Search results

1

Rożnorodność manifestacji klinicznych zakażeń Mycoplasma pneumoniae. Obserwacje kliniczne

100%

Lipińska-Opałka A., Wawrzyniak A., Milart J., Kalicki B.

|

issue 4

374-378

EN

Mycoplasma pneumoniae infection is a complex clinical problem. Atypical pneumonia with mild course, moderately elevated body temperature and presence of small auscultatory changes of the lung fields are its most common manifestation. Moreover, the severity of the symptoms is related to the age of patient. In the group of older children, disease may occur as interstitial or lobar pneumonia, less often as a pleurisy. Additionally fever can show higher values. Dry cough that lasts for 4 to 6 weeks is common and the most characteristic symptom of pneumonia caused by M. pneumoniae. Beyond the respiratory system, M. pneumoniae infection can manifest symptoms on almost every organ of the human body. For this reason neurological, cardiovascular, digestive, osteoarticular and skin complications are observed. The bacteria’s feature which results multitude of clinical manifestation is that despite of direct damaging of epithetical cell, has ability to stimulate autoimmune and prothrombotic processes. Diagnosis of infection is mainly based on serological methods. Treatment options include macrolides and therapy lasts at least 2 weeks. This article presents two cases of M. pneumoniae infection which are greatly different in their clinical course. In the first case the main manifestation of infection was pneumonia, which proceeded with a high fever, pleurisy, and the presence of many auscultatory changes of the lung fields. Additionally in this case were observed the symptoms of the gastrointestinal system in the form of vomiting and intense abdominal pain. On the other hand, the second case showed development of massive of deep vein thrombosis next to fresh M. pneumoniae infection and other risk factors.

PL

Zakażenie Mycoplasma pneumoniae stanowi złożony problem kliniczny. Jego najczęstszą manifestacją jest tzw. Atypowe zapalenie płuc, charakteryzujące się łagodnym przebiegiem, umiarkowanie podwyższoną temperaturą ciała oraz obecnością niewielkich zmian osłuchowych nad polami płucnymi. Nasilenie objawów zależne jest od wieku pacjenta. U starszych dzieci choroba może przebiegać pod postacią śródmiąższowego lub płatowego zapalenia płuc, czasem z zapaleniem opłucnej, a stany gorączkowe mogą osiągać wyższe wartości. Wspólnym i najbardziej charakterystycznym objawem zakażenia jest suchy, męczący kaszel, utrzymujący się od 4 do 6 tygodni. Poza układem oddechowym zakażenie M. pneumoniae może manifestować się objawami z niemal każdego narządu ludzkiego organizmu. Obserwuje się powikłania neurologiczne, sercowo-naczyniowe, ze strony przewodu pokarmowego, kostno-stawowe i skórne. Mnogość manifestacji klinicznych wynika z faktu, że obok bezpośredniego uszkadzania komórek nabłonkowych bakteria ma zdolność do stymulowania procesów autoimmunologicznych i prozakrzepowych. Diagnostyka zakażenia opiera się głównie na metodach serologicznych. W leczeniu stosuje się makrolidy, a czas trwania terapii wynosi minimum 2 tygodnie. W artykule przedstawiliśmy dwa przypadki zakażenia M. pneumoniae, znacznie różniące się przebiegiem klinicznym. U pierwszego pacjenta główną manifestacją zakażenia było zapalenie płuc, które długo przebiegało z wysoką gorączką, zapaleniem opłucnej oraz obecnością licznych zmian osłuchowych nad polami płucnymi. Dodatkowo występowały objawy ze strony przewodu pokarmowego pod postacią wymiotów i intensywnych bólów brzucha. Z kolei u drugiego pacjenta w przebiegu świeżego zakażenia M. Pneumoniae i w obecności innych czynników ryzyka doszło do rozwoju masywnej zakrzepicy żył głębokich.

