Search results

1

Dysmorfia mięśniowa – wariant dysmorfofobii? Badania nad zaburzeniami obrazu ciała u mężczyzn

100%

Kropiwnicki P., Rabe-Jabłońska J.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2005

|

vol. 5

|

issue 1

44-51

EN

The body image disorders are concomitant with certain mental disorders, such as anorexia nervosa and bulimia, but sometimes they also occur independently as dysmorphophobia. The nature of this disorder is quite well known in women suffering from eating disorders. It was only in the 80s of the 20th century that researchers became interested in the body image disorder in men. They found out that men as early as in their school years devoted much attention to their body and introduced various methods to modify their appearance. Unlike women who use all sorts of diets, boys and men more often do physical exercises. Girls and women more often concentrate on lower areas of their bodies (hips, underbelly, thighs), whereas boys and men – on upper areas (epigastric region, chest, shoulders). These studies revealed a special form of dysmorphophobia characterised by a sense of having a low body weight and low muscular mass, accompanied by a strong discomfort having a significant impact on the subjects’ behaviour: they used strict diets, underwent intense weight training, neglecting everyday duties and aggravating their social relationships. They devoted much time to checking their appearance in mirrors, asked their friends if they did not look too puny, and wore loose clothes to visually augment their body size, used anabolic steroids to accelerate the muscular mass increase. The observed disorder was first called a “reversed anorexia” due to the similarity of some symptoms to those observed in anorexia nervosa, when perceiving their body as too slim and puny. Subsequent studies caused a change of the name into “muscle dysmorphia”.

PL

Zaburzenia obrazu ciała towarzyszą niektórym zaburzeniom psychicznym, takim jak jadłowstręt psychiczny i bulimia, niekiedy też występują samodzielnie jako dysmorfofobia. Dosyć dobrze poznano charakter tej nieprawidłowości u kobiet cierpiących z powodu zaburzeń jedzenia. Dopiero w latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku badacze zajęli się problemem obrazu własnego ciała u mężczyzn. Stwierdzono, że już we wczesnych latach szkolnych chłopcy poświęcają dużo uwagi swemu ciału, wprowadzają różne metody celem modyfikacji wyglądu. Chłopcy i mężczyźni częściej stosują ćwiczenia fizyczne w przeciwieństwie do kobiet, które częściej praktykują różnego rodzaju diety. Dziewczynki i kobiety bardziej koncentrują się na dolnych rejonach ciała (biodra, podbrzusze, uda), chłopcy i mężczyźni – na górnych (nadbrzusze, klatka piersiowa, ramiona). W wyniku tych badań zauważono szczególną postać dysmorfofobii charakteryzującą się poczuciem posiadania niskiej masy ciała, niskiej masy mięśniowej, czemu towarzyszyło uczucie silnego dyskomfortu mające istotny wpływ na zachowania badanych: stosowali oni rygorystyczne diety, poddawali się intensywnemu treningowi siłowemu, zaniedbywali codzienne obowiązki, pogarszały się ich relacje społeczne. Wiele czasu poświęcali na sprawdzanie swojego wyglądu w lustrach, dopytywali się znajomych, czy nie wyglądają zbyt wątło, ubierali się w luźne stroje, aby wizualnie powiększyć rozmiary ciała, stosowali sterydy anaboliczne dla szybszego wzrostu masy mięśniowej. Zaobserwowane zaburzenie początkowo nazwano „odwróconą anoreksją” ze względu na podobieństwo niektórych objawów do tych, obserwowanych w jadłowstręcie, przy postrzeganiu swego ciała jako zbyt szczupłego i wątłego. W wyniku późniejszych badań zmieniono nazwę zaburzenia na „dysmorfia mięśniowa” (muscle dysmorphia).

2

Advantages and pitfalls of the Swedish National Program for Suicide Prevention 2008

