Search results

1

Wczesne wyniki zabiegów aloplastyki stawu biodrowego z użyciem prostego trzpienia typu Zweymüller

100%

Drobniewski M., Synder M., Krasińska M., Borowski A.

|

vol. 24(3)

149-162

EN

Background. Total cementless hip joint arthroplasty is a method commonly used in the treatment of advanced hip osteoarthritis. The aim of this paper is to present the early results of hip joint arthroplasty with the straight Zweymüller stem. Materials and methods. The study enrolled 117 patients (64 women and 53 men) who underwent a total of 123 hip joint arthroplasties with the straight Zweymüller stem. The mean age of the patients at surgery was 60.8 years (range: 26-81 years). The mean follow-up period was 7.7 years (range: 5-12.6 years). Results. Pre-operative Merle d’Aubigne-Postel scores (modified by Charnley) of the study group were poor in all patients. Mean post-operative improvement was 6.3 points. The outcomes were classified as excellent in 42 cases (34.15%), good in 56 cases (45.53%), satisfactory in 14 (11.38%) and poor in 11 cases. Poor results were always associated with implant loosening. Heterotopic ossification was noted in 8 cases (6.5%). According to the Kaplan-Meier estimator, 5-year survival probability was 91.1% for the whole implant and 95.1% for the stem alone. Conclusions. 1. Our follow-up data (from a mean follow-up period of more than 7 years) indicate that the straight Zweymüller stem affords excellent clinical and functional results in patients operated on for advanced hip osteoarthritis. 2. In patients correctly qualified for this procedure, with good surgical technique and in the absence of complications, the risk of aseptic loosening is minimal. 3. As only medium-term follow-up data are available, there may be more cases of loosening (mainly of the acetabular cup) over time, indicating a need of regular long-term follow-up.

PL

Wstęp. Aloplastyka stawu biodrowego jest powszechnie stosowaną metodą leczenia zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych tego stawu. Celem pracy jest przedstawienie wczesnych wyników zabiegów aloplastyki stawu biodrowego z zastosowaniem prostego trzpienia typu Zweymüller. Materiał i metody. Do badań zakwalifikowano 117 pacjentów (64 kobiet i 53 mężczyzn), u których wykonano w sumie 123 zabiegi aloplastyki stawu biodrowego z użyciem prostego trzpienia typu Zweymüller. Średni wiek pacjentów w dniu zabiegu wynosił 60,8 lat (w zakresie od 26 do 81 lat). Średni okres obserwacji wynosił 7,7 lat (w zakresie od 5 do 12,6 lat). Wyniki. W ocenie przedoperacyjnej wszyscy pacjenci uzyskali wynik zły wg klasyfikacji Merle d‘Aubigne i Postela w modyfikacji Charnleya. Średnia poprawa po operacji według użytej skali wyniosła 6,3 punktów. Wynik bardzo dobry odnotowano w 42 przypadkach (34,15%), wynik dobry w 56 przypadkach (45,53%), wynik dostateczny w 14 przypadkach (11,38%), a wynik zły uzyskano w 11 przypadkach. Wyniki złe zawsze związane były z obluzowaniem endoprotezy. W 8 przypadkach (6,5%) odnotowano obecność kostnienia pozaszkieletowego. Według estymatora Kaplana – Meiera pięcioletnie prawdopodobieństwo przeżycia całej endoprotezy wyniosło 91,1%, a samego trzpienia 95,1%. Wnioski. 1. Nasze średnio ponad siedmioletnie obserwacje wskazują, że zastosowanie prostego trzpienia typu Zweymüller daje znakomity wynik kliniczny i funkcjonalny operowanym pacjentom z zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi stawu biodrowego. 2. Przy odpowiedniej kwalifikacji do zabiegu, braku powikłań i prawidłowej technice operacyjnej ryzyko aseptycznego obluzowania jest znikome. 3. Ze względu na średni okres obserwacji należy liczyć się z możliwością zwiększenia się liczby obluzowań, głównie komponentu panewkowego endoprotezy wraz z biegiem lat, co stwarza konieczność regularnych kontroli w dłuższym okresie obserwacji.

