases. However, primary hepatic location of NHLs is rare and constitutes 0.01% of all NHL cases. Due to this rarity and a lack of large randomized trails, it is still unclear what treatment should be used for primary hepatic DLBCLs. In this study, we report of a female patient with primary hepatic DLBCL who was successfully treated with neoadjuvant chemotherapy and surgery. We also shortly review the literature regarding surgical treatments for primary GI tract NHLs. Taking into account our experience and the current literature, surgical treatment with postoperative chemotherapy seems to be a feasible option for patients with focal primary hepatic DLBCLs.
3
Publication available in full text mode
Content available

Roux-en-Y gastric bypass as a cure of iatrogenic steroid-induced diabetes

84%
Poznanska G., Hogendorf P., Czupryniak L., Smolewski P., Grząsiak O., Szmiel A., Kasiarz A., Strzelczyk J., Durczyński A.
Polish Journal of Surgery
|
2019
|
vol. 91(5)
52-54
EN
Background: Steroid-induced diabetes (SIDM) is a frequently found clinical condition since steroid-based therapies continue to be widely used in hospital and ambulatory care. Recommended optimal treatment of SIDM includes similar glucose lowering strategies as in type 2 diabetes. This typical management cannot cure the disease, it can only control blood glucose. Recently, bariatric surgery has emerged as an effective treatment for type 2 diabetes mellitus. However, up to now, the usefulness of bariatric surgery in treatment of SIDM has not been evaluated. Case report: A 49-year-old female oncologic patient with steroid induced diabetes was referred for surgical treatment to the Department of General and Transplant Surgery in November 2009. Six years earlier, she underwent successful oncologic treatment with cladribine and high doses of steroids due to hairy cell leukemia. Finally complete hematologic remission with normalization of morphology and reduction of spleen size has been obtained. Prior to steroid treatment, blood glucose and urine examinations were within normal range. The patient was non-obese and had no family history of diabetes. Nevertheless, the patient developed diabetes secondary to corticosteroid therapy, poorly controlled by oral hypoglycemic agent (acarbosum), successfully converted to insulin therapy. Upon admission to the Department of General and Transplant Surgery, the patient was treated with 58 units of insulin per day. The patient was scheduled for Roux-en-Y gastric bypass (RYGB). Insulin was withdrawn immediately after the surgery and within six months after the surgery, plasma glucose and glycated hemoglobin (HbA1c-5.5%) levels reached and remained within normal range. Currently, eight years after surgery, body weight and BMI are 80 kg and 27.68 kg/m2, respectively. Plasma glucose and glycated hemoglobin are also normal. Importantly, from an oncological point of view, the patient has remained in continuous complete remission since October 2003. Conclusions: Our report is the first to our knowledge describing the effect of gastric bypass surgery on SIDM in a patient with prior hematologic malignancy. It proves that surgically altered anatomy of the small intestine improves glucose homeostasis previously disturbed with pro-diabetic medication.
4
Publication available in full text mode
Content available

Pętlowe wyłączenie żołądkowo-jelitowe sposobem Roux-en-Y jako metoda wyleczenia jatrogennej – indukowanej steroidami cukrzycy