100%

Baran A., Kropiwnicki P.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2015

|

vol. 15

|

issue 4

175-181

EN

Introduction: The World Health Organization report (2014) recommends the introduction of national programs for suicide prevention. However, the research on their effectiveness is scarce. As a result, policy makers do not have sufficient data for their decisions on the appropriate level of investment in suicide prevention. It is of great importance to know whether the introduction of a national prevention program results in a reduction in suicide rates, and if so, in what age groups and over what period of time after the announcement of the program. Sweden introduced the first suicide prevention program in 1995. It was then modified in 2008, and most recently in 2015. Objectives: The aim of this study was to answer the question about the impact of the suicide prevention program in Sweden (2008) on the total suicide rate as well as the age- and gender-specific suicide rates in the subsequent years. Material and methods: The study provides the overview of the suicide prevention program and suicide rates in Sweden in males and females, in the age groups 0–24, 25–44, 45–64 and over 65, 1, 3 and 6 years before and after the introduction of the national program for suicide prevention. The study presents the statistical analysis of changes in average suicide rates following the announcement of the Swedish National Program for Suicide Prevention 2008 with reference to chosen periods. Conclusions: The Swedish National Program for Suicide Prevention did not result in the reduction of suicide rates in the year after its introduction, whereas suicide rates decreased in all groups, except for the youth (under 24 years old), in 2009–2011 and 2009–2014.

PL

Wstęp: Choć raport Światowej Organizacji Zdrowia (2014) zaleca wprowadzenie krajowych programów zapobiegania samobójstwom, niewiele jest badań nad ich efektywnością. W rezultacie decydenci nie mają wystarczających danych do podejmowania decyzji w sprawie odpowiedniego poziomu finansowania inwestycji mających na celu zapobieganie samobójstw. Musimy wiedzieć, czy wprowadzenie narodowego programu zapobiegania prowadzi do redukcji liczby samobójstw, a jeśli tak, to w jakich grupach wiekowych i w jakim czasie po ogłoszeniu programu. Szwecja wprowadziła pierwszy program zapobiegania samobójstwom w 1995 roku, następnie modyfikowała go w 2008, a ostatnio w 2015 roku. Cel badania: W badaniu starano się uzyskać odpowiedź na pytanie dotyczące wpływu szwedzkiego programu zapobiegania samobójstwom z 2008 roku na liczbę samobójstw w kolejnych latach w zależności od wieku i płci. Materiał i metody: Badanie przedstawia przegląd programu zapobiegania samobójstwom i wskaźników samobójstw u mężczyzn i kobiet w Szwecji w grupach wiekowych 0–24, 25–44, 45–64, ponad 65 lat w ciągu roku, 3 oraz 6 lat przed i po wprowadzeniu krajowego programu zapobiegania samobójstwom. Zaprezentowano analizę statystyczną zmian uśrednionego wskaźnika samobójstw po ogłoszeniu szwedzkiego krajowego programu zapobiegania samobójstwom w 2008 roku w odniesieniu do wybranych okresów. Wnioski: Szwedzki krajowy program zapobiegania samobójstwom nie spowodował zmniejszenia liczby samobójstw w ciągu roku po jego wprowadzeniu, natomiast wskaźnik samobójstw zmniejszył się we wszystkich grupach z wyjątkiem młodzieży (poniżej 24. roku życia) w latach 2009–2011 i 2009–2014.

3

Światowe inicjatywy w zakresie profilaktyki samobójstw

100%

Kropiwnicki P., Gmitrowicz A.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2013

|

vol. 13

|

issue 3

202-206

EN

Suicide belongs to the most prevalent causes of young people’s deaths all over the world, therefore effective preventive programmes are extremely important. This article presents information about suicide risk factors, applied therapeutic techniques and conducted suicide prevention programmes and their efficacy. Apart from literature, the study used materials presented during the five-days’ training course on Scientifically evaluated interventions in suicide prevention, organized by Karolinska Institutet in May 2012 in Stockholm. The results of the studies show a significant role of enhanced affective states in the development of suicide crisis and their early diagnosis aimed at prevention of suicide attempts. In addition the specificity of work with suicidal patients with personality disorders was discussed. The results of studies on the effectiveness of suicide prevention programmes based on limited access to methods were presented. Attention was paid to advantageous and disadvantageous role of the media, including electronic media, emphasizing their special impact on young people. Furthermore, two European studies were compared: Child and Adolescent Self-harm in Europe (CASE) and Multicentre Study of Self-Harm in England (MSSHE), describing the incidence and method of deliberate self-harm among young hospitalized patients and in general population. Various methods of providing the care for deliberately self-harming patients were evaluated. It was found out that different attitudes of medical staff towards such patients depend on various psychosocial factors. Besides, the results of the research evaluating the efficacy of various therapeutic methods, such as behavioural-cognitive therapy, psychological support, emergency cards and pharmacotherapy with selective serotonin reuptake inhibitors were presented.

