Search results

Sort By:

Limit search:

Właściwości i kliniczne możliwości zastosowania ludzkich komórek nabłonka owodni (HAEC)

100%

Gawryluk A., Noszczyk B.

Current Gynecologic Oncology

2015

vol. 13

issue 2

123-135

In the contemporary medicine, undifferentiated progenitor cells of various origin and various degree of plasticity have become highly promising. Their most abundant, renewable and uncontroversial sources are placental tissues and umbilical blood. The only epithelial cells in this group come from the amnion which is used as a whole as an allogenic biological dressing. They have a range of unusual properties, such as the relative lack of histocompatibility antigens, plasticity (enabling their differentiation into a number of epithelial and mesenchymal cells) and the lack of neoplastic capacity. Amniotic epithelial cells are the only epithelial cells of the placenta. It is believed that they retain their progenitor (pluripotent) properties even in term pregnancies. This probably results from the fact that they omit the differentiation that accompanies gastrulation. Such features are typical of all placental cells which differ from amniotic epithelial cells only in their non-epithelial origin. In culture conditions, amniotic epithelial cells are characterized by a considerable plasticity: they can be stimulated to differentiate into adipocytes, chondrocytes, osteocytes, myocytes, cardiomyocytes, neurocytes, pancreatic cells and hepatocytes. To date, however, the attempts to direct their development towards the epidermis have not been successful. Obtaining multilayer epidermis in amniotic epithelial culture would be of considerable importance for tissue engineering of biological dressings. Amniotic membranes have been used for this purpose for many years, but because of their complex structure and metabolic requirements, they do not heal but dry up when applied to the wound. Some reports, however, indicate that the epithelium isolated from the amnion could be able to heal thus being suitable for allogenic grafts.

Współczesna medycyna coraz większe nadzieje pokłada w niezróżnicowanych komórkach progenitorowych różnego pochodzenia i o różnym stopniu plastyczności. Ich najbardziej zasobnym, odnawialnym i niekontrowersyjnym źródłem wydają się tkanki łożyska i krew pępowinowa. Jedyne w tej grupie komórki nabłonkowe pochodzą z owodni, wykorzystywanej często w całości jako allogeniczny opatrunek biologiczny. Mają one szereg niezwykłych cech, takich jak względny brak ekspresji antygenów zgodności tkankowej, plastyczność (umożliwiająca różnicowanie w cały szereg komórek nabłonkowych i mezenchymalnych) oraz brak zdolności do nowotworzenia. Komórki nabłonka owodni są jedynymi nabłonkowymi komórkami łożyska. Uważa się, że nawet w donoszonej ciąży zachowują właściwości progenitorowe (pluripotencjalne). Wynika to prawdopodobnie z faktu, iż pomijają różnicowanie towarzyszące gastrulacji. Cechy te przejawiają zresztą wszystkie komórki łożyska, różniące się od komórek nabłonka owodni jedynie nienabłonkowym pochodzeniem. W hodowli komórki nabłonka owodni charakteryzują się dużą plastycznością: ulegają stymulacji do różnicowania w kierunku adypocytów, chondrocytów, osteocytów, miocytów, kardiomiocytów, neurocytów, komórek trzustki i hepatocytów. Dotychczas nie udało się jednak skierować ich rozwoju w kierunku naskórka. Uzyskanie nabłonka wielowarstwowego w hodowli komórek nabłonka owodni miałoby ogromne znaczenie dla inżynierii tkankowej opatrunków biologicznych. Błony owodniowe wykorzystywane są w tym celu od wielu lat, jednak wskutek złożonej struktury i wymagań metabolicznych nie ulegają wgajaniu – wysychają po położeniu na powierzchni rany. Niektóre badania wskazują natomiast, że nabłonek izolowany z owodni mógłby się wgajać, nadawałby się zatem do allogenicznych przeszczepów.

Metoda fotodynamiczna w uściślaniu rozpoznań patologii szyjki macicy

81%

Zielińska A., Maździarz A., Alkhalayla H., Gawryluk A.