2

Wczesne wyniki zabiegów aloplastyki stawu biodrowego z zastosowaniem wkręcanej panewki stożkowej

100%

Drobniewski M., Synder M., Krasińska M., Borowski A.

|

vol. 24(1)

31-42

EN

Background. With the development of hip arthroplasty, there are increasingly more indications for effective use of this surgical method. Endoprostheses are now being more and more commonly used in difficult cases of secondary coxarthrosis and in increasingly younger patients. The aim of this study is to present the early results of hip joint arthroplasty with the Zweymüller conical screw cup. Materials and methods. The study enrolled 117 patients (64 women and 53 men) who underwent a total of 123 hip joint arthroplasties with the Zweymüller conical screw cup. The mean age of the patients at surgery was 60.8 years (range: 26-81 years). The mean follow-up period was 7.7 years (range: 5-12.6 years). Results. Pre-operative Merle d’Aubigne-Postel scores (modified by Charnley) of the study group were poor in all patients. Mean post-operative improvement was 6.3 points. The outcomes were classified as excellent in 42 cases (34.15%), good in 56 cases (45.53%), satisfactory in 14 (11.38%) and poor in 11 cases. Poor results were always associated with implant loosening. Heterotopic ossification was noted in 8 cases (6.5%). According to the Kaplan-Meier estimator, 5-year survival probability was 91.1% for the whole implant and 94.3% for the stem alone. Conclusions. 1. Our follow-up data (from a mean follow-up period of more than 7 years) indicate that the Zweymüller conical screw cup affords excellent clinical and functional results in patients operated on for advanced hip osteoarthritis. 2. In patients correctly qualified for this procedure, with good surgical technique and in the absence of complications, the risk of aseptic loosening is minimal. 3. As only medium-term follow-up data are available, there may be more cases of loosening over time, indicating a need of regular long-term follow-up.

PL

Wstęp. Wraz z rozwojem endoprotezoplastyki stawu biodrowego, przybywa wskazań do skutecznego zastosowania tej metody operacyjnej. Coraz śmielej stosuje się endoprotezy w trudnych przypadkach wtórnych koksartroz oraz u coraz to młodszych pacjentów. Celem pracy jest przedstawienie wczesnych wyników zabiegów aloplastyki stawu biodrowego z zastosowaniem endoprotezy typu Zweymüller z wkręcaną panewką stożkową. Materiał i metody. Do badań zakwalifikowano 117 pacjentów (64 kobiet i 53 mężczyzn), u których wykonano w sumie 123 zabiegi aloplastyki stawu biodrowego z użyciem endoprotezy typu Zweymüller z wkręcaną panewką stożkową. Średni wiek pacjentów w dniu zabiegu wynosił 60,8 lat (w zakresie od 26 do 81 lat). Średni okres obserwacji wynosił 7,7 lat (w zakresie od 5 do 12,6 lat). Wyniki. W ocenie przedoperacyjnej wszyscy pacjenci uzyskali wynik zły wg klasyfikacji Merle d‘Aubigne i Postela w modyfikacji Charnleya. Średnia poprawa po operacji według użytej skali wyniosła 6,3 punktów. Wynik bardzo dobry odnotowano w 42 przypadkach (34,15%), wynik dobry w 56 przypadkach (45,53%), wynik dostateczny w 14 przypadkach (11,38%), a wynik zły uzyskano w 11 przypadkach. Wyniki złe zawsze związane były z obluzowaniem endoprotezy. W 8 przypadkach (6,5%) odnotowano obecność kostnienia pozaszkieletowego. Według estymatora Kaplana-Meiera pięcioletnie prawdopodobieństwo przeżycia całej endoprotezy wyniosło 91,1%, a wkręcanej panewki stożkowej 94,3%. Wnioski. 1. Nasze, średnio ponad siedmioletnie obserwacje wskazują, że zastosowanie endoprotezy typu Zweymüller z wkręcaną panewką daje znakomity wynik kliniczny i funkcjonalny operowanym pacjentom z zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi stawu biodrowego. 2. Przy odpowiedniej kwalifikacji do zabiegu, braku powikłań i prawidłowej technice operacyjnej, ryzyko aseptycznego obluzowania implantu jest znikome. 3. Ze względu na średni okres obserwacji należy liczyć się wraz z biegiem lat z możliwością obluzowań, co wskazuje na konieczność regularnych kontroli w dłuższym okresie obserwacji.

3

Analiza wyników zabiegów endoprotezoplastyki stawu biodrowego z zastosowaniem trzpieni z grupy VI według Khanuja i wsp.

