Search results

1

ADHD – wskazówki praktyczne: farmakoterapia i prowadzenie dokumentacji

100%

Cichoń L., Jelonek I., Janas-Kozik M.

|

vol. 17

|

issue 4

270-273

EN

Attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) is a chronic disorder with the onset of symptoms (such as hyperactivity, concentration problems or impulsiveness) in childhood. ADHD should be managed as a chronic disease with long and multifaceted treatment. The management should involve both the child and the environment in which he or she functions (school, family). Of non-pharmacological methods, ADHD can be treated with, for instance, psychoeducation, psychosocial treatment or psychotherapy. Pharmacological treatment is initiated if therapy measures are ineffective, there are profound and persistent functional deficits or the patient experiences disorders being ADHD complications. Drugs authorised for ADHD in Poland include methylphenidate (a psychostimulant) and atomoxetine (a norepinephrine reuptake inhibitor). Psychostimulants act through enhanced dopamine release and inhibited serotonin and catecholamine reuptake (methylphenidate affects dopamine reuptake). There are also other drugs that might be helpful in relieving ADHD symptoms. The drug selection depends on numerous factors, such as the patient’s somatic and mental state, comorbidities and duration of action. The physician must evaluate treatment efficacy and control possible adverse events throughout the entire treatment. ADHD should be treated with a monotherapy. If it brings no effects or causes adverse events, the drug should be changed.

PL

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) jest przewlekłym zaburzeniem, którego objawy (nadruchliwość, problemy z koncentracją, impulsywność) pojawiają się w okresie dzieciństwa. ADHD należy leczyć jak chorobę przewlekłą. Jest to leczenie wieloletnie i wielokierunkowe. Oddziaływania powinny obejmować zarówno dziecko, jak i środowisko, w którym ono funkcjonuje (szkoła, rodzina). Spośród metod niefarmakologicznych zastosowanie w terapii ADHD mają m.in. psychoedukacja, oddziaływania psychospołeczne czy psychoterapia. W przypadku braku skuteczności oddziaływań terapeutycznych, współwystępowania głębokich i uporczywych zaburzeń funkcjonowania albo obecności zaburzeń będących powikłaniami ADHD stosuje się leczenie farmakologiczne. W Polsce wśród leków zarejestrowanych w terapii ADHD są metylofenidat (lek psychostymulujący) i atomoksetyna (inhibitor wychwytu zwrotnego noradrenaliny). Leki psychostymulujące działają poprzez zwiększanie uwalniania dopaminy oraz hamowanie wychwytu zwrotnego serotoniny i amin katecholowych (metylofenidat wpływa na wychwyt zwrotny dopaminy). Dostępne są też inne leki, które mogą być pomocne w leczeniu objawów ADHD. Wybór leku zależy od wielu czynników, takich jak stan somatyczny i psychiczny pacjenta, choroby współistniejące, czas działania substancji. Przez cały okres farmakoterapii lekarz ma obowiązek oceniania skuteczności leczenia i kontrolowania ewentualnych skutków ubocznych. W leczeniu ADHD powinno się stosować monoterapię, a w razie braku efektu lub wystąpienia działań niepożądanych należy zmienić lek.

2

Omówienie wytycznych National Institute for Health and Care Excellence (NICE 2016) dotyczących szkodliwych zachowań seksualnych wśród dzieci i młodych ludzi (do 25. roku życia) – Harmful sexual behaviour among children and young people

100%

Janas-Kozik M., Cichoń L., Jelonek I.

|

vol. 17

|

issue 4

260-269

EN

The term “harmful sexual behaviour” refers to young people’s behaviours which are not the result of sexual harassment and/or abuse. These behaviours are not always related to conscious, intentional abnormal behaviour. The NICE 2016 guidelines apply to children, adolescents and young adults (up to the age of 25 years) who are the sole perpetrators of harmful sexual behaviour against themselves or others. The authors of the guidelines point out that these behaviours should be viewed from different perspectives, such as the broadly understood developmental norms, non-harmonious development, coexisting disorders or diagnosed mental disorders. They also point to the need to select a leader for diagnostic and therapeutic processes as well as to establish a local commission. Furthermore, the authors suggest tools for the diagnostic process, critically evaluate some of the therapeutic interventions and point out that the issue of harmful sexual behaviours is underestimated. The NICE recommendations may serve as a guide for developing similar guidelines in other countries.

