Search results

1

Standardy badań ultrasonograficznych Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego – aktualizacja. Badanie ultrasonograficzne tętnic nerkowych

100%

Drelich-Zbroja A.

Journal of Ultrasonography

|

2014

|

vol. 14

|

issue 58

297-305

EN

This paper has been prepared on the basis of the Standards of the Polish Ultrasound Society and updated based on the latest reports from the relevant literature. The author presents a renal artery examination technique, patient preparation for the testing, limitations of the method, currently recommended proper blood flow standards and criteria for the diagnosis of significant stenoses. Renal artery ultrasound is performed using a 2–5 MHz probe, usually a convex 3.5 MHz one. The ultrasound machine must be equipped with the Doppler options for the evaluation of color coded blood flow and recording of the blood flow spectrum, including the triplex Doppler mode. Patients have to fast for at least eight hours before testing. Ultrasound always begins with the assessment of renal structure using the grayscale. Next, color coded blood flow imaging is used, followed by placing a sampling gate in the lumen of the target vessel to record the spectral image. The aim of renal artery ultrasound is to assess the course and position of arteries, evaluate blood flow parameters, as well as visualize possible changes: stenoses, occlusions, aneurysms, or arteriovenous fistulas. Blood flow velocity is always measured in a longitudinal projection/ longitudinal section of the vessel, after placing the sampling gate in the central part of the flowing bloodstream, which normally corresponds to the central part of the vascular cross-section. When diagnosing renal artery stenosis, it is necessary to know the nature of the blood flow and norms for flow parameters in healthy vessels. The spectrum of the blood flow velocity in renal arteries and their branches is a low resistance one. The following parameters are used to evaluate normal renal arteries and to identify the narrowed ones: Vmax, Vmin, RAR, AT, AI, RI and PI.

PL

Praca została przygotowana na podstawie Standardów badań ultrasonograficznych Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego i zaktualizowana na bazie najnowszych doniesień z piśmiennictwa. Przedstawiono technikę badania tętnic nerkowych, przygotowanie chorych do badania, ograniczenia metody, aktualne zalecane normy prawidłowego przepływu i kryteria diagnostyki znaczących zwężeń. Badania ultrasonograficzne tętnic nerkowych wykonuje się przy użyciu sondy o częstotliwości 2–5 MHz, najczęściej sondy konweksowej 3,5 MHz. Aparat ultrasonograficzny musi być wyposażony w opcje dopplerowskie, umożliwiające ocenę przepływu krwi kodowanego kolorem i zapis widma przepływu, w tym w trybie triplex. Pacjenci pozostają na czczo co najmniej przez osiem godzin przed badaniem. Badanie ultrasonograficzne zawsze rozpoczyna się od oceny nerek w skali szarości. Następnie wykorzystuje się opcję przepływu krwi kodowanego kolorem, na koniec zaś wstawia się do światła naczynia bramkę próbkującą, służącą do zapisu widma. Cele badania ultrasonograficznego tętnic nerkowych to ocena ich przebiegu i położenia, ocena parametrów przepływu krwi, a także uwidocznienie zmian: zwężenia, niedrożności, tętniaka, przetoki tętniczo-żylnej. Pomiary prędkości przepływu krwi zawsze wykonuje się w podłużnej projekcji/na przekroju podłużnym naczynia, po ustawieniu bramki w centralnej części strumienia przepływającej krwi, co w warunkach prawidłowych odpowiada środkowej części przekroju naczynia. W diagnostyce zwężenia tętnicy/tętnic nerkowych konieczna jest znajomość charakteru przepływu i norm parametrów przepływu w zdrowych naczyniach. Widmo prędkości przepływu krwi w tętnicach nerkowych i ich odgałęzieniach ma charakter niskooporowy. Do oceny prawidłowych tętnic nerkowych i rozpoznania tych zwężonych służą następujące parametry: Vmax, Vmin, RAR, AT, AI, RI i PI.

2

Postępowanie w zwężeniach tętnicy szyjnej wewnętrznej. Historia i teraźniejszość

51%

Szczerbo-Trojanowska M., Jargiełło T., Drelich-Zbroja A.

|

vol. 13

|

issue 52

6-20

EN

Internal carotid stenosis constitutes a significant clinical challenge, since it is the cause of 20–25% of ischemic brain strokes. The management of the internal carotid stenosis for many years has been raising controversies amongst neurologists, vascular surgeons and interventional radiologists mainly due to the introduction of endovascular stenting as an alternative to surgical treatment. Its application, however, requires knowledge of specific selection criteria for this kind of treatment as well as of the methods of monitoring patients after stent implantation into the internal carotid artery. Duplex Doppler ultrasound examination is currently a basis for the diagnosis of the arterial stenosis of precranial segments of the carotid arteries. It allows a reliable assessment of not only the course and morphology of the walls, but also of the hemodynamics of blood flow. Interventional treatment is applicable in patients with internal carotid stenosis of ≥70%, which is accompanied by an increase of the systolic flow velocity above 200 cm/s and the end-diastolic velocity above 50–60 cm/s in the stenotic lumen. In most cases, such a diagnosis in duplex Doppler ultrasound examination does not require any confirmation by additional diagnostic methods and if neurological symptoms are also present, it constitutes a single indication for interventional treatment. When deciding about choice of surgical or endovascular method of treatment, the following factors are of crucial importance: morphology of atherosclerotic plaque, its size, echogenicity, homogeneity of its structure, its surface and outlines. By means of ultrasound examinations, patients can be monitored after endovascular stent implantation. They enable evaluation of the degree of stent patency and allow for an early detection of symptoms indicating stenosis recurrence or presence of in-stent thrombosis. When interpreting the findings of the US checkup, it is essential to refer to the initial examination performed in the first days after the procedure and the next ones conducted during the monitoring period.

