Search results

1

Zależności pomiędzy alergią a infekcjami układu oddechowego u dzieci – możliwości profilaktyki i terapii

100%

Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2009

|

vol. 5

|

issue 3

204-210

EN

The aim of this paper is to review the relationship between the prevalence of atopic disease and exposure to respiratory infection. Mucosal inflammation in asthma is present from the beginning of the disease and is even seen in patients with allergic rhinitis predisposed to asthma. In other hand, a viral infection may be the immediate cause for an asthma exacerbation. Rhinoviruses infections are common and can be transmitted easily, leading to an asthma exacerbation. The peak of the epidemic asthma hospitalisation is synchronized with school return after the summer vacation. Children returning to school after the summer vacation are re-exposed to respiratory viral infections, most commonly rhinoviruses aetiology. The infections of the upper respiratory tract are one of the most common health problems in preschool and school children. Recurrent respiratory tract infections are demanding medical consultation and diagnosis of the causes. These infections have a lot reasons and the risk factors. Therefore it is important to administer antibiotics only in necessary cases. Specific vaccine play role in prevention of the bacterial infections. Immunostimulatory drugs presume to prevent respiratory tract infections.

PL

Celem opracowania jest przegląd zależności między obecnością choroby atopowej a skłonnością do infekcji układu oddechowego u dzieci. Zmiany zapalne błony śluzowej dróg oddechowych u chorych na astmę i/lub alergiczny nieżyt nosa są obecne już od początku objawów chorobowych. Z drugiej strony większość epizodów zaostrzeń astmy jest ściśle związana z infekcjami układu oddechowego. Obserwowano, że zwłaszcza okres wczesnojesienny, kiedy dzieci po wakacjach wracają do zajęć szkolnych, obfituje w infekcje wywołane najczęściej przez rinowirusy. W tym samym czasie u dzieci chorych na astmę częściej występuje również wyraźne zwiększenie zagrożenia pojawienia się zaostrzenia choroby. Zakażenia górnych dróg oddechowych są jednym z najczęstszych problemów zdrowotnych dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym. Nawracające zakażenia układu oddechowego wymagają konsultacji lekarskiej i diagnostyki przyczynowej, ponieważ lista przyczyn i czynników ryzyka składa się z wielu punktów koniecznych do uwzględnienia w rozpoznaniu różnicowym. Ważnym aspektem postępowania jest stosowanie antybiotyków tylko w uzasadnionych przypadkach. Istotną rolę w profilaktyce odgrywają szczepienia uodporniające przed potencjalnie zagrażającymi patogenami. Preparaty immunostymulujące mogą być pomocne w profilaktyce nawracających infekcji górnych dróg oddechowych.

2

Zależności pomiędzy alergią a infekcjami układu oddechowego u dzieci – możliwości profilaktyki i terapii

100%

Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2008

|

vol. 4

|

issue 4

233-238

EN

The aim of this paper is to review the relationship between the prevalence of atopic disease and exposure to respiratory infection. Mucosal inflammation in asthma is present from the beginning of the disease and is even seen in patients with allergic rhinitis predisposed to asthma. In other hand, a viral infection may be the immediate cause for an asthma exacerbation. Rhinoviruses infections are common and can be transmitted easily, leading to an asthma exacerbation. The peak of the epidemic asthma hospitalisation is synchronized with school return after the summer vacation. Children returning to school after the summer vacation are re-exposed to respiratory viral infections, most commonly rhinoviruses aetiology. The infections of the upper respiratory tract are one of the most common health problems in preschool and school children. Recurrent respiratory tract infections are demanding medical consultation and diagnosis of the causes. These infections have a lot reasons and the risk factors. Therefore it is important to administer antibiotics only in necessary cases. Specific vaccine play role in prevention of the bacterial infections. Immunostimulatory drugs presume to prevent respiratory tract infections.

PL

Celem opracowania jest przegląd zależności między obecnością choroby atopowej a skłonnością do infekcji układu oddechowego u dzieci. Zmiany zapalne błony śluzowej dróg oddechowych u chorych na astmę i/lub alergiczny nieżyt nosa są obecne już od początku objawów chorobowych. Z drugiej strony większość epizodów zaostrzeń astmy jest ściśle związana z infekcjami układu oddechowego. Obserwowano, że zwłaszcza okres wczesnojesienny, kiedy dzieci po wakacjach wracają do zajęć szkolnych, obfituje w infekcje wywołane najczęściej przez rinowirusy. W tym samym czasie u dzieci chorych na astmę częściej występuje również wyraźne zwiększenie zagrożenia pojawienia się zaostrzenia choroby. Zakażenia górnych dróg oddechowych są jednym z najczęstszych problemów zdrowotnych dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym. Nawracające zakażenia układu oddechowego wymagają konsultacji lekarskiej i diagnostyki przyczynowej, ponieważ lista przyczyn i czynników ryzyka składa się z wielu punktów koniecznych do uwzględnienia w rozpoznaniu różnicowym. Ważnym aspektem postępowania jest stosowanie antybiotyków tylko w uzasadnionych przypadkach. Istotną rolę w profilaktyce odgrywają szczepienia uodporniające przed potencjalnie zagrażającymi patogenami. Preparaty immunostymulujące mogą być pomocne w profilaktyce nawracających infekcji górnych dróg oddechowych.

3

Otyłość - choroba cywilizacyjna

100%

Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 3

226-232

EN

In the recent years, an alarming tendency has been observed concerning the growing prevalence of obese and overweight people in populations. This is a worldwide problem, but is observed less often in the societies of African and South Asian countries. The World Health Organization drew attention to the social context of obesity by supporting epidemiological studies and emphasised the problem by, for instance, establishing the World Anti-Obesity Day. Obesity and overweight are risk factors of significant threats for human health, including: metabolic syndrome, type 2 diabetes, atherosclerosis and cardiovascular complications as well as urolithiasis. The coexistence of obesity, metabolic syndrome and urolithiasis significantly increases the risk of cardiovascular events, including myocardial infarction and stroke. Obese patients frequently manifest vitamin D deficiency, which also contributes to metabolic disturbances. Obesity is associated with a greater risk of neoplasia, particularly oestrogen-dependent one. The most common is simple obesity, caused by improper nutritional habits, both in terms of quantity and quality, as well as the lack of physical activity. The causes of secondary obesity are more complex, e.g. in the course of endocrinopathy, central nervous system disorders, genetically determined syndromes and iatrogenic syndromes (following therapies with glucocorticosteroids, oestrogen, antidepressants and certain neuroleptics).