PL

Termin „szkodliwe zachowania seksualne” odnosi się do tych zachowań młodych ludzi, które nie są wynikiem molestowania/ wykorzystania seksualnego. Ich występowanie nie zawsze związane jest ze świadomym, zamierzonym nieprawidłowym zachowaniem. Wytyczne NICE 2016 dotyczą dzieci, adolescentów i młodych dorosłych (do 25. roku życia) będących wyłącznymi sprawcami szkodliwych czynności seksualnych skierowanych do siebie lub do innych. Autorzy wytycznych zwracają uwagę, iż na zachowania te należy patrzeć z różnych perspektyw: szeroko rozumianej normy rozwojowej, nieharmonijnego rozwoju, zaburzeń współwystępujących lub diagnozy zaburzenia psychicznego. Wspominają też o konieczności wyłonienia lidera w procesie diagnozy i terapii oraz stworzenia komisji lokalnej. Sugerują, jakimi narzędziami posługiwać się w procesie diagnozy, krytycznie oceniają niektóre interwencje terapeutyczne i wskazują na fakt, że problem szkodliwych zachowań seksualnych jest nieoszacowany. Rekomendacje NICE mogą być wskazówką do tworzenia podobnych wytycznych przez inne kraje.

3

Zastosowanie aripiprazolu w leczeniu zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży

88%

Cichoń L., Gabryel B., Jelonek I., Krysta K., Janas-Kozik M.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2018

|

vol. 18

|

issue 4

373-387

EN

The article is about aripiprazole – an atypical antipsychotic that is registered in Poland for the treatment of schizophrenia in individuals aged ≥15 years, and moderate to severe manic episodes in the course of bipolar disorder type I in adolescents aged ≥13 years in the treatment lasting up to 12 weeks. The paper discusses the mechanism of action, pharmacokinetics, and safety of aripiprazole in the paediatric population. Aripiprazole acts as a partial agonist of the dopamine D2 receptor and the serotonin 5HT1A receptor. Aripiprazole pharmacokinetics in humans is linear and proportional to the dose range of 5–30 mg. In children and adolescents aged 10–17 years, the pharmacokinetic profile is comparable to that observed in adults, after the adjustment for body weight. The article also contains a review of research on the clinical efficacy of aripiprazole in the treatment of psychiatric disorders, such as: schizophrenia, bipolar disorder, hyperkinetic disorder, pervasive developmental disorders, tics and aggressive behaviours in children and adolescents. Aripiprazole evaluated in clinical trials among children and adolescents has shown a good safety and tolerability profile. The incidence and type of side effects of aripiprazole in the paediatric population are essentially similar to those observed in adults. However, by contrast with adults, adolescents treated with aripiprazole may more often develop such side effects as drowsiness, sedation, extrapyramidal symptoms, dry mouth, increased appetite, and orthostatic hypotension. Aripiprazole may play an important role in the treatment of psychiatric disorders in children and adolescents because of its favourable metabolic profile.

PL

Artykuł dotyczy aripiprazolu – atypowego leku przeciwpsychotycznego, który w Polsce jest zarejestrowany w terapii schizofrenii u osób w wieku ≥15 lat oraz epizodów maniakalnych o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego typu I u młodzieży w wieku ≥13 lat w leczeniu trwającym do 12 tygodni. Omówiono mechanizm działania, farmakokinetykę oraz bezpieczeństwo stosowania aripiprazolu w populacji dzieci i młodzieży. Aripiprazol działa jako częściowy agonista receptora dopaminowego D2 i serotoninowego 5HT1A. Farmakokinetyka aripiprazolu u ludzi jest liniowa i proporcjonalna do dawki w zakresie 5–30 mg. U dzieci i młodzieży w wieku 10–17 lat profil farmakokinetyczny leku jest porównywalny do obserwowanego u osób dorosłych, po korekcie różnic w masie ciała. Artykuł zawiera także przegląd badań dotyczących skuteczności klinicznej aripiprazolu w leczeniu zaburzeń psychiatrycznych, tj. schizofrenii, zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, zaburzeń hiperkinetycznych, całościowych zaburzeń rozwojowych, tików oraz zachowań agresywnych u dzieci i młodzieży. W próbach klinicznych populacji pediatrycznej lek wykazuje dobry profil bezpieczeństwa i tolerancji. Częstość występowania i rodzaj działań niepożądanych aripiprazolu wśród dzieci i młodzieży są zasadniczo podobne jak w przypadku osób dorosłych. Jednak u młodzieży leczonej aripiprazolem mogą częściej niż u dorosłych pojawiać się efekty uboczne, takie jak senność, sedacja, objawy pozapiramidowe, suchość w jamie ustnej, wzrost apetytu i niedociśnienie ortostatyczne. Wydaje się, że aripiprazol z powodu swojego korzystniejszego profilu metabolicznego może odgrywać istotną rolę wleczeniu zaburzeń psychiatrycznych u dzieci i młodzieży.

