W dniach 5–8 września 2018 r. w Katowicach odbył się XLVIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Otorynolaryngologów – Chirurgów Głowy i Szyi. Zjazd został zorganizowany przez Katedrę i Klinikę Laryngologii Wydziału Lekarskiego Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach oraz Polskie Towarzystwo Otorynolaryngologów – Chirurgów Głowy i Szyi. Klinika Laryngologii w Katowicach na przestrzeni 67 Iat swojego istnienia dwukrotnie organizowała już krajowy Zjazd PTORL: w roku 1968 Klinika zorganizowała XXVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Otolaryngologów, a kolejny krajowy XXXVIII Zjazd PTORL odbył się w Katowicach dokładnie 30 lat później ‒ w 1998 r. W bieżącym roku, po kolejnych 20 latach, ponownie nasza Klinika zorganizowała krajowy Zjazd PTORL. Na ten zjazd zarejestrowało się 894 uczestników, zgłoszono 335 referatów i 74 plakaty.
W dniach 5–8 września 2018 r. w Katowicach odbył się XLVIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Otorynolaryngologów – Chirurgów Głowy i Szyi. Zjazd został zorganizowany przez Katedrę i Klinikę Laryngologii Wydziału Lekarskiego Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach oraz Polskie Towarzystwo Otorynolaryngologów – Chirurgów Głowy i Szyi. Klinika Laryngologii w Katowicach na przestrzeni 67 Iat swojego istnienia dwukrotnie organizowała już krajowy Zjazd PTORL: w roku 1968 Klinika zorganizowała XXVII Zjazd Polskiego Towarzystwa Otolaryngologów, a kolejny krajowy XXXVIII Zjazd PTORL odbył się w Katowicach dokładnie 30 lat później ‒ w 1998 r. W bieżącym roku, po kolejnych 20 latach, ponownie nasza Klinika zorganizowała krajowy Zjazd PTORL. Na ten zjazd zarejestrowało się 894 uczestników, zgłoszono 335 referatów i 74 plakaty.
Europejskie wytyczne na temat zapalenia zatok przynosowych i polipów nosa 2020 (ang. European Position Paper on Rhinosinusitis and Nasal Polyps 2020; EPOS2020), zwane w skrócie EPOS2020, to kolejna edycja europejskiego dokumentu poświęconego szeroko pojętej tematyce stanów zapalnych błony śluzowej nosa i zatok przynosowych. Pierwsze wydanie ukazało się w 2005 r., kolejne w latach: 2007 i 2012. W lutym 2020 r. otrzymaliśmy wersję najnowszą, rozbudowaną, w pewnej mierze zmienioną, poszerzoną o najnowsze badania i metaanalizy w dziedzinach: rynologii, rynochirurgii, epidemiologii oraz doniesienia z zakresu chorób współistniejących. Przedstawiono całkowicie nowy podział przewlekłych zapaleń zatok. Rekomendacje oparte o najwyższej jakości dowody, wynikające z publikacji ostatnich ośmiu lat, wprowadzają również system oparty na zintegrowanych ścieżkach opieki (ang. integrated care pathways; ICP) w zapaleniach zatok. Rozszerzono rozdziały poświęcone aspektom pediatrycznym oraz chirurgii zatok przynosowych. EPOS2020 adresowany jest nie tylko do lekarzy, ale również do: pielęgniarek, farmaceutów, innych pracowników opieki medycznej, a także samych pacjentów, którzy często podejmują pierwsze próby leczenia za pomocą preparatów OTC, nierzadko na podstawie rekomendacji farmaceutów. Najnowszy EPOS wskazuje także kierunki dalszych badań w szeroko pojętej tematyce rhinosinusitis.
Obstructive sleep apnea (OSA) is characterized by recurrent periods of upper airway obstruction (hypopneas and apneas) during sleep. It leads to repeated oxyhemoglobin desaturations, nocturnal hypercapnia, and arousals. Common symptoms include loud snoring with breathing interruptions. Excessive daytime sleepiness and cognitive impairment occur. Obstructive sleep apnea is a major cause of morbidity and mortality in Western society. Its association with an increased risk of development and progression of neurocognitive, metabolic, cardiovascular and oncologic diseases and complications is well described. The significant factor in OSA pathogenesis is reduced muscle tone in the tongue and upper airway. In the recent years, devices providing neurostimulation of the hypoglossal nerve (HGNS) were developed as an alternative for noncompliant CPAP (continuous positive airway pressure) patients. Clinical trials suggest that electrical stimulation of the hypoglossal nerve is effective. This is considered to be one of the targets of neurostimulation in the treatment of obstructive sleep apnea (OSA).
