Search results

1

Międzynarodowy konsensus dotyczący astmy u dzieci opracowany na podstawie International consensus on (ICON) pediatric asthma

100%

Mierzejewska A., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2012

|

vol. 8

|

issue 3

195-206

EN

Throughout the world asthma is the most common chronic lower respiratory disease in childhood. There are several guidelines supporting medical decisions on paediatric asthma. Although there is no doubt that the use of common systematic approaches for management can considerably improve outcomes, dissemination and implementation of these, these are still major challenges. Consequently, the International Collaboration in Asthma, Allergy and Immunology (iCAALL), recently formed by the EAACI, AAAAI, ACAAI, and WAO, has proposed an international consensus on (ICON) paediatric asthma. The aim was to highlight the key information common to the existing guidelines as well as review and comment gap thus providing a concise reference. Generally the principles of paediatric asthma management are being accepted. Overall, the treatment goal is a disease control. In order to achieve this, patients and their parents should be educated to optimally manage a disease, in collaboration with healthcare professionals. Identification and avoidance of triggers is also of significant importance. Assessment and monitoring should be performed regularly to re-evaluate treatment. Pharmacotherapy is the cornerstone of treatment. The optimal use of medication can, in most cases, help patients control symptoms and reduce the risk for future morbidity. The management of exacerbations is a major consideration, independent of chronic treatment. There is a trend toward considering phenotype-specific treatment choices however this goal has not yet been achieved.

PL

Astma jest najczęstszą przewlekłą chorobą dolnych dróg oddechowych u dzieci na całym świecie. Dostępne wytyczne ułatwiają podejmowanie decyzji leczniczych w populacji dziecięcej dotkniętej astmą. Postępowanie według ujednoliconych schematów niewątpliwie poprawia efekty, ale ich rozpowszechnianie i wdrażanie nadal stanowi duże wyzwanie. Międzynarodowa współpraca towarzystw medycznych (EAACI, AAAAI, ACAAI, WAO) zaowocowała wydaniem konsensusu ICON dotyczącego astmy u dzieci. Autorzy dokumentu podkreślili kluczowe informacje wspólne dla istniejących wytycznych, a także dokonali przeglądu oraz skomentowali różnice, dostarczając zwięzłych rekomendacji. Niniejsza praca systematyzuje informacje zawarte w tym dokumencie. Zasady leczenia astmy u dzieci są powszechnie akceptowane. Celem terapii jest kontrola choroby. W celu optymalnego leczenia pacjenci oraz ich rodzice powinni być odpowiednio edukowani przez pracowników służby zdrowia. Istotne są również identyfikacja i unikanie czynników wyzwalających, a także regularna ocena i monitorowanie choroby. Podstawę leczenia stanowi farmakoterapia. Optymalna farmakoterapia w większości przypadków pomaga pacjentom kontrolować objawy i zmniejszyć ryzyko zachorowania w przyszłości. Leczenie zaostrzenia jest głównym punktem rozważań terapeutycznych zależnym od stosowanego leczenia przewlekłego. Dąży się do leczenia uzależnionego od fenotypu astmy, jednak ten cel nie został jeszcze osiągnięty.

2

Ospa wietrzna u dzieci

100%

Mierzejewska A., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2012

|

vol. 8

|

issue 4

329-334

EN

Chickenpox (varicella) is one of the most common and most infectious diseases in children. The disease is caused by the primary infection of Varicella zoster virus (VZV), reactivation of latent form of the virus is manifested as herpes zoster. This paper presents the characteristics of the virus, varicella’s clinical picture, diagnostic capabilities, and also highlights the consequences of intrauterine infection. Although the disease usually presents typically and treatment is usually symptomatic, in some patients, even previously healthy, there can be severe, life‑threatening complications. Newborns, immunocompromised patients, patients during immunosuppression therapy, with haematological disorders and malignancies, and pregnant women are the most vulnerable to severe disease’s course group of patients. In view of the real risk of complications in each patient, deliberate exposure of children to infection by their parents during the so‑called “pox parties” seems extremely irresponsible. Acyclovir is available on the market for over 20 years and is designated for the treatment of infections caused by the Varicella zoster and Herpes simplex virus. In patients with properly functioning immune system VZV infection is mild and requires usually supportive treatment. Most cases of chickenpox do not require antiviral treatment but there are proven benefits from usage of such therapy. According to available studies the use of acyclovir within the first 24 hours after the onset of rash is shortening the appearance of skin eruptions, accelerates their healing and reduces their total number. Acyclovir reduces the duration of fever and mitigates symptoms of the disease. It should be noted that such treatment does not impair long‑term resistance of immune system against VZV. The prevention is available in form of two‑doses varicella vaccination acceptable to start from 9th month of life. Specific immunoglobulin (VZIG) can be applied in selected cases discussed below.

