Search results

1

The Acute Pain Service organization based on regional anaesthesia

100%

Misiołek H., Kwosek A.

Ból

|

2009

|

vol. 10

|

issue 2

EN

The method of pain relief in the postoperative period depends mainly on the kind and range of surgery. According to the guidelines for acute pain management in the perioperative setting published by the American Society of Anesthesiologists Task Force on Acute Pain Management, it is recommended to adopt the rule of standard multimodal analgesia administration, which is based on the simultaneous application of different agents or techniques. Epidural analgesia (EA), as the most effective technique, is recommended by the Task Force to be used by anesthesiologists when appropriate and feasible. Other techniques of regional analgesia or Patient-Controlled Analgesia (PCA) may be a useful alternative. Epidural analgesia which is employed to relieve pain after open-chest surgery and other major surgeries in the region of abdominal cavity, pelvis, or lower extremities, has been considered to be „gold standard”. Such a name is the result of its high efficacy, safety and the early movement of patients and efficient respiratory rehabilitation. EA occupies a lot of time for the medical personnel since frequent regular control of the treatment, monitoring of pain and complications are necessary. It is most beneficial when the therapy is applied 24 hours by the team of highly qualified Acute Pain Service (APS) personnel. Medical literature stresses the importance of obligatory training and regular APS team meetings and also the satisfactory cooperation with the surgical department personnel as the essential factors for the improvement of the quality of pain therapy. It is necessary to introduce unified observation charts with the standard medical recommendations, elaborate clear instructions regarding the administration of pain agents, protocols of procedures in the case of insufficient analgesia, and implement uniform standards of pain treatment monitoring.

PL

Rodzaj postępowania przeciwbólowego w okresie pooperacyjnym zależy głównie od rodzaju i zasięgu operacji. Zgodnie z zaleceniami American Society of Anesthesiologists dotyczących postępowania w bólu ostrym, pooperacyjnym, należy przyjąć zasadę standardowego stosowania analgezji multimodalnej, polegającej na równoczesnym stosowaniu różnych leków lub metod. Technikę znieczulenia zewnątrzoponowego, służącą łagodzeniu bólu po operacjach otwarcia klatki piersiowej i innych rozległych zabiegach w obrębie jamy brzusznej, miednicy lub kończyn dolnych, uznano za „złoty standard”. Wynika to z jej wysokiej skuteczności analgetycznej, dużego bezpieczeństwa a także specyfiki metody znieczulenia umożliwiającej szybkie uruchamianie i skuteczną rehabilitację oddechową. Dostępność zaawansowanych metod analgezji, takich jak analgezja kontrolowana przez pacjenta oraz analgezja zewnątrzoponowa ciągła, wymaga zreorganizowania istniejących struktur w szpitalu, po to by analgezja prowadzona w ten sposób była skuteczna i bezpieczna. Analgezja zewnątrzoponowa jest metodą zajmującą personelowi terapeutycznemu dużo czasu, konieczna jest bowiem codzienna, regularna kontrola prowadzonego leczenia, monitorowanie bólu i powikłań. Najlepiej, gdy jest ona wykonywana przez dostępny całą dobę zespół wyszkolonego personelu leczący ostry ból pooperacyjny. Wielu autorów podkreśla jak bardzo ważne dla poprawy jakości leczenia bólu są obowiązkowe szkolenia i regularne spotkania zespołu, a także dobra współpraca z personelem oddziałów zabiegowych. Niezbędne jest wprowadzenie ujednoliconych kart obserwacyjnych ze standardowymi zleceniami lekarskimi, opracowanie jasnych instrukcji dotyczących dawkowania leków przeciwbólowych i protokołów postępowania w przypadku niewłaściwej analgezji, a także wprowadzenie jednolitych standardów monitorowania leczenia. Między członkami zespołu powinny funkcjonować jasne zasady komunikacji. Każdy powinien mieć wyznaczony zakres obowiązków i odpowiedzialności.

2

Hypnosis as an alternative method of pain management in the context of the psychosomatic pain theory

81%

Misiołek A., Gierlotka Z., Misiołek H.