PL

Zwężenie światła tętnicy szyjnej wewnętrznej stanowi ważny problem kliniczny, ponieważ w 20–25% przypadków jest przyczyną udaru niedokrwiennego mózgu. Leczenie zwężeń tętnicy szyjnej wewnętrznej od wielu lat budzi kontrowersje wśród neurologów, chirurgów naczyniowych i radiologów zabiegowych, w dużej mierze w związku z wprowadzeniem metody wewnątrznaczyniowego stentowania jako alternatywy zabiegu chirurgicznego. Jej zastosowanie wymaga znajomości kryteriów kwalifikujących do tego leczenia, jak również sposobu monitorowania chorych po implantowaniu stentu do tętnicy szyjnej wewnętrznej. Ultrasonograficzne badanie duplex doppler stanowi obecnie podstawę rozpoznania zwężeń przedczaszkowych odcinków tętnic szyjnych. Pozwala na miarodajną ocenę nie tylko przebiegu i morfologii ścian tętnic, ale również hemodynamiki przepływu krwi. Leczenie zabiegowe jest stosowane u chorych ze zwężeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej ≥70%, któremu towarzyszy wzrost maksymalnej prędkości przepływu krwi powyżej 200 cm/s i prędkości końcowo-rozkurczowej powyżej 50–60 cm/s w miejscu zwężenia. Rozpoznanie takiego zwężenia w badaniu duplex doppler w większości przypadków nie wymaga potwierdzenia innymi metodami diagnostycznymi i jeżeli dotyczy chorych z objawami neurologicznymi, może stanowić samodzielnie o wskazaniu do leczenia zabiegowego. Przy wyborze chirurgicznej lub wewnątrznaczyniowej metody leczenia istotne znaczenie mają morfologia blaszki miażdżycowej, jej wielkość, echogeniczność, jednorodność struktury, powierzchnia i obrysy. Przy pomocy badań ultrasonograficznych prowadzone jest również monitorowanie chorych po wewnątrznaczyniowym stentowaniu. Pozwalają one na ocenę drożności stentu i wczesne wykrycie objawów nawrotu zwężenia lub wystąpienia zakrzepicy w stencie. W interpretacji wyników badań kontrolnych bardzo ważna jest możliwość odniesienia się do badania wyjściowego, wykonanego w pierwszych dniach po zabiegu, oraz kolejnych przeprowadzonych w okresie monitorowania.

3

Intima–media complex thickness and carotid atherosclerotic plaque formation in Lublin’s population in the context of selected comorbidities

51%

Słomka T., Drelich-Zbroja A., Jarząbek M., Szczerbo-Trojanowska M.

Journal of Ultrasonography

|

2018

|

vol. 18

|

issue 73

133-139

EN

Introduction: Atherosclerosis (arteriosclerosis) is a chronic arterial disease of the arteries with chronic inflammatory. The pathology of atherosclerosis is complex, and the atherosclerotic process is multi-factorial, not fully understood. Risk factors of atherosclerotic lesions may include: lipid disorders, hypertension or diabetes. One of the diagnostic methods of discovering atherosclerosis covers the assessment of the intima–media complex thickness by Doppler ultrasonography. Aim: The aim of this report was an evaluation of the relationships between intima–media complex thickness in the right and left carotid arteries and the occurrence of atheromatous plaque in the Lublin population with respect to three possible concomitant medical conditions, mentioned above. Material and methods: A group of 121 subjects was included into the study, all of the participants being residential inhabitants of the Lublin Voivodship. All the participating patients were requested to fill in a questionnaire. After that, the patients were submitted to Doppler sonography concentrated on intima–media complex thickness evaluation. The occurrence of atheromatous plaque was also assessed in obtained sonographic images. Results: There were statistically significant differences for the intima–media complex thickness and for the atheromatous plaque according to all of the reported diseases: hypocholesterolaemia, hypertension and diabetes. Conclusions: The present study confirms that there is a relationship between the thickness of the intima–media complex in the right and left carotid arteries as well as the occurrence of the atherosclerotic plaque regarding the coexistence of specific disease entities in the subjects of the Lublin population.

