Wstęp: Niestabilność posturalna i trudności w utrzymaniu pionowej postawy u osób po udarze mózgu mogą być związane z zaburzeniem schematu ciała (tzw. nieuwagą połowiczą). W konsekwencji chorzy nie mogą swobodnie funkcjonować w Ŝyciu codziennym. Obecnie w fizjoterapii najczęściej stosowane są metody neurofizjologiczne jak: metoda NDT-Bobath i PNF. Celem pracy była ocena przydatności platformy stabilometrycznej do pomiaru stabilności i równowagi ciała w pozycji stojącej oraz wpływu w/w metod na równowagę u chorych po udarze mózgu. Materiał i metody: Badania przeprowadzono u 62 chorych po udarze niedokrwiennym mózgu. Chorych losowo przydzielono do dwóch grup terapii: NDT-Bobath i PNF. Do oceny stabilności postawy i równowagi ciała w warunkach statycznych (pomiar powierzchni pola podparcia i długości drogi COP) wykorzystano platformę stabilometryczną ALFA. Wyniki: Przed rozpoczęciem terapii obserwowano dłuższą drogę COP i większe pole podparcia u chorych z niedowładem lewostronnym, co potwierdza większą niestabilność ciała i zaburzenia równowagi w tej grupie chorych. Po terapii większe wartości skrócenia drogi przemieszczania się COP występowało u chorych z niedowładem prawostronnym (w obu grupach), a w przypadku wielkości pola podparcia nie obserwowano takiej tendencji. Po terapii stwierdzono istotnie większe skrócenie drogi COP i zmniejszenie pola powierzchni podparcia u chorych, u których stosowano metodę NDT-Bobath. Wnioski: U chorych po udarze mózgu większe zaburzenia stabilności postawy i równowagi ciała występują u osób z niedowładem lewostronnym. W fizjoterapii chorych po udarze mózgu metody NDT-Bobath i PNF wykazują działania terapeutyczne. Istotnie większe skrócenie drogi COP i większe zmniejszenie pola powierzchni podparcia obserwowano u chorych leczonych metodą NDT-Bobath.
EN
Introduction: Postural instability and difficulty in maintaining an upright position in patients after a stroke are connected with an impaired schema of the body. As a result, patients are not able to cope with daily activities. NDT-Bobath and PNF methods are commonly used in physiotherapy nowadays. The study aimed at an evaluation of the usefulness of a stabilometric platform in measuring stability and body balance in a standing position as well as the assessment of the impact of the above methods on the improvement of balance in patients after a stroke.Material and methods: Sixty-two patients after an ischemic stroke were included in the study. The patients were randomized to two therapy groups: NDT-Bobath and PNF. To assess the stability of posture and body balance in static conditions (measuring the field of support and COP path length) an ALFA stabilometric platform was used. Results: Before the therapy was conducted a longer COP path and a larger field of support in patients with left-sided paresis were observed, which confirms the increased instability of the body and impaired balance. After the therapy the researchers observed a shorter COP path in patients with right-sided paresis (in both the groups) while there was no such trend in relation to the field of support. After the therapy patients for whom the NDT-Bobath method had been used demonstrated a significantly greater reduction of the COP path and reduction in the area of support.Conclusion: Increased postural instability and impairment of body balance occurred in stroke patients with left-sided paresis. In the physiotherapy of post-stroke patients NDT-Bobath and PNF methods have important therapeutic properties. A significantly greater reduction of the COP path and a large reduction in the area of support were observed in patients treated with the NDT-Bobath method.