PL

Samobójstwo należy do najczęstszych przyczyn zgonów młodych ludzi na całym świecie, stąd niezwykle istotne jest tworzenie skutecznych programów zapobiegawczych. W niniejszym artykule przedstawione zostały informacje na temat czynników ryzyka samobójstwa, stosowanych technik terapeutycznych oraz prowadzonych programów prewencji samobójstw i ich skuteczności. Poza piśmiennictwem w opracowaniu wykorzystano materiały przedstawione podczas pięciodniowego szkolenia Scientifically evaluated interventions in suicide prevention, zorganizowanego przez Karolinska Institutet w maju 2012 roku w Sztokholmie. Wyniki badań wskazują na istotną rolę nasilonych stanów afektywnych w powstawaniu kryzysu samobójczego oraz ich wczesnego rozpoznawania w celu zapobiegania próbom samobójczym. Omówiono również specyfikę pracy z pacjentami samobójczymi z zaburzeniami osobowości. Przedstawiono wyniki badań skuteczności programów prewencji samobójstw opartych na ograniczeniu dostępu do metod. Zwrócono uwagę na korzystną i niekorzystną rolę mediów, w tym elektronicznych, podkreślając ich szczególny wpływ na młodego odbiorcę. Ponadto porównano dwa badania europejskie: Child and Adolescent Self-harm in Europe (CASE) oraz Multicentre Study of Self-Harm in England (MSSHE), opisujące częstość i sposób dokonywania zamierzonych samouszkodzeń wśród młodych pacjentów hospitalizowanych i w populacji ogólnej. Poddano także ocenie różne sposoby zapewnienia opieki osobom dokonującym celowych samouszkodzeń. Ustalono, że odmienne postawy personelu medycznego wobec tych osób zależą od różnych czynników psychospołecznych. Przedstawiono też wyniki prac oceniających skuteczność różnych metod terapeutycznych, takich jak terapia behawioralno- poznawcza, wsparcie psychologiczne, karty kryzysowe (emergency card) i farmakoterapia lekami z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu serotoniny.

4

Sprawozdanie z I Kongresu Suicydologicznego w Uniwersytecie Medycznym w Łodzi

100%

Szmajda R., Kropiwnicki P.

|

issue 2

217-218

5

Stan psychiczny i obraz własnego ciała mężczyzn uprawiających intensywny trening siłowy

100%

Kropiwnicki P., Rabe-Jabłońska J.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2005

|

vol. 5

|

issue 4

190-206

EN

Researchers’ interest in men’s body image disorders has been growing continually. Within the studies, a new nosological unit has been put forward, i.e. muscle dysmorphia, and diagnostic criteria have been presented. The world literature indicates that those with a disturbed image of one’s body developmental disorders more frequently, as compared to the general population. This study was aimed at assessment of the incidence of mental disorders in the men, who practise an intense weight training. The study involved two groups of volunteers: a group of forty men practising an intense weight training (examined group) and a group of thirty five men, who did not practise such training (control group). The study was carried out using the MINI and MASS questionnaires. The examined group showed a higher incidence of their muscle appearance dissatisfaction. One person met all the criteria of the muscle dysmorphia according to Pope et al. This group more often exhibited affective disorders: bipolar affective disorders (BAD) and mania or hypomania syndromes of unknown aetiology (22.5%, as compared to 2.86% in the control group); the incidence of personality antisocial disorders was on the borderline of statistical significance (p=0.0569). A correlation was found between the severity of muscle dysmorphia traits measured by MASS scores and incidence of affective disorders, anxiety, and personality antisocial disorders. The Muscle Appearance Satisfaction Scale (MASS) may appear to be a useful diagnostic instrument applicable in sportsmen, however this calls for further studies with participation of larger groups.