PL

Ospa wietrzna należy do najbardziej zakaźnych i powszechnych chorób infekcyjnych spotykanych u dzieci. Zakażenie powodowane jest przez pierwotną infekcję Varicella zoster, reaktywacja wirusa z postaci latentnej manifestuje się jako półpasiec. W pracy przedstawiono charakterystykę wirusa, obraz kliniczny ospy wietrznej, możliwości diagnostyczne; zwrócono również uwagę na konsekwencje zakażenia wewnątrzmacicznego płodu. Mimo że choroba zazwyczaj przebiega w sposób typowy, a jej leczenie ogranicza się do leczenia objawowego, u części pacjentów, co ważne – uprzednio zdrowych, może dochodzić do ciężkich, zagrażających zdrowiu i życiu powikłań. Grupami pacjentów szczególnie narażonymi na ciężki przebieg choroby są: noworodki, pacjenci z upośledzoną odpornością, w trakcie immunosupresji, z chorobami hematologicznymi i nowotworowymi oraz kobiety w ciąży. W związku z realnym zagrożeniem wystąpienia powikłań u każdego pacjenta świadome narażanie dziecka przez rodziców w trakcie tzw. „ospa party” wydaje się skrajnie nieodpowiedzialne. Na rynku od ponad 20 lat dostępny jest acyklowir wskazany do leczenia zakażeń wywołanych przez wirus ospy wietrznej i półpaśca, a także zakażeń wywołanych przez wirus opryszczki pospolitej. U chorych z prawidłową czynnością układu odpornościowego zakażenie VZV przebiega łagodnie i zazwyczaj wystarcza postępowanie objawowe. Większość zachorowań na ospę wietrzną nie wymaga leczenia przeciwwirusowego, jednak istnieją dowody świadczące o korzyściach ze stosowania takiej terapii. Według dostępnych badań zastosowanie acyklowiru w pierwszych 24 godzinach od wystąpienia osutki skraca okres pojawiania się wykwitów skórnych, przyspiesza gojenie się zmian oraz zmniejsza ich całkowitą liczbę. Skraca także czas trwania gorączki i łagodzi objawy choroby. Należy wspomnieć, że leczenie acyklowirem nie upośledza wytworzenia długotrwałej odporności przeciwko VZV. W przypadku osób z grup ryzyka oraz wystąpienia powikłań należy zastosować leczenie przeciwwirusowe. Istnieje możliwość profilaktyki w postaci dwudawkowego szczepienia przeciwko ospie wietrznej dopuszczalnego do rozpoczęcia już od 9. miesiąca życia. W wybranych przypadkach omówionych poniżej możliwe jest podanie swoistej immunoglobuliny (VZIG). Możliwa jest również profilaktyka poekspozycyjna, która skutecznie zmniejsza ryzyko zachorowania lub łagodzi przebieg choroby u osób po kontakcie z wirusem Varicella zoster.

3

Immunomodulacyjne właściwości makrolidów – zastosowanie w leczeniu chorób układu oddechowego u dzieci

81%

Kalicki B., Gawron B., Machura W., Mierzejewska A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2012

|

vol. 8

|

issue 3

207-213

EN

The abnormalities in structure and respiratory function in children predispose to a higher incidence of infections in this age group. The basis mechanism of action of the macrolide antibiotics are bacteriostatic properties, resulting from blocking protein synthesis by interacting with the large ribosomal 50s and 23s subunits of ribosomal RNA. Macrolides have an additive nonantimicrobial properties. These properties include the effects on cells of the immune system, cytokine response, respiratory tract and metabolism of glucocorticosteroids. The paper presents the current knowledge of the mechanisms of action of this group of antibiotics. Macrolides reduce the number of neutrophils at the site of inflammation by inhibiting the secretion of chemotactic factors, blocking cell surface glikoproteins involved in the migration process and inducing apoptosis of inflammatory cells. Multidirectional influence of macrolide antibiotics on cytokine response is mainly based on reducing the secretion of pro-inflammatory cytokines and nitric oxide synthesis inhibition. In addition, they prevent the respiratory tract from P. aeruginosa colonization by inhibiting the production of: biofilm components, elements of quorum sensing (that enables communication between bacteria) and virulence factors. The use of macrolides also reduces production of mucus in respiratory tract and improves mucociliary clearance. In the treatment of cystic fibrosis, macrolides reduce overproduction of mucus in the airways and prevent colonization by P. aeruginosa. In addition, macrolides reduce the frequency of exacerbations and improve quality of life. However, significant improvement in spirometric parameters was not observed. Use of macrolides in the treatment of RSV infection reduces severe inflammatory response, airway hyperresponsiveness and mucus hypersecretion, which result in shorter hospitalization time and faster resolution of symptoms. These clinical effects of macrolides require additional well-documented research.