Ból

|

2013

|

vol. 14

|

issue 4

38-44

EN

Traditional pain treatment techniques are not always effective and, in many cases, not indifferent to the patient’s health. More and more often, instead of the traditional techniques or as their supplement, alternative pain treatment methods stemming from psychological theories are being applied. Their advantage is their non-invasiveness and confirmed effectiveness, especially when the causes of pain are not only organic but also psychological. The aim of this article is to analyze pain from the psychological point of view as well as to describe hypnosis as one of the alternative pain treatment techniques.

PL

Tradycyjne metody leczenia bólu nie zawsze są skuteczne, a w wielu przypadkach pozostają nie obojętne dla zdrowia pacjenta. Coraz częściej, zamiast technik tradycyjnych lub jako ich uzupełnienie, lekarze stosują alternatywne techniki leczenia bólu wywodzące się z teorii psychosomatycznych. Zaletą tych metod jest ich nie inwazyjność i potwierdzona skuteczność, zwłaszcza gdy przyczyny bólu są nie tylko organiczne, lecz również psychologiczne. Celem artykułu jest analiza bólu z punktu widzenia psychologicznego oraz opisanie hipnozy, jako jednej z alternatywnych metod leczenia bólu.

3

Comparison of spinal anaesthesia with 0.75% ropivacaine and 0.5% bupivacaine for elective caesarean section

81%

Kasza T., Knapik P., Misiołek H., Knapik D.

|

EN

BACKGROUND The aim of this study was to compare clinical effi cacy and safety of hyperbaric ropivacaine and hyperbaric bupivacaine for spinal anaesthesia for elective cesarean section. METHODS A prospective, randomized study was performed in 75 patients with low preoperative risk, scheduled for elective caesarean section, randomly allocated in two groups (ropivacaine – 36 patients, bupivacaine – 39 patients). Spinal anaesthesia was performed in sedentary position, at the L3/L4 level and 2 mls of 0.75% hyperbaric ropivacaine or 0.5% hyperbaric bupivacaine was administered. The infl uence of the blockade on the function of the cardiovascular and respiratory system, the need for additional medications, side-eff ects, the quality of the blockade as well as spread and regression were assessed. The evaluation of anaesthesia was performed by both the patients and the surgeons. All data underwent statistical analysis. Statistical signifi cance was noted if p value was below 0,05. RESULTS Haemodynamic parameters and respiratory function were similiar in both groups. There were no diff erences between groups regarding side-eff ects, the need for additional medication and the quality of the blockade. Spread and regression of motor and sensory blockade and their duration was similar. The evaluation of the anaesthesia by the patients and the surgeons was similar. Both local anaesthetic agents provided suffi cient, safe and satisfactory spinal anaesthesia for elective caesarean section. CONCLUSIONS Spinal administration of 2 ml of plain hyperbaric 0,75% ropivacaine and hyperbaric 0,5% bupivacaine provides safe anaesthesia for caesarean section, satisfactory analgesia and good surgical conditions. Ropivacaine off ers no signifi cant advantage over bupivacaine during spinal anaesthesia for elective caesarean section.