84%
Poznanska G., Hogendorf P., Czupryniak L., Smolewski P., Grząsiak O., Szmiel A., Kasiarz A., Strzelczyk J., Durczyński A.
Polish Journal of Surgery
|
2019
|
vol. 91(5)
52-54
PL
Tło: Indukowana steroidami cukrzyca (SIDM) to często występujący stan kliniczny. Terapie oparte na steroidach nadal powszechnie stosuje się w opiece szpitalnej i ambulatoryjnej. Zalecane optymalne leczenie SIDM obejmuje podobne strategie obniżania stężenia glukozy, jak w przypadku cukrzycy typu 2. Tego rodzaju standardowe postępowanie nie leczy jednak choroby, a zapewnia jedynie kontrolę poziomu glukozy we krwi. W ostatnim czasie wskazano na chirurgię bariatryczną jako skuteczny sposób leczenia cukrzycy typu 2. Do tej pory nie oceniano jednak jej przydatności w leczeniu SIDM. Opis przypadku: W listopadzie 2009 r. 49-letnią pacjentkę onkologiczną z indukowaną steroidami cukrzycą skierowano na leczenie chirurgiczne do Katedry i Kliniki Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej. Sześć lat wcześniej chorą poddano skutecznej terapii onkologicznej kladrybiną i dużymi dawkami steroidów z powodu białaczki włochatokomórkowej. Ostatecznie uzyskano całkowitą remisję hematologiczną z normalizacją morfologii oraz zmniejszeniem wielkości śledziony. Przed leczeniem steroidami stężenie glukozy we krwi i badanie moczu mieściły się w normalnym zakresie. Pacjentka nie była otyła, w rodzinie nie występowały też przypadki cukrzycy. Niemniej jednak w następstwie terapii kortykosteroidami u chorej rozwinęła się cukrzyca, słabo kontrolowana doustnym środkiem hipoglikemicznym (acarbosum), pomyślnie zamienionym na insulinoterapię. Po przyjęciu do Katedry i Kliniki Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej pacjentce podawano 58 jednostek insuliny na dobę. Zaplanowano wykonanie pętlowego wyłączenia żołądkowo-jelitowego sposobem Roux-en-Y. Natychmiast po operacji zaprzestano podawania insuliny i w ciągu 6 miesięcy po zabiegu osiągnięto trwałe poziomy glukozy i hemoglobiny glikowanej (HbA1c – 5,5%) w granicach normy. Obecnie, 8 lat po zabiegu, masa ciała i BMI pacjentki wynoszą odpowiednio 80 kg i 27,68 kg/m2. Poziomy glukozy w osoczu i hemoglobiny glikowanej również pozostają w normie. Co ważne z onkologicznego punktu widzenia pacjentka pozostawała w ciągłej całkowitej remisji od października 2003 r. Wnioski: Zgodnie z naszą wiedzą, niniejszy opis przypadku jest pierwszym, który prezentuje wpływ operacji wyłączenia żołądkowego techniką klasyczną na SIDM u pacjenta po przebytym nowotworze hematologicznym. Dowodzi to, że chirurgicznie zmieniona anatomia jelita cienkiego poprawia homeostazę glukozy wcześniej zakłóconą przez leki przeciwcukrzycowe.
5
Publication available in full text mode
Content available

Elevated preoperative levels of CA 19-9 and CA 125 predicts overall survival time in the pancreatic adenocarcinoma. Single institution series.

68%
Hogendorf P., Skulimowski A., Durczyński A., Kumor A., Poznańska G., Poznańska A., Oleśna A., Rut J., Øvereng Juliebø S., Szmiel A., Pirowski W., Strzelczyk J.
Polish Journal of Surgery
|
2020
|
vol. 92(3)
32-38
EN
Introduction: Pancreatic cancer is a devastating disease, being the seventh cause of cancer-related deaths worldwide. Its aggressiveness is due to its specific biology and the late diagnosis of cancer. Therefore, the prognosis for patients suffering from this cancer is dismal, with 5-year overall survival rate of around 6–10%. Up to date, only a complete surgical resection of the cancerous entity warrants a significant improvement in patients’ survival. Nevertheless, the pancreatic cancer’s biology is still not fully elucidated, so that the accuracy of prognosis for certain patients is highly uncertain. Consequently, the importance of both clinical and basic research aiming to reveal the crucial molecular factors affecting long-term prognosis should be highlighted. There is a growing number of evidence that biomarkers of PC not only reflect the presence of tumor itself but also present a “hint” regarding its physiology. Thus the aim of this study was to assess the levels of commonly measured biomarkers and their influence on patients’ overall survival. Materials and methods: The retrospective analysis of data on 129 patients admitted to our Department due to the diagnosis of pancreatic cancer was carried out. On the day of admission all the patients had their levels of CA19-9, CA125, CEA and CA15-3 measured. The overall survival (OS) was defined as time elapsing from the day of admission to the day of death. The Kaplan- Meier curves were built for all potential factors, Cox regression model was applied to carry out a multivariate analysis. Results: We retrospectively analyzed 129 patients with a mean age of 62 years. As many as 95 of them had an unresectable lesion and 34 underwent curative operation. In total, the analyzed patient group was characterized by a median survival of 7 months and 12 days. Cumulative 1-year, 2-year and 4-year survival rates were 35%, 16% and 15%, respectively. In univariate analysis, factors such as age >= 60, inoperable lesion, CA19-9 >= 200, CA125 >= 20 and Neutrophile to Lymphocyte Ratio (NLR) >= 5 were associated with a lower median OS. In multivariate analysis, three factors, CA19-9 >= 200, CA125 >= 20 and age >= 60, were found to be statistically significant. Indeed, patients possessing all of them noted much poorer outcomes regarding OS factors: 89 days versus 235 days for the other patients (log rank test P = 0.02). Conclusions: Our study fortifies the evidence that preoperative levels of CA19-9 and CA125 have a direct influence on the longterm OS. Interestingly, in our patient group, the correlation of biomarkers with OS was higher than that of resectability. However, our study has some limitations regarding, for instance, the lack of data on chemotherapy, comorbidities etc. In the view of recent molecular studies on mucin involvement in PC development, it provides a strong clinical evidence to prove their importance.
6
Publication available in full text mode
Content available