PL

Odmienności budowy i czynności układu oddechowego u dzieci predysponują do częstszego występowania zakażeń. Podstawą działania antybiotyków makrolidowych są ich właściwości bakteriostatyczne wynikające z blokowania podjednostki 50s i 23s rRNA. Makrolidy wykazują szereg dodatkowych działań pozarybosomalnych. Działanie to obejmuje wpływ na komórki układu odpornościowego, odpowiedź cytokinową, układ oddechowy i metabolizm glikokortykosteroidów. W pracy przedstawiono aktualną wiedzę dotyczącą mechanizmów działania tej grupy antybiotyków. Makrolidy zmniejszają ilość neutrofilów w miejscu zapalenia poprzez hamowanie wydzielania czynników chemotaktycznych, blokowanie cząsteczek powierzchniowych biorących udział w procesie migracji oraz kierowanie komórek zapalnych na drogę apoptozy. Wielokierunkowy wpływ antybiotyków makrolidowych na odpowiedź cytokinową sprowadza się głównie do obniżania wydzielania cytokin prozapalnych i hamowania syntezy tlenku azotu. Ponadto zapobiegają one kolonizacji dróg oddechowych przez P. aeruginosa, co wynika z faktu blokowania przez makrolidy produkcji składników biofilmu, elementów układu quorum sensing (umożliwiającego komunikację się bakterii) i hamowania produkcji czynników zjadliwości. Stosowanie makrolidów zmniejsza również produkcję śluzu w układzie oddechowym i poprawia klirens rzęskowy. Cytowane w opracowaniu badania dowodzą skuteczności makrolidów w zmniejszaniu nadprodukcji śluzu w drogach oddechowych i zapobieganiu kolonizacji przez P. aeruginosa u pacjentów z mukowiscydozą. Ponadto zmniejszają one częstość zaostrzeń i poprawiają jakość życia tych chorych. Nie zaobserwowano jednak istotnej poprawy parametrów spirometrycznych. W przebiegu zakażenia RSV zastosowanie makrolidów powoduje ograniczenie nasilonej reakcji przeciwzapalnej, nadreaktywności oskrzeli i hipersekrecji śluzu, co skutkuje skróceniem czasu hospitalizacji i szybszym ustąpieniem objawów infekcji RSV. Zastosowanie antybiotyków makrolidowych w przypadku astmy nie poprawia parametrów spirometrycznych, niemniej powoduje redukcję objawów klinicznych. Wymienione efekty kliniczne stosowania makrolidów wydają się obiecujące, jednak wymagają dalszych dobrze udokumentowanych badań.

4

Zakażenie Streptococcus pyogenes jako czynnik etiologiczny plamicy Schönleina–Henocha

71%

Kundera A., Jagielak A., Mierzejewska A., Wawrzyniak A., Kalicki B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2017

|

vol. 13

|

issue 3

398-405

EN

Henoch–Schönlein purpura is a systemic disease mainly affecting school age children. It is characterised by leukocytoclastic small-vessel vasculitis with the deposition of IgA-containing immune complexes in cutaneous, gastrointestinal, articular and renal vessels. Although the cause is still unknown, potential aetiological factors include infectious agents, drugs, exposure to physical factors, allergens or tumour antigens. Streptococcus pyogenes responsible for bacterial pharyngitis is one of the infectious agents that can cause Henoch–Schönlein purpura. The disease is generally mild and self-limiting. Usually, only symptomatic treatment is used. However, renal, gastrointestinal and articular involvement may occur in some cases, which may require intensified treatment. Glucocorticoids are usually used in the case of nephropathy, severe pain and limited mobility of the joints as well as gastrointestinal symptoms. There are also attempts with cyclosporine A, azathioprine, methotrexate, cyclophosphamide, and plasmapheresis. ACE inhibitors are also used to reduce proteinuria and control blood pressure. The paper presents two paediatric cases of Henoch–Schönlein purpura developing within a few weeks following upper respiratory infection. Diagnosis in search of the aetiological factor showed elevated ASO titres and confirmed Streptococcus pyogenes infection in both cases. Regression of symptoms was observed after causal treatment with antibiotic.