Kaszel jest najczęstszym objawem ze strony tak górnych, jak i dolnych dróg oddechowych. Należy go traktować przede wszystkim jako odruch obronny, którego celem jest oczyszczenie układu oddechowego z nadmiaru wydzieliny lub ciał obcych. Przewlekły kaszel definiujemy jako ten trwający powyżej 8 tygodni. Ocenia się, że problem dotyczy 3–40% populacji, będąc istotnym czynnikiem pogarszającym jakość życia pacjentów. Powoduje niepokój, fizyczny dyskomfort, socjalną izolację, uczucie zakłopotania czy wręcz wstydu. Jest jedną z częstszych przyczyn zgłaszania się pacjentów do lekarzy. Zespół kaszlu związany z górnymi drogami oddechowymi (UACS), astma, eozynofilowe zapalenie oskrzeli i choroba refluksowa są odpowiedzialne za większość przyczyn kaszlu (po wykluczeniu palenia tytoniu, leczenia inhibitorami enzymu konwertującego angiotensynę czy przewlekłego zapalenia oskrzeli). U wielu pacjentów stwierdza się więcej niż jedną przyczynę kaszlu. Złożone postępowanie diagnostyczne jest w takich przypadkach niezbędne, aby rozpoznać etiologię tego objawu i zwiększyć szansę na skuteczne leczenie. Pomimo takiego podejścia u części pacjentów efektywność leczenia przewlekłego kaszlu pozostaje wątpliwa, a odpowiedź na terapię – niesatysfakcjonująca. W takich przypadkach stwierdza się rodzaj oporności, występującej pomimo szczegółowej diagnostyki i podjętych prób leczenia. W związku z powyższym zrodziła się koncepcja nadmiernej odpowiedzi odruchu kaszlowego. Definiuje ona pacjentów z zespołem nadwrażliwości kaszlowej – Cough Hypersensitivity Syndrome – i może wyjaśniać mechanizmy kaszlu w grupie chorych, którzy wcześniej byli diagnozowani albo jako pacjenci z kaszlem idiopatycznym, albo kaszlem o nieznanej przyczynie. Koncepcja zespołu nadwrażliwości kaszlowej pozwala także zaproponować nowe opcje terapeutyczne dla tych pacjentów, a także leki o działaniu neuromodulacyjnym oraz rehabilitację foniatryczną.
The European Position Paper on Rhinosinusitis and Nasal Polyps 2020 also abbreviated to EPOS2020, is the new edition of the European document devoted to the broadly understood topic of inflammation of the nasal mucosa and paranasal sinuses. The first edition appeared in 2005, followed by further editions in 2007 and 2012. In February 2020, we received the latest version, extended, somewhat modified, expanded to include the latest research and meta-analysis in the fields of: rhinology, rhinosurgery, epidemiology and reports on comorbidities. A completely new division of chronic sinusitis was presented. Recommendations based on the highest quality evaluations, resulting from the publication of the last eight years, also introduce a system based on integrated care pathways, or ICP in sinusitis. Chapters on pediatric aspects and sinus surgery have been expanded. EPOS2020 is addressed not only to doctors, but also to: nurses, pharmacists, other healthcare workers, as well as patients themselves, who often make the first attempts at treatment with OTC preparations, frequently based on the recommendations of pharmacists. The latest EPOS also specifies directions for further lines of research in the broadly understood field of rhinosinusitis.
