Search results

1

Zakrzepica w chorobie nowotworowej

100%

Chojnacki T., Rzepecki P.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2015

|

vol. 11

|

issue 1

48-67

EN

Malignant tumours are among the strongest risk factors for venous thromboembolism. The probability scores for deep vein thrombosis and pulmonary embolism, which we use in our everyday practice, have not yet been validated in patients with cancer, which is why they should be used with caution. Prevention of thrombosis should always be implemented in patients undergoing surgery and most patients treated conservatively, which results from the application of appropriate probability scores assessing the risk of thrombosis in these patients. The prevention method should be adjusted individually depending on the characteristics of the patient and the existence of contraindications to the use of given methods, bearing in mind their availability, cost and ability to monitor the anticoagulant effect. Treatment of venous thromboembolism in patients with cancer is different from treating it in patients with no concomitant tumour. These differences relate to both the type of treatment (anticoagulant drug selection and dosage) and its duration. Low-molecular-weight heparin is the preferred form of both initial and long-term treatment, which should last at least 6 months. Both oncologists and other health care professionals working in cancer teams should make sure at each time that the patient has at least minimal knowledge about the symptoms ensuring early detection of thrombosis. Good communication with the patient considerably facilitates effective prevention and treatment.

PL

Nowotwory złośliwe należą do najsilniejszych czynników ryzyka rozwoju żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Skale oceny prawdopodobieństwa zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej, którymi się posługujemy w codziennej praktyce, nie zostały dotychczas zwalidowane u pacjentów z chorobą nowotworową, dlatego należy z nich korzystać z dużą ostrożnością. Profilaktykę przeciwzakrzepową powinno się zastosować każdorazowo w przypadku osób poddawanych zabiegom chirurgicznym oraz u większości leczonych zachowawczo, co wynika z odpowiednich skal oceny ryzyka zakrzepicy u tych chorych. Metodę profilaktyki należy dobierać indywidualnie w zależności od charakterystyki pacjenta oraz istnienia przeciwwskazań do zastosowania danych metod, mając na względzie ich dostępność, koszty oraz możliwości monitorowania efektu przeciwkrzepliwego. Leczenie żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u pacjentów z chorobą nowotworową różni się od leczenia pacjentów bez współistniejącego nowotworu. Różnice te odnoszą się zarówno do rodzaju leczenia (wybór leku przeciwkrzepliwego, jego dawkowanie), jak i czasu trwania terapii. Heparyna drobnocząsteczkowa jest preferowaną formą leczenia wstępnego, a także długoterminowego, które powinno trwać co najmniej 6 miesięcy. Onkolodzy wraz z pozostałym personelem służby zdrowia pracującym w teamach onkologicznych powinni każdorazowo upewnić się, że pacjent posiada przynajmniej minimum wiedzy o objawach umożliwiających wczesne wykrycie zakrzepicy. Dobra komunikacja z pacjentem zdecydowanie ułatwia prowadzenie skutecznej profilaktyki i leczenia.

2

Ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc (TRALI) – opis przypadku

81%

Łata A., Korsak J., Chojnacki T., Rzepecki P.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2016

|

vol. 12

|

issue 1

94-100

EN

Transfusion-related acute lung injury is defined as acute respiratory failure which develops during or within 6 hours after transfusion of a blood component in a patient with no risk factors for respiratory insufficiency. Transfusion-related acute lung injury is diagnosed based on clinical manifestation and by excluding other causes of acute lung injury. Unambiguous diagnosis is difficult. Looking for anti-HLA and/or anti-HNA antibodies in donors and sometimes in recipients plays an important role in lab tests. Negative antibody findings, either in a donor or in a recipient, do not exclude transfusion-related acute lung injury, which, however, does not exempt from performing leukocyte antibody tests since they are extremely important for transfusion-related acute lung injury prophylaxis. The ways to prevent this reaction include: disqualifying donors with anti-HLA/HNA antibodies, screening for antibodies in multiparous women and in individuals after transfusion, modifying the way blood components are prepared and limiting blood transfusion in clinical practice. The paper presents a case of a 38-year-old woman with acute myeloid leukaemia, hospitalised at the Department of Internal Diseases and Haematology of the Military Institute of Medicine for subsequent courses of chemotherapy. During treatment, the patient had red cells and platelets concentrates transfused several times with no transfusion-related reactions. Eight days after the last chemotherapy infusion, the patient developed high temperature and her platelet count was 14 × 103/mL. Therefore, the patient received a platelet concentrate again. About 1 hour after transfusion, the patient complained about chest pain and dyspnoea. She needed oxygen therapy. Chest X-ray revealed lung oedema with no signs of left ventricular failure. Once other causes of acute lung injury were excluded, transfusion-related acute lung injury was diagnosed.