PL

Wstęp: Miażdżyca (arterioskleroza) to przewlekła choroba naczyń tętniczych o podłożu zwyrodnieniowo-zapalnym. Patologia miażdżycy jest złożona, a proces miażdżycowy ma charakter wieloczynnikowy, nie do końca poznany. W inicjowaniu zmian miażdżycowych biorą udział różne czynniki ryzyka, do których zalicza się m.in. zaburzenia gospodarki lipidowej, nadciśnienie tętnicze i cukrzycę. Jedną z metod diagnozowania miażdżycy jest ocena grubości kompleksu intima–media za pomocą ultrasonografii dopplerowskiej. Cel pracy: Celem pracy było zbadanie zależności pomiędzy grubością kompleksu intima–media w prawej i lewej tętnicy szyjnej oraz obecnością blaszki miażdżycowej a występowaniem jednej z trzech wymienionych wyżej jednostek chorobowych w populacji lubelskiej. Materiał i metody: Badaniem objęto losowo 121 osób z populacji lubelskiej. Badanych poproszono o wypełnienie ankiety. W kolejnym kroku badani byli kwalifikowani do ultrasonograficznej oceny grubości kompleksu intima–media. Oceniano także występowanie blaszki miażdżycowej w obrazie ultrasonograficznym. Wyniki: Stwierdzono istotne statystycznie różnice w grubości kompleksu intima–media z uwzględnieniem występowania wskazanych jednostek chorobowych: hipercholesterolemii, nadciśnienia tętniczego i cukrzycy. Stwierdzono również istnienie zależności pomiędzy obecnością blaszki miażdżycowej a występowaniem wskazanych jednostek chorobowych u badanych. Wnioski: Przeprowadzone badania potwierdziły, że istnieją zależności pomiędzy grubością kompleksu intima–media w prawej i lewej tętnicy szyjnej oraz obecnością blaszki miażdżycowej a współwystępowaniem opisywanych jednostek chorobowych u badanych w populacji lubelskiej.

4

Doppler ultrasound appearance of neck tumors

45%

Szymańska A., Szymański M., Gołąbek W., Drelich-Zbroja A., Jargiełło T.

|

EN

Aim: The purpose of this study was the evaluation of the sonographic appearance of neck tumors and determining the features useful in differential diagnosis. Material and method: The studied group consisted of 57 patients: 16 patients with carotid body tumors, 9 patients with neurogenic tumors, 8 patients with venous anomalies, 12 patients with neck cysts, 6 patients with lipomas, 5 patients with extracranial carotid artery aneurysms and 1 with a laryngocele. Results: All carotid paragangliomas were located within the carotid bifurcation and demonstrated rich low-resistance vascular flow, with higher maximum velocity and lower flow resistance parameters registered in the ipsilateral external carotid artery. In 7 out of 9 cases, neurogenic tumors were homogeneous, and in the remaining 2 cases – heterogeneous. Four schwannomas were hypervascular or showed moderate vascularity, and the rest of neurogenic tumors were hypovascular or avascular, with symmetrical maximum velocity and resistance values of carotid blood flow. Apart from one branchial cleft cyst with multiple fine internal acoustic reflexes, all other neck cysts were anechoic and avascular, and presented with posterior acoustic enhancement. The laryngocele presented as a well-demarcated, hypoechoic, homogeneous lesion located in the immediate proximity of the larynx, without signs of internal vascular flow. Lipomas were well-demarcated, homogeneous, hypoechoic tumors with regular margins, without signs of internal vascular flow. Venous malformations presented as irregular, hypoechoic spaces with venous blood flow, easily compressed by the probe. Extracranial carotid artery aneurysms were hypoechoic, well-defined spaces, which presented with slow internal, turbulent flow on Doppler study, and showed continuity with the carotid artery. Conclusions: Doppler ultrasound allows to visualize features characteristic for certain neck tumors. Solid or cystic structure, echogenicity, localization, as well as internal flow signals and vascularity pattern create a combination of ultrasound findings helpful in the differential diagnosis of lesions such as paragangliomas, venous malformations, neurogenic tumors, aneurysms, cysts and laryngoceles.

PL

Cel pracy:Celem pracy była analiza obrazu ultrasonograficznego guzów szyi oraz ustalenie charakterystycznych cech umożliwiających różnicowanie poszczególnych patologii. Materiał i metody: W badanej grupie było 57 chorych: 16 z przyzwojakiem tętnicy szyjnej wspólnej, 9 z guzem neurogennym, 8 z malformacją żylną, 12 z torbielą szyi, 6 z tłuszczakiem, 5 z tętniakiem tętnicy szyjnej oraz 1 z laryngocele. Wyniki: Wszystkie przyzwojaki były położone w podziale tętnicy szyjnej wspólnej; prezentowały liczne naczynia o niskooporowym przepływie krwi oraz większe prędkości i niższe wartości oporu naczyniowego w tętnicy szyjnej zewnętrznej po stronie guza. Guzy neurogenne miały utkanie homogenne (7/9) lub niejednorodne (2/9). W czterech guzach schwannoma unaczynienie było bogate lub umiarkowane, u pozostałych chorych skąpe; wartości prędkości oraz współczynników oporu przepływu krwi w tętnicach szyjnych zewnętrznych były obustronnie porównywalne. Jedna torbiel boczna szyi zawierała drobne, rozproszone wewnętrzne odbicia, pozostałe zmiany były bezechowe, wszystkie ze wzmocnieniem akustycznym, bez sygnałów przepływu krwi. Laryngocele miało postać hipoechogenicznej, nieunaczynionej zmiany położonej w bezpośrednim sąsiedztwie krtani. Tłuszczaki były dobrze odgraniczonymi, hipoechogenicznymi guzami o regularnych obrysach i jednorodnej echostrukturze, bez cech przepływu krwi. Malformacje żylne miały postać hipoechogenicznych, nieregularnych przestrzeni, podatnych na ucisk, o żylnym spektrum przepływu krwi. Tętniaki tętnic szyjnych miały postać dobrze odgraniczonych, hipoechogenicznych przestrzeni w łączności z tętnicą szyjną, ze zwolnionym, turbulentnym przepływem krwi. Wnioski: Dopplerowskie badanie ultrasonograficzne wykazuje cechy charakterystyczne dla poszczególnych guzów szyi. Odróżnienie zmian litych od płynowych, echostruktura i lokalizacja, cechy przepływu krwi i typ unaczynienia tworzą kompozycje objawów pomocne w różnicowaniu zmian ogniskowych.