PL

Coraz większe zainteresowanie badaczy wzbudzają zagadnienia związane z zaburzeniami obrazu własnego ciała u mężczyzn. W toku prowadzonych badań zaproponowano nową jednostkę chorobową – dysmorfię mięśniową – i przedstawiono kryteria diagnostyczne. Z literatury światowej wynika, że u osób z zaburzonym obrazem własnego ciała częściej niż w populacji ogólnej występują inne zaburzenia psychiczne. Celem niniejszej pracy była ocena częstości występowania zaburzeń psychicznych u mężczyzn intensywnie ćwiczących. Badaniu poddano dwie grupy ochotników: czterdziestoosobową grupę mężczyzn uprawiających intensywny trening siłowy (grupa badana) oraz trzydziestopięcioosobową grupę mężczyzn niećwiczących (grupa kontrolna). Badanie przeprowadzono za pomocą kwestionariuszy MINI i MASS. W grupie badanej stwierdzono większą częstość występowania niezadowolenia z wyglądu mięśni. Jedna osoba spełniała wszystkie kryteria dysmorfii mięśniowej wg Pope'a i współpracowników. W grupie tej częściej występowały zaburzenia afektywne: CHAD i zespoły manii bądź hipomanii o niewyjaśnionej etiologii (22,5% wobec 2,86% w grupie kontrolnej), na granicy istotności statystycznej (p=0,0569) większa była częstość występowania zaburzeń antyspołecznych osobowości. Stwierdzono istnienie korelacji pomiędzy nasileniem cech dysmorfii mięśniowej mierzonym punktacją w MASS a częstością występowania zaburzeń afektywnych, lękowych i zaburzeń antyspołecznych osobowości. Skala zadowolenia z wyglądu mięśni (MASS) może okazać się przydatnym narzędziem diagnostycznym możliwym do zastosowania wśród sportowców, jednak konieczne są dalsze badania z udziałem liczniejszych grup.

6

Dzienny Ośrodek Terapeutyczny dla Młodzieży - struktura, oferta, perspektywy

81%

Kropiwnicki P., Rakoczy J., Marcjanik G., Sakwa I.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2008

|

vol. 8

|

issue 1

41-45

EN

The paper presents principles of functioning of the Day Therapy Unit for Adolescents, acting as a day-care unit of the Central Clinical Hospital of the Medical University in Lodz. Topics discussed include: history, structure, principles of selection of patients, diagnostic and therapeutic modalities implemented. Extensively presented are therapeutic perspectives and principles of collaboration with the school most patients attend. In-depth described are yearlong and holiday activities of the Unit, as well as benefits for young patients it provides. The role of staff members is discussed, with particular emphasis on that of nurses, who are at the first line of contact with patients. The aim of activity of the Day Therapy Unit is diagnosis and comprehensive therapy of adolescents with mental and emotional disorders, as well as preparation of young patients and their families for independent functioning in everyday environment. Therapeutic modalities implemented include pharmacotherapy, individual and group psychotherapy, occupational therapy, psychoeducation and systemic family therapy. Therapeutic approach is systemic and comprehensive, while work with entire families is considered of paramount importance and treatment of choice. Most patients attend the 56th secondary school in Lodz and academic activities continue at our facility. The authors intend to share their experience in working with adolescent patients in the scope of a day therapy psychiatric unit and to highlight the role of a close family- and school-oriented collaboration in social rehabilitation of young patients with mental disorders.

PL

W pracy przedstawiono zasady funkcjonowania Dziennego Ośrodka Terapeutycznego dla Młodzieży (DOT), funkcjonującego jako młodzieżowy oddział dzienny Centralnego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w Łodzi (CSK UM). Omówiono historię, strukturę, zasady kwalifikacji pacjentów, metody diagnostyki i leczenia. Szeroko przedstawiono perspektywę terapeutyczną i zasady współpracy ze szkołą, w której uczy się większość pacjentów DOT-u. Opisano szczegółowo ofertę całoroczną i wakacyjną Ośrodka oraz korzyści z jego istnienia dla młodych pacjentów. Przedstawiono role, w jakich występują członkowie personelu, z podkreśleniem roli i pozycji pielęgniarek stanowiących pierwszą linię kontaktu z pacjentem. Celem działalności placówki jest prowadzenie diagnostyki i kompleksowej terapii młodzieży z zaburzeniami psychicznymi i emocjonalnymi oraz przygotowanie młodych pacjentów i ich rodzin do samodzielnej aktywności życiowej. Prowadzona jest w niej farmakoterapia, psychoterapia indywidualna, grupowa, terapia zajęciowa, psychoedukacja i systemowa terapia rodzin. Podstawowym podejściem terapeutycznym jest podejście systemowe, a praca z całą rodziną jest postępowaniem z wyboru. Większość podopiecznych Ośrodka jest jednocześnie uczniami LVI LO w Łodzi, a zajęcia szkolne odbywają się w większości na terenie Ośrodka. Celem niniejszego opracowania jest podzielenie się doświadczeniami z pracy z pacjentem młodzieżowym w warunkach dziennego oddziału psychiatrycznego oraz podkreślenie roli współpracy z rodziną i szkołą w rehabilitacji społecznej młodych pacjentów z problemami psychicznymi.