PL

Ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc definiowane jest jako ostra niewydolność oddechowa pojawiająca się w trakcie przetaczania składnika krwi lub w ciągu następnych 6 godzin u chorych bez czynników ryzyka zaburzeń układu oddechowego. Ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc rozpoznaje się na podstawie objawów klinicznych i poprzez wykluczenie innych przyczyn ostrej niewydolności oddechowej. Jednoznaczne rozpoznanie zespołu jest trudne. Ważną rolę w badaniach laboratoryjnych odgrywa poszukiwanie przeciwciał przeciwko antygenom leukocytarnym i/lub granulocytarnym u dawców, czasem u biorców. Niewykrycie u dawców lub u biorcy przeciwciał nie wyklucza poprzetoczeniowego uszkodzenia płuc, co nie zwalnia z wykonywania badań przeciwciał antyleukocytarnych. Jest to bowiem niezwykle istotne dla profilaktyki ostrego poprzetoczeniowego uszkodzenia płuc. Sposobami zapobiegania ostremu poprzetoczeniowemu uszkodzeniu płuc są: dyskwalifikacja dawców krwi z przeciwciałami antyleukocytarnymi/antygranulocytarnymi, badania przeglądowe przeciwciał u kobiet wieloródek i u osób po przebytych przetoczeniach krwi, modyfikacja warunków przygotowania składników krwi oraz ograniczenie przetaczania składników krwi w praktyce klinicznej. W artykule przedstawiono przypadek 38-letniej kobiety hospitalizowanej w Klinice Chorób Wewnętrznych i Hematologii Wojskowego Instytutu Medycznego z powodu ostrej białaczki szpikowej w celu wykonania kolejnych kursów chemioterapii. W czasie leczenia chorej kilkakrotnie przetaczano koncentraty krwinek czerwonych i koncentraty krwinek płytkowych bez reakcji poprzetoczeniowych. Po 8 dniach od podania ostatniego kursu chemioterapii z powodu liczby płytek krwi 14 × 103/ml i wysokiej temperatury ciała chorej ponownie zlecono przetoczenie koncentratu płytek krwi. Około 1 godziny po przetoczeniu pojawiły się ból w klatce piersiowej i duszność. Pacjentka wymagała tlenoterapii. W wykonanym badaniu rentgenowskim płuc obraz obrzęku płuc bez objawów niewydolności lewokomorowej. Po wykluczeniu innych przyczyn ostrej niewydolności płuc rozpoznano ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc.

3

Plasma citrulline level as a biomarker for cancer therapy-induced small bowel mucosal damage

71%

Barzał J., Szczylik C., Rzepecki P., Jaworska M., Anuszewska E.

Acta Biochimica Polonica

|

2014

|

vol. 61

|

issue 4

615-631

EN

Regimen-related mucosal toxicity is extremely common following cytotoxic chemotherapy and radiotherapy. Mucositis is as an important determinant of the inflammatory response and infectious complications in cancer treated patients. Most assessment scales for mucosal damage are focussed on oral mucositis, since it is easy to evaluate. Measuring gastrointestinal musocal damage objectively remains difficult because it cannot be seen directly or readily detected. One of potential non-invasive biomarkers of gastrointestinal mucosal damage is plasma citrulline level. Citrulline is an amino acid produced by small bowel enterocytes. Low concentration of free circulating citrulline signifies severe intestinal mucosal damage in humans with nonmalignant disorders, such as villous atrophy-associated diseases, short bowel syndrome, Crohn's disease, and is used in follow-up after small bowel transplantation. The plasma citrulline level is a reliable and objective biochemical marker of enterocyte mass and function in humans, and therefore can be used to monitor enterocyte toxicity resulting from chemotherapy and radiotherapy during anticancer therapy in patients with severely disturbed gut integrity.