PL

Plamica Schönleina–Henocha jest schorzeniem ogólnoustrojowym występującym głównie u dzieci w wieku szkolnym. Charakteryzuje się leukocytoklastycznym zapaleniem drobnych naczyń z odkładaniem się kompleksów immunologicznych zawierających IgA w naczyniach skóry, przewodu pokarmowego, stawów oraz nerek. Jednoznaczna przyczyna choroby nadal nie została ustalona, do potencjalnych czynników etiologicznych zalicza się czynniki zakaźne, leki, czynniki fizyczne, alergeny czy antygeny nowotworowe. Wśród czynników infekcyjnych mogących wywołać chorobę znajduje się również Streptococcus pyogenes odpowiedzialny za bakteryjne zapalenie gardła. Przebieg choroby jest zazwyczaj łagodny i samoograniczający się, w tych przypadkach stosowane jest jedynie leczenie objawowe. Jednak u części chorych może dochodzić do zajęcia nerek, przewodu pokarmowego oraz stawów i pacjenci ci mogą wymagać zintensyfikowanego leczenia. W przypadku wystąpienia nefropatii, znacznej bolesności i ograniczenia ruchomości stawów, jak również objawów z przewodu pokarmowego stosowane są głównie glikokortykosteroidy. Podejmuje się także próby leczenia cyklosporyną A, azatiopryną, metotreksatem, cyklofosfamidem oraz plazmaferezami. W celu zmniejszenia białkomoczu i kontroli ciśnienia tętniczego krwi stosowane są inhibitory ACE. W pracy przedstawiono opisy choroby dwójki dzieci, u których kilka tygodni po zakażeniu układu oddechowego wystąpiła plamica Schönleina–Henocha. Diagnostyka ukierunkowana na poszukiwanie czynnika etiologicznego w obu przypadkach wykazała wysokie miano ASO, co było związane z zakażeniem Streptococcus pyogenes. Po zastosowaniu leczenia przyczynowego antybiotykiem obserwowano ustąpienie objawów plamicy Schönleina–Henocha.

5

Późne rozpoznanie mózgowego porażenia dziecięcego u 16-letniej dziewczynki – opis przypadku

71%

Paturej A., Bronikowska P., Rustecka A., Mierzejewska A., Kalicki B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2018

|

vol. 14

|

issue 4

435-438

EN

Cerebral palsy is the most common cause of motor disability in children. Cerebral palsy is a static encephalopathy with a variable clinical picture and multifactorial aetiology. Disorders arise from disturbances in the early development of the brain in the foetal, perinatal or postnatal period. The disease affects around 17 million people worldwide; its incidence is estimated to be 1.5–3 per 1,000 live births. A slight male predominance is observed. The disease has a multifactorial aetiology, with prematurity being the most important risk factor. There are four types of cerebral palsy: spastic (the most common – (70%), dystonic (10%), mixed (15%) and ataxic (5%). In addition to motor disability of varying severity, the majority of patients present with other accompanying deficits, such as mental retardation, epilepsy, dysphagia, impaired hearing and vision. The diagnosis of cerebral palsy should be based on detailed medical history, including pregnancy and childbirth as well as a regular assessment of the child’s development from the first months of life. In the case of clinical doubts, the diagnosis is extended to include magnetic resonance imaging, electroencephalography, metabolic and genetic tests. Children with cerebral palsy require a comprehensive, multidisciplinary care, including physical therapy and rehabilitation. Bobath and Vojta concepts are the most common rehabilitation approaches. Early diagnosis and regular rehabilitation are crucial to ensure adequate quality of life for a child with cerebral palsy. The paper presents a case of a 16-year-old girl with a long history of pain in the lower limbs, spine and temporomandibular joints. The symptoms were accompanied by chest pain as well as numbness and weakness of the left upper limb.

PL

W krajach wysokorozwiniętych mózgowe porażenie dziecięce stanowi najczęstszą przyczynę niepełnosprawności ruchowej występującej w dzieciństwie. Jest to stałe, choć zmieniające się w czasie zaburzenie ruchu i postawy, wynikające z trwałego i niepostępującego uszkodzenia mózgu w stadium jego niezakończonego rozwoju. Choroba dotyczy około 17 milionów ludzi na całym świecie, a zapadalność wynosi 1,5–3 na 1000 żywych urodzeń. Obserwuje się niewielką przewagę zachorowań wśród chłopców. Etiologia choroby jest zróżnicowana, jednak najważniejszy czynnik ryzyka stanowi wcześniactwo. Wyróżnia się cztery postaci mózgowego porażenia dziecięcego: spastyczną (70%), dystoniczną (10%), ataktyczną (5%) i mieszaną (15%). Towarzyszą mu również inne zaburzenia, w tym upośledzenie umysłowe, padaczka oraz zaburzenia wzroku, słuchu i połykania. Podstawą diagnozy są szczegółowy wywiad lekarski, uwzględniający przebieg ciąży i porodu, oraz regularna ocena rozwoju dziecka od pierwszych miesięcy życia. W przypadku wątpliwości klinicznych diagnostykę uzupełnia się o badanie rezonansu magnetycznego głowy, elektroencefalografię, testy metaboliczne i genetyczne. Dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym wymagają kompleksowej, wielodyscyplinarnej opieki. Najczęściej są rehabilitowane według metody Bobath lub Vojty. Wczesna i systematyczna rehabilitacja jest niezbędna do tego, by zmniejszyć trwałe następstwa choroby i poprawić jakość życia pacjenta. W pracy przedstawiono opis przypadku 16-letniej dziewczynki z obciążonym wywiadem okołoporodowym, konsultowanej przez licznych specjalistów z powodu długotrwałego bólu kończyn dolnych, kręgosłupa i stawów skroniowo-żuchwowych. Objawom towarzyszyły ból w klatce piersiowej oraz drętwienie i osłabienie lewej kończyny górnej.