PL

W ostatnich latach obserwuje się niepokojącą tendencję do występowania w populacjach coraz większej liczby osób z nadwagą i otyłością. Problem ma zakres ogólnoświatowy, chociaż w mniejszym stopniu dotyczy społeczeństw krajów afrykańskich i południowoazjatyckich. Na społeczny wymiar otyłości zwróciła uwagę Światowa Organizacja Zdrowia, patronując badaniom epidemiologicznym i akcentując problem m.in. poprzez ustanowienie Światowego Dnia Walki z Otyłością. Otyłość i nadwaga są czynnikami ryzyka istotnych zagrożeń dla zdrowia, w tym: rozwoju zespołu metabolicznego, cukrzycy typu 2., miażdżycy i powikłań sercowo-naczyniowych, kamicy moczowej. Współistnienie otyłości, zespołu metabolicznego i kamicy znamiennie zwiększa ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych, w tym zawałów serca i udarów mózgu. U pacjentów otyłych często stwierdza się niedobór witaminy D, mający również wpływ na zaburzenia metaboliczne. Otyłość wiąże się z większym ryzykiem rozwoju nowotworów, zwłaszcza estrogenozależnych. Najczęściej występuje otyłość prosta, spowodowana nieprawidłowymi zwyczajami żywieniowymi zarówno w zakresie ilościowym, jak i jakościowym oraz brakiem aktywności fizycznej. Bardziej złożone są przyczyny otyłości wtórnej, występującej m.in. w przebiegu endokrynopatii, zaburzeń ośrodkowego układu nerwowego, zespołów uwarunkowanych genetycznie, zespołów jatrogennych (po leczeniu glikokortykosteroidami, estrogenami, lekami przeciwdepresyjnymi i niektórymi neuroleptykami)

4

Nanocząstki w zastosowaniach medycznych – kierunek przyszłości?

100%

Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 2

104-110

EN

Methods of producing nanoparticles, called nanotechnologies, have inspired lively interest over the recent years due to the broad possibilities for application of nanoparticles in numerous fields, including electronics, information technology, biotechnology, medicine, pharmacy, cosmetology and others. Nanoparticles are defined as particles which may occur in various shapes and which have at least one dimension smaller than 100 nm. Depending on the process of creation we can differentiate between natural nanoparticles occurring in the environment and designed nanoparticles, which are man-made. Designed nanoparticles are characterised by special physical properties which make them suitable for biomedical applications, among others. An example of such an application is the use of silver nanocomposites, which in a micronised form display a strong bacteriostatic and bactericidal effect. Graphene, the latest achievement of nanotechnology with unique mechanical and physical properties, is another material which raises much interest among researchers. The dynamic development of numerous directions in modern technologies based on nanotechnologies is an indisputable sign of progress. The discovery of the unique properties of nanomaterials opens wide possibilities for numerous applications; however, it also requires comprehensive research to ensure they are safe to use.

PL

Metody wytwarzania nanocząstek, zwane nanotechnologiami, wzbudzają w ostatnich latach żywe zainteresowanie dzięki szerokim możliwościom zastosowania ich produktów w wielu dziedzinach, w tym w elektronice, informatyce, biotechnologii, medycynie, farmacji, kosmetologii i innych. Nanocząstki są definiowane jako cząstki, które mogą występować w różnych kształtach i których przynajmniej jeden z wymiarów jest mniejszy niż 100 nm. W zależności od procesu powstawania wyróżnia się nanocząstki naturalne, występujące w środowisku, oraz nanocząstki projektowane, będące wytworem działalności człowieka. Nanocząstki projektowane cechują szczególne właściwości fizyczne, które między innymi warunkują ich zastosowanie biomedyczne. Przykładem może być zastosowanie nanokompozytów srebra, które w postaci zmikronizowanej wykazują silne działanie bakteriostatyczne i bakteriobójcze. Duże zainteresowanie badaczy wzbudza również grafen, najnowsze dzieło nanotechnologii, posiadający unikalne właściwości mechaniczne i fizyczne. Dynamiczny rozwój wielu kierunków nowoczesnych technologii opartych na nanotechnologiach jest niewątpliwym wyznacznikiem postępu. Odkrycie unikalnych właściwości nanomateriałów otwiera szerokie możliwości wielu zastosowań, ale jednocześnie wymaga kompleksowych badań zapewniających bezpieczeństwo ich użytkowania.

5

Aliskiren – pierwszy przedstawiciel nowej grupy leków hipotensyjnych

64%

Jobs K., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2009

|

vol. 5

|

issue 2

80-82

EN

Aliskiren is the first in a new class of antihypertensives – the direct renin inhibitors. It took a long time to discover it, mainly because of difficulties with creating an oral form with good bioavailability. It has been approved for the treatment of primary hypertension in United States and Europe in 2007. It provides good blood pressure efficacy, has good tolerability and small amount of undesirable side effects. Blocking renin, it prevents conversion of angiotensinogen to angiotensin I. First clinical trials concerning its use alone or in combination with ACEI or ARB give hope for greater reduction in blood pressure and more renal and cardiovascular protection that provided by ACEIs and ARBs. The ongoing clinical trial programme ASPIRE HIGHER will investigate the potential of aliskiren in improvement of renal and cardiovascular protection. Preliminary results are very promising. Aliskiren diminishes plasma renin activity from 50 to 80% in hypertensive patients after oral administration. It diminishes systolic and diastolic blood pressure. After single dose the effect of the drug lasts for 24 hours. Whole therapeutic effect is observed after two weeks.

PL

Aliskiren jest pierwszym przedstawicielem nowej grupy leków hipotensyjnych – bezpośrednich inhibitorów reniny. Badania nad jego powstaniem trwały długo, głównie z powodu trudności z uzyskaniem preparatu o dobrej biodostępności formy doustnej. W 2007 roku został dopuszczony do leczenia pierwotnego nadciśnienia tętniczego w Stanach Zjednoczonych i krajach Unii Europejskiej. Jest skutecznym lekiem hipotensyjnym, o małej liczbie działań ubocznych i dobrej tolerancji. Blokując reninę, zapobiega konwersji angiotensynogenu do angiotensyny I. Pierwsze badania kliniczne z jego wykorzystaniem dają nadzieję na addytywny efekt hipotensyjny i nefro- oraz kardioprotekcyjny, w przypadku połączenia go z inhibitorami konwertazy (ACEI) lub antagonistami receptora dla angiotensyny II (ARB). Podobnego efektu nie wykazano dla połączenia tycw dwóch grup leków. Największym, trwającym właśnie badaniem nad wykorzystaniem aliskirenu w udoskonaleniu nefro- i kardioprotekcji jest badanie ASPIRE HIGHER. Obejmuje ono ponad 35 tysięcy chorych, z planowanym okresem leczenia ponad 6 lat, i ma na celu sprawdzenie potencjalnej wyższości leku w zakresie działania nefroprotekcyjnego w porównaniu z ACEI i ARB. Wstępne wyniki wskazują na jego duży potencjał kardio- i nefroprotekcyjny. Po podaniu doustnym u chorych z nadciśnieniem zmniejsza on aktywność reninową osocza z 50 do 80%. Lek obniża wartość ciśnienia skurczowego i rozkurczowego, a działanie pojedynczej dawki utrzymuje się przez 24 godziny. Pełne działanie terapeutyczne osiąga po dwóch tygodniach.