4

Stanowisko ekspertów w kwestii postępowania w przypadku pacjentów z jadłowstrętem psychicznym o ciężkim przebiegu, którzy nie wyrażają zgody na leczenie

52%

Remberk B., Gmitrowicz A., Janas-Kozik M., Namysłowska I., Wolańczyk T., Rajewski A., Słopień A., Gorczyca P., Bryńska A., Łucka I., Jelonek I., Sierakowski P.

|

EN

Anorexia nervosa is a disorder which, in the absence of treatment or in an unfavourable course, can lead to the death of the patient. Frequently, reduced criticism is the element of the psychopathological picture which can result in lack of consent to the proposed treatment. The Mental Health Act specifies the situations in which the treatment without the person’s consent is acceptable. Ameeting of the team of experts appointed by the National Consultant in the field of Child and Adolescent Psychiatry was devoted to this issue. In the course of the discussion, the following opinion was formulated: there is a group of patients whose symptoms of anorexia nervosa meet the criteria for thought and perceptual disorders corresponding to the concept of mental illness within the meaning of article 23 and 29 of the Mental Health Act, while their physical condition and persistence in pursuing life-threatening behaviours pose danger to life. The symptoms meeting the criteria for thought and perceptual disorders corresponding to the concept of mental illness most often concern the assessment of reality (cause-and-effect relationships, assessment of one’s own health condition, perception of one’s own body). These beliefs are pathological in nature and are patently false (such as the conviction of one’s own obesity in an extremely emaciated person), despite being experienced as obvious. They are not subject to reflection or correction in the course of discussion, even in the face of clear evidence of exceedingly poor physical condition provided by additional tests. The character and severity of the symptoms correspond in such situations to the thought and perceptual disorders present in psychosis. There is, therefore, a group of patients with anorexia nervosa in whose case the disease can be considered a mental disorder within the meaning of the Mental Health Act and with respect to whom the fulfilment of the requirements stated in Art 23 or 29 of the Act can be established.

PL

Jadłowstręt psychiczny to zaburzenie, które w przypadku braku leczenia lub niekorzystnego przebiegu może doprowadzić do zgonu chorego. Elementem obrazu psychopatologicznego często jest obniżony krytycyzm, mogący skutkować brakiem zgody pacjenta na proponowane leczenie. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego określa sytuacje, w których dopuszczalne jest leczenie osoby chorej bez jej zgody. Zagadnieniu temu poświęcone było posiedzenie zespołu ekspertów powołanego przez konsultanta krajowego w dziedzinie psychiatrii dzieci i młodzieży. W toku dyskusji sformułowano następującą opinię: istnieje grupa pacjentów, u których objawy jadłowstrętu psychicznego (anorexia nervosa) spełniają kryteria zaburzeń myślenia i spostrzegania odpowiadające pojęciu choroby psychicznej w rozumieniu art. 23 i 29 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, a stan fizyczny i uporczywe kontynuowanie zagrażających zachowań stwarzają zagrożenie życia. Objawy spełniające kryteria zaburzeń myślenia i spostrzegania odpowiadające pojęciu choroby psychicznej najczęściej dotyczą oceny rzeczywistości (związków przyczynowo-skutkowych, oceny własnego stanu zdrowia, postrzegania swojego ciała). Przekonania te występują w kontekście chorobowym i są ewidentnie fałszywe (jak przekonanie o własnej tuszy u osoby skrajnie wyniszczonej), lecz odczuwane jako oczywiste. Nie podlegają refleksji ani też korekcji w przebiegu dyskusji, nawet wobec ewidentnych dowodów skrajnie złego stanu fizycznego w badaniach dodatkowych. Charakter i nasilenie objawów odpowiadają wówczas zaburzeniom treści myślenia i spostrzegania w postaci psychotycznej. Istnieje zatem grupa pacjentów z jadłowstrętem psychicznym, w których przypadku choroba może być uznana za chorobę psychiczną w rozumieniu ustawy o ochronie zdrowia psychicznego i można stwierdzić spełnienie przesłanek art. 23 lub 29 tejże ustawy.

Refine search results

4 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

2 2018

2 2017

4 Janas-Kozik M.

4 Jelonek I.

3 Cichoń L.

1 Bryńska A.

1 Gabryel B.

1 Gmitrowicz A.

1 Gorczyca P.

1 Krysta K.

1 Namysłowska I.

1 Rajewski A.

1 Remberk B.

1 Sierakowski P.

1 Słopień A.

1 Wolańczyk T.

1 Łucka I.

ADHD – wskazówki praktyczne: farmakoterapia i prowadzenie dokumentacji

Omówienie wytycznych National Institute for Health and Care Excellence (NICE 2016) dotyczących szkodliwych zachowań seksualnych wśród dzieci i młodych ludzi (do 25. roku życia) – Harmful sexual behaviour among children and young people

Zastosowanie aripiprazolu w leczeniu zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży

Stanowisko ekspertów w kwestii postępowania w przypadku pacjentów z jadłowstrętem psychicznym o ciężkim przebiegu, którzy nie wyrażają zgody na leczenie