6

Zapalenie zatok sitowych powikłane zapaleniem tkanek miękkich oczodołu u 6-letniego chłopca – opis przypadku

61%

Kalicki B., Śniady A., Kapusta K., Mierzejewska A., Lipińska-Opałka A., Zoń R.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

vol. 9

|

issue 2

187-192

EN

Ethmoid sinuses are one of the first formed of all the paranasal sinuses, therefore they are most frequently affected by inflammation when it comes to children. The diagnosis of acute ethmoiditis is based mainly on clinical presentation. Due to the specific anatomical conditions of the ethmoid sinuses, inflammation is spreading fast onto the orbital structures and the surrounding tissues. It is estimated that in approximately 91% of cases, orbital cellulitis is related to sinusitis. This work aims at drawing attention to the importance of early diagnosis and appropriate treatment of a common illness that is acute rhinosinusitis. The presentedcase report discusses the course of the disease in a 6-year-old boy who additionally developed orbital cellulitis – a rare complication that concerns approximately 0.5–3.9% of all cases. We can distinguish two types of orbital complications: preseptal cellulitis (anterior to the orbital septum) and posterior to the orbital septum ex. orbital cellulitis (inside the septum). The first group contains inflammatory eyelid oedema, relatively mild and most frequently observed, characterized by favourable prognosis. The complications belonging to the second group are decidedly less frequent and more serious. These are: orbital cellulitis, subperiosteal abscess, orbital abscess and cavernous sinus thrombosis. What helps to differentiate between the two groups are proptosis, eye movement disorder and decreased visual acuity. The systemic treatment consists in the parenteral administration of broad spectrum antibiotics. Despite available modern treatment options one should not forget the fact that late intervention may lead to septic complications such as meningitis, cavernous sinus thrombosis or osteomyelitis. Moreover, discontinuation of treatment may cause permanent, but very rare sequelae including loss of vision and glaucoma. Therefore, acute ethmoiditis is to be treated as a paediatric and rhinological emergency condition.

PL

Spośród wszystkich zatok obocznych nosa najwcześniej rozwijają się zatoki sitowe i to one są najczęściej objęte procesem zapalnym u dzieci. Rozpoznanie ethmoiditis acuta opiera się na obrazie klinicznym i wywiadzie. Ze względu na szczególne warunki anatomiczne komórek sitowia proces zapalny szybko szerzy się na struktury oczodołów oraz tkanki otaczające. Szacunkowo za około 91% przypadków zapaleń tkanek miękkich oczodołu odpowiada zapalenie zatok. W pracy pragniemy zwrócić uwagę na konieczność wczesnego diagnozowania i odpowiedniego leczenia ostrego zapalenia jam nosa i zatok przynosowych. Przedstawiamy opis przebiegu choroby u 6-letniego chłopca, u którego rozwinęło się rzadkie powikłanie w postaci zajęcia procesem zapalnym oczodołów, dotyczące około 0,5–3,9% przypadków. Wyróżniamy dwa typy powikłań oczodołowych: przedprzegrodowe i zaprzegrodowe. Do pierwszej grupy należy stosunkowo łagodny i najczęściej obserwowany zapalny obrzęk powiek, cechujący się pomyślnym rokowaniem. Powikłania zaklasyfikowane do drugiej grupy, czyli obejmujące przegrodę oczodołową, są zdecydowanie rzadziej spotykane i poważniejsze. Należą do nich: zapalenie tkanek miękkich, ropień podokostnowy i ropień oczodołu oraz zakrzepowe zapalenie zatoki jamistej mózgu. Wytrzeszcz, zaburzenia ruchomości gałki ocznej oraz osłabienie ostrości wzroku pozwalają na zróżnicowanie obu grup. Leczenie ogólne polega na parenteralnym podawaniu antybiotyków o szerokim spektrum działania. Nawet przy współczesnych możliwościach leczniczych nie należy zapominać, że opóźnienie wdrożenia leczenia może doprowadzić do powikłań septycznych, takich jak zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych oraz zakrzepowe zapalenie zatoki jamistej mózgu, a także zapaleń szpiku i kości. Obserwowano również trwałe następstwa zaniechania leczenia pod postacią utraty wzroku lub jaskry. Z tego względu ostre zapalenie zatok sitowych musi być traktowane jako naglący stan pediatryczny i rynologiczny.