6

Moczenie nocne u dzieci – aktualnie obowiązujące definicje i standardy postępowania

64%

Jobs K., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 1

32-35

EN

Nocturnal enuresis in Poland concerns about 300 000 of 5–14-year-old children (SMG/KRC report). Opinion about psychical background of enuresis, which was obligatory earlier, cannot be confirmed in recent investigations. Lately new standardization documents were published. One of them was prepared by International Children’s Continence Society (ICCS) and published in 2006 and 2007. Periodic incontinence was divided into day and nocturnal, and nocturnal incontinence was called enuresis. Enuresis we can treat as both sign and disease. It is divided into primary and secondary, monosymptomatic and nonmonosymptomatic. In Poland document called Guidelines for evaluation and treatment concerned children with enuresis was published in 2012. It was prepared by expert groups of Polish Children’s Urology Society and Polish Children’s Nephrology Society. Enuresis is the term which define urinary incontinence while asleep in a child aged at least 5 years. We present here abbreviated version of pathogenesis, diagnostic methods and treatment of nocturnal enuresis.

PL

W Polsce moczenie u dzieci dotyczy szacunkowo 300 000 pacjentów w wieku 5–14 lat (raport SMG/KRC). Panujący do niedawna pogląd, że moczenie wynika z zaburzeń emocjonalnych, nie znalazł potwierdzenia w nowych badaniach. W ostatnich latach ukazały się publikacje porządkujące terminologię dotyczącą tego zagadnienia oraz opracowujące standardy postępowania z dziećmi moczącymi się. W roku 2006 i 2007 opublikowano standardy terminologii odnoszące się do dzieci, autorstwa Komitetu Standaryzacji utworzonego przy International Children’s Continence Society (ICCS). Okresowe nietrzymanie moczu podzielono na dzienne i nocne, a nietrzymanie nocne (nocturnal incontinence) nazwano inaczej moczeniem mimowolnym (enuresis). Moczenie uznano zarówno za objaw, jak i schorzenie – podzielono je na pierwotne i wtórne oraz monosymptomatyczne i niemonosymptomatyczne. W 2012 roku ukazały się w Polsce Wytyczne postępowania diagnostyczno-terapeutycznego z dzieckiem moczącym się w nocy, opracowane przez grupę ekspertów Polskiego Towarzystwa Urologii Dziecięcej oraz Polskiego Towarzystwa Nefrologii Dziecięcej. Moczenie nocne to termin określający bezwiedne oddanie moczu w nocy, podczas snu, u dziecka, które opanowało trening czystości lub ukończyło 5 lat. Prezentowana praca skrótowo opisuje etiopatogenezę problemu, wytyczne dla postępowania diagnostycznego i propozycje leczenia.

7

Międzynarodowy konsensus dotyczący astmy u dzieci opracowany na podstawie International consensus on (ICON) pediatric asthma

64%

Mierzejewska A., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2012

|

vol. 8

|

issue 3

195-206

EN

Throughout the world asthma is the most common chronic lower respiratory disease in childhood. There are several guidelines supporting medical decisions on paediatric asthma. Although there is no doubt that the use of common systematic approaches for management can considerably improve outcomes, dissemination and implementation of these, these are still major challenges. Consequently, the International Collaboration in Asthma, Allergy and Immunology (iCAALL), recently formed by the EAACI, AAAAI, ACAAI, and WAO, has proposed an international consensus on (ICON) paediatric asthma. The aim was to highlight the key information common to the existing guidelines as well as review and comment gap thus providing a concise reference. Generally the principles of paediatric asthma management are being accepted. Overall, the treatment goal is a disease control. In order to achieve this, patients and their parents should be educated to optimally manage a disease, in collaboration with healthcare professionals. Identification and avoidance of triggers is also of significant importance. Assessment and monitoring should be performed regularly to re-evaluate treatment. Pharmacotherapy is the cornerstone of treatment. The optimal use of medication can, in most cases, help patients control symptoms and reduce the risk for future morbidity. The management of exacerbations is a major consideration, independent of chronic treatment. There is a trend toward considering phenotype-specific treatment choices however this goal has not yet been achieved.

PL

Astma jest najczęstszą przewlekłą chorobą dolnych dróg oddechowych u dzieci na całym świecie. Dostępne wytyczne ułatwiają podejmowanie decyzji leczniczych w populacji dziecięcej dotkniętej astmą. Postępowanie według ujednoliconych schematów niewątpliwie poprawia efekty, ale ich rozpowszechnianie i wdrażanie nadal stanowi duże wyzwanie. Międzynarodowa współpraca towarzystw medycznych (EAACI, AAAAI, ACAAI, WAO) zaowocowała wydaniem konsensusu ICON dotyczącego astmy u dzieci. Autorzy dokumentu podkreślili kluczowe informacje wspólne dla istniejących wytycznych, a także dokonali przeglądu oraz skomentowali różnice, dostarczając zwięzłych rekomendacji. Niniejsza praca systematyzuje informacje zawarte w tym dokumencie. Zasady leczenia astmy u dzieci są powszechnie akceptowane. Celem terapii jest kontrola choroby. W celu optymalnego leczenia pacjenci oraz ich rodzice powinni być odpowiednio edukowani przez pracowników służby zdrowia. Istotne są również identyfikacja i unikanie czynników wyzwalających, a także regularna ocena i monitorowanie choroby. Podstawę leczenia stanowi farmakoterapia. Optymalna farmakoterapia w większości przypadków pomaga pacjentom kontrolować objawy i zmniejszyć ryzyko zachorowania w przyszłości. Leczenie zaostrzenia jest głównym punktem rozważań terapeutycznych zależnym od stosowanego leczenia przewlekłego. Dąży się do leczenia uzależnionego od fenotypu astmy, jednak ten cel nie został jeszcze osiągnięty.

8

Zmiany w nerkach w chorobie Schönleina-Henocha – wpływ leczenia na rokowanie

64%

Jobs K., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2011

|

vol. 7

|

issue 1

54-57

EN

Schönlein-Henoch purpura is the commonest acute vasculitis in childhood. IgA deposits are seen in patient’s small blood vessels. They are the reason of local inflammation, circulatory disturbance and focal necrosis (vasculitis leukocytoclastica). Pathogenesis of the disease is not known. Plasma IgA (especially IgA1) level is increased and there are immune complexes and antibodies against IgA in the blood of affected patients. Complexes affects renal mesangium leading to various forms of glomerulonephritis. Renal symptoms have a wide range of severity, from asymptomatic microscopic haematuria to nephrotic syndrome and renal failure. Most renal involvement occurs early, 85% within first month. Nevertheless they can develop later, usually to 6 months from the beginning of the disease. They worsens generally good prognosis. Renal biopsy is indicated when there is the risk of long-term renal damage and more aggressive therapy is required. In estimation of the type of glomerulonephritis the ISKDC (International Study of Kidney Disease in Children) classification is commonly used. We describe here various strategies of the therapy of renal forms of the disease. Pulsed cyclophosphamide with methylprednisolone is well accepted therapy. Early intervention can prevent patients progressing to end stage renal failure.