7

Nasilenie agresji i poczucie kontroli u samouszkadzającej się młodzieży leczonej psychiatrycznie

81%

Gmitrowicz A., Warzocha D., Kropiwnicki P.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2011

|

vol. 11

|

issue 4

214-223

EN

Acts of autoaggression are a more and more frequent reason for psychiatric hospitalisation of adolescents. Within the last years the number of patients committing acts of deliberate self‑harm without suicidal intensions almost doubled. Deliberate self‑harm (DSH) is defined as an act of direct destructiveness, in which a person wants to commit self‑harm immediately, without an intention of killing her/himself. In this paper we present the results of the study on the level and direction of aggression and the sense of control among inpatients (N=187) of the Department of Adolescent Psychiatry, Central University Hospital in Łódź. The studied group consisted of patients with deliberate self‑harm (DSH group, N=88), whereas the control group comprised the patients without such behaviours (non‑DSH group, N=99). For the studywe recruited patients who were admitted to the hospital due to various mental disorders – 58 boys, mean age 16.81, SD=1.25, and 129 girls, mean age 16.5, SD=1.38. The mean age of all patients was 16.59 (SD=1.35). Patients with mental retardation were excluded from the study, due to expected difficulties with understanding the questions. We used the IPSA (Inventory of Psychological Syndrome of Aggression) and “Delta” (test invented by Drwal, designed for evaluation of the sense of control). In the DSH group we found a significantly higher level of aggression, directed both inwards and outwards, a greater tendency of retaliatory behaviours and by far lower sense of internal control of one’s behaviours, as compared to the non‑DSH group. Therapeutic programs for patients with DSH should aim at the reduction of aggression and the development of internal control over one’s behaviours.

PL

Zachowania autoagresywne coraz częściej stają się przyczyną hospitalizacji młodzieży na oddziałach psychiatrycznych. W ostatnich latach odnotowano prawie dwukrotny wzrost liczby pacjentów dokonujących zamierzonych samouszkodzeń bez intencji samobójczych. Zamierzone samouszkodzenia (ZSU) są definiowane jako akty bezpośredniej autodestruktywności, w których jednostka zmierza do wyrządzenia sobie natychmiastowej szkody, bez zamiaru samobójczego. W pracy przedstawiono wyniki badania przeprowadzonego wśród młodzieży (N=187) hospitalizowanej na Oddziale Psychiatrii Młodzieżowej Centralnego Szpitala Klinicznego UM w Łodzi, którego celem było porównanie nasilenia agresji, jej ukierunkowania oraz umiejscowienia kontroli w 2 wyodrębnionych grupach pacjentów – dokonujących ZSU (N=88) i bez tych zachowań (N=99). Do badania byli rekrutowani pacjenci kolejno przyjmowani na oddział z różnymi zaburzeniami psychicznymi. Wśród badanych było 58 chłopców (średnia wieku: 16,81 roku; SD=1,25) i 129 dziewcząt (średnia wieku: 16,5 roku; SD=1,38). Średnia wieku wszystkich pacjentów wynosiła 16,59 roku (SD=1,35). Z badań wykluczono pacjentów z rozpoznaniem upośledzenia umysłowego, ze względu na ich trudności w zrozumieniu pytań zawartych w narzędziach badawczych. Do badania wykorzystano kwestionariusze IPSA (Inwentarz Psychologicznego Syndromu Agresji) i „Delta” (Test Drwala do pomiaru nasilenia poczucia kontroli). W grupie pacjentów dokonujących ZSU stwierdzono istotnie wyższy poziom agresji, skierowanej zarówno na siebie, jak i na zewnątrz, wyższą skłonność do zachowań odwetowych i znacznie mniejsze poczucie wewnętrznej kontroli własnych zachowań niż w grupie bez tych zachowań. Program terapii dla pacjentów z ZSU powinien być nakierowany na redukcję poziomu agresji i rozwój kompetencji pod postacią kontroli wewnętrznej swoich zachowań.