5

Zalecenia dotyczące badań ultrasonograficznych tętnic nerkowych

39%

Drelich-Zbroja A., Kuczyńska M., Światłowski Ł., Szymańska A., Elwertowski M., Marianowska A.

Journal of Ultrasonography

|

2018

|

vol. 18

|

issue 75

338-343

EN

The present clinical practice recommendations are addressed to physicians of all specialties, who perform Doppler ultrasound examinations of the kidneys on a daily basis, and in particular to specialists in radiology and imaging diagnostics. The recommendations were based on the Ultrasonography Standards of the Polish Ultrasound Society and current scientific reports consistent with Evidence Based Medicine. The paper discusses patient preparation protocol, examinat ion technique with particular emphasis on patient’s position allowing to obtain proper Doppler angle of insonation, as well as diagnostic limitations of the technique. Normal blood flow parameters as well as those indicating hemodynamically significant stenosis are also presented. Although the 2013–2014 American guidelines for renal artery duplex sonography (AIUM Practice Parameter for the Performance of Native Renal Artery Duplex Sonography and AIUM Practice Guideline for the Performance of an Ultrasound Examination of Solid-Organ Transplants), which were the basis for many national recommendations, have not been significantly updated to date, a large body of scientific research indicates the need for revision of current Doppler ultrasound standards and parameters, particularly for patients receiving endovascular treatment due to renovascular hypertension. Therefore, the paper refers to the current issue of ultrasound scan interpretation in patients receiving endovascular stenting, after transplantation of kidney, as well as in pediatric patients.

PL

Niniejsze zalecenia praktyki klinicznej kierowane są do lekarzy wszystkich specjalności wykonujących na co dzień badania ultrasonograficzne nerek metodą dopplerowską, a w szczególności do specjalistów radiologii i diagnostyki obrazowej. Powstały one na podstawie Standardów badań ultrasonograficznych Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego oraz aktualnych doniesień naukowych zgodnych z Evidence Based Medicine. W opracowaniu omówiono protokół przygotowania pacjenta, technikę badania, ze szczególnym uwzględnieniem pozycji pacjenta w celu uzyskania odpowiednich wartości kąta insonacji dopplerowskiej, a także ograniczenia diagnostyczne metody. Podano również wartości zarówno prawidłowych parametrów przepływu krwi, jak i wskazujące na obecność istotnego hemodynamicznie zwężenia. Pomimo że opublikowane w latach 2013–2014 amerykańskie kryteria diagnostyki dopplerowskiej tętnic nerkowych (AIUM Practice Parameter for the Performance of Native Renal Artery Duplex Sonography oraz AIUM Practice Guideline for the Performance of an Ultrasound Examination of Solid-Organ Transplants), na których oparto wiele zaleceń krajowych, do dziś nie uległy znaczącym aktualizacjom, liczne badania naukowe wskazują na potrzebę rewizji obowiązujących norm i parametrów dopplerowskich, zwłaszcza w odniesieniu do pacjentów leczonych endowaskularnie z powodu nadciśnienia naczyniowo-nerkowego. Z tego względu autorzy niniejszego opracowania zdecydowali się poruszyć aktualną problematykę dotyczącą interpretacji badań u pacjentów po implantacji stentu wewnątrznaczyniowego poddanych przeszczepowi nerki i naczyń nerkowych oraz pacjentów pediatrycznych.

6

Visceral artery aneurysms – classification, diagnosis and treatment

39%

Piasek E., Sojka M., Kuczyńska M., Światłowski Ł., Drelich-Zbroja A., Furmaga O., Jargiełło T.

Journal of Ultrasonography

|

2018

|

vol. 18

|

issue 73

148-151

EN

Although visceral artery aneurysms are rare, mortality due to their rupture is high, estimated at even 25–75%. That is why it is significant to detect each such lesion. Visceral artery aneurysms are usually asymptomatic and found incidentally during examinations performed for other indications. Autopsy results suggest that most asymptomatic aneurysms remain undiagnosed during lifetime. Their prevalence in the population is therefore higher. The manifestation of a ruptured aneurysm depends on its location and may involve intraperitoneal hemorrhage, gastrointestinal and portal system bleeding with concomitant portal hypertension and bleeding from esophageal varices. Wide access to diagnostic tests, for example ultrasound, computed tomography or magnetic resonance imaging, helps establish the correct diagnosis and a therapeutic plan as well as select appropriate treatment. After a procedure, the same diagnostic tools enable assessment of treatment efficacy, or are used for the monitoring of aneurysm size and detection of potential complications in cases that are ineligible for treatment. The type of treatment depends on the size of an aneurysm, the course of the disease, risk of rupture and risk associated with surgery or endovascular procedure. Endovascular treatment is preferred in most cases. Aneurysms are excluded from the circulation using embolization coils, ethylene vinyl alcohol, stents, multilayer stents, stent grafts and histoacryl glue (or a combination of these methods).