PL

WSTĘP Celem badania było porównanie użyteczności klinicznej i bezpieczeństwa hiperbarycznej ropiwakainy i hiperbarycznej bupiwakainy podczas znieczulenia podpajęczynówkowego do planowego cięcia cesarskiego. MATERIAŁ I METODY Prospektywne, randomizowane badanie zostało przeprowadzone u 75 pacjentek niskiego ryzyka operacyjnego, zakwalifi kowanych do planowego cięcia cesarskiego, które zostały przydzielone losowo do dwóch grup (ropiwakaina, n=36, bupiwakaina, n=39). Znieczulenie podpajęczynówkowe zostało wykonane w pozycji siedzącej. Pacjentkom podano 2 ml hiperbarycznej ropiwakainy w stężeniu 0,75% lub 2 ml hiperbarycznej bupiwakainy w stężeniu 0,5% do przestrzeni podpajęczynówkowej na poziomie L3/L4. Oceniono wpływ blokady na funkcję układu krążenia i układu oddechowego, konieczność zastosowania dodatkowych leków, częstość objawów ubocznych związanych z blokadą, oraz jakość uzyskanej blokady. Znieczulenie zostało ocenione zarówno przez operatorów, jak i przez pacjentki. Dane poddano analizie statystycznej, a znamienność statystyczną przyjęto dla wartości współczynnika p<0,05. WYNIKI Parametry hemodynamiczne i funkcja układu oddechowego były zbliżone w obu badanych grupach. Nie stwierdzono żadnych istotnych różnic w zakresie częstości występowania objawów ubocznych, konieczności zastosowania dodatkowych leków, a także jakości i charakterystyki (rozprzestrzeniania się i regresji) uzyskanej blokady. Ocena znieczulenia z użyciem obu środków była zbliżona. Oba analgetyki miejscowe zapewniły wystarczającą i bezpieczną analgezję podpajęczynówkową do planowego cięcia cesarskiego. WNIOSKI Znieczulenie podpajęczynówkowe z użyciem 2 ml hiperbarycznej 0,75% ropiwakainy i hiperbarycznej 0,5% bupiwakainy zapewnia bezpieczne znieczulenie do cięcia cesarskiego, zadowalającą analgezję i dobre warunki operacyjne. Ropiwakaina nie wykazuje znaczącej przewagi nad bupiwakainą podczas planowego cięcia cesarskiego.

4

Objectification of pain assessment in children and adults

81%

Misiołek H., Karpe J., Daszkiewicz A., Misiołek A.

Ból

|

2013

|

vol. 14

|

issue 3

19-24

EN

The pain is generally considered to be a subjective feeling because there is no standard for the measurement device. Commonly used pain rating scales have their limitations due in part to the patient’s age, the severity of the underlying disease or a reference to the real-time of pain and its severity. The aim of the ideal pain assessment tool should be measured pain intensity in real time, accurate assessment of pain, speed of reaction and scale appropriate to its value or regardless of age group. Device that meets these conditions is the method of skin conductivity tests. This method uses the phenomenon of skin conductivity as a measure to stimulate the sympathetic nervous system due to pain stimulus. Activation of the sympathetic fibers innervating sweat glands induces release of the contents of these glands (called emotional sweating) while reducing drag and increasing skin conductivity. Quick absorption of sweat released again reduces the conductivity. The resulting differential conductivity is read as a single pendulum which has its strength (wave amplitude) and slope (the time gap between the top of the cavity). The stimulation of the sympathetic system is determined by the amplitude (intensity) and frequency (number fluctuations or oscillations of conduction at the time) and presented as their resultant in the form of an index. Painful stimuli induce a rapid increase in emotional sweating and skin conductivity fluctuations. When a painful stimulus ceases, skin conductance decreases immediately. These changes are recorded by electrodes placed on the well-equipped with sweat glands, skin, the palms of r hand or sole of the foot. The resulting conductivity fluctuations reach the evaluation unit, where the transformation is analyzed using appropriate software. Another device that serves the objective assessment of pain is Analgesia-Nociception Index (ANI). It is based on heart rate variability (HRV Heart Rate Variation), and differentiating components of the heart rate cycle between inspiration and expiration (Fourier analysis of harmonic and non-harmonic components of the ECG). The analysis is the degree of tension n X (parasympathetic response). If the patient does not feel pain, parasympathetic dominant rhythm (HR increases during inspiration and falls during expiration), which corresponds to a high-value of ANI. In the case of severe pain feel for the patient, the response of the parasympathetic system is disturbed during exhalation, and the ANI decreases. ANI Monitor allows to track changes in real time on a graph and numeric values. Data are presented on the screen in the form of graphs of ANI instantaneous and ANI average for the last four minutes. ANI index size is inversely proportional to the severity of pain stimulation, and therefore, neither is sometimes called „comfort index”. No less than 50 indicates insufficient analgesia or in the range of 50 to 70 refers to the correct analgesia, while ANI above 70 indicates of hiperanalgesia risk.