PL

Choroba Schönleina-Henocha jest najczęstszą formą zapalenia drobnych naczyń u dzieci. W naczyniach chorych odkładają się kompleksy immunologiczne zawierające immunoglobulinę A (IgA), wywołują one miejscowy stan zapalny i prowadzą do zaburzeń przepływu krwi i powstawania miejscowych ognisk martwicy (vasculitis leukocytoclastica). Przyczyna choroby pozostaje nieznana. W patomechanizmie podkreśla się zwiększenie stężenia IgA (zwłaszcza IgA1) w surowicy oraz obecność krążących kompleksów IgA i przeciwciał przeciwko IgA. Kompleksy immunologiczne mogą odkładać się w mezangium nerek, prowadząc do powstania różnych form kłębuszkowego zapalenia. Objawy ze strony nerek mogą przybierać różną formę: od bezobjawowego mikroskopowego krwinkomoczu do w pełni wyrażonego zespołu nerczycowego i niewydolności nerek. Zmiany w nerkach zazwyczaj pojawiają się wcześnie, w 85% przypadków w pierwszym miesiącu trwania choroby. Mogą jednak wystąpić w ciągu 6 miesięcy od pojawienia się pierwszych objawów. Ich obecność zmienia pomyślne zazwyczaj rokowanie na gorsze. W przypadku gdy istnieje zagrożenie przewlekłego uszkodzenia nerek i rozważa się wprowadzenie agresywnego leczenia, pojawiają się wskazania do wykonania biopsji nerki. W ocenie rodzaju kłębuszkowego zapalenia nerek posługujemy się powszechnie klasyfikacją ISKDC (International Study of Kidney Disease in Children). W opracowaniu zostały opisane najczęściej stosowane metody leczenia nerkowej postaci choroby. dotychczas nie ustalono jednego obowiązującego sposobu postępowania. Najczęściej stosowane są połączenia kortykosteroidów oraz pulsów z cyklofosfamidu. Jak najszybsze wdrożenie leczenia może zapobiec wystąpieniu przewlekłej choroby nerek i jej postępowi do formy schyłkowej.

9

Gęstość kości u pacjentów z hiperkalciurią idiopatyczną – przegląd piśmiennictwa w aspekcie bezpieczeństwa stosowania witaminy D

64%

Jobs K., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

vol. 9

|

issue 3

245-249

EN

Many scientific works, concerning an impact of vitamin D and its active form – 1,25-dihydroxyvitamin D [1,25(OH)2D] on human health, appeared lately. Vitamin D deficiency, defined as low level of 25-hydroxyvitamin D (25(OH)D), is a global health problem. It is generally accepted in Poland, that vitamin D skin synthesis, necessary for maintenance its proper level, can take place between April and September, if the sun skin exposure, without sun blockers, covers 18% of body area for 15 minutes daily. It’s been scientifically proven that commonly used for prevention and treatment vitamin D doses are safe. Toxic concentrations of 25(OH)D is above 200 ng/ml. Recommendations concerning vitamin D supplementation are commonly available for all age groups. Polish recommendations were presented in 2009. Nevertheless there are clinical situations when vitamin D supply is potentially harmful. One of them is urolithiasis, especially when stones are made of calcium. On the other hand, there is relationship between idiopathic hypercalciuria and low bone density. Vitamin D acts, among others, as factor increasing intestinal calcium absorption. Calcium absorbed to the blood builds bone mass, but is excreted with urine as well. Low calcium diet paradoxically favours urolithiasis. Systemic scientific analysis of adult population lead to conclusion that too low and too big calcium supply made conditions conductive to produce renal stones. Not numerous epidemiological analysis did not demonstrate relation between vitamin D supply and the risk of urolithiasis. But in available literature it is difficult to find recommendations concerning supplementation of vitamin D in children with hypercalciuria and renal stones. Proper level of vitamin D has great impact on children’s development and health. It seems that careful vitamin D supply, with the use of calcium blood and urine level and 25(OH)D and alkaline phosphatase activity monitoring, could be of benefit in such patients.

PL

W ostatnich latach bada się wpływ witaminy D i jej aktywnej biologicznie formy – kalcytriolu [1,25(OH)2D] na występowanie wielu różnych schorzeń i działanie wielu różnych układów ludzkiego organizmu. Niedobór witaminy D, oceniany na podstawie ogólnie przyjętego wskaźnika, jakim jest stężenie 25(OH)D, substratu dla syntezy kalcytriolu, jest w naszej strefie klimatycznej powszechnym zjawiskiem. Uważa się, że w Polsce wystarczająca dla pokrycia zapotrzebowania synteza skórna witaminy D może mieć miejsce w okresie od kwietnia do września, pod warunkiem że ekspozycja na słońce będzie obejmować 18% powierzchni ciała i będzie trwała przez 15 minut dziennie oraz że skóra nie będzie w tym czasie chroniona filtrami. Udowodniono, że stosowane w profilaktyce i leczeniu dawki tej witaminy są bezpieczne, a granicą toksyczności jest stężenie 25(OH)D >200 ng/ml. Szczegółowe zalecenia dotyczące suplementacji witaminy D zostały opracowane w ostatnim czasie dla wszystkich grup wiekowych. W Polsce propozycje zmian w dawkowaniu opublikowano już w 2009 roku. Istnieją jednak sytuacje kliniczne, w których podawanie witaminy D budzi niepokój z uwagi na potencjalny wpływ na pogłębienie istniejącej patologii. Dotyczy to między innymi chorych z kamicą układu moczowego, szczególnie tych, u których w skład złogów wchodzi wapń. Z drugiej strony w wielu opublikowanych ostatnio pracach podkreśla się związek idiopatycznej hiperkalciurii z obniżoną gęstością kości. Witamina D wpływa na gospodarkę wapniowo-fosforanową między innymi poprzez zwiększenie wchłaniania wapnia z jelit. Wapń wchłonięty do krwi jest wbudowywany w kości, ale także wydalany z moczem. Natomiast dieta z ograniczeniem wapnia paradoksalnie sprzyja kamicy. Wieloletnie badania prowadzone w populacji dorosłych wykazały, że zarówno zbyt małe, jak i zbyt duże spożycie wapnia sprzyja krystalizacji złogów w drogach moczowych. Dotychczas prowadzone nieliczne badania epidemiologiczne z wieloletnią obserwacją nie wykazały zależności między podażą witaminy D a ryzykiem powstawania złogów w nerkach. W przypadku dzieci z hiperkalciurią i kamicą układu moczowego, u których właściwa podaż witaminy D ma fundamentalne znaczenie dla rozwoju i zdrowia, trudno znaleźć w piśmiennictwie wytyczne dotyczące jej suplementacji. Wydaje się, że ostrożna suplementacja, z monitorowaniem co 1–3 miesiące kalcemii, kalciurii, aktywności fosfatazy zasadowej oraz stężenia 25(OH)D, zgodna z rekomendowanymi zaleceniami, mogłaby przynieść takim dzieciom bieżące i odległe korzyści.

10

Diagnostyka i terapia nadciśnienia tętniczego u dzieci i młodzieży – co nowego w aktualnych zaleceniach?