4

Strategie postępowania w profilaktyce i leczeniu zapalenia jamy ustnej u chorych poddawanych chemioterapii wysokodawkowej z następowym przeszczepianiem macierzystych komórek krwiotworzenia

61%

Waśko-Grabowska A., Rzepecki P., Oborska S., Gawroński K., Barzał J., Młot B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2011

|

vol. 7

|

issue 1

62-67

EN

Introduction: Oral mucositis is a common complication of high-dose chemotherapy and radiotherapy followed by hematopoietic stem-cell support (HSCT). We evaluated the efficacy and safety of calcium phosphate mouth rinse (Caphosol®) for prevention and reduction of severity and duration of oral mucositis in patients treated with HSCT. Materials and methods: Thirty-one patients with haematological malignancies (13-NHD, 18-HD) were treated with Caphosol® for prevention of OM during HSCT procedures. All patients received autologous haematopoietic stem cells. The source of graft was peripheral blood. Oral mucositis was assessed with the use of the five-grade World Health Organization (WHO) oral-toxicity scale. Oral mucositis was evaluated daily after the beginning of transplantation procedure until discharge from the BMT Unit. The number of days with painkillers and total parenteral nutrition were estimated. One patient died because of multiorgan dysfunction. Control group was composed of patients, who had been treated with HSCT previously, before Caphosol® was available. Results: In comparison with control group, treatment with Caphosol® was associated with the significant reduction of the incidence of oral mucositis in II-IV degrees, duration of oral mucositis, days with morphine and with total parenteral nutrition. No side effects were observed. Conclusions: Calcium phosphate mouth rinse is a very promising medicine for prevention of oral mucositis for patients treated with high dose chemotherapy supported with hematopoietic stem cell transplantation.

PL

Wstęp: Zapalenie błony śluzowej jamy ustnej (OM) postrzegane jest jako jedno z najcięższych powikłań chemioterapii wysokodawkowej (HSCT) z następowym przeszczepieniem macierzystych komórek krwiotworzenia. W profilaktyce i leczeniu OM stosowanych jest wiele substancji, jednak skuteczność jedynie nielicznych znalazła potwierdzenie w badaniach klinicznych. Ocenialiśmy skuteczność płukanek preparatu przesyconego fosforanu wapnia (Caphosol®) w profilaktyce OM. Materiał i metoda: W badaniu wzięło udział 31 dorosłych chorych poddanych HSCT wg schematu BEAM. U tych chorych w profilaktyce i leczeniu stosowany był płyn do płukania ust Caphosol®. Analizie poddano: ciężkość OM, ocenianą w pięciostopniowej skali WHO, czas trwania OM, zapotrzebowanie na opioidowe leki przeciwbólowe, konieczność żywienia pozajelitowego. Trzydziestu pacjentów ukończyło badanie, jeden zmarł z powodu niewydolności wielonarządowej. Grupę kontrolną (historyczną) stanowiło 18 pacjentów z czasów, gdy Caphosol® nie był dostępny. Wyniki: W grupie badanej zaobserwowano znamienny statystycznie spadek ciężkości i skrócenie czasu trwania OM w porównaniu z grupą kontrolną. Obniżyło się również zapotrzebowanie na opiaty. Pacjenci nie wymagali żywienia pozajelitowego. Wnioski: Wydaje się, iż Caphosol® jest lekiem skutecznym w profilaktyce i leczeniu OM po HSCT. Konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań.

5

Leczenie sterydoopornej ostrej choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi

61%

Rzepecki P., Gawroński K., Młot B., Oborska S., Pielichowski W., Waśko-Grabowska A.

Current Gynecologic Oncology

|

2011

|

vol. 9

|

issue 4

253-263

EN

Use of allogeneic hematopoietic stem cell transplantation is increasing continuously as a consequence of continuing progress of medical techniques, allowing implementation of this procedure even in patients where previously it was considered contraindicated. It is successfully used in the treatment of both several hematologic malignancies and other conditions. Still, a major concern remains the development of graft-versus-host disease (GvHD) as a complication of this kind of therapy. Treatment of choice in acute forms of stage II-IV GvHD are steroids (prednisolone, 1-2 mg/kg/d) combined with calcineurin inhibitors (cyclosporine A or tacrolimus). Steroid-resistant patients constitute a considerable therapeutic challenge, as they require enhanced immunosuppression. Standard management of these patients depends on experiences of particular center and usually an individual therapeutic strategy is warranted. No controlled clinical trials are available, documenting a favorable effect on survival of a particular salvage procedure in the setting of a steroid-resistant GvHD. In this situation, the following agents may be used: mycophenolate mofetil, methotrexate, pentostatin, mTOR inhibitors, anti-TNF-α and anti-IL-2 antibodies as well as mono- and polyclonal anti-T-lymphocyte antibodies. Non-pharmacological options include the use of extracorporeal photopheresis and infusion of allogeneic mesenchymal stem cells. In order to improve its effectiveness, salvage therapy should be instituted as quickly as possible, at best during the first 2 weeks after diagnosis of GvHD. Nevertheless, overall effectiveness and toxicity of most therapeutic modalities are far from satisfactory. Current research focuses on regulatory T-lymphocytes and small molecules affecting signal transmission between antigen-presenting cells and effector cells.