PL

Ból jest powszechnie uznawany za odczucie subiektywne i dlatego nie ma standardowego urządzenia do jego pomiaru. Używane powszechnie skale oceny bólu mają swoje ograniczenia wynikające między innymi z wieku osoby badanej, nasilenia choroby podstawowej czy też odniesienia do czasu rzeczywistego wystąpienia bólu i jego nasilenia. Celem idealnego narzędzia oceny bólu powinien być pomiar nasilenia bólu w czasie rzeczywistym, dokładność oceny bólu, bezzwłoczność reakcji i skalowanie odpowiednie do jego wartości bez względu na grupę wiekową lub, jeżeli to niemożliwe, z jej uwzględnieniem. Urządzeniem, które spełnia wymienione warunki jest metoda badania przewodnictwa skórnego. W metodzie tej użyto zjawiska przewodnictwa skórnego, jako miary pobudzenia układu współczulnego spowodowanego bodźcem bólowym. Aktywacja włókien współczulnych unerwiających gruczoły potowe indukuje uwolnienie zawartości tych gruczołów (tzw. pocenie emocjonalne) i jednoczesne zmniejszenie oporu oraz zwiększenie przewodnictwa skórnego. Szybkie wchłonięcie uwolnionego potu ponownie zmniejsza przewodnictwo. Powstała w ten sposób różnica przewodnictwa odczytywana jest jako pojedyncza oscylacja mająca swoje natężenie (amplituda załamka) oraz nachylenie (odległość czasowa między szczytem a zagłębieniem). Wielkość pobudzenia układu współczulnego określana jest przez amplitudę (natężenie) oraz częstotliwość (liczbę fluktuacji lub oscylacji przewodnictwa w czasie) i przedstawiona, jako ich wypadkowa w postaci indeksu. Bodźce bólowe indukują szybkie zwiększenie emocjonalnego pocenia i fluktuacje przewodnictwa skórnego. Kiedy bodziec bólowy ustaje, przewodnictwo skórne natychmiast zmniejsza się. Zmiany te rejestrowane są przez elektrody umieszczone na bogato zaopatrzonej w gruczoły potowe skórze powierzchni dłoniowej ręki lub podeszwowej stopy. Powstałe w ten sposób wahania przewodnictwa docierają do jednostki analizującej, skąd po przekształceniu poddawane są analizie za pomocą stosownego oprogramowania. Kolejnym urządzeniem, służącym obiektywnej ocenie bólu jest Analgesia-Nociception Index (ANI). Bazuje ono na zmienności częstości pracy serca (Heart Rate Variation, HRV), i różnicowaniu składowych rytmu serca w cyklu między wdechem a wydechem (analiza Fouriera składowych EKG harmonicznych i nieharmonicznych). Podstawą analizy jest stopień napięcia n. X (reakcja przywspółczulna). Gdy pacjent nie odczuwa bólu, dominuje rytm przywspółczulny (wzrost HR podczas wdechu i spadek HR przy wydechu), co odpowiada wysokiej wartości współczynnika ANI. W sytuacji odczuwania silnego bólu przez pacjenta, reakcja układu przywspółczulnego ulega zakłóceniu w trakcie wydechu, a wartość współczynnika ANI obniża się. Monitor ANI pozwala na śledzenie zmian w czasie rzeczywistym w formie wykresu i wartości liczbowych. Dane przedstawiane są na monitorze w formie wykresów chwilowego oraz średniego ANI z okresu ostatnich czterech minut. Wielkość indeksu ANI jest odwrotnie proporcjonalna do nasilenia stymulacji bólowej, dlatego ANI bywa nazywane „wskaźnikiem komfortu“. ANI mniejsze niż 50 świadczy o niedostatecznej analgezji, ANI w przedziale 50 do 70 mówi o prawidłowej analgezji, natomiast ANI powyżej 70 wskazuje na ryzyko nadmiernej analgezji.

5

Trudności w leczeniu lekoopornego stanu padaczkowego – opis przypadku

71%

Ślusarczyk R., Pierzchała K., Biernawska J., Mańka I., Misiołek H.