64%

Jobs K., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2011

|

vol. 7

|

issue 4

304-309

EN

Hypertension begins in childhood and adolescence. Elevated blood pressure contributes to the early development of cardiovascular disease. It is important to develop guidelines on the optimal detection and management of arterial hypertension in this age group. Until recently general practitioners, paediatricians and other healthcare providers based on American guidelines published in 2004 by National High Blood Pressure Education Program Working Group on High Blood Pressure in Children and Adolescents in “Pediatrics” (Task Force). This guidelines presented hypertension definition in children and adolescents, determined methods of blood pressure measurement, diagnostic range and methods of treatment. In 2009 European Society of Hypertension recommendations on management of high blood pressure in children and adolescents were published in “Journal of Hypertension”. In Poland results of OLAF project were published in 2010. They present percentile values of blood pressure, height and weight as well as BMI, of Polish population aged 7-18 years. In United States, although they did not published another Task Force report yet, we can find new modifications of guidelines in recently published literature. We present here current knowledge about applicable recommendations.

PL

Nadciśnienie tętnicze ma swój początek w wieku dziecięcym. Podwyższone wartości ciśnienia przyczyniają się do wczesnego rozwoju choroby sercowo-naczyniowej. Należy prowadzić działania zmierzające do optymalizacji schematów postępowania w zakresie wykrywania zagrożonych lub chorujących na nadciśnienie dzieci oraz doskonalenia metod leczenia. Do niedawna lekarze zajmujący się nadciśnieniem u dzieci jako podstawę postępowania przyjmowali amerykańskie zalecenia opublikowane w 2004 roku przez National High Blood Pressure Education Program Working Group on High Blood Pressure in Children and Adolescents w czasopiśmie „Pediatrics” (kolejny tak zwany raport Task Force). Zalecenia precyzowały definicję nadciśnienia w tej grupie wiekowej, określały metody pomiaru, zakres diagnostyki i sposoby postępowania. W 2009 roku w „Journal of Hypertension” przedstawiono pierwsze Europejskie Zalecenia Rozpoznawania i Leczenia Nadciśnienia u Dzieci i Młodzieży. W Polsce w 2010 roku opublikowano wyniki projektu OLAF, w którym na podstawie badania ponad 17 tysięcy dzieci i młodzieży w wieku od 7 do 18 lat opracowano siatki centylowe zawierające aktualne normy ciśnienia tętniczego, a także wzrostu, masy ciała i BMI naszej populacji. Także na terenie Stanów Zjednoczonych, mimo że nie ukazał się dotychczas nowy raport Task Force, stale modyfikowane są dane dotyczące problemu nadciśnienia. Praca prezentuje aktualny stan wiedzy na temat obowiązujących zaleceń.

11

Ospa wietrzna u dzieci

64%

Mierzejewska A., Jung A.

|

issue 4

329-334

EN

Chickenpox (varicella) is one of the most common and most infectious diseases in children. The disease is caused by the primary infection of Varicella zoster virus (VZV), reactivation of latent form of the virus is manifested as herpes zoster. This paper presents the characteristics of the virus, varicella’s clinical picture, diagnostic capabilities, and also highlights the consequences of intrauterine infection. Although the disease usually presents typically and treatment is usually symptomatic, in some patients, even previously healthy, there can be severe, life‑threatening complications. Newborns, immunocompromised patients, patients during immunosuppression therapy, with haematological disorders and malignancies, and pregnant women are the most vulnerable to severe disease’s course group of patients. In view of the real risk of complications in each patient, deliberate exposure of children to infection by their parents during the so‑called “pox parties” seems extremely irresponsible. Acyclovir is available on the market for over 20 years and is designated for the treatment of infections caused by the Varicella zoster and Herpes simplex virus. In patients with properly functioning immune system VZV infection is mild and requires usually supportive treatment. Most cases of chickenpox do not require antiviral treatment but there are proven benefits from usage of such therapy. According to available studies the use of acyclovir within the first 24 hours after the onset of rash is shortening the appearance of skin eruptions, accelerates their healing and reduces their total number. Acyclovir reduces the duration of fever and mitigates symptoms of the disease. It should be noted that such treatment does not impair long‑term resistance of immune system against VZV. The prevention is available in form of two‑doses varicella vaccination acceptable to start from 9th month of life. Specific immunoglobulin (VZIG) can be applied in selected cases discussed below.

PL

Ospa wietrzna należy do najbardziej zakaźnych i powszechnych chorób infekcyjnych spotykanych u dzieci. Zakażenie powodowane jest przez pierwotną infekcję Varicella zoster, reaktywacja wirusa z postaci latentnej manifestuje się jako półpasiec. W pracy przedstawiono charakterystykę wirusa, obraz kliniczny ospy wietrznej, możliwości diagnostyczne; zwrócono również uwagę na konsekwencje zakażenia wewnątrzmacicznego płodu. Mimo że choroba zazwyczaj przebiega w sposób typowy, a jej leczenie ogranicza się do leczenia objawowego, u części pacjentów, co ważne – uprzednio zdrowych, może dochodzić do ciężkich, zagrażających zdrowiu i życiu powikłań. Grupami pacjentów szczególnie narażonymi na ciężki przebieg choroby są: noworodki, pacjenci z upośledzoną odpornością, w trakcie immunosupresji, z chorobami hematologicznymi i nowotworowymi oraz kobiety w ciąży. W związku z realnym zagrożeniem wystąpienia powikłań u każdego pacjenta świadome narażanie dziecka przez rodziców w trakcie tzw. „ospa party” wydaje się skrajnie nieodpowiedzialne. Na rynku od ponad 20 lat dostępny jest acyklowir wskazany do leczenia zakażeń wywołanych przez wirus ospy wietrznej i półpaśca, a także zakażeń wywołanych przez wirus opryszczki pospolitej. U chorych z prawidłową czynnością układu odpornościowego zakażenie VZV przebiega łagodnie i zazwyczaj wystarcza postępowanie objawowe. Większość zachorowań na ospę wietrzną nie wymaga leczenia przeciwwirusowego, jednak istnieją dowody świadczące o korzyściach ze stosowania takiej terapii. Według dostępnych badań zastosowanie acyklowiru w pierwszych 24 godzinach od wystąpienia osutki skraca okres pojawiania się wykwitów skórnych, przyspiesza gojenie się zmian oraz zmniejsza ich całkowitą liczbę. Skraca także czas trwania gorączki i łagodzi objawy choroby. Należy wspomnieć, że leczenie acyklowirem nie upośledza wytworzenia długotrwałej odporności przeciwko VZV. W przypadku osób z grup ryzyka oraz wystąpienia powikłań należy zastosować leczenie przeciwwirusowe. Istnieje możliwość profilaktyki w postaci dwudawkowego szczepienia przeciwko ospie wietrznej dopuszczalnego do rozpoczęcia już od 9. miesiąca życia. W wybranych przypadkach omówionych poniżej możliwe jest podanie swoistej immunoglobuliny (VZIG). Możliwa jest również profilaktyka poekspozycyjna, która skutecznie zmniejsza ryzyko zachorowania lub łagodzi przebieg choroby u osób po kontakcie z wirusem Varicella zoster.