2

Liszajec zakaźny jako przyczyna sepsy u niemowląt

88%

Moes-Wójtowicz A., Wachnicka-Bąk A., Lipińska-Opałka A., Kalicki B., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2015

|

vol. 11

|

issue 2

220-226

EN

Impetigo is a fairly common disease of the childhood. This infection exists in two distinct forms: bullous and non-bullous impetigo. In non-bullous impetigo, a tiny vesicle or pustule shows initially and after 4–6 days develops into a honey-coloured crusted plaque. Bullous impetigo is always caused by Staphylococcus aureus, a bacterium that produces exfoliative toxins (ETA and ETB). Infection is limited to the superficial layers of the skin, and skin changes typically occur on the face and limbs. The disease is most prevalent in children aged 2 to 5, but it can occur at any age. The treatment involves topical or systemic antibiotics depending on the severity of symptoms and the patient’s condition. The differential diagnosis of impetigo includes: staphylococcal scalded-skin syndrome, Herpes simplex infection, eosinophilic pustular folliculitis, epidermolysis bullosa, pemphigus and pemphigoid. The differentiation between impetigo and staphylococcal scalded-skin syndrome can be challenging. Both diseases are caused by the same strain of Staphylococcus aureus that produces exfoliative toxins. However, in impetigo toxins are produced only within skin lesions whereas in staphylococcal scalded-skin syndrome, toxins are produced in organs colonised by Staphylococcus aureus and then released systemically. In the course of staphylococcal scalded-skin syndrome severe tenderness of the skin and a positive Nikolsky’s sign are observed. The paper presents two cases of impetigo in infants. In both cases, the correct diagnosis was not established immediately, which delayed appropriate treatment. In one of the cases, due to the imprecise initial diagnosis and the lack of the holistic approach to the patient, a correct diagnosis was established so late, that a systemic infection developed.

PL

Liszajec zakaźny to dość częsta choroba wieku dziecięcego. Wyróżnia się dwie postacie: bezpęcherzową i pęcherzową. W postaci bezpęcherzowej początkowo pojawia się grudka, a następnie szybko powiększająca się nadżerka naskórka, którą po 4–6 dniach pokrywa charakterystyczny, miodowy strup. Przyczyną postaci pęcherzowej jest zawsze Staphylococcus aureus, bakteria produkujący toksyny epidermolityczne ETA i ETB. Zakażenie ogranicza się do powierzchniowych warstw skóry, a zmiany typowo występują na twarzy i kończynach. Najczęściej chorują dzieci między 2. a 5. rokiem życia, chociaż liszajec może wystąpić w każdym wieku. W leczeniu stosuje się antybiotykoterapię miejscową bądź systemową – w zależności od nasilenia objawów i stanu pacjenta. W różnicowaniu należy brać pod uwagę m.in. gronkowcowe złuszczające zapalenie skóry, zakażenia wywołane przez Herpes simplex, eozynofilowe krostkowe zapalenie mieszków włosowych, pęcherzowe oddzielanie się naskórka, pęcherzycę i pemfigoid. Duże trudności może sprawiać różnicowanie liszajca zakaźnego z gronkowcowym złuszczającym zapaleniem skóry. Oba schorzenia wywołuje ten sam szczep, wytwarzający toksyny eksfoliatywne. Podczas gdy w liszajcu pęcherzowym toksyny są wytwarzane jedynie w obrębie zmian skórnych, w gronkowcowym złuszczającym zapaleniu skóry egzotoksyny powstają w miejscach skolonizowanych przez Staphylococcus aureus, a następnie są uwalnianie ogólnoustrojowo. W przebiegu zapalenia obserwuje się nasiloną tkliwość skóry i dodatni objaw Nikolskiego. W pracy przedstawiono dwa przypadki zachorowania na liszajca zakaźnego u niemowląt. U obu pacjentów nie od razu wysunięto podejrzenie liszajca zakaźnego, przez co wdrożenie odpowiedniego leczenia było opóźnione. U jednego z chorych – z powodu nieprecyzyjnego wstępnego rozpoznania i braku holistycznego podejścia – właściwe rozpoznanie zostało ustalone na tyle późno, że doszło do zakażenia uogólnionego.