Przedoperacyjnie podwyższone poziomy CA19-9 i CA125 jako predyktory całkowitego czasu przeżycia w gruczolakoraku trzustki. Badanie jednoośrodkowe

68%
Hogendorf P., Skulimowski A., Durczyński A., Kumor A., Poznańska G., Poznańska A., Oleśna A., Rut J., Øvereng Juliebø S., Szmiel A., Pirowski W., Strzelczyk J.
Polish Journal of Surgery
|
2020
|
vol. 92(3)
32-38
PL
Wprowadzenie: Rak trzustki jest wyniszczającą chorobą, będącą siódmą w kolejności przyczyną zgonów z powodu raka na świecie. Jego agresywność wynika ze specyficznej biologii i późnego rozpoznawania. W związku z tym, rokowanie pacjentów jest wyjątkowo złe. 5-letnie przeżycia w przebiegu gruczolakoraka trzustki wynoszą około 6–10%. Na chwilę obecną jedynie kompletna resekcja chirurgiczna nowotworu gwarantuje znaczącą poprawę przeżycia chorych. Dotychczas nie wyjaśniono w pełni biologii rozwoju gruczolakoraka trzustki. Wydaje się jednak, że istnieje kilka fenotypów tego nowotworu. Z tego powodu prognozy dla indywidualnych pacjentów na początku leczenia są wysoce niepewne. Wobec powyższego, należy podkreślić znaczenie zarówno badań klinicznych, jak i podstawowych, które pozwoliłyby na standaryzację biomarkerów wpływających na długoterminowe rokowania. Istnieje coraz więcej dowodów na to, że biomarkery, takie jak CA19-9 i CA125, nie tylko odzwierciedlają obecność samego guza, ale również stanowią „wskazówkę” dotyczącą jego fenotypu, a tym samym jego agresywności. Cel: Celem pracy była przedoperacyjna ocena poziomu powszechnie stosowanych biomarkerów nowotworowych i ich wpływu na ogólną przeżywalność pacjentów. Materiały i metody: Przeprowadzono analizę retrospektywną danych dotyczących 129 pacjentów przyjętych do naszej Kliniki z powodu rozpoznania raka trzustki. W dniu przyjęcia wszyscy chorzy mieli zmierzony poziom: CA19-9, CA125, CEA i CA15-3. Ogólne przeżycie (ang. overall survival; OS) zostało zdefiniowane jako czas upływający od dnia przyjęcia do dnia zgonu. Opracowano krzywe Kaplana-Meiera dla wszystkich potencjalnych czynników oraz zastosowano model regresji Coxa do przeprowadzenia analizy wieloczynnikowej. Wyniki: Do analizy włączono 129 pacjentów o średniej wieku równiej 62 lata. Łącznie 95 z nich miało nieresekcyjnego guza, a 34 poddano operacji z zamiarem wyleczenia. Ogółem analizowana grupa chorych charakteryzowała się medianą przeżycia wynoszącą 7 miesięcy i 12 dni. Skumulowane wskaźniki przeżycia rocznego, 2-letniego i 4-letniego wynosiły odpowiednio: 35%, 16% i 15%. W analizie jednoczynnikowej czynniki, takie jak: wiek >= 60 lat, nieresekcyjny guz, CA19-9 >= 200, CA125 >= 20 i stosunek neutrofilów do limfocytów (ang. Neutrophile to Lymphocyte Ratio; NLR) >= 5, wiązały się z niższą medianą OS. W analizie wieloczynnikowej stwierdzono, że trzy czynniki: CA19-9 >= 200, CA125 >= 20 i wiek >= 60 lat, są istotne statystycznie. W dalszej analizie wykazano, że pacjenci wykazujący je wszystkie charakteryzowali się najniższą medianą przeżycia (OS), wynoszącą 89 dni. Mediana przeżycia dla pozostałych pacjentów to zaś 235 dni (p = 0,02 dla testu log-rank). Wnioski: Przeprowadzone badanie dostarcza dowodów na znaczący wpływ przedoperacyjnych poziomów CA19-9 i CA125 na długoterminowe przeżycie pacjentów. Co ciekawe, w grupie naszych pacjentów korelacja biomarkerów z OS była ściślejsza niż pomiędzy resekcyjnością a OS. Niniejsze badania mają jednak pewne ograniczenia dotyczące, np. braku danych o zastosowanym schemacie chemioterapii, chorobach współistniejących itp. Ostatnio przeprowadzone badania dotyczące udziału mucyn w rozwoju raka trzustki stanowią niejako „molekularne” umocowanie dla poczynionych ostatnio badań klinicznych.
7
Publication available in full text mode
Content available