12

Nefropatia pokontrastowa

64%

Jobs K., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2010

|

vol. 6

|

issue 1

39-43

EN

Contrast-induced nephropathy (CIN) is a well known side-effect of the administration of radiocontrast media. It could be defined as occurrence of signs of acute kidney injury de novo, or worsening of renal function in patient with chronic kidney disease, after administration of IV contrast. Its clinical manifestation is often poor, usually reversible, but it can lead to serious adverse outcomes. In general population CIN occurs with 1% frequency. In case of patients with risk factors its frequency rise up to 50%. It is the third leading cause of acute kidney injury in hospitalised patients and substantially increases mortality, morbidity and length of hospitalisation. Direct pathophysiological mechanisms of CIN are not well known. In most cases of contrast administration we use iodinated agents. In MR imaging gadolinium based agents are used. There is no specific treatment of CIN. The best mode of proceeding is prevention. In patients with normal renal function we should simply avoid volume depletion. We present here a variety of preventive measures in patients with CIN risk factors.

PL

Nefropatia pokontrastowa (NK) jest znanym powikłaniem stosowania dożylnych środków kontrastowych. Możemy ją zdefiniować jako pojawienie się cech ostrego uszkodzenia nerek (AKI) de novo lub pogorszenie się funkcji nerek u pacjenta z przewlekłą chorobą nerek (PChN) po podaniu radiologicznego środka cieniującego. Uszkodzenie funkcji nerek tego typu przebiega zwykle bez skąpomoczu i wyraźnych objawów klinicznych, może jednak znacząco wpływać na dalsze losy chorego. W populacji ogólnej częstość występowania nefropatii pokontrastowej jest niska – odnotowywana jest u około 1% chorych poddawanych procedurom z użyciem kontrastu dożylnego. Sytuacja zmienia się w przypadku pacjentów obarczonych czynnikami ryzyka – w tej szczególnej populacji NK może pojawić się z częstością sięgającą 50%. Nefropatia pokontrastowa stanowi trzecią w kolejności przyczynę epizodów ostrego uszkodzenia nerek u pacjentów hospitalizowanych. Wpływa znacząco na chorobowość, śmiertelność oraz długość pobytu w szpitalu. Przyczyny powstawania NK nie są w pełni jasne. Przy wykonywaniu większości badań i procedur używane są jodowe środki kontrastowe. Do diagnostyki przy zastosowaniu techniki rezonansu magnetycznego (MR) używane są z kolei związki chelatowe gadolinu. W przypadku wystąpienia nefropatii kontrastowej nie dysponujemy żadnymi specyficznymi metodami leczenia. W związku z tym najwłaściwszym sposobem postępowania przy zagrożeniu wystąpieniem NK jest postępowanie prewencyjne. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek sprowadza się ono do dbałości o prawidłowe nawodnienie. Artykuł prezentuje sposoby postępowania w przypadku konieczności podania dożylnego środka cieniującego u chorych obarczonych czynnikami ryzyka.

13

Późne rozpoznanie wady układu moczowo-płciowego pod postacią zdwojenia pochwy i macicy oraz agenezji nerki prawej - prezentacja przypadku

64%

Bochniewska V., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2008

|

vol. 4

|

issue 3

195-199

EN

Congenital defect is an interior or exterior morphologic abnormality of the proper development. The majority of those anomalies are caused by genetic and environmental factors. Therefore it is said that etiology is multifactorial (50% of congenital defects). The clinical presentation of developmental anomalies is variable, from a single defect to variable combination of abnormalities. Urinary tract defects may be due to diverse anomalies, like abnormality of kidney’s number, volume, structure and localizations or renal parenchyma dysfunction. Malformations of genital system may affect the vagina as well as the uterus. The aim of the study was to present the case of delayed recognition of genitourinary multiple defect, that was consisted of doubling of vagina and uterus along with right kidney agenesis. The urinary tract anomalies are commonly accompanied with genital tract disorders. One of the most common developmental defects of female genital system is absence of vagina and uterus that is also called Mayer-Rokitansky-Küster-Hauser syndrome (MRKH syndrome). The cause of MRKH syndrome still remains unknown. The anomaly consists of complete absence of the vagina and the uterus or absence of vagina accompanied with variable abnormality of the uterus. Ovarian function and structure are preserved. When genitourinary anomalies are able to see on medical examination, early diagnosis is possible even directly after delivery. However the anomalies often remain undiagnosed until adolescence. Thus the first sign of the condition is primary amenorrhoea during puberty years. Sexual dysfunctions and infertility come out much later. Often the first signals of the condition are cyclic abdominal pains. Other less common symptoms are voiding disorders, hematuria or persistent, recurrent urinary tract infections which do not undergo routine therapy. Over the past few years the recognition of urinary tract defects has been markedly increased due to high development of diagnostic and therapeutic possibilities, especially a new laparoscopic procedure. Patient’s age, when the genitourinary tract abnormality is recognized, is extremely important. Usually early established diagnosis of congenital malformation is the key of its successful correction. In the future, numbers of late recognitions of genitourinary abnormalities shall constantly decrease, as a result of progress on new imaging possibilities. Summation: 1) The coexistence of congenital malformations of urinary and genital systems has been often observed, for that reason that always should be taking into consideration during therapeutic process. 2) The symptoms of genitourinary defects are usually non specific. 3) As a result of progress in the diagnostic methods, most of the congenital defects including genitourinary abnormalities are recognizable. 4) If the anomaly is early diagnosed, chances for successful chirurgical corrections and psychological therapy will evidently grow.

PL

Wrodzona wada rozwojowa jest to zewnętrzne lub wewnętrzne morfologiczne odchylenie od prawidłowego rozwoju. Najczęstszymi przyczynami powstawania wady są czynniki genetyczne i środowiskowe. Znaczna część wad ma etiologię wieloczynnikową (50%). Wady rozwojowe mogą występować jako zaburzenia izolowane lub też tworzyć zespoły wad. Wady układu moczowego mogą dotyczyć liczby, wielkości, kształtu i położenia nerek oraz budowy miąższu samej nerki. Wady w układzie płciowym dotyczą głównie wad rozwojowych pochwy i macicy. Celem pracy jest przedstawienie przypadku późnego rozpoznania złożonej wady układu moczowo-płciowego pod postacią zdwojenia pochwy i macicy oraz agenezji nerki prawej. Wadom układu moczowego często towarzyszą wady układu płciowego. Jedną z częściej występujących wad rozwojowych narządu rodnego jest wrodzony brak pochwy i macicy, zwany zespołem Mayera-Rokitanskyego-Kustera (zespół M-R-K). Jego etiopatologia nie została wyjaśniona. Charakteryzuje się on wrodzonym brakiem pochwy i macicy bądź też brakiem pochwy i różnymi wadami rozwojowymi macicy. Budowa i funkcja jajników są prawidłowe. Wczesne wykrycie wady układu moczowo-płciowego jest możliwe, gdy anomalie są widoczne w trakcie badania pacjenta, czasami bezpośrednio po porodzie. Najczęściej jednak wady rozpoznawane są później. W okresie dojrzewania zazwyczaj pierwszym sygnałem jest pierwotny brak miesiączki. Trudności z podjęciem współżycia płciowego lub z zajściem w ciążę występują znacznie później. W wielu przypadkach objawem wady układu moczowo-płciowego są bóle brzucha. Do innych mniej specyficznych należą zaburzenia w oddawaniu moczu, krwiomocz oraz uporczywe, słabo poddające się leczeniu i nawracające zakażenia układu moczowego. W ostatnich latach znacznie wzrosła rozpoznawalność wad układu moczowo-płciowego. Przyczynił się do tego znaczny rozwój możliwości diagnostycznych i terapeutycznych, a zwłaszcza ultrasonografii i metod laparoskopowych. Wiek pacjenta, w którym rozpoznano wadę układu moczowo-płciowego, jest bardzo ważny. Często tylko wczesne rozpoznanie wady umożliwia prawidłową jej korektę. Przy obecnych możliwościach badań obrazowych należy przypuszczać, że późne rozpoznania wad układu moczowo-płciowego będą należały już do przeszłości. Podsumowanie: 1) Współistnienie wad układów moczowego i płciowego jest na tyle częste, że należałoby je uwzględnić w postępowaniu diagnostycznym. 2) Objawy wady układu moczowo-płciowego często są niespecyficzne. 3) Znaczny rozwój metod diagnostycznych przyczynił się do wzrostu rozpoznawalności wszelkich wad, w tym również układu moczowo-płciowego. 4) Wczesne rozpoznanie wady układu moczowo-płciowego zwiększa szansę na jej korektę chirurgiczną oraz pomoc psychologiczną.