3

Płucna postać gruźlicy u 14-letniej dziewczynki – trudności diagnostyczne

88%

Lipińska-Opałka A., Wawrzyniak A., Kalicki B., Jung A., Koziarska T.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

vol. 9

|

issue 3

282-286

EN

Tuberculosis is still a significant clinical problem. Rate of incidence of the disease in the paediatric population is a good measure of the epidemiological situation in the area. Tuberculosis in children, always primary, is significantly different in its course from tuberculosis in adults. The most common form in children is a disease of the lung parenchyma and the clinical course may be atypical, crafty, oligosymptomatic and carried out under the guise of clinical other diseases. The diagnosis of tuberculosis in children is based on carefully collected history, clinical examination and the results of additional tests (tuberculin skin test, chest X-ray and sputum smear microscopy). Microbiological test result is the gold standard. Gastric lavage were collected to study in young children, in older – induced sputum concentrated solution of NaCl or bronchial lavage obtained during bronchoscopy. The only available vaccine against tuberculosis is BCG. In Poland, the vaccination is carried out in the first 24 hours of life for all neonates who do not have contraindications. The BCG vaccine does not protect against the disease, but only reduces the number of severe forms of tuberculosis in children. Treatment options include combination regimens consisting of two phases: a phase of intensive treatment of sterilization and a continuation phase. The article presents a case study of 14-year-old girl hospitalized in the Department of Paediatrics, Paediatric Nephrology and Allergology, because of lack of improvement in outpatient treatment of pneumonia. Due to the absence of regression of inflammatory changes on the chest radiographs and persistent auscultatory changes of the lung fields, a series of tests was performed, finally recognizing tuberculosis.

PL

Gruźlica nadal stanowi istotny problem kliniczny. Ocena zapadalności na tę chorobę w populacji dziecięcej jest dobrym miernikiem sytuacji epidemiologicznej na danym terenie. Gruźlica dziecięca, zawsze pierwotna, znacząco różni się w swym przebiegu od gruźlicy dorosłych. Najczęstszą jej postacią u dzieci jest choroba miąższu płuc, której przebieg kliniczny może być nietypowy, podstępny, skąpoobjawowy – choroba długo może przebiegać pod maską kliniczną innych schorzeń. Rozpoznanie gruźlicy u dzieci opiera się na dokładnie zebranym wywiadzie, badaniu klinicznym oraz wynikach badań dodatkowych (tuberkulinowy test skórny, badanie radiologiczne klatki piersiowej oraz mikroskopowy rozmaz plwociny). Za złoty standard uważa się wynik badania mikrobiologicznego. U małych dzieci do badania pobierane są popłuczyny żołądkowe, u starszych plwocina indukowana stężonym roztworem NaCl lub popłuczyny oskrzelowe uzyskane podczas bronchoskopii. Jedyną dostępną szczepionką przeciwko gruźlicy jest BCG. W Polsce szczepienie wykonuje się w pierwszych 24 godzinach życia u wszystkich noworodków, u których nie stwierdza się przeciwwskazań. Szczepionka BCG nie chroni przed zachorowaniem, zmniejsza jedynie liczbę przypadków ciężkich postaci gruźlicy u dzieci. W leczeniu stosuje się skojarzone schematy, składające się z dwóch etapów: fazy intensywnego leczenia wyjaławiającego i fazy leczenia podtrzymującego. W artykule przedstawiono przypadek 14-letniej dziewczynki hospitalizowanej w Klinice Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej z powodu braku poprawy leczenia ambulatoryjnego zapalenia płuc. Z uwagi na brak regresji zmian zapalnych w badaniu radiologicznym klatki piersiowej oraz utrzymujące się zjawiska osłuchowe nad polami płucnymi wykonano szereg badań, rozpoznając ostatecznie gruźlicę płuc.

4

Zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych – jedno z najczęstszych zakażeń gornych drog oddechowych

88%

Wachnicka-Bąk A., Lipińska-Opałka A., Będzichowska A., Kalicki B., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 1