100%

Drobniewski M., Krasińska M., Synder M., Borowski A.

Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja

|

2021

|

vol. 23(5)

361-374

EN

Background. Total cementless hip joint arthroplasty is universally recognized as a method of treatment of advanced hip osteoarthritis. Multifaceted research by a wide group of implant specialists has led to the development of special implants that fulfill their purpose even in the most severe deformities of the hip joint. The aim of the study is to present and analyse the results of hip joint arthroplasty with the Antega anatomical stem. Materials and methods. The study enrolled 533 patients (342 women and 191 men) who underwent a total of 595 hip joint arthroplasties with the Antega anatomical stem. The mean age of the patients at surgery was 56.2 years (range: 20-87 years). The mean follow-up period was 7.3 years (range: 5-15.5 years). Results. Pre-operative Merle d’Aubigne-Postel scores (modified by Charnley) were poor in all patients. Mean post-operative improvement was 6.1 points. The outcomes were classified as excellent in 419 cases (70.4%), good in 102 cases (17.1%), satisfactory in 39 (6.6%) and poor in 34 cases. Poor results were usually associated with loosening of one of the prosthetic components. Heterotopic ossification was noted in 37 cases (6.2%). According to the Kaplan-Meier estimator, 10 years’ survival probability was 89.9% for the whole implant and 96.1% for the stem alone. Conclusions. 1. Our follow-up data (from a mean follow-up period of more than 10 years) indicate that the Antega anatomical stem affords excellent clinical and functional results. 2. With good surgical technique and in the absence of complications, the risk of aseptic loosening is minimal. 3. Modification of the Antega stem implantation technique significantly reduces the risk of so-called unexplained thigh pain, which sometimes occurs following hip replacement surgery. 4. As only medium-term follow-up data are available, there may be more cases of loosening (mainly of the acetabular cup) over time, requiring regular long-term follow-up.

PL

Wstęp. Zabieg całkowitej aloplastyki stawu biodrowego jest obecnie powszechnie uznaną metodą leczenia zaawansowanych postaci choroby zwyrodnieniowej tego stawu. Wielokierunkowe badania szerokiej grupy specjalistów nad implantami, doprowadziły do powstania specjalnych wszczepów, które mogą być użyte i spełniają swoje zadanie nawet w najbardziej zaawansowanych deformacjach stawu biodrowego. Celem pracy jest przedstawienie analizy wyników zabiegów aloplastyki stawu biodrowego z zastosowaniem trzpienia anatomicznego Antega. Materiał i metody. Do badań zakwalifikowano 533 pacjentów (342 kobiet i 191 mężczyzn), u których wykonano w sumie 595 zabiegów aloplastyki stawu biodrowego z użyciem trzpienia anatomicznego Antega. Średni wiek pacjentów w dniu zabiegu wynosił 56,2 lat (w zakresie od 20 do 87 lat). Średni okres obserwacji wynosił 7,3 lat (w zakresie od 5 do 15,5 lat). Wyniki. W ocenie przedoperacyjnej wszyscy pacjenci uzyskali wynik zły wg klasyfikacji Merle d‘Aubigne i Postela w modyfikacji Charnleya. Średnia poprawa po operacji według użytej skali wyniosła 6,1 punktów. Wynik bardzo dobry odnotowano w 419 przypadkach (70,4%), wynik dobry w 102 przypadkach (17,1%), wynik dostateczny w 39 (6,6%), a wynik zły w 34 przypadkach. Wyniki złe z reguły związane były z obluzowaniem jednego z elementów endoprotezy. W 37 przypadkach (6,2%) odnotowano obecność kostnienia pozaszkieletowego. Według estymatora Kaplana -Meiera 10-letnie prawdopodobieństwo przeżycia całej endoprotezy wyniosło 89,9%, a samego trzpienia 96,1%. Wnioski. 1. Nasze średnio ponad dziesięcioletnie obserwacje wskazują, że zastosowanie anatomicznego trzpienia Antega daje znakomity wynik kliniczny i funkcjonalny operowanym pacjentom. 2. Przy braku powikłań i prawidłowej technice operacyjnej ryzyko aseptycznego obluzowania jest znikome. 3. Modyfikacja techniki implantacji trzpienia Antega pozwala w znacznym stopniu ograniczyć ryzyko wystąpienia tak zwanych niewyjaśnionych dolegliwości bólowych uda pojawiających się niekiedy po zabiegach aloplastyki stawu biodrowego. 4. Ze względu na średni okres obserwacji należy liczyć się z możliwością zwiększenia się liczby obluzowań, głównie komponentu panewkowego endoprotezy wraz z biegiem lat, co stwarza konieczność regularnych kontroli w dłuższym okresie obserwacji.