Stosunek liczby neutrofilów do limfocytów oraz wskaźnik redukcji kreatyniny pozwalają na przewidzenie dobrej wczesnej czynności przeszczepu nerki u dorosłych

68%
Hogendorf P., Suska A., Skulimowski A., Rut J., Grochowska M., Wencel A., Dziwisz F., Nowicki M., Szymański D., Poznańska G., Durczyński A., Strzelczyk J.
Polish Journal of Surgery
|
2018
|
vol. 90(2)
28-33
PL
Opóźniona funkcja nerki przeszczepionej (DGF) jest częstym powikłaniem po transplantacji nerki. Jest związana z uszkodzeniem niedokrwienno-reperfuzyjnym (IRI). Do patogenezy uszkodzenia niedokrwienno-reperfuzyjnego związanego z opóźnioną funkcją przeszczepu przyczyniają się limfocyty. Materiał i metody: 135 pacjentów rasy kaukaskiej otrzymało przeszczep nerki od zmarłych dawców z bijącym sercem. W celu oceny funkcji przeszczepu pacjenci zostali podzieleni na dwie grupy – pacjentów z eGFR30 w 21. dniu po przeszczepieniu (n = 36) oraz pacjentów z eGFR <30 w 21. dniu po przeszczepieniu (n = 99). Zmierzony został poziomy kreatyniny w surowicy w 1. oraz 2. dniu po przeszczepie oraz przedoperacyjne ilość monocytów, limfocytów, płytek krwi i neutrofilów, jak również proporcje pomiędzy nimi. Wyniki: Stwierdzono statystycznie istotne różnice między grupami eGFR <30 i eGFR 30 w ilości limfocytów (0,36 +/- 0,6 vs -0,016 +/- 0,74; odpowiednio p = 0,004) lnNLR (stosunek neutrofili do limfocytów) (1,27 +/- 0,92 vs 1,73 +/- 1,08; p = 0,016) lnLMR (stosunek limfocytów do monocytów) (1,01 +/- 0,57 vs 0,73 +/- 0,64; p = 0,02), lnPLR (stosunek płytek do limfocytów) (4,97 +/- 0,55 vs 5,26 +/- 0,67; p = 0,023), i CCR 2% (-20,20 +/- 21,55 vs -4,29 +/- 29,62; p = 0,004). W analizie jednowymiarowej, czynniki, takie jak: ilość limfocytów 0,22 (OR = 0,331; 95% CI 0,151–0,728; p = 0,006), LnLMR1,4 (OR = 0,255; 95% CI 0,072–0,903; p = 0,034) były związane z gorszą funkcją przeszczepu, podczas gdy lnNLR 1,05 (OR = 2,653 95% CI 1,1158–6,078; p = 0,021), lnPLR 5,15 (OR = 2,536; 95% CI 1,155–5,566; p = 0,02) i CRR2 (współczynnik redukcji kreatyniny w drugim dniu) (OR = 3,286; 95% CI 1,359 –7,944; p = 0,008) wskazywało na lepszą funkcję przeszczepu. Podsumowanie: Wyższa bezwzględna liczba limfocytów (lnLymphocytes) i lnLMR, a także niższy poziom lnNLR i lnPLR były związane z niższym eGFR w 21. dniu po przeszczepie nerki. W analizie wieloczynnikowej CRR2 w połączeniu z limfocytami lnNLR lub lnPLR umożliwiły wyższą dokładność w identyfikacji pacjentów z nieprawidłową funkcją przeszczepu.
8
Publication available in full text mode
Content available