25-31

EN

Rhinosinusitis is a one of the most common upper respiratory tracts diseases, which affects from 6% to 15% of human population. Presence of pathogens, ostial obstruction and impaired drainage from sinuses have vital importance in illness development. Moreover, the risk of rhinosinusitis is increased with the associated risk factor such as: allergic rhinitis, anatomic defects of nasal septum and nasal cavity, primary ciliary dyskinesia, gastrooesophageal reflux, laryngopharyngeal reflux, congenital and acquired immunodeficiencies, cigarette smoke exposure. Because of the time of the clinical symptoms duration we divided the disease into acute and chronic. Symptoms of less than 12 weeks duration are considered acute and it is definitely more likely associated with viral infection. Persistence of signs and symptoms for more than 12 weeks is diagnosed as chronic rhinosinusitis and is often complicated by bacterial infection (mainly Streptococcus pneumoniae and Haemophilus influenzae). No single symptom or sign is an accurate predictor as they are varied and depends on age and inflammation localization. The diagnosis of rhinosinusitis is initially a clinical one. Radiologic confirmation is required only if the patient does not improve with empiric therapy or if she/he appears extremely ill, not as a primary diagnostic tool. The vast majority of patients should be effectively treated by decongestants, analgesics, antipyretics, mucolytics and oral rehydration. The use of antibiotics should be considered if there is no improvement only after 7–10 days of symptomatic treatment. In presented article we also describe two cases of children hospitalized in 2013 in Paediatric, Nephrology and Allergology Clinic, Military Institute of Medicine, which quite good illustrate diagnostic problems caused by symptoms diversification and the recurrence of the disease.

PL

Zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych (rhinosinusitis) to jedna z najczęstszych chorób górnych dróg oddechowych, dotykająca szacunkowo 6–15% ogółu populacji. Dla rozwoju schorzenia konieczna jest obecność zjadliwych szczepów patogennych oraz wewnątrzzatokowe gromadzenie wydzieliny śluzowej, spowodowane zaburzeniami drożności jednostki ujściowo-przewodowej zatok. Ponadto do czynników ryzyka wystąpienia zapalenia należą: alergiczny nieżyt nosa, wady anatomiczne przegrody i ściany bocznej nosa, wrodzone zaburzenia transportu rzęskowego, refluks żołądkowo-przełykowy, refluks krtaniowo-gardłowy, wrodzone i nabyte niedobory odporności, ekspozycja na dym tytoniowy. Ze względu na czas trwania objawów wyróżnia się postać ostrą i przewlekłą schorzenia. Najczęstszą pierwotną przyczyną ostrego zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przynosowych (objawy choroby trwają krócej niż 12 tygodni) są wirusy. U chorych skarżących się na dolegliwości trwające powyżej 12 tygodni istnieje podstawa do rozpoznania zapalenia przewlekłego, w którym przeważa etiologia bakteryjna (głównie Streptococcus pneumoniae i Haemophilus influenzae). Objawy są różnorodne, zależne od wieku i lokalizacji zmian zapalnych. Diagnozę stawia się na podstawie wywiadu i badania przedmiotowego; badania obrazowe nie powinny być traktowane jako wstępne, rutynowe badania diagnostyczne. Postępowanie terapeutyczne polega na zmniejszaniu obrzęku i przekrwienia błony śluzowej, łagodzeniu bólu i gorączki, nawadnianiu organizmu oraz ewakuacji zalegającej wydzieliny. W przypadku gdy po 7–10 dniach leczenia objawowego nie następuje poprawa, należy zastosować antybiotykoterapię ogólną. W prezentowanej pracy przedstawiamy dwa opisy dzieci hospitalizowanych w 2013 roku w Klinice Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej WIM, dość dobrze obrazujące trudności diagnostyczne spowodowane różnorodnością objawów klinicznych, a także problem nawrotowości choroby.

5

Plejotropowe działanie witamin D i K

76%

Wawrzyniak A., Mincer-Chojnacka I., Kalicki B., Lipińska-Opałka A., Jobs K., Stelmasiak A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2015

|

vol. 11

|

issue 4

374-381

EN

Recent studies have shed new light on the functions of vitamins K and D. It has also been suggested that these vitamins have synergistic effects on certain metabolic processes (e.g. the formation of bone tissue). The serum levels of vitamin D are positively correlated with the degree of bone mineralisation and negatively correlated with serum parathyroid hormone levels. The mechanism underlying the effects of vitamin K on the skeletal system is associated with increased bone mineralization (carboxylation of Gla-protein osteocalcin) and decreased bone resorption due to the inhibition of osteoclast activity. Recently published studies have shown a relationship between the development of central nervous system diseases and low levels of vitamins K and D. It has been shown that deficiency of these vitamins may influence the development of dementia. Vitamin K has been shown to be involved in regulating the activity of sulfotransferases and Gas6 protein responsible for the accelerated growth of Schwann cells. There is a negative correlation between vitamin K intake and the risk of vascular calcification and mortality due to cardiovascular diseases. A close relationship was demonstrated between the activity of vitamin D and the presence of calcifications in the blood vessels in the course of a number of diseases such as atherosclerosis, osteoporosis and chronic kidney disease. It was also shown that a concomitant administration of vitamins K and C results in the induction of oxidative stress, leading to an anticancer effect without the use of chemotherapeutics. Squamous tumour cell line was most susceptible compared to endometrial and breast cancer cells. Antitumor effects of vitamin D are related to the mechanisms underlying the inhibition of proliferation, the activation of apoptosis and the inhibition of angiogenesis. The presence of an active, non-mutated vitamin D receptor is essential for an effective action of vitamin D. Increased vitamin D receptor expression is observed in the basal cell carcinoma of the skin and cervical cancer compared with healthy tissue.