7

Mycoplasma pneumoniae jako czynnik etiologiczny ostrego śródmiąższowego zapalenia nerek – opis przypadku

61%

Mierzejewska A., Rustecka A., Jobs K., Kalicki B., Molska M., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2015

|

vol. 11

|

issue 3

321-327

EN

Mycoplasma pneumoniae is an atypical bacterium, widely recognised as the aetiological agent of respiratory tract infections. These infections may cause a number of complications affecting various organs. Nephrological complications of Mycoplasma pneumoniae infection include interstitial nephritis and glomerulonephritis with the deterioration of renal function and acute renal injury. In some cases, renal impairment due to Mycoplasma pneumoniae infection requires renal replacement therapy or steroid therapy, but these are usually transient disturbances which disappear after treatment. In such cases, the prognosis is good. The paper presents a case of acute interstitial nephritis in the course of Mycoplasma pneumoniae infection in a 17-year-old girl. The patient complained about pain in the lumbar region, loss of appetite, polydipsia, polyuria, fever and vomiting. She also had a cough lasting for 3 months. The girl admitted that she had consumed 5 tablets of ketoprofen 100 mg and 2 tablets of seahorse extract imported from Ukraine. During the hospitalisation an increase in inflammatory parameters, increase levels of creatinine to 3.2 mg/dl and urea to 73 mg/dl as well as hypokalaemia to 2.9 mmol/l. Urinalysis revealed a trace of protein, and the urine collection showed albuminuria and increased albumin-to-creatinine ratio. Chest X-ray demonstrated inflammatory changes, and a serological examination confirmed the infection with Mycoplasma pneumoniae. After the causal (clarithromycin) and symptomatic treatment, the symptoms resolved and renal inflammatory parameters normalised. It is being suspected that the aetiology of pneumonia was mycoplasmatic, and the development of acute renal injury was caused by two factors: Mycoplasma pneumoniaeassociated tubulointerstitial nephritis and the ingestion of considerable doses of non-steroidal anti-inflammatory drugs.

PL

Mycoplasma pneumoniae jest bakterią atypową, powszechnie kojarzoną jako czynnik etiologiczny zakażeń dróg oddechowych. Zakażenie Mycoplasma pneumoniae może manifestować się szeregiem innych powikłań narządowych. Wśród powikłań nefrologicznych opisywano śródmiąższowe zapalenia nerek, a także kłębuszkowe zapalenia nerek z pogorszeniem ich czynności i ostrą niewydolnością. Czasami niezbędna okazywała się terapia nerkozastępcza lub steroidoterapia, zazwyczaj jednak były to zaburzenia przejściowe, ustępujące po leczeniu, o dobrym rokowaniu. W pracy przedstawiono opis przypadku ostrego śródmiąższowego zapalenia nerek, które wystąpiło u 17-letniej pacjentki w przebiegu zakażenia Mycoplasma pneumoniae. Chora skarżyła się na bóle okolicy lędźwiowej, utratę łaknienia, polidypsję, poliurię, gorączkę i wymioty; od 3 miesięcy utrzymywał się u niej kaszel. Pacjentka przyznała się do przyjęcia 5 tabletek ketoprofenu 100 mg i 2 tabletek wyciągu z konika morskiego, sprowadzonego z Ukrainy. Obserwowano podwyższone parametry zapalne, narastanie stężenia kreatyniny do 3,2 mg/dl i mocznika do 73 mg/dl oraz hipokaliemię do 2,9 mmol/l. W badaniu ogólnym moczu wykryto ślad białka, w dobowej zbiórce moczu – albuminurię i podwyższony współczynnik albuminowo-kreatyninowy. W badaniu radiologicznym klatki piersiowej uwidoczniono zmiany zapalne. Badanie serologiczne potwierdziło zakażenie Mycoplasma pneumoniae. Po zastosowanym leczeniu przyczynowym (klarytromycyna) i leczeniu objawowym objawy ustąpiły, a parametry funkcji nerek wróciły do normy. Można podejrzewać, że zapalenie płuc miało etiologię mykoplazmatyczną, a do rozwoju ostrego uszkodzenia nerek doprowadziły dwa czynniki: cewkowo-śródmiąższowe zapalenie w przebiegu infekcji Mycoplasma pneumoniae i przyjęcie dużych dawek niesterydowych leków przeciwzapalnych.

8

Przydatność określania stężenia tlenku azotu w wydychanym powietrzu w ocenie stopnia ciężkości astmy u dzieci

61%

Mierzejewska A., Jodłowska M., Kućko A., Rybak K., Sołtysiak M., Sroka S., Kalicki B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2015

|

vol. 11

|

issue 2

186-196

EN

Asthma is a common disease, occurring increasingly among both children and adults. It is defined as a chronic inflammatory disease, characterized by hyperresponsiveness and reversible bronchial obstruction. The diagnosis of asthma in children is currently based mainly on clinical and spirometric evaluation as well as on the assessment of response to anti-inflammatory treatment. Currently there are ongoing discussions on the choice of optimal diagnostic and staging methods. Therefore, the measurement of the levels of exhaled nitric oxide (FeNO) is being seen as a viable option. The results of the measurement are obtained easily and non-invasively. High variability in the levels depending on both environmental factors and patient cooperation is a disadvantage of the test. The aim of this study was to determine the relationship between the levels of exhaled nitric oxide and the severity of asthma based on spirometric outcomes. A total of 141 children aged 5–17 years, including 35 patients diagnosed with asthma, among whom eight were in the stage of exacerbation, were qualified for the study. The control group consisted of 106 children admitted to the hospital for other reasons, with the exception of respiratory diseases. Spirometry and FeNO measurements were performed. No statistically significant differences were found between FeNO levels in patients with asthma or asthma exacerbations and the control group. The highest variation of FeNO levels was observed in the control group, indicating intersubject and factor variability of FeNO levels in exhaled gases. Although the utility of FeNO levels as an indicator of the severity of airway inflammation has been demonstrated in numerous studies, this study questions the usefulness of this parameter as a marker of asthma severity. This is probably due to the large intersubject variations in the concentration of exhaled NO, depending on patient cooperation and clinical status (and thus the accuracy of spirometry) and the fact that FeNO is affected by multiple other factors, such as diet rich in nitrogen compounds, hyperventilation, viral infections, tobacco smoke, airway pH. Only some of these factors can be eliminated, which renders the interpretation of FeNO concentration much more difficult and almost excludes its use in the diagnostics and monitoring of asthma on a large scale.

PL

Astma jest powszechnym, coraz częstszym schorzeniem, występującym zarówno u dzieci, jak i u dorosłych. Definiuje się ją jako przewlekłą chorobę zapalną, cechującą się nadreaktywnością i odwracalną obturacją oskrzeli. Rozpoznanie astmy u dzieci opiera się obecnie przede wszystkim na ocenie klinicznej i spirometrycznej, a także na ocenie odpowiedzi na zastosowane leczenie przeciwzapalne. Nadal trwają dyskusje nad wyborem optymalnych metod diagnostyki i oceny zaawansowania schorzenia – w tym kontekście rozważa się pomiar stężenia tlenku azotu w wydychanym powietrzu (FeNO). Stężenie tlenku azotu, jako regulatora czynności układu oddechowego i związku biorącego udział w patogenezie astmy, koreluje z poziomem innych markerów stanu zapalnego. Wynik pomiaru uzyskuje się w sposób łatwy i nieinwazyjny. Wadą badania jest duża zmienność stężenia w zależności od czynników środowiskowych i współpracy pacjenta. Celem pracy była ocena zależności między stężeniem tlenku azotu w wydychanym powietrzu a stopniem ciężkości astmy określanym na podstawie wyniku badania spirometrycznego. Do badania zakwalifikowano 141 dzieci w wieku 5–17 lat, wśród nich 35 pacjentów z rozpoznaniem astmy, w tym ośmiu w stadium zaostrzenia choroby. Grupę kontrolną tworzyło 106 dzieci przyjętych do Kliniki z innych przyczyn, z wyłączeniem chorób układu oddechowego. Wykonywano badanie spirometryczne i pomiar FeNO. Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy między FeNO w astmie i jej zaostrzeniu a wynikami pomiarów w grupie kontrolnej. Zróżnicowanie rezultatów okazało się największe w grupie kontrolnej, co wskazuje na osobniczą i czynnikową zmienność zawartości tlenku azotu w gazach wydychanych. Choć liczne badania wykazały użyteczność pomiaru FeNO jako wskaźnika nasilenia procesu zapalnego dróg oddechowych, niniejsze badanie podaje w wątpliwość przydatność omawianego parametru jako markera stopnia zaawansowania astmy. Wynika to zapewne z dużej zmienności osobniczej stężenia NO w powietrzu wydychanym w zależności od stopnia współpracy pacjenta i jego stanu klinicznego (a co za tym idzie stopnia poprawności wykonania badania spirometrycznego) oraz z tego, że na FeNO wpływa wiele czynników: dieta bogata w związki azotu, hiperwentylacja, infekcje wirusowe, dym tytoniowy, pH w drogach oddechowych. Jedynie część tych czynników można wyeliminować, co znacznie utrudnia interpretację wyników pomiarów FeNO i niemal wyklucza ich zastosowanie w diagnostyce czy monitorowaniu na szeroką skalę.