PL

Tętniaki tętnic trzewnych należą do rzadkich patologii. Śmiertelność z powodu ich pęknięcia jest wysoka, szacowana nawet na 25–75%, dlatego też wykrywanie każdego przypadku odgrywa ważną rolę. Tętniaki tętnic trzewnych są zazwyczaj asymptomatyczne i znajdowane przypadkowo podczas badania wykonywanego z innych wskazań. Badania autopsyjne sugerują, że większość bezobjawowych zmian pozostaje niezdiagnozowana za życia, a tym samym częstość występowania tętniaków trzewnych w populacji jest wyższa. Manifestacja pękniętego tętniaka zależy od jego lokalizacji i może przebiegać jako krwotok wewnątrzotrzewnowy, krwotok do przewodu pokarmowego oraz układu wrotnego z towarzyszącym nadciśnieniem wrotnym i krwawieniem z żylaków przełyku.Szeroki dostęp do takich metod diagnostycznych jak ultrasonografia, tomografia komputerowa czy też obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego pozwala na ustalenie właściwego rozpoznania oraz zaplanowanie i wybór odpowiedniego leczenia. Po zabiegu metody te umożliwiają ocenę skuteczności postępowania, a w przypadkach niekwalifikujących się do leczenia służą do monitorowania wielkości tętniaków i wykrycia ewentualnych powikłań. Rodzaj leczenia zależy od rozmiarów tętniaka, przebiegu choroby, ryzyka pęknięcia oraz ryzyka związanego z leczeniem operacyjnym lub wewnątrznaczyniowym. Metodą z wyboru w większości przypadków jest zabieg wewnątrznaczyniowy. W celu wyłączenia tętniaków z krwiobiegu wykorzystywane są spirale embolizacyjne, EVOH (ethylene vinyl alcohol), stenty, stenty „gęsto plecione”, stentgrafty, kleje histoakrylowe (lub połączenie tych metod).

7

Ultrasound-guided thrombin injection in the management of pseudoaneurysm after percutaneous arterial access

33%

Jargiełło T., Sobstyl J., Światłowski Ł., Kuczyńska M., Kuklik E., Sojka M., Drelich-Zbroja A., Pech M., Powerski M.

Journal of Ultrasonography

|

2018

|

vol. 18

|

issue 73

85-89

EN

Aim: The purpose of this paper was to evaluate the efficacy of ultrasound-guided percutaneous thrombin injection as a treatment method for arterial access site pseudoaneurysm. Materials and methods: A total of 148 patients with iatrogenic arterial access site pseudoaneurysms were treated in the Department of Interventional Radiology and Neuroradiology, Medical University of Lublin. Of those, 142 pseudoaneurysms were located in the common femoral artery, 3 in the brachial artery and the remaining 3 in the radial artery. The study included 77 woman and 71 men (mean age 64.5 ± 14 years). Patients were qualified for percutaneous thrombin injection after Doppler examination during which pseudoaneurysm size and morphology were assessed as well as the presence of arteriovenous fistula was excluded. Results: In the reported study, 94.8% (128/135) of patients were successfully treated during the initial thrombin injection. Additional 400 IU dose of thrombin after 24 hours was effective in 5 out of 7 patients with recanalization during the follow-up. A total of 98.5% (133/135) of patients were successfully treated with a percutaneous ultrasound-guided thrombin injection. Conclusions: The 10-year experience presented in this study as well as literature reports prove that percutaneous ultrasound-guided thrombin injection is an effective and safe treatment method for iatrogenic arterial access site pseudoaneurysm.

PL

Cel pracy: Celem pracy była ocena skuteczności przezskórnego wstrzyknięcia trombiny pod kontrolą ultrasonografii jako sposobu leczenia tętniaka rzekomego w miejscu dostępu tętniczego. Materiał i metody: W Zakładzie Radiologii Zabiegowej i Neuroradiologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie leczeniu poddano 148 pacjentów z jatrogennymi tętniakami rzekomymi w miejscu dostępu tętniczego, przy czym 142 pseudotętniaki były umiejscowione w tętnicy udowej wspólnej, 3 w tętnicy ramiennej oraz pozostałe 3 w tętnicy promieniowej. W badaniu udział wzięło 77 kobiet i 71 mężczyzn (średni wiek 64,5 ± 14 lat). Pacjentów kwalifikowano do przezskórnego wstrzyknięcia trombiny po wykonaniu badania ultrasonograficznego z funkcją dopplera w celu oceny wielkości i morfologii tętniaka rzekomego oraz wykluczenia obecności przetoki tętniczo-żylnej. Wyniki: W przedstawionym badaniu skuteczność leczenia po pierwszym wstrzyknięciu trombiny uzyskano u 94,8% (128/135) pacjentów. Dodatkowa dawka trombiny wynosząca 400 j.m. podana po upływie 24 godzin okazała się skuteczna u 5 na 7 pacjentów, u których podczas badania kontrolnego stwierdzono rekanalizację. Skuteczność leczenia metodą przezskórnego wstrzyknięcia trombiny pod kontrolą ultrasonografii uzyskano u 98,5% (133/135) badanych. Wnioski: Z przedstawionego w niniejszej pracy 10-letniego doświadczenia oraz doniesień z piśmiennictwa wynika, że przezskórna podaż trombiny pod kontrolą ultrasonografii stanowi skuteczną i bezpieczną metodę leczenia jatrogennych tętniaków rzekomych w miejscu dostępu tętniczego.

8

Selecting patients for embolization of varicoceles based on ultrasonography

33%

Światłowski Ł., Pyra K., Kuczyńska M., Kuklik E., Sobstyl J., Sojka M., Drelich-Zbroja A., Pech M., Powerski M., Jargiełło T.