PL

Badania ostatnich lat rzucają nowe światło na rolę witamin z grupy K i D. Sugerowany jest również ich synergistyczny wpływ na niektóre procesy metaboliczne (m.in. na budowę tkanki kostnej). Stężenie witaminy D w surowicy krwi jest dodatnio skorelowane ze stopniem mineralizacji kości, negatywnie zaś z koncentracją parathormonu w surowicy krwi. Mechanizm działania witaminy K na układ kostny związany jest ze zwiększeniem mineralizacji kośćca (karboksylacja białek Gla osteokalcyny) oraz zmniejszeniem resorpcji tkanki kostnej poprzez hamowanie aktywności osteoklastów. W ostatnich latach ukazały się prace łączące choroby ośrodkowego układu nerwowego z obniżonym stężeniem witamin D i K. Potwierdzono, że niedobór tych witamin może mieć wpływ na rozwój chorób otępiennych. Istnieją dowody na udział witaminy K w regulacji aktywności sulfotransferazy i białka Gas6, odpowiedzialnego za przyspieszenie wzrostu komórek Schwanna. Obserwuje się istnienie negatywnej korelacji między spożyciem witaminy K a ryzykiem zwapnień naczyń i umieralnością z powodu chorób układu krążenia. Wykazano bliski związek pomiędzy aktywnością witaminy D a obecnością zwapnień w naczyniach krwionośnych w przebiegu wielu schorzeń, takich jak miażdżyca, osteoporoza i przewlekła choroba nerek. Wykazano również, że jednoczasowe stosowanie witamin K i C powoduje indukcję stresu oksydacyjnego, co wywołuje efekt antykarcynogenny bez udziału chemioterapeutyków. Najbardziej wrażliwa okazała się linia komórek nowotworu płaskonabłonkowego w porównaniu z komórkami raka trzonu macicy oraz raka piersi. Działanie antynowotworowe witaminy D związane jest z mechanizmem hamowania proliferacji, aktywacji apoptozy i hamowania angiogenezy. Warunkiem skutecznego działania witaminy D jest obecność w tkance jej aktywnego, niezmutowanego receptora. Wzrost jego ekspresji obserwowano w raku podstawnokomórkowym skóry i raku szyjki macicy, w porównaniu z tkankami zdrowymi.

6

Zapalenie zatok sitowych powikłane zapaleniem tkanek miękkich oczodołu u 6-letniego chłopca – opis przypadku

76%

Kalicki B., Śniady A., Kapusta K., Mierzejewska A., Lipińska-Opałka A., Zoń R.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

vol. 9

|

issue 2

187-192

EN

Ethmoid sinuses are one of the first formed of all the paranasal sinuses, therefore they are most frequently affected by inflammation when it comes to children. The diagnosis of acute ethmoiditis is based mainly on clinical presentation. Due to the specific anatomical conditions of the ethmoid sinuses, inflammation is spreading fast onto the orbital structures and the surrounding tissues. It is estimated that in approximately 91% of cases, orbital cellulitis is related to sinusitis. This work aims at drawing attention to the importance of early diagnosis and appropriate treatment of a common illness that is acute rhinosinusitis. The presentedcase report discusses the course of the disease in a 6-year-old boy who additionally developed orbital cellulitis – a rare complication that concerns approximately 0.5–3.9% of all cases. We can distinguish two types of orbital complications: preseptal cellulitis (anterior to the orbital septum) and posterior to the orbital septum ex. orbital cellulitis (inside the septum). The first group contains inflammatory eyelid oedema, relatively mild and most frequently observed, characterized by favourable prognosis. The complications belonging to the second group are decidedly less frequent and more serious. These are: orbital cellulitis, subperiosteal abscess, orbital abscess and cavernous sinus thrombosis. What helps to differentiate between the two groups are proptosis, eye movement disorder and decreased visual acuity. The systemic treatment consists in the parenteral administration of broad spectrum antibiotics. Despite available modern treatment options one should not forget the fact that late intervention may lead to septic complications such as meningitis, cavernous sinus thrombosis or osteomyelitis. Moreover, discontinuation of treatment may cause permanent, but very rare sequelae including loss of vision and glaucoma. Therefore, acute ethmoiditis is to be treated as a paediatric and rhinological emergency condition.