8

Wpływ kwetiapiny na stężenie wolnych tioli i związków reagujących z kwasem tiobarbiturowym w osoczu, in vitro

71%

Dietrich-Muszalska A., Kopka J., Kropiwnicki P., Kontek B., Rabe-Jabłońska J.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2013

|

vol. 13

|

issue 3

145-153

EN

Quetiapine, a second generation antipsychotic, has no significant effect on the occurrence of tardive dyskinesia or other motoric disorders whose aetiology may be related to a pro- and antioxidative imbalance. The mechanism of quetiapine effect on the oxidative stress biomarkers remains unknown. The aim of the study was to establishthe effect of quetiapine, administered in doses recommended in the treatment of acute phase of schizophrenia, on lipid peroxidation measured by levels of thiobarbituric acid reactive substances (TBARS) and on free thiols in human plasma in vitro. Material and methods: Blood samples were obtained from 10 healthy volunteers – males and females aged 24–26 (mean 25, SD = 0.6) and placed in the ACD solution. Quetiapine was dissolved in a 0.01% solution of dimethylsulfoxide to reach the final concentration of 400 ng/ml and incubated with plasma for 24 h at 37°C. For each experiment a control test (without drug) has been done. Thiol levels were evaluated by the Ellmann method and the TBARS concentrations by the spectrophotometric Rice-Evans method. For statistical analysis we used the t-test (Statistica 6.0, StatSoft, Inc.). Results: Quetiapine at 400 ng/ml shows antioxidative properties causing an increase of plasma free thiol level and decrease of plasma lipid peroxidation.

PL

Kwetiapina, lek przeciwpsychotyczny drugiej generacji, nie wywiera istotnego wpływu na występowanie późnej dyskinezy oraz innych zaburzeń ruchowych (movement disorders), w których etiopatogenezę mogą być zaangażowane zaburzenia równowagi pro- i antyoksydacyjnej. Mechanizm działania kwetiapiny na biomarkery stresu oksydacyjnego, a tym samym na redoks, nie jest znany. Celem badania było ustalenie wpływu kwetiapiny, w dawkach rekomendowanych do leczenia ostrego epizodu schizofrenii, na peroksydację lipidów mierzoną za pomocą oznaczenia stężenia związków reagujących z kwasem tiobarbiturowym (TBARS) oraz na wolne tiole w ludzkim osoczu, w modelu in vitro. Materiał i metody: Krew do badań pobrano od 10 zdrowych ochotników – kobiet i mężczyzn w wieku 24–26 lat (średnio 25 lat, SD = 0,6 roku) – na roztwór ACD. Substancję aktywną kwetiapiny rozpuszczono w 0,01% dimetylosulfotlenku do stężenia końcowego 400 ng/ml i inkubowano z osoczem przez 24 godziny w temperaturze 37°C. Do każdego doświadczenia wykonano próby kontrolne (bez leku). Oznaczenia poziomu wolnych tioli przeprowadzono metodą Ellmana, a stężenia TBARS – metodą spektrofotometryczną opisaną przez Rice’a-Evansa. Do analizy wyników zastosowano sparowany test t-Studenta (StatSoft Inc., Statistica v. 6.0). Wyniki: Stwierdzono, że kwetiapina w stężeniu 400 ng/ml w porównaniu z próbami kontrolnymi powoduje istotny statystycznie spadek stężenia TBARS o 22% (p < 0,04) oraz wywiera istotny wpływ na wzrost stężenia wolnych tioli (p < 0,002). Wniosek: Kwetiapina w stężeniu 400 ng/ml wykazuje działanie antyoksydacyjne, powodując wzrost stężenia wolnych tioli w osoczu i zmniejszenie peroksydacji lipidów osocza.

Refine search results

8 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

1 2018

1 2015

2 2013

1 2011

1 2008

2 2005

8 Kropiwnicki P.

3 Rabe-Jabłońska J.

2 Gmitrowicz A.

1 Baran A.

1 Dietrich-Muszalska A.

1 Kontek B.

1 Kopka J.

1 Marcjanik G.

1 Rakoczy J.

1 Sakwa I.

1 Szmajda R.

1 Warzocha D.

Dysmorfia mięśniowa – wariant dysmorfofobii? Badania nad zaburzeniami obrazu ciała u mężczyzn

Advantages and pitfalls of the Swedish National Program for Suicide Prevention 2008

Światowe inicjatywy w zakresie profilaktyki samobójstw

Sprawozdanie z I Kongresu Suicydologicznego w Uniwersytecie Medycznym w Łodzi

Stan psychiczny i obraz własnego ciała mężczyzn uprawiających intensywny trening siłowy

Dzienny Ośrodek Terapeutyczny dla Młodzieży - struktura, oferta, perspektywy

Nasilenie agresji i poczucie kontroli u samouszkadzającej się młodzieży leczonej psychiatrycznie

Wpływ kwetiapiny na stężenie wolnych tioli i związków reagujących z kwasem tiobarbiturowym w osoczu, in vitro