Journal of Ultrasonography

|

2018

|

vol. 18

|

issue 73

90-95

EN

Aim: The aim of the study was to assess patient selection for embolization of varicoceles based on ultrasonography. An additional objective of the work was to evaluate the results of endovascular treatment. Material and methods: From January 2015 till August 2017, 53 patients with varicoceles diagnosed in an ultrasound examination underwent endovascular treatment in the Department of Interventional Radiology and Neuroradiology in Lublin, Poland. Each ultrasound examination was performed using the Logiq 7 GE Medical System with a linear probe at 6–12 MHz using the B-mode and Doppler functions. The study was performed in both the supine and standing position of the patient. The morphological structures of the scrotum and the width of the pampiniform venous plexus were assessed. Based on clinical signs and symptoms as well as ultrasound findings, the patients were selected for endovascular treatment. This procedure involved the implantation of coils in the distal and proximal parts of the testicular vein and administration of a sclerosing agent between the coils. Results: Varicoceles were confirmed in all patients during a color Doppler scan. Diagnostic venography confirmed venous stasis or retrograde flow in the testicular vein and widened vessels of the pampiniform venous plexus over 2 mm in diameter in all patients undergoing endovascular treatment. The diagnostic efficacy of ultrasound was 100%. The technical success of the procedure was 89%. One patient had a recurrence of varicose veins (2.2%). There were no complications in any of the patients. Conclusions: Ultrasound is the preferred method in the diagnosis of varicoceles and selection for their treatment. Testicular vein embolization is a minimally invasive procedure characterized by high efficacy and safety.

PL

Cel: Celem pracy jest ocena ultrasonograficznej kwalifikacji do zabiegu embolizacji żylaków powrózka nasiennego, a także ocena wyników zabiegu wewnątrznaczyniowego.Materiał i metoda: W okresie od stycznia 2015 do sierpnia 2017 roku w Zakładzie Radiologii Zabiegowej i Neuroradiologii w Lublinie poddano leczeniu zabiegowemu 53 chorych, u których rozpoznano w badaniu ultrasonograficznym żylaki powrózka nasiennego. Każde badanie ultrasonograficzne wykonywano aparatem Logiq 7 GE Medical System przy użyciu sondy linearnej o częstotliwości 6–12 MHz z wykorzystaniem opcji B-mode oraz dopplerowskich. Badanie przeprowadzono zarówno w pozycji leżącej, jak i stojącej chorego. Oceniano morfologiczne struktury worka mosznowego i szerokość naczyń splotu wiciowatego. Na podstawie objawów klinicznych i wyniku badania ultrasonograficznego chorzy byli kwalifikowani do leczenia wewnątrznaczyniowego. Zabieg polegał na implantacji spiral w odcinku dystalnym i proksymalnym żyły jądrowej i podawaniu pomiędzy spirale substancji obliterującej naczynie.Wyniki: U wszystkich chorych w wykonanym badaniu ultrasonograficznym z opcją kolorowego dopplera potwierdzono występowanie żylaków powrózka nasiennego. U wszystkich chorych poddanych zabiegowi embolizacji podczas diagnostycznej flebografii potwierdzono występowanie zastoju żylnego lub refluksu wstecznego w żyle jądrowej oraz poszerzone naczynia żylne, powyżej 2 mm średnicy. Skuteczność rozpoznania żylaków powrózka nasiennego za pomocą badania ultrasonograficznego wyniosła 100%. Powodzenie techniczne procedury wyniosło 89%. U jednego chorego nastąpił nawrót żylaków (2,2%). U żadnego chorego nie wystąpiły jakiekolwiek powikłania. Wnioski: Badanie ultrasonograficzne jest metodą z wyboru w rozpoznawaniu żylaków powrózka nasiennego i kwalifikowaniu chorych do zabiegu. Embolizacja żyły jądrowej to zabieg charakteryzujący się wysoką skutecznością i bezpieczeństwem w leczeniu żylaków powrózka nasiennego.

9

Sonographic assessment of the prevalence and evolution of fluid collections as a complication of kidney transplantation

33%

Kuczyńska M., Piasek E., Światłowski Ł., Kuklik E., Sobstyl J., Drelich-Zbroja A., Słomka T., Pyra K., Furmaga O., Szczerbo-Trojanowska M.

|

EN

Aim of the study: The aim of this study is to assess the prevalence and evolution of perirenal fluid collections in a group of 488 patients who have undergone kidney transplantation. Material and methods: Sonographic documentation of 488 deceased-donor kidney recipients was evaluated for the prevalence of perirenal fluid collections and their evolution in time, depending on selected demographic features of the patients, time of detection, initial dimensions and precise position of the collection relative to the kidney and the location of the transplanted organ in the right or left iliac fossa. The collected data were used for statistical analysis to determine the strength of the potential relationships. Results: In 146 out of 488 subjects perirenal fluid collections were found. In 1/3 of the patients more than one fluid collection was diagnosed. Over 40% of fluid collections were detected within 10 days from the date of the first scan and 24.11% were detected within 10–20 days from the date of the first scan. The majority of fluid collections were located near the lower pole of the kidney. Perihilar collections were the least common. Collections encapsulating the kidney and subcutaneous collections were the largest in size on average. A statistically significant difference between the size of collections located on the surface and the size of those located near the upper pole of the transplanted kidney was demonstrated. However, no correlation was proven to exist between the persistence of the fluid collection and its position relative to the transplanted kidney and its initial size. Conclusions: The correct evaluation of a fluid collection’s dynamics of development and nature requires periodic follow-up of the recipient, preferably in a single clinical center. Ultrasonography is an inexpensive, non-invasive and repeatable method for the determination of the presence of fluid collections. However, the decision whether treatment is necessary requires the sonographic image to be compared with the laboratory signs of inflammation and biochemical analysis of the contents of fluid collections.