4

Ocena sprawności motorycznej piłkarzy za pomocą systemu Functional Movement Screen (FMS)

76%

Andrychowicz Ż., Domżalski M., Drobniewski M., Synder M., Osmulska M., Borowski A.

Polish Journal of Sports Medicine

|

2018

|

vol. 34(4)

257-268

EN

Background. The aim of our study was to explore soccer players’ motor fitness level and their ability to move within the basic movement patterns; identify most frequent dysfunctions, movement asymmetry, and functional limitations. Material and methods. A total of 89 males between 18 and 33 years of age divided into training group (59 professional soccer players) and control group (30 individuals who did not play soccer). Each participant underwent one FMS testing comprising 7 motion tests based on the basic motion patterns. Results. Statistical analysis revealed that an average result was for the training 15,4, and for the control group 11.9 out of 21 scores, respectively. The relationship between FMS testing scores, BMI (Pearson correlation coefficient group 1 = 0.9848 and group 2 = -0.31191), a number of years of training (Pearson correlation coefficient = 0.21634), and a number of injuries (Pearson correlation coefficient = -0.13952). Conclusions. 1. Soccer players obtained higher scores in all but one tests. 2. Correct BMI results in FMS testing. 3. Along with increase in a number of years of professional training and incurred injuries. 4. The dominant limb achieved no higher scores in asymmetry tests and injuries occurred in the non-dominant lower limb more frequently than in the dominant upper limb.

PL

Wstęp. Celem badań było poznanie poziomu sprawności motorycznej piłkarzy i ich umiejętność poruszania się w obrębie podstawowych wzorców ruchu; zidentyfikowanie najczęstszych dysfunkcji, asymetrii ruchu i ograniczeń funkcjonalnych. Materiał i metody. Łącznie przebadano 89 mężczyzn w wieku od 18 do 33 lat, podzielonych na grupę treningową (59 profesjonalnych piłkarzy) i grupę kontrolną (30 osób, które nie grały w piłkę nożną). Każdy uczestnik przeszedł jednorazowo badanie FMS obejmujące 7 testów ruchowych w oparciu o podstawowe wzorce ruchowe. Wyniki. Analiza statystyczna wyników wykazała, że średni wynik dla grupy badanej wynosi 15,3667, a dla grupy kontrolnej 11,9 punktów na 21 możliwych. Sprawdzano zależności pomiędzy wynikami testów FMS a: BMI (współczynnik korelacji Pearsona dla gr. 1 =0.9848 dla gr. 2= -0.31191), latami trenowania piłkę nożną (współ. korelacji Pearsona =0.21634) oraz liczbą kontuzji (współ. cząstkowy korelacji Pearsona = -0.13952). Wnioski. 1. Piłkarze uzyskali wyższe wyniki prawie we wszystkich testach oprócz jednego. 2. Prawidłowe BMI skutkuje lepszym wynikiem FMS. 3. Wraz ze wzrostem ilości lat zawodowego treningu oraz ilości przebytych kontuzji rośnie wynik końcowej oceny testów FMS. 4. Kończyna dominująca nie uzyskała lepszych wyników w testach asymetrycznych, urazy częściej występują w kończynie dolnej niedominującej, a w kończynie górnej dominującej.

Refine search results

3 Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja

1 Polish Journal of Sports Medicine

2 2022

1 2021

1 2019

4 Borowski A.

4 Drobniewski M.

4 Synder M.

3 Krasińska M.

1 Andrychowicz Ż.

1 Domżalski M.

1 Osmulska M.

Wczesne wyniki zabiegów aloplastyki stawu biodrowego z użyciem prostego trzpienia typu Zweymüller

Wczesne wyniki zabiegów aloplastyki stawu biodrowego z zastosowaniem wkręcanej panewki stożkowej

Analiza wyników zabiegów endoprotezoplastyki stawu biodrowego z zastosowaniem trzpieni z grupy VI według Khanuja i wsp.

Ocena sprawności motorycznej piłkarzy za pomocą systemu Functional Movement Screen (FMS)