Neutrophil-lymphocyte ratio and creatinine reduction ratio predict good early graft function among adult cadaveric donor renal transplant recipients. Single institution series

68%
Hogendorf P., Suska A., Skulimowski A., Rut J., Grochowska M., Wencel A., Dziwisz F., Nowicki M., Szymański D., Poznańska G., Durczyński A., Strzelczyk J.
Polish Journal of Surgery
|
2018
|
vol. 90(2)
28-33
EN
The Background Delayed graft function (DGF) is a common complication following kidney transplantation and is associated with ischemia-reperfusion injury (IRI). Lymphocytes contribute to the pathogenesis of IRI and ischemia-reperfusion related to delayed graft function. Materials and Methods : 135 Caucasian patients received a kidney graft from deceased heart-beating organ donors. We divided patients into 2 groups - patients with the eGFR>=30 on the 21st day post-transplantation (n=36) and patients with the eGFR<30 on the 21st day post-transplantation (n=99) to assess kidney graft function. We measured serum creatinine levels on 1st and 2nd post-transplant day and preoperative levels of monocytes, lymphocytes, platelets, and neutrophils and their ratios. Results: We have found statistically significant differences between the eGFR<30 and the eGFR>=30 groups in the average lnLymphocytes (0.36 +/-0.6 vs. -0.016 +/-0.74, respectively p=0.004) lnNLR (1,27 +/-0.92 vs. 1.73+/-1.08 p=0.016) lnLMR (1.01 +/-0.57 vs. 0.73 +/-0.64 p=0.02), lnPLR (4.97 +/-0.55 vs. 5.26 +/- 0.67 p=0.023), and CCR 2% (-20.20 +/- 21.55 vs. -4.29 +/- 29.62 p=0.004. In the univariate analysis, factors of lnLymphocytes >=0.22 (OR=0.331 95%CI 0.151-0.728 p=0.006), lnLMR>=1.4 (OR=0.255 95%CI 0.072-0.903 p=0.034) were associated with a worse graft function, while lnNLR>=1.05 (OR=2.653 95%CI 1.158-6,078 p=0.021), lnPLR>=5.15 (OR=2.536 95%CI 1.155-5.566 p=0.02) and CRR2 (OR=3.286 95% CI 1.359-7.944 p=0.008) indicated a better graft function. Conclusion: A higher absolute lymphocyte count (lnLymphocytes) and lnLMR, as well as lower lnNLR and lnPLR were associated with a lower eGFR on the 21st day after kidney transplantation. In the multivariate analysis, CRR2 in combination with either lnLymphocytes, lnNLR or lnPLR improved the accuracy of detecting patients with poor graft function.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.