PL

Zastosowanie przeszczepiania alogenicznych komórek macierzystych krwiotworzenia stale wzrasta z uwagi na stały postęp technik medycznych, pozwalających na kwalifikację do wykonania tej procedury u chorych, którzy uprzednio mieli do niej przeciwwskazania. Jest ona z powodzeniem stosowana w leczeniu wielu nowotworów hematologicznych oraz innych schorzeń. Nadal poważnym problemem pozostaje rozwój choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi (GvHD) jako powikłanie użycia tej formy terapii. Leczeniem z wyboru ostrej postaci GvHD w stopniu II-IV są glikokortykoidy (prednizolon) w dawce 1-2 mg/kg/dziennie, w połączeniu z inhibitorami kalcyneuryny (cyklosporyna A lub takrolimus). Chorzy stery-dooporni stanowią bardzo poważny problem terapeutyczny, wymagają bowiem nasilenia immunosupresji. Standard postępowania u tych pacjentów zależy od doświadczeń ośrodka leczącego i zazwyczaj obowiązuje indywidualne podejście do chorego. Brakuje kontrolowanych badań klinicznych udowadniających wpływ na przeżycie konkretnego postępowania ratunkowego w leczeniu sterydoopornej ostrej GvHD. Można zastosować w tej sytuacji: kwas mykofenolowy, metotreksat, cyklofosfamid, pentostatynę, inhibitory mTOR, przeciwciała przeciwko TNF-a czy IL-2 oraz mono- i poliklonalne przeciwciała skierowane przeciwko limfocytom T. Opcje niefarmakologiczne obejmują użycie zewnątrzustrojowej fotote-rapii czy alogenicznych mezenchymalnych komórek macierzystych. W celu poprawy jego skuteczności leczenie ratunkowe w przypadku stwierdzenia sterydooporności powinno być zastosowane jak najszybciej, najlepiej w ciągu 2 tygodni od rozpoznania GvHD. Niemniej jednak ogólna skuteczność i toksyczność większości podejść terapeutycznych są niezadowalające. Przyszłość to zastosowanie regulatorowych limfocytów T czy użycie małych cząsteczek wpływających na przekazywanie sygnału pomiędzy komórkami prezentującymi antygen a komórkami efektorowymi.

6

Rola przeszczepiania autologicznych krwiotwórczych komórek macierzystych w leczeniu guzów litych

61%

Młot B., Gawroński K., Oborska S., Pielichowski W., Rzepecki P., Waśko-Grabowska A.

Current Gynecologic Oncology

|

2011

|

vol. 9

|

issue 3

169-185

EN

High-dose chemotherapy (HDC) followed by autologous stem cell transplantation (ASCT) has been used in the treatment of solid tumors since the ‘80s. Standard indications include breast cancer, ovarian cancer and germ cell tumors. Results of several phase II trials confirmed a beneficial effect of this therapeutic strategy on recurrence-free survival and total survival compared with conventional chemotherapy. Unfortunately, in most types of solid tumors, this effect has not been confirmed by phase III trials. Subsequently, the number of autologous transplantations in breast cancer decreased considerably. There is no evidence for any favorable effect of HDC in brain tumors and small cell lung cancer. According to 2006 EBMT recommendations, HDC followed by administration of hematopoietic cells is a therapeutic option in cases of therapy-resistant or recurrent primarily extragonadal germ cell tumors. A matter of debate is the use of this technique with similar indications in patients with germ cell tumors originating in the gonads. The first report on the effectiveness of HDC as first-line treatment of non-epithelial soft tissue tumors was by Pritchard et al. (1998). They documented improved event-free survival and total survival after administration of high doses of melphalan in children with stage IV neuroblastoma, achieving complete or very favorable partial remission after completed induction chemotherapy and surgical treatment. To date, neuroblastoma remains the only neoplasm, where randomized trials in children confirmed a favorable effect of transplantation of autologous hematopoietic cells on final treatment outcome.