PL

Spośród wszystkich zatok obocznych nosa najwcześniej rozwijają się zatoki sitowe i to one są najczęściej objęte procesem zapalnym u dzieci. Rozpoznanie ethmoiditis acuta opiera się na obrazie klinicznym i wywiadzie. Ze względu na szczególne warunki anatomiczne komórek sitowia proces zapalny szybko szerzy się na struktury oczodołów oraz tkanki otaczające. Szacunkowo za około 91% przypadków zapaleń tkanek miękkich oczodołu odpowiada zapalenie zatok. W pracy pragniemy zwrócić uwagę na konieczność wczesnego diagnozowania i odpowiedniego leczenia ostrego zapalenia jam nosa i zatok przynosowych. Przedstawiamy opis przebiegu choroby u 6-letniego chłopca, u którego rozwinęło się rzadkie powikłanie w postaci zajęcia procesem zapalnym oczodołów, dotyczące około 0,5–3,9% przypadków. Wyróżniamy dwa typy powikłań oczodołowych: przedprzegrodowe i zaprzegrodowe. Do pierwszej grupy należy stosunkowo łagodny i najczęściej obserwowany zapalny obrzęk powiek, cechujący się pomyślnym rokowaniem. Powikłania zaklasyfikowane do drugiej grupy, czyli obejmujące przegrodę oczodołową, są zdecydowanie rzadziej spotykane i poważniejsze. Należą do nich: zapalenie tkanek miękkich, ropień podokostnowy i ropień oczodołu oraz zakrzepowe zapalenie zatoki jamistej mózgu. Wytrzeszcz, zaburzenia ruchomości gałki ocznej oraz osłabienie ostrości wzroku pozwalają na zróżnicowanie obu grup. Leczenie ogólne polega na parenteralnym podawaniu antybiotyków o szerokim spektrum działania. Nawet przy współczesnych możliwościach leczniczych nie należy zapominać, że opóźnienie wdrożenia leczenia może doprowadzić do powikłań septycznych, takich jak zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych oraz zakrzepowe zapalenie zatoki jamistej mózgu, a także zapaleń szpiku i kości. Obserwowano również trwałe następstwa zaniechania leczenia pod postacią utraty wzroku lub jaskry. Z tego względu ostre zapalenie zatok sitowych musi być traktowane jako naglący stan pediatryczny i rynologiczny.

7

Zastosowanie termografii w diagnostyce wielomiejscowego zespołu odruchowego typu I u 42-letniego chorego

64%

Mróz J., Kalicki B., Leśniewski P., Lipińska-Opałka A., Sadecka M., Żuber J., Krawczyk A., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 1

78-84

EN

Algodystrophic syndrome entity (type I) has not fully known pathogenesis and course. It is characterized by severe pain of the distal part of limb, oedema, vasomotor dysfunction and impaired efficiency. These symptoms occur after trauma, thoracic surgeries, myocardial infarction, stroke, peripheral nerve damage, less common in the course of venous or arterial thrombosis. Pathomechanism of the disease is unclear, but the most important factor of its pathogenesis seems to be a disorder of the autonomic nervous system. Limb pain and swelling, in the typical cases, are accompanied by vasomotor disturbances, restricted mobility, increased sensitivity to pressure and temperature changes. The course of the disease can be divided into three periods: I – acute period, II – dystrophic period, III – atrophic period. Apart from the vasomotor form, we can distinguish paralytic form (after a stroke) and toxic (druginduced). The majority of patients has emotional lability, hyperreactivity and a tendency to anxiety and depression. Imaging studies are useful in the diagnosis. The effectiveness of treatment depends on the period in which the diagnosis is made. The sooner patients are treated, the outcomes are better. Analgesics and sympatholytics areused in this therapy. Good effects of decongestants, anti-inflammatory medications and stimulating bone calcification treatment are obtained after the application of an alternating magnetic field of low frequency, low-energy laser, whirlpool limbs massage, affected limb exercises. We present a case of 42-year-old man with algodystrophic syndrome, in which the diagnosis was made in the advanced second stage of the disease. Pharmacological treatment and physiotherapy had been used for 3 months and led to a significant improvement, which is well illustrated by the thermographic examination.