PL

Cel pracy: Celem niniejszego opracowania jest ocena występowania i ewolucji okołonerkowych zbiorników płynowych w grupie 488 pacjentów poddanych operacji transplantacji nerki. Materiał i metody: Dokumentacja ultrasonograficzna 488 biorców nerek od dawców zmarłych została poddana ocenie pod kątem częstości występowania okołonerkowych zbiorników płynowych i ich ewolucji w czasie, w zależności od wybranych cech demograficznych pacjenta, czasu wykrycia, początkowych rozmiarów i dokładnej lokalizacji zbiornika względem nerki oraz umiejscowienia przeszczepionego narządu – w prawym lub lewym dole biodrowym. Zgromadzone dane wykorzystano do analizy statystycznej w celu określenia siły ewentualnych zależności. Wyniki: U 146 na 488 badanych stwierdzono obecność okołonerkowych zbiorników płynowych, przy czym u niemal 1/3 pacjentów zdiagnozowano więcej niż jeden zbiornik. Przeszło 40% zbiorników wykryto przed upływem 10 dni od daty pierwszego badania,a 24,11% –w okresie 10–20 dni od daty pierwszego badania. Najwięcej kolekcji płynowych było zlokalizowanychw okolicy bieguna dolnego nerki. Najrzadziej występowały zbiorniki okołownękowe. Największy średni rozmiar osiągały zbiorniki opłaszczające nerkęi leżące podskórnie. Wykazano istotną statystycznie różnicę pomiędzy wymiarami zbiorników zlokalizowanych powierzchniowo orazw okolicy bieguna górnego przeszczepionej nerki. Nie dowiedziono jednak istnienia korelacji pomiędzy trwałością zbiornikaa jego lokalizacją względem przeszczepionej nerki lub początkowym wymiarem. Wnioski: Prawidłowa ocena dynamiki rozwojui charakteru zbiornika płynowego wymaga okresowej kontroli biorcy,najlepiejw jednym ośrodku klinicznym. Ultrasonografia jest tanią, nieinwazyjnąi powtarzalną metodą oceny występowania kolekcji płynowych. Decyzjao potrzebie leczenia wymaga jednak odniesienia obrazu sonograficznego do parametrów zapalnych oraz wyników analiz biochemicznych zawartości zbiorników.

10

Embolization of iatrogenic renal arteriovenous fistula – a case report

33%

Kuklik E., Pyra K., Światłowski Ł., Kuczyńska M., Sobstyl J., Drelich-Zbroja A., Jargiełło T., Tsitskari M., Szczerbo-Trojanowska M.

|

EN

Renal artery pseudoaneurysms and arteriovenous fistulae most often occur as an iatrogenic complication. The article discusses a case of a patient diagnosed with an arteriovenous fistula and a pseudoaneurysm. A 64-year-old woman was admitted to the hospital due to nonspecific pain in the lumbar region. Imaging showed a typical picture of clear cell renal carcinoma. The patient was qualified for surgical treatment. After tumor resection, the patient developed microhematuria. Arteriovenous fistula and renal pseudoaneurysm were diagnosed using Doppler and computed tomography scans. The patient was qualified for arteriography with simultaneous embolization of the lesion. A follow-up evaluation confirmed the exclusion of aneurysm and fistula. Treatment outcomes were monitored using Doppler ultrasound. Doppler ultrasonography is the first method of choice in detecting and monitoring renal artery irregularities. Safety, non-invasiveness and easy access to this tool make it play a key role in the diagnosis of renal artery fistulas and pseudoaneurysms.

PL

Pseudotętniaki tętnic nerkowych i przetoki tętniczo-żylne nerek pojawiają się najczęściej jako powikłania jatrogenne. W pracy omówiono przypadek chorej, u której w badaniu ultrasonograficznym i tomografii komputerowej rozpoznano przetokę tętniczo-żylną i tętniaka rzekomego, zlokalizowane w nerce prawej, a następnie leczonej metodami wewnątrznaczyniowymi. Sześćdziesięcioczteroletnia kobieta została przyjęta do szpitala z powodu niespecyficznych dolegliwości bólowych w okolicy lędźwiowej. Badania obrazowe wykazały typowy obraz dla jasnokomórkowego raka nerki. Chorą zakwalifikowano do leczenia chirurgicznego. Po resekcji klinowej u pacjentki obserwowano okresowy krwinkomocz. Za pomocą badania dopplerowskiego i tomografii komputerowej zdiagnozowano przetokę tętniczo-żylną i tętniaka rzekomego nerki prawej. Chorą zakwalifikowano do arteriografii z równoczasową embolizacją. Po zabiegu embolizacji badania kontrolne potwierdziły wyłączenie tętniaka i przetoki z krążenia. Wyniki leczenia monitorowano za pomocą badań dopplerowskich. Ultrasonografia dopplerowska jest metodą z wyboru w wykrywaniu i monitorowaniu nieprawidłowości tętnic nerkowych. Bezpieczeństwo, nieinwazyjność i dostępność badania sprawiają, że odgrywa ono kluczową rolę w diagnozowaniu przetok tętnic nerkowych i pseudotętniaków.

11

3D/4D contrast-enhanced urosonography (ceVUS) in children – is it superior to the 2D technique?

27%

Woźniak M. M., Osemlak P., Ntoulia A., Borzęcka H., Bieniaś B., Brodzisz A., Jędrzejewski G., Drelich-Zbroja A., Powerski M., Pech M., Wieczorek A. P.

Journal of Ultrasonography

|

2018

|

vol. 18

|

issue 73

120-125

EN

Background: By now, two-dimensional contrast-enhanced voiding urosonography (ceVUS) has become a well-established method for the diagnosis and treatment monitoring of vesicoureteral reflux in children, particularly after the recent approval for this application in children in the USA and in Europe. The introduction of three-dimensional static (3D) and real-time (4D) techniques with ultrasound contrast agents opens up new diagnostic opportunities for this imaging modality. Objective: To analyze whether 3D and 4D ceVUS is a superior technique compared to standard 2D ceVUS in diagnosing vesicoureteral reflux in children. Material and methods: The study included 150 patients (mean age 3.7 years) who underwent 2D and 3D/4D ceVUS for the diagnosis and grading of vesicoureteral reflux. Results: 2D ceVUS and 3D/4D ceVUS diagnosed the same number of vesicoureteral refluxes, however, there was a statistically significant difference in grading between the two methods. Performing 3D/4D ceVUS resulted in changing the initial grade compared to 2D ceVUS in 19 out of 107 refluxing units (17.76%) diagnosed. The 4D technique enabled a more conspicuous visualization of vesicoureteral reflux than the 3D technique. Conclusions: 2D ceVUS and 3D/4D ceVUS diagnosed the same number of vesicoureteral refluxes, however, there was a statistically significant difference in grading between the two methods. Thus 3D/4D ceVUS appears at least a valid, if not even a more conspicuous technique compared to 2D ceVUS.

PL

Wprowadzenie: Sonocystografia mikcyjna wykonywana techniką dwuwymiarową (2D) posiada ugruntowaną pozycję jako metoda diagnostyki i monitorowania leczenia odpływu pęcherzowo-moczowodowego u dzieci, szczególnie w kontekście uzyskanej niedawno rejestracji środka do stosowania w tym wskazaniu w USA i Europie. Wprowadzenie trójwymiarowych technik statycznych (3D) i dynamicznych (4D) z zastosowaniem ultrasonograficznych środków kontrastujących otwiera nowe możliwości diagnostyczne przed tą metodą obrazowania. Cel pracy: Celem pracy było określenie, czy sonocystografia mikcyjna 3D i 4D wnosi więcej informacji w porównaniu do standardowej sonocystografii mikcyjnej 2D w diagnostyce odpływu pęcherzowo-moczowodowego u dzieci. Materiał i metoda: Grupa badana obejmowała 150 pacjentów (średnia wieku 3,7 roku), którzy zostali poddani badaniu sonocystografii mikcyjnej 2D i 3D/4D w celu zdiagnozowania i oceny stopnia odpływu pęcherzowo-moczowodowego. Wyniki: Przy użyciu techniki 2D zdiagnozowano taką samą liczbę odpływów pęcherzowo-moczowodowych jak w badaniu 3D/4D. Istniała jednak statystycznie istotna różnica pomiędzy obiema metodami w aspekcie oceny stopnia odpływu. W 19 spośród 107 (17,76%) jednostek miedniczkowo-moczowodowych (JMM) ze zdiagnozowanym odpływem rozszerzenie badania o sonocystografię techniką 3D/4D skutkowało zmianą pierwotnego stopnia odpływu określonego na podstawie sonocystografii mikcyjnej 2D. Technika 4D umożliwiała uzyskanie obrazowania odpływu pęcherzowo-moczowodowego w sposób dokładniejszy niż technika 3D. Wnioski: Przy użyciu sonocystografii mikcyjnej 2D zdiagnozowano taką samą liczbę odpływów pęcherzowo-moczowodowych jak w przypadku techniki 3D/4D. Istniała jednak statystycznie istotna różnica pomiędzy obiema metodami w aspekcie oceny stopnia odpływu. Można zatem stwierdzić, iż sonocystografia mikcyjna 3D/4D to skuteczna technika diagnostyczna, która dodatkowo umożliwia bardziej dokładne w porównaniu z techniką 2D zobrazowanie odpływu, ułatwiając ocenę jego stopnia.

Refine search results

Standardy badań ultrasonograficznych Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego – aktualizacja. Badanie ultrasonograficzne tętnic nerkowych

Postępowanie w zwężeniach tętnicy szyjnej wewnętrznej. Historia i teraźniejszość

Intima–media complex thickness and carotid atherosclerotic plaque formation in Lublin’s population in the context of selected comorbidities

Doppler ultrasound appearance of neck tumors

Zalecenia dotyczące badań ultrasonograficznych tętnic nerkowych

Visceral artery aneurysms – classification, diagnosis and treatment

Ultrasound-guided thrombin injection in the management of pseudoaneurysm after percutaneous arterial access

Selecting patients for embolization of varicoceles based on ultrasonography

Sonographic assessment of the prevalence and evolution of fluid collections as a complication of kidney transplantation

Embolization of iatrogenic renal arteriovenous fistula – a case report

3D/4D contrast-enhanced urosonography (ceVUS) in children – is it superior to the 2D technique?