PL

Wysokodawkowa chemioterapia (HDC) z następowym przeszczepieniem autologicznych komórek krwiotwórczych (ASCT) jest stosowana w leczeniu guzów litych od lat 80. Najczęstszymi wskazaniami były: rak sutka, rak jajnika i guzy zarodkowe. Wyniki wielu badań drugiej fazy wskazywały na korzystny wpływ tej metody leczenia na przeżycie wolne od nawrotu i całkowite przeżycie w porównaniu z konwencjonalną chemioterapią. Niestety, dla większości typów guzów litych efekt ten nie został potwierdzony w badaniach trzeciej fazy. Znacząco spadła liczba autologicznych przeszczepień w raku sutka. Nie znaleziono dowodów o wyższości HDC w guzach mózgu i raku drobnokomórkowym płuca. Według stanowiska EBMT z 2006 roku wysokodawkowa chemioterapia z następową podażą komórek krwiotwórczych stanowi opcję terapeutyczną w przypadkach opornych bądź nawrotowych guzów zarodkowych o pierwotnym punkcie wyjścia pozagonadalnym. Dyskusyjna jest sprawa zastosowania tej metody w podobnych wskazaniach u chorych z guzem zarodkowym wywodzącym się z gonad. Pierwszym doniesieniem potwierdzającym skuteczność zastosowania wysokodawkowej chemioterapii w leczeniu pierwotnym nowotworów nienabłonkowych tkanek miękkich była praca Pritcharda i wsp. z 1998 roku. Autorzy udokumentowali w niej poprawę przeżycia wolnego od zdarzeń i całkowitego przeżycia (ES i OS) po zastosowaniu wysokich dawek melfalanu u dzieci w stadium IV neuroblastoma, które uzyskały całkowitą lub bardzo dobrą częściową remisję po zakończeniu chemioterapii indukcyjnej i leczeniu operacyjnym. Do chwili obecnej neuroblastoma pozostaje jedynym nowotworem, w przypadku którego w badaniu randomizowanym (u dzieci) wykazano korzystny wpływ przeszczepienia autologicznych komórek krwiotwórczych na ostateczne wyniki leczenia.

7

Źródła komórek macierzystych krwiotworzenia dla potrzeb transplantacji

61%

Rzepecki P., Gawroński K., Młot B., Oborska S., Pielichowski W., Waśko-Grabowska A.

Current Gynecologic Oncology

|

2011

|

vol. 9

|

issue 3

186-198

EN

Bone marrow transplantation dates back to the ‘50s, but greatest progress in this therapeutic modality applied successfully in the treatment of several conditions took place mostly during the past 25 years. Among all organ transplantations, bone marrow transplants are second only to kidney transplants. In Poland this therapeutic technique also undergoes a rapid development. During the past 10 years, absolute numbers of various forms of transplantation increased 100-fold, starting from 6 procedures in 1989 to over 700 at present. Essentially, the term bone marrow transplantation (BMT), present in names of international associations and registers, is in fact a colloquialism (e.g. European Group for Blood and Marrow Transplantation). A much more appropriate term would be hematopoietic cell transplantation (HCT). This is because progenitor cells for transplantation may be obtained not only from bone marrow, but also from peripheral blood and umbilical cord blood. The term hematopoietic cell transplantation has a much broader meaning and includes: classic transplantation of bone marrow obtained at surgery, transplantation of peripheral blood stem cells (PBSCT) and umbilical cord blood-derived stem cells. All hematopoietic stem cells express on their surface the CD34+ antigen and glycosylated transmembrane protein, a member of the family of adhesion molecules. In healthy persons, expression of this antigen in bone marrow cells is at the level of 1-3%, while in peripheral blood – 0.01-0.1%, and in umbilical cord blood – 0.1-0.4%. The first source (transplantation material) of hematopoietic progenitor cells was bone marrow, while transplantation of stem cells obtained from peripheral blood and umbilical cord blood started much later (during the ‘80s of the past century).