Obrzęk limfatyczny jest spowodowany zaburzeniem transportu chłonki w układzie limfatycznym. Może być skutkiem nieprawidłowej budowy i funkcji naczyń chłonnych (obrzęk limfatyczny pierwotny) lub może być związany z chorob otworową (obrzęk wtórny), najczęściej po usunięciu raka piersi, w wyniku powikłań po usunięciu lub napromienieniu węzłów chłonnych. Stopniowo powiększają się obwody kończyny po stronie operowanej. Występują: zmniejszenie ruchomości, zmiany zapalne i ból. Brak odpowiedniego leczenia prowadzi do stopniowego narastania obrzęku, co rzutuje na sprawność fizyczną pacjentek (ograniczenie ruchomości kończyny, osłabienie siły mięśniowej) oraz ich psychikę (względy estetyczne, dyskomfort, stres). Celem pracy jest ocena skuteczności metod terapii przeciwobrzękowej w redukcji obrzęku limfatycznego u kobiet po mastektomii stosowanych w zakresie Kompleksowej Fizykalnej Terapii Udrażniającej. Przebadano 33 kobiety z obrzękiem limfatycznym po mastektomii z powodu raka w wieku 36 do 73 lat (52,0 ± 8,1 roku). Chore były leczone w Zakładzie Rehabilitacji Świętokrzyskiego Centrum Onkologii w Kielcach. Ze względu na konsystencję obrzęku wyróżniono dwie grupy: 1. grupę stanowiły 23 kobiety z I○ obrzęku limfatycznego, w 2. grupie z II○ obrzęku było 10 chorych. Przed rozpoczęciem terapii i po 10 zabiegach oceniano obwody kończyn górnych oraz zakresy ruchu w stawach kończyny po stronie operowanej. U wszystkich pacjentek stosowano program Kompleksowej Fizykalnej Terapii Udrażniającej (masaż wibracyjny, masaż wirowy, drenaż limfatyczny klatki piersiowej i kończyny górnej, pneumatyczny masaż kończyny górnej, ćwiczenia czynne wolne i izomeryczne, ćwiczenia oddechowe). U pacjentek z grupy 2. dodatkowo stosowano kompresję kończyny zajętej obrzękiem. Po terapii stwierdzono w obu badanych grupach istotne zmniejszenie obwodów kończyny strony operowanej i poprawę ruchomości. Większą redukcję obrzęku i poprawę ruchomości kończyny obserwowano w grupie 2. Metody zastosowane w terapii przeciwobrzękowej istotnie wpływają na zmniejszenie obwodów kończyn dotkniętych obrzękiem u kobiet po mastektomii. Zmniejszenie obrzęku wpływa na poprawę zakresu ruchów w stawach i sprawność kończyny po stronie operowanej. Kompleksowa Fizykalna Terapia Udrażniająca jest skuteczną metodą zwalczania obrzęku limfatycznego u kobiet po mastektomii.
EN
Lymphoedema is caused by disturbances in transport of lymph in the lymphatic system. It may result from an abnormal structure and function of lymphatic vessels (primary lymphoedema) or it may be related to cancer (secondary lymphoedema), most frequently after mastectomy with lymphadectomy or after irradiation of lymph nodes. The circumference of the limb on the operated side gradually increases. Lack of proper treatment leads to gradual growth of lymphoedema, which in turn affects the patients' physical condition (limitation of limb mobility, weakening of muscles) and psychological state (aesthetic conditions, discomfort and stress). The aim of the research was to evaluate the efficiency of Complex Decongestive Physical Therapy in reducing lymphoedema in women after mastectomy. 33 women aged 36-73 (mean 52.0 ± 8.1) with lymphoedema following mastectomy were examined. The patients underwent treatment at the Rehabilitation Department of Świętokrzyskie Centre for Oncology in Kielce. The patients were divided into two groups according to the consistency of lymphoedema: 23 women with first degree lymphoedema in Group 1 and 10 women with second degree lymphoedema in group 2. Lymphoedema, circumferences and mobility of the limbs were assessed before the treatment and after 10 applications of Complex Decongestive Physical Therapy (vibration message, water rotational message, chest and upper limb lymphatic drainage, upper limb pneumatic message, free active and isometric exercises, breathing exercises). Additionally, in Group 2, compresses were applied on the affected limb. It was observed that the oedema of the treated limbs was significantly reduced and the mobility in the limbs increased in both groups. A more significant reduction of the oedema and improvement of mobility in treated limbs were observed in group 2. The methods used in anti-oedematous therapy significantly decrease the circumferences of the upper limb with lymphoedema in women after mastectomy. The decrease of lymphoedema enhances mobility in joints and the performance of the affected limb. The Complex Decongestive Physical Therapy is an effective method of treatment of lymphoedema in women after mastectomy.
