Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl
Preferences help
enabled [disable] Abstract
Number of results

Results found: 4

Number of results on page
first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
EN
Introduction: Acute appendicitis is the most common acute abdominal illness. Despite progress in diagnosis, there is still a 20% negative appendectomy rate. The aim of the study was to determine the usefulness of abdominal sonography in the diagnosis of acute appendicitis. Materials and methods: Data were collected retrospectively from 326 patients operated with suspected appendicitis, who had undergone abdominal ultrasound prior to surgery. Appendicitis was confirmed by pathology reports. There were two variants of positive abdominal sonography. In the first, positive ultrasound was visualized inflamed appendix. In the second variant, the sonographic diagnosis of appendicitis was based on a visualized inflamed appendix or one of indirect signs of appendicitis – localized periappendiceal fluid collection, enlarged lymph nodes, thickening of the intestinal wall in the right iliac fossa. Sensitivity, specificity, positive predictive value (PPV) and negative predictive value (NPV) were defined and compared. Results: 83.74% patients have appendicitis in their pathologic report. In 39.53% cases, the appendix was visualized via abdominal ultrasound. In 65.95% cases of sonography, there occurred indirect signs. In the first variant, sensitivity, specificity, PPV and NPV amounted to 47.99%, 79.25%, 92.25% and 22.83%, respectively. In the second variant, they amounted to 67.77%, 43.40%, 86.05% and 20.72%, respectively. In the second variant, sensitivity was significantly higher (p<0.001), however specificity was significantly lower (p<0.001). Conclusion: Limited sensitivity and specificity cannot be a confirmation of appendicitis. The typical clinical course with a negative ultrasound should not delay correct diagnosis and early surgical treatment.
PL
Wstęp: Ostre zapalenie wyrostka robaczkowego jest najczęstszą ostrą chorobą jamy brzusznej. Mimo postępu diagnostyki
u około 20% chorych w badaniu histopatologicznym nie stwierdza się zmian zapalnych w wyrostku robaczkowym. Celem pracy jest określenie przydatności USG w rozpoznaniu ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego. Materiał i metody: Analiza retrospektywna 326 przypadków chorych operowanych z podejrzeniem ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego, u których wykonano USG. O ostatecznym rozpoznaniu decydował wynik histopatologiczny. Przyjęto dwa warianty dodatniego badania USG: w wariancie pierwszym – za dodatni wynik USG uznano uwidoczniony zmieniony zapalnie wyrostek robaczkowy, w wariancie drugim – za dodatni wynik USG uznano uwidoczniony zapalnie wyrostek robaczkowy lub jeden z objawów sugerujących zapalenie wyrostka, tj. płyn w prawym dole biodrowym, poszerzone węzły krezki, poszerzone lub pogrubiałe pętle jelit w prawym dole biodrowym. Następnie obliczono i porównano czułość, swoistość, wartość predykcyjną dodatnią (PPV) i ujemną (NPV) dla obu wariantów wyników USG. Wyniki: U 83,74% chorych w badaniu histopatologicznym stwierdzono zmieniony zapalnie wyrostek robaczkowy. W 39,53% badaniach USG uwidoczniono zmieniony zapalnie wyrostek robaczkowy. W 65,95% uwidoczniono zmiany sugerujące proces zapalny w prawym dole biodrowym. W pierwszym wariancie badania czułość, swoistość, PPV oraz NPV wyniosły odpowiednio 47,99%, 79,25%, 92,25% i 22,83%. W drugim wariancie – odpowiednio 67,77%, 43,40%, 86,05% i 20,72%. W wariancie drugim uzyskano istotny wzrost czułości (p <0,001) przy jednoczesnym obniżeniu swoistości (p <0,001). Wnioski: Ograniczona czułość i swoistość badania USG nie pozwala jednoznacznie potwierdzić rozpoznania ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego. Ujemny wynik badania przy typowych dolegliwościach nie powinien opóźnić prawidłowego rozpoznania oraz wdrożenia wczesnego leczenia operacyjnego.
EN
Laparoscopic cholecystectomy is the golden standard, considering treatment of cholelithiasis. During the laparoscopic procedure one may often observe damage to the gall-bladder wall, as well as presence of gall-stones in the peritoneal cavity, as compared to classical surgery. These gall-stones may be associated with the occurrence of various complications following surgery. The study presented a rare case of a retroperitoneal abscess, as a consequence of retained gall-stones, in a female patient who was subject to laparoscopic cholecystectomy two years earlier.
PL
Cholecystektomia laparoskopowa jest złotym standardem leczenia kamicy pęcherzyka żółciowego. W trakcie zabiegu laparoskopowego częściej dochodzi do uszkodzenia ściany pęcherzyka żółciowego oraz do pozostawienia kamieni żółciowych w jamie otrzewnej w porównaniu do zabiegu klasycznego. Pozostawione kamienie mogą się wiązać z wystąpieniem różnych powikłań po zabiegu. W pracy opisano rzadki przypadek wystąpienia ropnia zaotrzewnowego spowodowanego obecnością kamienia żółciowego u pacjentki, która dwa lata wcześniej przebyła cholecystektomię laparoskopową
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.