8

Trójlekowy schemat leczenia: aprepitant, palonosetron i deksametazon w zapobieganiu nudnościom i wymiotom po chemioterapii BEAM z następowym przeszczepieniem autologicznych komórek krwiotwórczych

61%

Pielichowski W., Gawroński K., Młot B., Oborska S., Waśko-Grabowska A., Rzepecki P.

Current Gynecologic Oncology

|

2011

|

vol. 9

|

issue 2

95-103

EN

Aim of paper: Assessment of effectiveness of three-drug regimen of antiemetic treatment (aprepitant + palonosetron + dexamethasone) in preventing early and delayed nausea and vomiting associated with high-dose BEAM chemotherapy prior to transplantation of autologous hematopoietic cells. Obtained results were compared with effectiveness of one- or two-drug regimens (palonosteron or ondansetron + dexamethasone) implemented in historic control groups. Material and methods: Ninety-six patients were recruited (42 with Hodgkin lymphoma and 54 with non-Hodgkin lymphoma). Subgroups of patients were age-, gender-, weight- and stage-matched and suitable for statistical analysis. Myeloablative chemotherapy was administered according to the BEAM protocol. Effectiveness in preventing early nausea and vomiting was assessed since the start of chemotherapy until 24 hours after termination thereof. Delayed nausea and vomiting were assessed during 5 consecutive days after termination of cytostatic treatment. Severity of nausea was assessed using a 4-tiered scale: no nausea, mild nausea (not compromising everyday activity), moderate nausea (slightly affecting everyday activity) and severe nausea (significantly affecting everyday activity). Clinical response in terms of inhibition of vomiting was assessed as follows: complete response (no vomiting), mayor response (1-2 vomiting episodes), minor response (3-5 vomiting episodes), no response (over 5 vomiting episodes). Overall clinical response to antiemetic medication (nausea and vomiting) was assessed using a 4-tiered scale: good, intermediate, poor and none. Results and conclusions: Three-drug antiemetic regimen is significantly more effective than two-drug regimen, particularly in preventing early nausea and vomiting in patients receiving BEAM chemotherapy prior to transplantation of autologous hematopoietic cells.

PL

Cel pracy: Ocena skuteczności trójlekowego schematu leczenia przeciwwymiotnego: aprepitant, palonosetron z deksametazonem, w zapobieganiu nudnościom i wymiotom wczesnym i późnym po zastosowaniu wysokodawkowej chemioterapii BEAM z następowym przeszczepieniem autologicznych komórek krwiotwórczych. Uzyskane wyniki porównano ze skutecznością schematów stosowanych w grupie kontrolnej: palonosetron lub ondansetron z deksametazonem. Materiał i metody: Oceniono 96 chorych (42 z ziarnicą złośliwą i 54 z chłoniakiem nieziarniczym). Badane grupy pacjentów były porównywalne w analizie statystycznej. Jako chemioterapię mieloablacyjną podawano BEAM. Skuteczność w zapobieganiu nudnościom i wymiotom wczesnym badano w czasie od rozpoczęcia chemioterapii do 24 godzin po jej zakończeniu. W przypadku nudności i wymiotów późnych okres obserwacji obejmował następne 5 dni po zakończeniu leczenia cytostatykami. Nasilenie nudności oceniano w 4-stopniowej skali: brak nudności, łagodne (bez wpływu na codzienną aktywność), średniego stopnia (niewielki wpływ na codzienną aktywność) i ciężkie (znaczący wpływ na codzienną aktywność). Odpowiedź w zakresie hamowania wymiotów była oceniana następująco: całkowita (brak wymiotów), większa (1-2 epizody wymiotne), mniejsza (3-5 epizodów wymiotnych), brak odpowiedzi (>5 epizodów wymiotnych). Całkowitą odpowiedź na zastosowanie leczenia przeciwwymiotnego (nudności + wymioty) oceniano w 4-stopniowej skali: wysoka, pośrednia, słaba i brak skuteczności. Wyniki i wnioski: Trójlekowy schemat leczenia przeciwwymiotnego jest znacząco skuteczniejszy niż program dwulekowy, zwłaszcza w zapobieganiu nudnościom i wymiotom wczesnym u chorych otrzymujących chemioterapię BEAM przed przeszczepieniem autologicznych komórek krwiotwórczych.

9

Krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego

61%

Młot B., Gawroński K., Oborska S., Pielichowski W., Waśko-Grabowska A., Rzepecki P.