Wstęp i cel pracy: jedną z metod elektrodiagnostycznych, umożliwiających ocenę pobudliwości nerwu na podstawie siły bodźca elektrycznego potrzebnego do wywołania skurczu mięśni, jest oznaczanie wspołczynnika akomodacji (α). Badanie to jest szczegolnie przydatne do wczesnego wykrywania zaburzeń funkcji włokien ruchowych nerwu twarzowego już w pierwszym tygodniu uszkodzenia wcześniejszego niż badanie EMG. Celem pracy jest ocena wpływu fizjoterapii na regenerację nerwu twarzowego. Materiał i metody: 70 chorych (35 kobiet i 35 mężczyzn) w wieku od 15 do 81 lat (średnia 41,7 ± 18,7) z obwodowym uszkodzeniem nerwu twarzowego podzielono na 3 grupy: grupę 1 - 25 osob z obecnym odruchem strzemiączkowym, grupę 2 - 21 osob z brakiem odruchu strzemiączkowego, u ktorych nie stosowano wstrzykiwań ze Steroidowych Lekow Przeciwzapalnych (SLPZ), grupę 3 - 24 osoby z brakiem odruchu strzemiączkowego, u ktorych stosowano iniekcje ze SLPZ. Stopień uszkodzenia nerwu twarzowego oceniano w skali House'a i Brackmanna, dokonywano rownież oceny pobudliwości nerwowo-mięśniowej oznaczając wspołczynnik akomodacji (α) i oceny ewolucji porażenia mięśni twarzy według Pietruskiego u wszystkich chorych przed rozpoczęciem leczenia, po 2, 4 i 6 tygodniach leczenia. Wyniki: istotnym elementem mającym wpływ na rodzaj leczenia i uzyskane wyniki jest stopień uszkodzenia nerwu przed rozpoczęciem leczenia. Przed leczeniem najniższa wartość wspołczynnika α w zakresie wszystkich trzech gałęzi nerwu twarzowego występowała w grupie 3. Najszybszy powrot prawidłowej pobudliwości nerwowo-mięśniowej (dla wszystkich gałęzi nerwu) obserwowano w grupie 1 i 3. Natomiast najszybszy powrot prawidłowej pobudliwości w zakresie dolnej gałęzi nerwu twarzowego stwierdzono po 2 tygodniach, najpoźniejszy (po 6 tygodniach) dla gałęzi gornej. Wnioski: oznaczanie wspołczynnika akomodacji umożliwia wczesną ocenę uszkodzenia nerwu twarzowego i śledzenie jego ewolucji, ułatwia rokowanie i optymalne zaplanowanie fizjoterapii chorych z uszkodzeniem nerwu twarzowego. Wspołczynnik jest wskaźnikiem uszkodzenia nerwu i powrotu czynności mięśni unerwianych przez nerw twarzowy. Fizjoterapia ze względu na swoją nieinwazyjność i brak skutkow niepożądanych stwarza korzystne warunki dla regeneracji nerwu i spełnia ważną rolę w procesie reinerwacji.