Current Gynecologic Oncology

2009

vol. 7

issue 4

288-294

Cervical cancer is, after breast cancer, the second most common malignant tumor in females. As in a significant proportion of cases it is detected only at a late clinical stage, early diagnosis thereof, at best at the stage of dysplastic conditions, is a vital issue in oncologic gynecology. Diagnostic work-up is based on cytological studies, colposcopy, virusological tests and histological examination of tissue samples. Results of microscopic studies are crucial in this setting. Precise and reliable diagnosis requires representative tissue samples. This is particularly important in the case of low-grade or multifocal lesions. Such requirements are met by photodynamic method. The essence of photodynamic diagnosis (PDD) is comparison of fluorescence of normal and pathological tissue. This method makes use of endogenous fluorochromes (autofluorescence) or exogenous photosensitizing substances. Intensity of fluorescence in tumor tissue differs from that seen in healthy tissue. Application of a photosensitizer significantly enhances quality of images obtained, as it increases detection of light emitted by photosensitizer accumulated in pathological tissue. In order to excite fluorescence, energy must be applied to the tissue, of wavelength corresponding to wavelength absorbed by the photosensitizer. Photodynamic method precisely localizes pathological tissue, thus enabling a more reliable diagnosis of neoplastic conditions of the cervix. This enables selection of an optimal location for sampling tissue, providing information on extent and topography of lesions, which is crucial for adequate planning of therapy.

Rak szyjki macicy jest drugim po raku sutka najczęstszym nowotworem złośliwym u kobiet. Ponieważ nadal rozpoznawany jest w znacznym odsetku przypadków w zbyt zaawansowanych stadiach klinicznych, wczesne wykrycie raka szyjki macicy, a zwłaszcza stanów dysplastycznych, stanowi istotny problem ginekologii onkologicznej. Postępowanie diagnostyczne opiera się na badaniach cytologicznych, kolposkopii, testach wirusologicznych oraz ocenie histologicznej pobranych tkanek. Podstawowe znaczenie ma wynik badania mikroskopowego. Aby rozpoznanie było dokładne i pewne, należy dostarczyć do oceny materiał reprezentatywny. Jest to bardzo istotne w przypadku zmian wczesnych, a zwłaszcza wieloogniskowych. Oczekiwania te spełnia metoda fotodynamiczna. Istotą diagnostyki fotodynamicznej (photodynamic diagnosis, PDD) jest porównanie fluorescencji tkanki prawidłowej i patologicznej. W metodzie tej wykorzystywane są endogenne fluorochromy (autofluorescencja) lub substancje fotouczulające podane z zewnątrz. Natężenie fluorescencji w tkance nowotworowej jest inne niż w tkance zdrowej. Podanie fotosensybilizatora znacząco wpływa na jakość otrzymywanych obrazów, gdyż zwiększa detekcję światła emitowanego przez fotouczulacz zgromadzony w tkance patologicznej. W celu wzbudzenia fluorescencji do tkanki należy doprowadzić energię w postaci światła o długości fali odpowiadają- cej pasmu pochłaniania fotouczulacza. Metoda fotodynamiczna precyzyjnie lokalizuje zmiany, więc umożliwia dokładniejszą diagnostykę zmian neoplastycznych na szyjce macicy. Pozwala na wybranie odpowiedniego miejsca dla pobrania biopsji. Dostarczając informacji o zasięgu i topografii zmian, umożliwia planowanie leczenia.

Refine search results

2 Current Gynecologic Oncology

1 2015

1 2009

2 Gawryluk A.

1 Alkhalayla H.

1 Maździarz A.

1 Noszczyk B.

1 Zielińska A.

Search results

Właściwości i kliniczne możliwości zastosowania ludzkich komórek nabłonka owodni (HAEC)

Metoda fotodynamiczna w uściślaniu rozpoznań patologii szyjki macicy