14

Przewlekły kaszel u dzieci – problem diagnostyczny i terapeutyczny

64%

Jung A., Maślany A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2012

|

vol. 8

|

issue 2

97-100

EN

Coughing is a physiological defence mechanism against irritants that stimulate respiratory mucosa. On the other hand, it can be the first symptom of a disease. Depending on symptoms duration we distinguish acute cough, subacute and chronic cough. Cough can be paroxysmal, characteristic to asthma and pertussis or “barking” with inspiratory dyspnea occurring in croup (laryngitis subglottica); it can be also dry or productive. A particular type of cough is a postinfectious cough resulting from damage of respiratory mucosa, increased sensitivity of cough receptor and bronchial hyperresponsiveness. There is also psychogenic cough, cough accompanying allergic diseases and provoked by some drugs. Diagnosis of chronic cough include a detailed clinical history, physical examination and additional diagnostic tests. Among infectious agents, that predispose to long‑term cough, there are viruses, particularly human respiratory syncytial virus (RSV), atypical organisms – Mycoplasma pneumoniae, Chlamydia pneumoniae, Legionella pneumophila, najand bacteria, especially Bordetella pertussis. Apart from infectious diseases, the analysis of causes of cough in young children include the presence of gastroesophageal reflux, allergic diseases (especially asthma), chronic sinusitis, aspiration of foreign material, congenital structural abnormalities of the respiratory system and chronic respiratory diseases, including cystic fibrosis or primary ciliary dyskineswia. A cardiac causes of cough should also be considered. Often cough characteristics and accompanying symptoms may indicate its cause. In the treatment of cough we can use casual treatment and symptomatic medications among which there are antitussives and mucoactive drugs. It is permissible to use butamirate and levodropropizine in persistent dry cough. Administration of opioid agonists and preparations containing promethazine should be avoided. Mucoactive drugs include expectorants, mucolytic, mucoregulatory and mucoregulatory medications.

PL

Kaszel jest fizjologicznym odruchem obronnym organizmu, skierowanym przeciw czynnikom drażniącym błonę śluzową dróg oddechowych. Może być także pierwszym objawem choroby. W zależności od długości utrzymywania się objawów wyróżniamy kaszel ostry, przedłużający się oraz przewlekły. Kaszel może być napadowy, charakterystyczny dla astmy czy krztuśca, lub szczekający, z typową dusznością wdechową występującą w podgłośniowym zapaleniu krtani, suchy lub wilgotny. Szczególnym jego rodzajem jest kaszel poinfekcyjny, związany z uszkodzeniem nabłonka oddechowego, nasileniem wrażliwości receptorów kaszlowych i wtórną nadreaktywnością oskrzeli. Ponadto wyróżniamy kaszel psychogenny, polekowy oraz alergiczny. Diagnostyka przewlekłego kaszlu obejmuje szczegółowy wywiad kliniczny, badanie przedmiotowe oraz dodatkowe badania diagnostyczne. Do czynników zakaźnych, które predysponują do długo utrzymującego się kaszlu, należą wirusy, szczególnie często wirus RS, drobnoustroje atypowe: Mycoplasma pneumoniae, Chlamydia pneumoniae, Legionella pneumophila, a także bakterie, przede wszystkim pałeczka krztuśca. Oprócz schorzeń infekcyjnych w analizie przyczyn kaszlu u małych dzieci należy uwzględnić obecność refluksu żołądkowo‑przełykowego, choroby alergiczne (przede wszystkim astmę), przewlekłe zapalenie zatok obocznych nosa, aspirację ciała obcego, a także wrodzone wady i przewlekłe choroby układu oddechowego, w tym mukowiscydozę czy zaburzenia ruchomości rzęsek. Diagnostyka przewlekłego kaszlu powinna obejmować również przyczyny kardiologiczne. Niejednokrotnie charakter kaszlu i objawy towarzyszące wskazują na jego przyczynę. W leczeniu kaszlu stosujemy leki przyczynowe oraz leki działające objawowo, do których zaliczamy leki przeciwkaszlowe i sekretolityczne/mukolityczne. Spośród leków przeciwkaszlowych w uporczywym suchym kaszlu dopuszcza się stosowanie butamiratu lub lewodropropizyny. Należy unikać podawania agonistów receptorów opioidowych i preparatów zawierających prometazynę. Spośród leków sekretolitycznych zastosowanie znajdują leki wykrztuśne, mukolityczne, mukokinetyczne oraz mukoregulujące.

15

Rzadsze przyczyny kamicy układu moczowego na przykładzie pacjentów z nadczynnością przytarczyc i podejrzeniem hiperkalciurii samoistnej

64%

Straż-Żebrowska E., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2009

|

vol. 5

|

issue 2

126-130

EN

Urolithiasis is a significant and a common health problem in children’s nephrology and urology. Taking into account the consequences, such as colic renal pain, recurrent urinary tract infection and renal failure, fast diagnosis and treatment of urolithiasis is needed. Hypercalciuria is the most common metabolic abnormality in patients with calcium kidney stones. Hypercalciuria may be caused by increased intestinal calcium absorption, decreased renal calcium reabsorption or hyperparathyroidism. A serum calcium level is steady and is regulated by the actions of parathyroid hormone, vitamin D3 and the opposing effect of calcitonin. We describe two clinical cases that demonstrate uncommon aetiology of urolithiasis: the male patient with recurrent urolithiasis caused by hyperparathyroidism due to parathyroid gland hyperplasia and the female patient with hypercalcaemia accompanied by urolithiasis and Williams syndrome suspicion. Hyperparathyroidism is characterised by high serum calcium level, hypercalciuria, elevated PTH and renal metabolite of vitamin D3 concentration. The clinical manifestation of Williams’ syndrome include distinct facial appearance associated with cardiovascular anomalies, intermittent hypercalcaemia and hypercalciuria, neurodevelopmental and gastrointestinal tract abnormalities. A characteristic behavioural profile, in children with Williams’ syndrome, is observed and called “cocktail party”.