Current Gynecologic Oncology

|

2012

|

vol. 10

|

issue 1

71-87

EN

Hemorrhagic cystitis (HC) is a common complication in oncologic patients undergoing chemotherapy, radiotherapy or auto- and allotransplantation of hematopoietic stem cells. Cytostatics most prone to cause diffuse inflammation of the urinary bladder with concomitant bleeding include alkylating agents (e.g. cyclophosphamide and ifosfamide). The direct toxic agent are their metabolites, mainly acrolein. Nearly 20% of patients undergoing radiotherapy for pelvic malignancies experience bladder-associated complications, including HC. On the other hand, HC caused by cytostatics administered in the scope of conditioning protocol, affects 1-25% of patients undergoing transplantation. There are two forms of HC – early and delayed. The former is a result of preparatory protocols preceding graft injection or previous therapy and the flatter has usually viral etiology. Traditional means to prevent HC include adequate hydration, implementation of the so-called forced diuresis and administration of mesna, which contributed to a significant reduction of incidence of early HC. Effective treatment of delayed HC appears to rely on timely administration of antiviral drugs. Delayed diagnosis of HC or inadequate treatment may lead to urine retention with subsequent renal failure and even death. This paper presents, based on current literature, guidelines concerning prevention, diagnosis and treatment of HC.

PL

Krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego (HC) jest częstym powikłaniem występującym u chorych z chorobą nowotworową leczonych chemioterapią, radioterapią, jak również poddawanych procedurze auto- lub alotransplantacji krwiotwórczych komórek macierzystych. Do cytostatyków, które najczęściej wywołują rozlany stan zapalny pęcherza moczowego z krwawieniem, należą leki alkilujące, m.in. cyklofosfamid i ifosfamid. Bezpośrednim czynnikiem toksycznym są ich metabolity, zwłaszcza akroleina. Około 20% chorych poddawanych radioterapii z powodu nowotworów miednicy małej doświadcza różnego stopnia powikłań ze strony pęcherza moczowego, m.in. HC. Z kolei krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego wtórne do podawanych w ramach reżimu kondycjonującego cytostatyków dotyczy 1-25% chorych poddanych transplantacji. Wyróżniamy wczesne i późne HC – wczesne jest wynikiem stosowania reżimów przygotowawczych przed podaniem przeszczepu lub wcześniejszej terapii, późne ma najczęściej etiologię wirusową. Tradycyjnym sposobem zapobiegania HC jest nawodnienie chorego, stosowanie tzw. diurezy forsowanej oraz podawanie mesny, dzięki której znacząco spadła częstość występowania wczesnego krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego. Skuteczna terapia późnego HC wydaje się opierać na stosowaniu leków przeciwwirusowych. Zbyt późne rozpoznanie krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego bądź zastosowanie niewłaściwego leczenia może doprowadzić do retencji moczu z następczą niewydolnością nerek, a nawet zgonem chorego. W niniejszej pracy autorzy przedstawili, opierając się na aktualny doniesieniach, wytyczne dotyczące profilaktyki, diagnostyki oraz terapii krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego.

Refine search results

5 Current Gynecologic Oncology

3 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 Acta Biochimica Polonica

1 2016

1 2015

1 2014

1 2012

5 2011

9 Rzepecki P.

6 Gawroński K.

6 Młot B.

6 Oborska S.

6 Waśko-Grabowska A.

5 Pielichowski W.

2 Barzał J.

2 Chojnacki T.

1 Anuszewska E.

1 Jaworska M.

1 Korsak J.

1 Szczylik C.

1 Łata A.

Zakrzepica w chorobie nowotworowej

Ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc (TRALI) – opis przypadku

Plasma citrulline level as a biomarker for cancer therapy-induced small bowel mucosal damage

Strategie postępowania w profilaktyce i leczeniu zapalenia jamy ustnej u chorych poddawanych chemioterapii wysokodawkowej z następowym przeszczepianiem macierzystych komórek krwiotworzenia

Leczenie sterydoopornej ostrej choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi

Rola przeszczepiania autologicznych krwiotwórczych komórek macierzystych w leczeniu guzów litych

Źródła komórek macierzystych krwiotworzenia dla potrzeb transplantacji

Trójlekowy schemat leczenia: aprepitant, palonosetron i deksametazon w zapobieganiu nudnościom i wymiotom po chemioterapii BEAM z następowym przeszczepieniem autologicznych komórek krwiotwórczych

Krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego