Z preparatów ceruloplazminy (Cp) świni otrzymano apoceruloplazminę wg metody Morella i Scheinberga, w której jako czynnika redukującego miedź w ceruloplazminie używano kwasu askorbinowego (apoCp A) lub cysteiny (apoCp B). Pozbawione miedzi preparaty ceruloplazminy (apoCp) inkubowano z jonami miedzi w obecności reduktorów: kwasu askorbinowego lub cysteiny.Preparaty apoCp A charakteryzowały się bardzo dobrymi parametrami biochemicznymi, podobnie jak apoCp B, ale w przeciwieństwie do tych ostatnich, gorzej przyłączały miedź i w bardzo małym stopniu były zdolne do przywracania aktywności i zabarwienia po inkubacji z jonami miedziowymi (~ 1% powrotu aktywności i ~ 4% - barwy, w obecności kwasu askorbinowego oraz ~ 8% powrotu aktywności i ~ 23% - barwy, w obecności cysteiny). Znacznie lepsze parametry dla odtworzonej Cp uzyskiwano po inkubacji apoCp B z jonami miedziowymi w obecności cysteiny (64.2% powrotu aktywności i 50.3% barwy), ale nie w obecności kwasu askorbinowego (5.3% powrotu aktywności i 11.6% barwy). Jak widać niezależnie od rodzaju apoCp, zawsze korzystniejsze rezultaty otrzymywano w obecności cysteiny. Cysteina stosowana jako reduktor, zarówno podczas otrzymywania preparatów apoCp, jak i podczas inkubacji apoCp z jonami miedziowymi w celu odtworzenia ceruloplazminy, okazała się znacznie lepszym odczynnikiem w porównaniu z kwasem askorbinowym.
Badano wpływ promieniowania ultrafioletowego (UV-A, 360 nm) na zachowanie się w płytkach krwi wolnych grup sulfhydrylowych szybko reagujących z DTNB. Wykazano, że poziom grup -SH gwałtownie wzrasta w napromienionych płytkach (15, 30, 60 min, UV-A, 0,5 W/cm 9). Wzrost ten jest tylko w nieznacznym stopniu zależny od grup -SH związanych z materiałem uwalnianym z płytek.
Metodą chromatografii powinowactwa na złożu Lys Sepharose 4B wyizolowano natywny plasminogen z osocza różnych grup kręgowców (ssaki, ptaki, płazy i ryby), a następnie scharakteryzowano elektroforetycznie. Wykazano, ie istnieją znaczne podobieństwa między plazminogenem człowieka a plazminogenami analizowanych zwierząt pod względem zawartości w osoczu, masy cząsteczkowej i łańcuchowej struktury białka, chociaż znaleziono i pewne różnice w biologicznych właściwościach. W przeciwieństwie do plazminogenu człowieka żaden z badanych plazminogenów zwierzęcych nie ulegał aktywacji pod działaniem streptokinazy.
The effects of inorganic selenocompounds (sodium selenite and selenate) on the level of reduced glutathione, free sulfhydryl groups of proteins and the activity of S-glutathione transferase (GST) in pig blood platelets were studied. It was shown that selenite, contrary to selenate reduced the amounts of both GSH and -SH of platelet proteins. The concentration of GSH after one-hour treatment of platelets with a high dose of selenite (10-4 M) was reduced by 50%. A decrease in protein thiols was also significant. We observed that the activity of platelet GST was inhibited after incubation of these cells with a toxic dose of selenite but not selenate.
W pracy opisano sposób izolowania fibrynogenu karpia (Cyprinus carpio) oraz produktów jego plazminowej degradacji, a także dokonano charakterystyki tych białek. Stwierdzono, że podobnie jak u innych gatunków kręgowców, fibrynogen karpia składa się z trzech par nieidentycznych łańcuchów polipeptydowych, Aa, B/l i y. W przeciwieństwie jednak do fibrynogenu ssaków, łańcuch B/i fibrynogenu karpia posiada wyższą masę cząsteczkową niż łańcuch Aa. Stosunkowo duży rozmiar łańcucha B/i fibrynogenu karpia wynika z wysokiej masy cząsteczkowej NH2-końcowego fibrynopeplydu B, odłączanego z fibrynogenu przez trombinę. Tak jak u ssaków, trawienie fibrynogenu karpia plazminą prowadzi do otrzymania dwóch głównych końcowych produktów degradacji: fragmentów D i E. Wykazano, że fragment D (D,) hamuje polimeryzację monomerów fibryny nie tylko w układzie homo-, ale także w heterologicznym.
Ze świeżej plazmy cytrynianowej gęsi wyizolowano protrombinę, którą poddawano aktywacji w układzie homologicznym zawierającym trombinę i jony wapniowe. Za pomocą elektroforazy w 7,5% żelu poliakryloamidowym wykazano obecność w hydrolizia fragmentu 1 i formy pośredniej 1, odpowiednio o masach cząsteczkowych 21 000 i 57 000. Analiza końcowych reszt aminokwasów wykazała obecność seryny jako N-terminalnego aminokwasu dla formy pośredniej 1.
Otrzymane produkty trypsynowego rozpadu ceruloplazminy człowieka i świni frakcjonowano za pomocą filtracji żelowej na kolumnie z żelem Sephadex G-50. Mieszanina peptydów rozdzielała się na 4 frakcje, które były analizowane pod względem masy cząsteczkowej, zawartości miedzi, grup -SH i mostków disiarczkowych. Wykazano dość znaczne różnice w profilu elucyjnym mieszaniny peptydów otrzymanych z ceruloplazminy człowieka i świni, świadczące o znacznie większej podatności tej ostatniej na działanie trypsyny. Względnie niskie masy cząsteczkowe dla peptydów otrzymanych po długo trwającej hydrolizie trypsynowej zarówno ceruloplazminy człowieka, jak i świni wskazują, że cząsteczki te są bardzo wrażliwe na proteolizę, co powinno być brane pod uwagę podczas procedury izolowania. Analiza zawartości miedzi w poszczególnych frakcjach wykazała, że niektóre z nich zawierały bardzo dużo miedzi, a inne ilości małe bądź śladowe. Świadczy to, że w natywnej cząsteczce kilka atomów miedzi (prawdopodobnie cztery) biorące udział w procesie katalitycznym znajdują się bardzo blisko siebie.
Ptotrombinę otrzymywano z plazmy szczawianowej gęsi, kaczek i kur metodą Cox’a i Hanahan (1970), oczyszczano metodą Benarous, Labie i Josso (1973), stosując filtracje na żelu Sephadex G-25, chromatografie na hydroxyapatvcie oraz chromatografię na żelu DEAE~Sephadex A-50. W jednorodnych pod względem elektroforę tycznym białkach, wykazujących aktywność 610-650 NIH/mg protrombiny oznaczono N-końcowe aminokwasy. Stwierdzono, że N-końcowym aminokwasem w preparatach protrombiny gęsi, kaczek i kur jest alanina, podobnie jak u ssaków (człowiek, koń, wół", owca, pies, szczur). Analiza składu aminokwasowego wspomnianych białek ujawniła wysoką zawartość kwasu asparaginowego i glutaminowego we wszystkich rodzajach protrombin.