Aktualności Neurologiczne

|

2005

|

vol. 5

|

issue 3

209-212

EN

The 18-years-old woman was transferred to the Department of Neurology from a psychiatric ward. She had 16-years history of epilepsy with complex partial seizures with secondary generalisation. Cause of epilepsy – unknown. There had been several hospitalisations because of drug resistance and two episodes of status epilepticus partial seizures secondarily generalised. In October 2003 her seizures increased in frequency and were accompanied by behavioural abnormalities. A change of antiepileptic drug (AED) therapy did not improve seizure control. The patient was hospitalised in the neurological and psychiatric wards and was then admitted to the Department of Neurology where she was developed status epilepticus. Neurological examination revealed asymmetry of the tendon reflex l>r. Brain CT scan was normal. The treatment used to resolve status epilepticus included maximum recommended doses of diazepam, clonazepam, valproate solium, phenytoin, phenobarbital, lidocaine, midazolam and 2-days thiopental-inducted coma. The patient was fed through a tube and the formerly used AEDs: TGB, VPA, TPH were continued. Despite this therapy the patient experienced up to 50 seizures daily with an upward rolling of the eyes, blinking, salivation, bradycardia, mouth movements, shoulder jerks and head bend. EEG revealed generalised seizure pathology and CSF analysis showed increased protein levels. Administration of propofol intravenously and levetiracetam through the tube resulted in seizure termination within an hour and improved EEG recording. The propofol therapy caused decreases in arterial blood pressure, witch required a 4-day administration of presser amines. On treatment day 14, the patient was extubated. Her neurological status was good, with no intellectual regression. The patient remained seizure – free for 4 weeks.

PL

18-letnia pacjentka została przeniesiona z oddziału psychiatrycznego. Od 2. roku życia była leczona z powodu padaczki z objawami częściowymi złożonymi z wtórnym uogólnieniem. Etiologia padaczki nieznana. Wielokrotnie hospitalizowana z powodu lekooporności i dwa razy z powodu stanów padaczkowych wtórnie uogólnionych. W październiku bieżącego roku zwiększyła się ilość napadów padaczkowych, którym towarzyszyły zaburzenia zachowania. Zmiana leków przeciwpadaczkowych nie przyniosła efektu. Chora była hospitalizowana na oddziale neurologicznym i psychiatrycznym. Z powodu licznych napadów częściowych złożonych wtórnie uogólniających się została przyjęta do Kliniki Neurologii, gdzie rozwinął się stan padaczkowy. Badaniem neurologicznym stwierdzono asymetrię odruchów ścięgnistych l>p, tomografia komputerowa głowy była prawidłowa. Nie zdołano przerwać stanu padaczkowego za pomocą zalecanych, maksymalnych dawek diazepamu, klonazepamu, walproinianu sodu, fenytoiny, fenobarbitalu, lidokainy, midazolamu i prowadzonej przez 2 dni śpiączki tiopentalowej. Równocześnie podawano przez sondę żywienie i wcześniej stosowane leki przeciwpadaczkowe: TGB, VPA, TPH. Pomimo intensywnego leczenia obserwowano do 50 napadów na dobę w postaci zwrotu gałek ocznych w górę, mrugania, ślinotoku, bradykardii, niepokoju ruchowego ust, barków i przegięcia głowy. W zapisie EEG stwierdzono uogólnioną patologię napadową. Wykonano badanie płynu mózgowo-rdzeniowego, w którym jedynie poziom białka był podwyższony. Włączono propofol dożylnie oraz lewetiracetam w sondzie, uzyskując ustąpienie napadów w ciągu godziny i poprawę zapisu EEG. Terapii propofolem towarzyszyły spadki ciśnienia tętniczego wymagające podawania amin presyjnych przez 4 dni. W 14. dobie leczenia chorą ekstubowano. Stan neurologiczny był dobry, nie stwierdzono regresji intelektualnej. W ciągu 4 tygodni napadów padaczkowych nie obserwowano.

6

Trudności w leczeniu lekoopornego stanu padaczkowego – opis przypadku

71%

Ślusarczyk R., Pierzchała K., Biernawska J., Mańka I., Misiołek H.

Aktualności Neurologiczne

|

2010

|

vol. 10

|

issue 4

202-205

EN

The 18-yer-old woman was transferred to the Department of Neurology from a psychiatric ward. She had 16-yer history of epilepsy with complex partial seizures with secondary generalisation. Cause of epilepsy – unknown. There had been several hospitalisations because of drug resistance and two episodes of status epilepticus partial seizures secondarily generalised. In October 2003 her seizures increased in frequency and were accompanied by behavioural abnormalities. A change of antiepileptic drug /AED/ therapy did not improve seizure control. He patient was hospitalised in the neurological and psychiatric wards and was then admitted to the Department of Neurology where she was developed status epilepticus. Neurological examination revealed asymmetry of the tendon reflex L>R. Brain CT scan was normal. The treatment used to resolve status epilepticus included maximum recommended doses of diazepam, clonazepam, valproate solium, phenytoin, phenobarbital, lidocaine, midazolam and 2-days thiopental-inducted coma. The patient was fed through a tube and the formerly used AEDs: TGB, VPA, TPH were continued. Despite this therapy the patient experienced up to 50 seizures daily with an upward rolling of the eyes, blinking, salivation, bradycardia, mouth movements, shoulder jerks and head bend. EEG revealed generalised seizure pathology and CSF analysis showed increased protein levels. Administration of propofol intravenously and levetiracetam through the tube resulted in seizure termination within an hour and improved EEG recording. The propofol therapy caused decreases in arterial blood pressure, witch required a 4-day administration of presser amines. On treatment day 14, the patient was extubated. Her neurological status was good, with no intellectual regression. The patient remained seizure – free for 4 weeks.

PL

Osiemnastoletnia pacjentka została przeniesiona z oddziału psychiatrycznego. Od 2. roku życia była leczona z powodu padaczki z objawami częściowymi złożonymi z wtórnym uogólnieniem. Etiologia padaczki nieznana. Wielokrotnie hospitalizowana z powodu lekooporności i dwa razy z powodu stanów padaczkowych wtórnie uogólnionych. W październiku bieżącego roku zwiększyła się ilość napadów padaczkowych, którym towarzyszyły zaburzenia zachowania. Zmiana leków przeciwpadaczkowych nie przyniosła efektu. Chora była hospitalizowana na oddziałach neurologicznym i psychiatrycznym. Z powodu licznych napadów częściowych złożonych wtórnie uogólniających się została przyjęta do Kliniki Neurologii, gdzie rozwinął się stan padaczkowy. Badaniem neurologicznym stwierdzono asymetrię odruchów ścięgnistych l>p, tomografia komputerowa głowy była prawidłowa. Nie zdołano przerwać stanu padaczkowego za pomocą zalecanych, maksymalnych dawek diazepamu, klonazepamu, walproinianu sodu, fenytoiny, fenobarbitalu, lidokainy, midazolamu i prowadzonej przez 2 dni śpiączki tiopentalowej. Równocześnie podawano przez sondę żywienie i wcześniej stosowane leki przeciwpadaczkowe: TGB, VPA, TPH. Pomimo intensywnego leczenia obserwowano do 50 napadów na dobę w postaci zwrotu gałek ocznych w górę, mrugania, ślinotoku, bradykardii, niepokoju ruchowego ust, barków i przegięcia głowy. W zapisie EEG stwierdzono uogólnioną patologię napadową. Wykonano badanie płynu mózgowo-rdzeniowego, w którym jedynie poziom białka był podwyższony. Włączono propofol dożylnie oraz lewetiracetam w sondzie, uzyskując ustąpienie napadów w ciągu godziny i poprawę zapisu EEG. Terapii propofolem towarzyszyły spadki ciśnienia tętniczego wymagające podawania amin presyjnych przez 4 dni. W 14. dobie leczenia chorą ekstubowano. Stan neurologiczny był dobry, nie stwierdzono regresji intelektualnej. W ciągu 4 tygodni napadów padaczkowych nie obserwowano.

7

Recommendations for acute post-operative pain management AD 2014

61%

Misiołek H., Cettler M., Woroń J., Wordliczek J., Dobrogowski J., Mayzner-Zawadzka E.