EN
Introduction: the accommodation coefficient assessment based on the strength of electrical stimulus needed to induce muscle contraction is one of the electro-diagnostic methods that helps to evaluate the state of a nerve. This test is particularly useful for early detection of function disorders in motor neurons, especially in the first week after the nerve damage, and much earlier than in electromyography. The aim of this study was to evaluate the effects of physiotherapy on the facial nerve regeneration. Material and methods: 70 patients (35 women and 35 men) aged 15 to 81 (mean 41.7 ± 18.7) with peripheral facial nerve injury were divided into 3 groups: group 1 - 25 persons with presence of stapedial reflex, group 2 - 21 persons without the stapedial reflex not treated with Steroidal Anti-Inflammatory Drugs (SAID), group 3 - 24 persons without the stapedial reflex treated with SAIDs. The degree of the facial nerve injury was assessed with the House and Brackmann scale in all patients before the treatment as well as after 2, 4 and 6 weeks of treatment. Furthermore the neuromuscular excitability accommodation coefficient (α) and evolution of facial muscles paralysis (the Pietruski scale) were assessed at the same time. Results: before treatment, the lowest value of the α coefficient in all three branches of the facial nerve occurred in group 3. The fastest recovery of normal neuromuscular excitability in all three branches of the nerve was observed in groups 1 and 3. The fastest recovery (after 2 weeks) of normal neuromuscular excitability was observed in the lower branch of the facial nerve, while the slowest (after 6 weeks) in the upper branch. Conclusions: assessment of the accommodation coefficient allows an early evaluation of the facial nerve injury and observation of its evolution. It also facilitates the prognosis and optimal physiotherapy in patients with the facial nerve injury. It is a ratio of the degree of the nerve injury and the recovery of activity in the muscles that are innervated by the facial nerve. Physiotherapy due to its non-invasiveness and lack of side effects creates favourable conditions for nerve regeneration and plays an important role in the process of reinnervation.
Podstawowym objawem zespołu bolesnego barku (ZBB) jest ból, który może mieć różne nasilenie i czas trwania. Jest główną przyczyną ograniczenia ruchomości stawu ramienno-łopatkowego, czego efektem jest ograniczenie ogólnej aktywności fizycznej, wyłączenia pacjenta z pracy zawodowej, życia rodzinnego i społecznego. Celem pracy jest ocena wpływu miejscowo stosowanego zimna u chorych z zespołem bolesnego barku. Przebadano 38 chorych obojga płci (25 kobiet, 13 mężczyzn) w wieku od 30 do 77 lat z rozpoznanym ZBB. Chorych podzielono na dwie grupy w zależności od wskazań i przeciwwskazań do terapii z wykorzystaniem zimna (CO2). Ponadto stosowano ćwiczenia lecznicze zależnie od wskazań. U wszystkich chorych przeprowadzono dwukrotnie badania: ocenę bólu według zmodyfikowanego kwestionariusza Laitinena i w skali wizualno-analogowej (VAS), pomiar ruchomości czynnej w stawach ramienno-łopatkowych metodą goniometryczną. Wnioski: 1. zimno jest czynnikiem, które istotnie zmniejsza dolegliwości bólowe u chorych z zespołem bolesnego barku i ułatwia leczenie ruchem. 2. zimno w połączeniu z kinezyterapią stanowi skuteczną metodę terapeutyczną umożliwiającą zwiększenie zakresów ruchów w chorym stawie i wykonywanie podstawowych czynności ruchowych.
EN
The main symptom of the painful shoulder syndrome is pain which may have different intensity and duration time. Pain is the main cause of limitation of the motion range in the humeroscapular joint which results in limitation of general physical activity of the patient, professional occupation as well as of social and family life. The aim of this work is to evaluate the effects of locally applied cold in patients with painful shoulder syndrome. The research group consisted of 38 patients (25 women, 13 men), aged between 30-77 with the diagnosed painful shoulder syndrome. The patients were divided into two groups depending on indications and contraindications for the therapy with cold (CO2). In addition, the applied exercises were compatible with therapeutic indications. In all the patients the following examinations were carried outtwice: pain evaluation according to the modified Laitinen questionnaire and the visual analogue scale (VAS), assessment of active mobility range in the humeroscapular joints by means of the goniometric method. Conclusions: 1. cold is a factor which significantly reduces pain in patients with the painful shoulder syndrome and facilitates kinesitherapy. 2. cold combined with kinesitherapy is an effective therapeutic method which allows increasing of the motion range in the affected joint and facilitating carrying out basic motor activities.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.