Obturacyjny bezdech senny (OBPS) jest chorobą charakteryzującą się nawracającymi epizodami zwężenia (spłycenie oddechu) lub zamknięcia (bezdech) dróg oddechowych. Zaburzeniom towarzyszy spadek saturacji krwi, hiperkapnia oraz powtarzające się wybudzenia. Schorzenie to dotyka częściej mężczyzn niż kobiety. Za powikłania OBPS uważa się nadciśnienie tętnicze, udar mózgu, chorobę wieńcową, cukrzycę typu 2 oraz zwiększone ryzyko wypadków komunikacyjnych. Diagnostyka oraz skuteczne leczenie powinny być wdrożone jak najwcześniej. Leczenie opiera się na chirurgic¬znej korekcie przeszkód anatomicznych, jeżeli stwierdza się je w badaniu klinicznym oraz stosowaniu aparatu CPAP (con¬tinuus positive airway pressure), który generując dodatnie ciśnienie, zapobiega zapadaniu się ścian dróg oddechowych. Stymulatory nerwu podjęzykowego są nową metodą leczenia i uważane są za dobrą alternatywę dla pacjentów ze średnim lub ciężkim OSAS, u których leczenie CPAP nie przyniosło oczekiwanych rezultatów lub było źle tolerowane. Lec¬zenie obturacyjnego bezdechu sennego za pomocą SNP staje się rutynową metodą leczenia w trudnych przypadkach.
Cough is the most common symptom of the upper and lower airway diseases. In its nature, cough is a defence re-flex mechanism of the respiratory tract that is used to clear the upper and lower airways. Chronic cough, defined as cough lasting for more than 8 weeks, is reported in 3–40% of the general population and has an important impact on patients’ quality of life, by causing anxiety, physical discomfort, social isolation and personal emabarrassment, be-ing an often medical complaint and one of the most common reasons for outpatient visits. Upper airway cough syn-drome, asthma, eosinophilic bronchitis and gastroesophageal reflux diseases account for most chronic cough after excluding somking, angiotensin-converting enzyme inhibitor use and chronic bronchitis. Many patients have more than one reason for chronic cough. Some complex diagnostic procedures, in many individuals are necessary to rec-ognized the cause/causes of chronic cough and to establish the accurate diagnosis, which implies a higher chance of effective treatment. Despite detailed diagnostic procedures, in many cases, the efficacy of chronic cough treatment is questionable and ambiguous. We observe not always satisfactory response to therapy. There are some coughs that seem refractory despite an extensive work-up. The possibility of hypersenitive cough reflex response, defining pa-tients with Cough Hypersensitivity Syndrome has been proposed to explain these cases, rather resistant to cough treatment, previously known as idioapthic cough or refractory, unexplained cough. The concept of Cough Hypersen-sitivity Syndrome helps us to understand the mechanisms underlying cough and provides better therapeutic options to treat chronic cough, like neuromodulating drugs, and speech therapy.
On June 13-15, 2019, the 5th Polish-Lithuanian ENT Congress was held in Druskininkai. The conference covered issued related to otosurgery, rhinosurgery, skull base surgery, as well as diagnostic and therapeutic models in partner centres. Due to the growing interest in this topic, further conferences are planned in an extended formula.
Medialization thyroplasty (type I) is surgical procedure performed on the thyroid cartilage. The major indication for this surgery is significant glottis insufficiency due to unilateral vocal fold paresis. However the proce¬dure is also performed after vocal fold resections during cordectomy. The aim: The evaluation of voice results in patients after medialisation throplasty. Material and methods: In Otolaryngology Department of Medical University of Warsaw there were performed so far 8 thyroplasty procedures under local anaesthesia with implantation of medical silicon protesis. 6 patients had unilat¬eral vocal fold paresis and the rest two underwent in the past laser cordectomy due to T1a vocal carcinoma. Results: There were no complications during and post the surgery. The follow up examination in 1st , 3rd, 6th i 12th months postoperatively revealed for all patients significant improvement of glottal closure in laryngeal videostrobos¬copy. The voice quality improved both in perceptual evaluation (GRBAS scale) and acoustic analysis (F0, jitter, shim¬mer, NHR) in both patients groups. However the rate of improvement was much more significant in group with uni¬lateral vocal fold paresis. In all patients the maximum phonation time (MPT) increased. The self-evaluation of voice quality with Voice Handicap Index questionnaire confirmed also individual improvement. Conclusions: The speech rehabilitations is not successful in each patient with glottis insufficiency. The medialisation thyroplasty remains the standard procedure for permanent improvement of voice quality in those cases.