Ból

|

2014

|

vol. 15

|

issue 3

19-47

EN

On the initiative of the Polish Association of the Study of Pain, Polish Society of Anesthesiology and Intensive Therapy and community of anesthesiologists, a multidisciplinary working group composed of representatives of the above entities reviewed the most recent literature reports regarding acute post-operative pain management in adults and children and prepared recommendations outlined below. The reason of the need for updating the 2011 guidelines was to introduce the newest pain treatment strategy, i.e. multimodal therapy with special emphasis on the use of new drug formulations, another approach to known and commonly used anesthetics and manner of their administration. An attempt was made to adjust the organization of perioperative pain management to the currently recommended trends in safety management within the framework of the unfolding program “Hospital without pain”. The group supported the model of prognostication of post-operative pain developed by specialists in many surgical disciplines, and each model was expanded to include methods of pain management that are to be systematically updated to keep up with scientific progress. The updated guidelines are more “cautious” than the former ones in recommending the extradural techniques of pain control in favor of regional anesthesia with peripheral nerve blockade or the multimodal analgesia. The current recommendations, like the former guidelines, contain references to recent evidence-based medicine resources. Some of them rely on clinical experience and expert opinions but result only from single reports and require further studies. These are only suggestions which are not reflected in characteristics of each individual medicinal product, thus, they are used off label.

PL

Z inicjatywy Polskiego Towarzystwa Badania Bólu, Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii oraz środowiska anestezjologów, multidyscyplinarna grupa robocza w składzie jak wyżej, dokonała przeglądu najnowszego piśmiennictwa z zakresu postępowania w ostrym bólu pooperacyjnym w przypadku osób dorosłych i dzieci i przygotowała poniższe zalecenia. Powodem aktualizacji wytycznych z 2011 roku była konieczność przybliżenia nowoczesnej strategii terapii multimodalnej, w zakresie stosowania nowych postaci leków, innego podejścia do znanych i powszechnie stosowanych analgetyków oraz sposobu ich podawania. Dokonano próby dostosowania organizacji przeciwbólowej opieki okołooperacyjnej do obowiązujących trendów w zakresie zarządzania bezpieczeństwem w ramach wciąż rozwijającego się programu Szpital bez bólu. Podtrzymano wypracowaną strategię modelu prognostyki bólu pooperacyjnego, wypracowaną w gronie wielu specjalistów z dyscyplin zabiegowych, którym to modelom przypisane zostały metody postępowania przeciwbólowego, aktualizowane w miarę postępu wiedzy.Zaktualizowane wytyczne są „ostrożniejsze” niż poprzednie w zalecaniu uśmierzania bólu drogą zewnątrzoponową, na rzecz regionalnych blokad obwodowych, bądź też metody multimodalnej. Aktualne zalecenia, wzorem poprzednich, zawierają cytowania prac z ostatnich lat, uwzględniając założenia medycyny opartej na dowodach. Niektóre z zaleceń oparte są na doświadczeniu klinicznym i opiniach ekspertów, a wynikają z pojedynczych doniesień i wymagają dalszych badań. Są to jedynie sugestie, nie mające odzwierciedlenia w treści charakterystyki każdego z produktów leczniczych, zatem stosowane off label.

8

The recommendations for perioperative pain relief in general surgery

52%

Krawczyk M., Wordliczek J., Czupryna A., Dobrogowski J., Dobosz M., Gaszyński W., Andziak P., Misiołek H., Dziki A.

Polish Journal of Surgery

|

2012

|

vol. 84

|

issue 9

476-484

9

Depth and rate of chest compression in CPR simulation during 10-minute continuous external cardiac compression

52%

Bucki B., Karpe J., Michnik R., Niczyporuk A., Makarska J., Waniczek D., Bieniek A., Misiołek H.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2017