PL

Wielomiejscowy zespół odruchowy typu I jest jednostką chorobową o nie w pełni poznanym patomechanizmie i przebiegu. Charakteryzuje się silnym bólem dystalnej części kończyny, obrzękiem, dysfunkcją naczynioruchową i upośledzoną sprawnością. Objawy te występują po urazach, operacjach na klatce piersiowej, po zawale serca, po udarze, uszkodzeniu nerwów obwodowych, rzadziej w przebiegu zakrzepicy żylnej lub tętniczej. Mechanizm powstawania choroby jest niejasny. Na pierwszy plan wysuwają się zaburzenia funkcji autonomicznego układu nerwowego. Bólowi i obrzękowi kończyny w przypadkach o typowym przebiegu towarzyszą: zaburzenia naczynioruchowe, ograniczona bólem ruchomość oraz wzmożona wrażliwość na ucisk i zmiany temperatury otoczenia. W przebiegu zespołu wyróżnia się trzy okresy: I – ostry, II – dystroficzny, III – atroficzny. Poza postacią odruchową zespołu występuje postać porażenna (po udarze) i toksyczna (polekowa). U większości chorych zwracają uwagę labilność emocjonalna, hiperreaktywność oraz tendencja do stanów lękowych i depresji. Przydatne w rozpoznaniu są badania obrazowe. Skuteczność leczenia zależy od okresu, w którym ustalono rozpoznanie i podjęto terapię. W leczeniu farmakologicznym stosuje się leki przeciwbólowe oraz hamujące układ współczulny. Dobre efekty przeciwobrzękowe i przeciwzapalne, a także stymulację uwapnienia kości uzyskuje się po zastosowaniu: zmiennego pola magnetycznego niskiej częstotliwości, lasera niskoenergetycznego, masażu wirowego kończyn, ćwiczeń indywidualnych zajętej kończyny. W pracy przedstawiono przypadek 42-letniego mężczyzny z wielomiejscowym zespołem odruchowym typu I, u którego diagnozę postawiono dopiero w zaawansowanym II okresie choroby. Zastosowane leczenie farmakologiczne i fizykoterapeutyczne po 3 miesiącach doprowadziło do znaczącej poprawy, którą dobrze obrazuje badanie termograficzne.

Refine search results

7 Pediatria i Medycyna Rodzinna

2 2015

2 2014

3 2013

7 Kalicki B.

7 Lipińska-Opałka A.

4 Jung A.

3 Wawrzyniak A.

2 Wachnicka-Bąk A.

1 Będzichowska A.

1 Jobs K.

1 Kapusta K.

1 Koziarska T.

1 Krawczyk A.

1 Leśniewski P.

1 Mierzejewska A.

1 Milart J.

1 Mincer-Chojnacka I.

1 Moes-Wójtowicz A.

1 Mróz J.

1 Sadecka M.

1 Stelmasiak A.

1 Zoń R.

1 Śniady A.

1 Żuber J.

Rożnorodność manifestacji klinicznych zakażeń Mycoplasma pneumoniae. Obserwacje kliniczne

Liszajec zakaźny jako przyczyna sepsy u niemowląt

Płucna postać gruźlicy u 14-letniej dziewczynki – trudności diagnostyczne

Zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych – jedno z najczęstszych zakażeń gornych drog oddechowych

Plejotropowe działanie witamin D i K

Zapalenie zatok sitowych powikłane zapaleniem tkanek miękkich oczodołu u 6-letniego chłopca – opis przypadku

Zastosowanie termografii w diagnostyce wielomiejscowego zespołu odruchowego typu I u 42-letniego chorego