Introduction: Due to the widespread use of antibiotics and the facilitated diagnostic path, complications of otitis media are now a much smaller problem in the practice of otolaryngologists. However, we must remember that certain groups of patients, due to chronic concomitant diseases or a different physiological condition, may be more prone to develop such complications. Case report: Below we present the case of a woman in the 21st week of pregnancy who, as a result of not following the recommended treatment, developed a complication of acute otitis media in the form of a Mouret abscess with progression towards the skull base, and who required surgical intervention for this reason.
W dniach 13-15 czerwca 2019 roku w Druskiennikach odbył się 5. Litewsko-Polski Kongres Otorynolaryngologiczny. Był on wyrazem wieloletniej współpracy w zakresie spotkań naukowych ośrodków obydwu krajów. Na wspólne zaproszenie profesora Virgilijusa Ulozy, Kierownika Katedry i Kliniki Otorynolaryngologii Litewskiego Uniwersytetu Nauk Medycznych i profesora Kazimierza Niemczyka, Kierownika Katedry i Kliniki Otorynolaryngologii, Chirurgii Głowy i Szyi WUM, odpowiedziało ponad 150 lekarzy z krajów organizatorów, ale również m.in. z Austrii, Wielkiej Brytanii, Białorusi i Czech.
Cel pracy: Ocena korzyści z zastosowania instrumentalnych metod badania zaburzeń połykania w procesie diagnostycznym i zaplanowaniu terapii u pacjentów z dysfagią, po operacjach rekonstrukcyjnych z powodu nowotworów jamy ustnej i gardła. Materiał i metody: Od stycznia do września 2016 roku przeprowadzono badania instrumentalne zaburzeń połykania u 7 chorych operowanych z powodu raka jamy ustnej i gardła z rekonstrukcją wolnym płatem. Wszyscy pacjenci byli badani kilkukrotnie po zabiegu zgodnie z jednolitym protokołem: 1) ocena zaburzeń anatomicznych i deficytów neurologicznych związanych z zakresem operacji, 2) przesiewowy test połykania wody, 3) badanie fiberoskopowe i/lub wideofluroskopia. Wyniki: Wszyscy chorzy zgłaszali zaburzenia połykania i niezamierzony spadek masy ciała (średnio 5,9% wyjściowej masy ciała w ciągu 3 miesięcy). W teście połykania wody wynik negatywny (brak zaburzeń) otrzymało trzech chorych dla 5 ml wody oraz dwóch dla 10, 20 i 90 ml wody. W trakcie badania endoskopowego wykazano: aspirację (ślina, płyn), penetrację (puree, płyn), przedwczesne połykanie (puree, płyn), multipołknięcia (płyn, puree, pokarm stały) oraz zaleganie (ślina, płyn, puree, pokarm stały). W czasie wideofluroskopii największym problemem było zaburzenia fazy oralnej połykania: problemy z formowaniem bolusa, ruchy pompujące języka, zaleganie w przedsionku jamy ustnej, przedwczesne połykanie, opóźniony odruch połykowy. W trakcie gardłowej fazy połykania stwierdzono: zalegania w zachyłkach gruszkowatych i dołkach zajęzykowych, osłabioną elewację krtani, penetrację, aspirację oraz multipołknięcia. Wnioski: Badania instrumentalne pomagają w szczegółowej diagnostyce dysfagii u osób po operacjach onkologicznych. Są niezbędnym narzędziem w planowaniu procesu terapeutycznego, ustalenia wskazań do odpowiedniego sposobu odżywiania, co pozwala na optymalny proces gojenia po dużych zabiegach rekonstrukcyjnych w obrębie głowy i szyi.