|

vol. 71

1-6

EN

INTRODUCTION: External cardiac massage has been a basic CPR maneuver for years. The aim of the study was to assess the quality of chest compression during a real-time continuous cardiac compression simulation on a cardio-pulmonary resuscitation mannequin (considering medical rescuer experience and BMI). MATERIAL AND METHODS: This was a prospective study involving 17 medical rescuers, and 21 Medical Rescue stu-dents and university lecturers. During the simulation the participants performed continuous external cardiac compres-sion for 15 minutes or until the refusal to continue. The depth and rate were analyzed at 60-second periods, leading to average values of cardiopulmonary resuscitation effectiveness. The analysis covered complete research data gathered in real time (10 minute periods). RESULTS: The average compression depth significantly decreased from the first (40.66 SE ± 0.80 mm) to the fourth minute of the study (38.21 SE ± 0.95 mm). The average compression rate was significantly different between the initial values (120.97 SE ± 2.83/min) and the sixth minute of the study (123.69 SE ± 2.55/min). The average com-pression depth amounted to n 36.03 SE ± 1.22 mm in non-professionals and 40.06 SE ± 1.37 mm in professionally active participants. In the participants with a BMI > 25, the only differentiating point in time was the beginning of the task when the average compression depth was 41.97 SE ± 1.12 mm. In the participants with a BMI < 25, there was a gradual decrease in the compression depth within the initial four minutes of the task. CONCLUSION: Rescuer body mass is an important factor influencing proper chest compression depth during conti-nuous cardiac compression. Professional rescuers are capable of performing continuous cardiac compression longer than non-professionals, at the same time maintaining acceptable sternum deflection and compression rate.

PL

WSTĘP: Celem pracy była prospektywna ocena jakości kompresji klatki piersiowej podczas symulacji ciągłego masażu serca na manekinie w czasie rzeczywistym, wykonywanego przez czynnych zawodowo ratowników medycznych, z uwzględnieniem ich BMI. MATERIAŁ I METODA: Badanie przeprowadzono w grupie 17 ratowników medycznych oraz 21 studentów kierunku ratownictwo medyczne i wykładowców uczelni. Podczas próby każdy badany wykonywał nieprzerywany masaż ze-wnętrzny serca na manekinie do osiągnięcia punktu końcowego, jakim był czas 15 minut lub odmowa dalszego wy-konywania zadania. WYNIKI: Średnia głębokość wykonywanych uciśnięć zmniejszała się istotnie od pierwszej (40,66, SE ± 0,80 mm) do czwartej minuty badania, osiągając wartość 38,21 SE ± 0,95 mm. Średnia częstość uciśnięć klatki piersiowej istotnie różniła się od szóstej minuty (123,69 SE ± 2,55/min) w stosunku do wartości wyjściowych (120,97 SE ± 2,83/min). W dziesiątej minucie średnie wartości głębokości uciśnięć oraz częstości masażu klatki piersiowej osiągnęły odpo-wiednio 36,62 SE ± 1,04 mm oraz 128,06 SE ± 2,43/min. Istotnym czynnikiem wpływającym na głębokość kompresji klatki piersiowej była przynależność do grupy czynnych zawodowo ratowników medycznych. Średnia głębokość ucisku w całym badanym przedziale czasowym w grupie nie-profesjonalistów wynosiła 36,03 SE ± 1,22 mm, podczas gdy w grupie profesjonalistów – 40,06 SE ± 1,37 mm. Drugim istotnym czynnikiem różnicującymi zakres głębokości kompresji klatki piersiowej był czas oraz BMI ratow-nika. U osób z BMI > 25 jedynym różnicującym punktem czasowym był początek badania, w którym średnia głębo-kość ucisku wynosiła 41,97 SE ± 1,12 mm. WNIOSKI: Masa ciała ratownika jest istotnym czynnikiem wpływającym na uzyskanie głębszej kompresji klatki pier-siowej. Profesjonalni ratownicy są w stanie prowadzić skutecznie ciągłą kompresję klatki piersiowej w dłuższym czasie, osiągając zadowalające ugięcie oraz częstotliwość jej kompresji.

Refine search results

The Acute Pain Service organization based on regional anaesthesia

Hypnosis as an alternative method of pain management in the context of the psychosomatic pain theory

Comparison of spinal anaesthesia with 0.75% ropivacaine and 0.5% bupivacaine for elective caesarean section

Objectification of pain assessment in children and adults

Trudności w leczeniu lekoopornego stanu padaczkowego – opis przypadku

Trudności w leczeniu lekoopornego stanu padaczkowego – opis przypadku

Recommendations for acute post-operative pain management AD 2014

The recommendations for perioperative pain relief in general surgery

Depth and rate of chest compression in CPR simulation during 10-minute continuous external cardiac compression