9

Powikłania neurologiczne w przebiegu boreliozy – obserwacje kliniczne

61%

Jastrzębska K., Kućko A., Pastucha K., Pskit A., Tusznio K., Mierzejewska A., Kalicki B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 4

441-450

EN

Lyme disease is a chronic, multiorgan disease caused by the spirochete Borrelia burgdorferi, which is transmitted by Ixodes ticks. Poland has medium to high rate of tick infection. Lyme disease incidence has been increasing in recent years, with the peak incidence recorded in the summer, especially in endemic areas. The risk of infection depends on the type of spirochete and the time it is present in the human skin. It is crucial to remove the parasite as soon as possible, not later than 24 hours after the spirochete enters the body. The infection usually occurs in three stages, although not all of them have to be present. A characteristic erythema migrans or, less common, lymphocytic lymphoma, may be observed in the first stage of the disease. General symptoms, such as myocarditis, arthritis or nervous system involvement, are developed in the second stage. In the late stage of the disease, serious irreversible complications of the nervous system, musculoskeletal system or the skin occur. The diagnosis of Lyme disease is based on a history of tick bite as well as on the presence of clinical symptoms confirmed by serological findings. The presence of erythema migrans is sufficient for diagnosis and treatment initiation, therefore laboratory diagnostics is not necessary in this case. Serological diagnostics is primarily based on ELISA testing, while the second step uses a Western blot test. Positive serology test in the absence of clinical symptoms or a positive medical history is insufficient for diagnosis and treatment initiation. The type of the antibiotic used as well as the route and duration of its administration depend on the stage of the disease and on the affected organ. The most common antimicrobials used in the treatment of Lyme disease include amoxicillin, doxycycline (over the age of 12 years) and ceftriaxone.

PL

Borelioza to przewlekła choroba wielonarządowa powodowana przez zakażenie krętkami Borrelia burgdorferi, dla których wektorami są kleszcze z rodzaju Ixodes. Polska jest krajem o średnim i wysokim wskaźniku zakażenia kleszczy. Zapadalność na boreliozę w ostatnich latach rośnie, a jej największe nasilenie odnotowuje się latem, szczególnie na terenach endemicznych. Ryzyko zakażenia zależy od rodzaju krętka wywołującego chorobę, a także czasu, przez jaki przebywa on w skórze człowieka. Istotne jest jak najszybsze usunięcie pasożyta, najpóźniej do 24 godzin od wniknięcia krętka. Zakażenie wywołuje trzy stadia choroby, choć nie zawsze wszystkie muszą występować. W stadium pierwszym obserwujemy charakterystyczny rumień wędrujący lub, rzadziej, chłoniaka limfocytowego skóry. W stadium drugim pojawiają się dolegliwości ogólne, dochodzi do zajęcia mięśnia sercowego, stawów bądź układu nerwowego. W późnej fazie choroby mamy do czynienia z nieodwracalnymi poważnymi powikłaniami dotyczącymi układu nerwowego, układu narządu ruchu i skóry. Podstawą do rozpoznania boreliozy jest pozytywny wywiad w kierunku ukłucia przez kleszcza oraz występowanie objawów klinicznych potwierdzonych badaniami serologicznymi. W przypadku rumienia wędrującego do wdrożenia leczenia bez laboratoryjnej weryfikacji zakażenia wystarczy sama jego obecność. Diagnostyka serologiczna opiera się przede wszystkim na testach ELISA, a w drugim etapie – weryfikujących testach Western blot. Dodatnie badania serologiczne bez obecności objawów klinicznych i dodatniego wywiadu nie upoważniają do rozpoznania choroby i wdrożenia leczenia. Rodzaj oraz droga i czas podawania antybiotyku zależą od rozpoznanego stadium i zajętego narządu. Do leków najczęściej stosowanych w przypadku boreliozy należą: amoksycylina, doksycyklina (powyżej 12. roku życia) i ceftriakson.

Refine search results

Międzynarodowy konsensus dotyczący astmy u dzieci opracowany na podstawie International consensus on (ICON) pediatric asthma

Ospa wietrzna u dzieci

Immunomodulacyjne właściwości makrolidów – zastosowanie w leczeniu chorób układu oddechowego u dzieci

Zakażenie Streptococcus pyogenes jako czynnik etiologiczny plamicy Schönleina–Henocha

Późne rozpoznanie mózgowego porażenia dziecięcego u 16-letniej dziewczynki – opis przypadku

Zapalenie zatok sitowych powikłane zapaleniem tkanek miękkich oczodołu u 6-letniego chłopca – opis przypadku

Mycoplasma pneumoniae jako czynnik etiologiczny ostrego śródmiąższowego zapalenia nerek – opis przypadku

Przydatność określania stężenia tlenku azotu w wydychanym powietrzu w ocenie stopnia ciężkości astmy u dzieci

Powikłania neurologiczne w przebiegu boreliozy – obserwacje kliniczne