Idiopatyczne porażenie nerwu twarzowego, zwane również porażeniem Bella, może stanowić dla klinicystów duże wyzwanie, jeżeli z objawami niedowładu mięśni twarzy zgłasza się pacjentka w ciąży. Częstość występowania porażenia Bella u kobiet w ciąży jest prawie trzy razy większa, niż w odpowiadającej wiekowo grupie kobiet nieciężarnych. Problem stanowi brak wytycznych leczenia samoistnego porażenia nerwu twarzowego w tej grupie chorych. W randomizowanych badaniach, ale bez udziału ciężarnych pacjentek, potwierdzono większą skuteczność w powrocie funkcji nerwu po wcześnie włączonym leczeniu glikokortykosteroidami, w porównaniu z innymi metodami. Dylemat dotyczący terapii potęguje fakt, iż rokowanie co do powrotu funkcji nerwu twarzowego u ciężarnych są znamiennie gorsze niż w pozostałej populacji, a niedowład mięśni twarzy dotyczy przecież młodej kobiety. W artykule na przykładzie chorej konsultowanej w Klinice oraz na podstawie przeglądu aktualnego piśmiennictwa, przedstawione zostały zalecenia postępowania w samoistnym porażeniu nerwu twarzowego u kobiet w ciąży. Przedstawiono korzyści, zalecane preparaty, dawki, niezbędne środki ostrożności i potencjalne skutki uboczne stosowania kortykosteroidów, które jako jedyne mają potwierdzoną skuteczność w leczeniu porażenia Bella u kobiet będących w ciąży.
Wstęp: Zaburzenia głosu o podłożu zawodowym najczęściej obserwuje się u nauczycieli. Wśród przyczyn ich występowania wymienia się przede wszystkim nieprawidłową emisję głosu i zaniedbywanie jego higieny. Cel: Zamierzeniami niniejszej pracy są: (1) ocena przestrzegania zasad higieny i emisji głosu przez nauczycieli, przedstawienie: (2) różnic między odpowiedziami nauczycieli przedszkoli i szkół podstawowych, (3) zależności między udzielanymi odpowiedziami a wiekiem, stażem pracy i tygodniową liczbą przepracowanych godzin, a także (4) określenie, które zasady higieny i emisji głosu są przestrzegane przez badanych w największym, a które w najmniejszym stopniu. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 90 nauczycieli przedszkoli i szkół podstawowych, 68 kobiet i 22 mężczyzn o średnim wieku 39,5 ± 10,9 (zakres: 23–59 lat). Do jego przeprowadzenia posłużył specjalnie przygotowany kwestionariusz oraz metryczka, w której badani podawali swoje: wiek, miejsce i staż pracy oraz tygodniową liczbę godzin pracy głosem. Wyniki: Nauczyciele udzielili odpowiedzi potwierdzających podstępowanie zgodne z zasadami higieny i emisji głosu średnio na połowę pytań. Stwierdzono zależność między miejscem pracy i wiekiem a stopniem przestrzegania interesujących nas zasad. W najmniejszym stopniu nauczyciele zwracali uwagę na reguły związane z aktywnością fizyczną, spożyciem wody, a także emisją głosu podczas infekcji i w hałasie. Wnioski: Badania potwierdziły konieczność szkolenia nauczycieli z zakresu higieny i emisji głosu.
A 44-year-old male presented with a facial schwannoma extending into both the middle cranial fossa and mastoid processus. Due to hearing loss, facial nerve palsy and inflammatory changes in CT scan, this patient was misdiagnosed as chronic otitis media. Audiogram showed a right mixed hearing loss with 30–40 dB air-bone gap. In MR, features of the facial nerve neuroma were found. The patient was qualified for surgery to remove the tumor via middle fossa approach, with possible conversion to the retroauricular approach. Ossiculoplasty LC was performed. Diagnostic problems and methods of treatment are discussed.
Chronic irritation of the laryngeal mucosa by external factors can lead to the development of dysphonia: hoarseness, change of the voice tone or weakening of its strength. Patients who additionally report alarming symptoms, such as dyspnea, dysphagia, or odynophagia require urgent diagnosis and treatment. Long-term exposure to irritants may lead to the development of numerous recurrent hypertrophic laryngeal lesions requiring continuous otorhinolaryngological care and multiple surgical procedures, as it was in the presented case.
Introduction: Juvenile psammomatoid ossifying fibroma is a rare benign head and neck neoplasm that develops most commonly in children and young adults in the nasal cavity, paranasal sinuses or the orbit. It can have a locally malignant character with a tendency to destroy surrounding structures. The treatment of choice is surgical removal of the lesion. Depending on the location of the tumor and surgeon’s preferences, it is recommended to use endoscopic or external approach, with the first one being the procedure of choice. Considering the risk of massive intraoperative bleeding, it is necessary to protect blood products before surgery. Case report: We present a case of a 41-year-old patient treated in the Department of Otorhinolaryngology, Head and Neck Surgery of the Medical University of Warsaw.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.