PL

Kamica układu moczowego stanowi istotny i częsty problem zdrowotny w nefrologii i urologii dziecięcej. Z uwagi na konsekwencje tej choroby, takie jak dolegliwości bólowe, nawroty zakażeń układu moczowego, a nawet niewydolność nerek, wskazane jest szybkie rozpoznanie i leczenie kamicy układu moczowego. Najczęstszą przyczyną metaboliczną tego schorzenia jest hiperkalciuria. Może ona występować jako hiperkalciuria absorpcyjna, nerkowa lub związana z nadczynnością przytarczyc. W prawidłowych warunkach stężenie wapnia w surowicy jest stałe i podlega regulacji hormonalnej poprzez działanie parathormonu, witaminy D3 oraz przeciwstawnie działającej kalcytoniny. W pracy przedstawiono dwie prezentacje kliniczne będące przykładem rzadszych przyczyn kamicy układu moczowego: pacjenta z nawrotową kamicą układu moczowego, której przyczyną była nadczynność przytarczyc spowodowana hiperplazją przytarczyc, oraz dziewczynkę z podejrzeniem genetycznego podłoża kamicy, jakim jest hiperkalcemia samoistna. Dla nadczynności przytarczyc właściwe są podwyższone stężenia wapnia w surowicy, hiperkalciuria, podwyższone wartości parathormonu i nerkowego metabolitu witaminy D3. Na zespół Williamsa (hiperkalcemia samoistna) składają się: charakterystyczna dysmorfia twarzy, której mogą towarzyszyć wady serca, przejściowa hiperkalcemia oraz hiperkalciuria, objawy ze strony układu nerwowego i pokarmowego. Dzieci cierpiące na to schorzenie są obdarzone specyficzną osobowością, tzw. cocktail party.

16

Alergenowo-swoista immunoterapia u dzieci

64%

Maślany A., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2011

|

vol. 7

|

issue 3

212-217

EN

Allergen-specific immunotherapy (ASI) allows for a treatment and influences on the course of, the allergic, IgE-dependent diseases. ASI induces allergen tolerance resulting in a reduction or disappearance of clinical symptoms of allergy. One hundred years ago, in 1910 exactly, Noon published his landmark study. Since then, the knowledge of its mechanisms, indications for ASI and routes of administration of allergen is systematically being broaden. Currently used forms of allergens allow to minimize serious side effects related to the ASI, which were observed in the initial trials of therapy. This paper presents current views on the pathomechanisms of immunotherapy, rules for an application of immunotherapy and possibility of using ASI in atopic diseases. The main reason for this form of a treatment is inability to eliminate the allergen from patient’s environment with a high probability of severe clinical symptoms after contact with the allergen. The best results are achieved in case of hypersensitivity to hymenoptera venom and treatment of allergic rhinitis, allergic conjunctivitis and asthma associated with allergy to grass pollen, trees, weeds and dust mites. Treatment of monoallergy gives better results compared to the sensitisation to multiple allergens. For some of the cases, due inability of pharmacotherapy or its ineffectiveness, one could consider usage of ASI for patients with allergy tied with other allergens. Currently this method is not approved for the treatment of food allergy. This paper quotes meta-analysis, carried out in recent years, evaluating the efficiency of the most popular current methods of immunotherapy – subcutaneous (SCIT) and sublingual (SLIT) – in the treatment of asthma and allergic rhinitis. The publications cited below clearly show that these methods are effective in reducing and eliminating allergy symptoms. This paper presents the latest promising route of administration allergen – percutaneous immunotherapy, particularly beneficial for younger patients. In the era of great advances in medicine, we can expect further improvements of ASI, elimination of serious side effects and widening group of patients eligible for this form of therapy.

PL

Alergenowo-swoista immunoterapia (ASI) umożliwia leczenie i wpływ na przebieg alergicznych schorzeń IgE-zależnych. W wyniku jej działania następuje indukcja tolerancji alergenu, a w rezultacie – zmniejszenie lub ustąpienie objawów klinicznych alergii. Od daty wydania (1910 r.) publikacji Noona, uważanej za przełomową w rozwoju immunoterapii, mija 101 lat. W tym czasie systematycznie poszerzano wiedzę na temat mechanizmów jej działania, wskazań do stosowania ASI oraz formy podawania alergenu. Obecnie stosowane rodzaje ASI pozwalają na zminimalizowanie poważnych objawów niepożądanych, które obserwowano w początkowych próbach terapii. W pracy przedstawiono współczesne poglądy na temat patomechanizmów immunoterapii, zasad jej podawania oraz możliwości stosowania ASI w przypadku schorzeń atopowych. Podstawowym wskazaniem do tej metody leczenia jest brak możliwości wyeliminowania alergenu ze środowiska pacjenta przy dużym prawdopodobieństwie wystąpienia ciężkich objawów klinicznych uczulenia po kontakcie z alergenem. Najlepsze rezultaty osiąga się w przypadku nadwrażliwości na jady owadów błonkoskrzydłych oraz leczenia alergicznego nieżytu nosa, alergicznego zapalenia spojówek, a także astmy związanej z alergią na pyłki traw, drzew, chwastów i roztoczy kurzu domowego. Leczenie monoalergii daje lepszą skuteczność w porównaniu z uczuleniem na wiele alergenów. W wybranych przypadkach przy braku możliwości stosowania farmakoterapii lub jej nieskuteczności można rozważyć użycie ASI u pacjentów z alergią związaną z innymi alergenami. Aktualnie nie jest to metoda zaakceptowana w leczeniu alergii pokarmowej. W pracy przytoczono metaanalizy przeprowadzone w ostatnich latach, oceniające skuteczność dwóch najpopularniejszych obecnie metod immunoterapii – SCIT (śródskórnej) oraz SLIT (podjęzykowej) – w leczeniu astmy oraz alergicznego nieżytu nosa. Z cytowanych poniżej publikacji wynika, że są to metody skuteczne, zmniejszające lub eliminujące objawy choroby u alergików. Przedstawiono również najnowsze, bardzo obiecujące drogi podania alergenu, w tym przezskórną immunoterapię, szczególnie korzystną u najmłodszych pacjentów. W dobie ogromnego postępu medycyny należy oczekiwać dalszego udoskonalania ASI, eliminacji poważnych objawów ubocznych oraz rozszerzenia grupy pacjentów objętych tą formą terapii.

17

Trudności w diagnostyce i leczeniu pacjenta z odlewową kamicą układu moczowego w przebiegu cystynurii – opis przypadku

52%

Jobs K., Straż-Żebrowska E., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2011

|

vol. 7

|

issue 3

253-256

EN

Cystinuria is a metabolic disorder leading to urine excretion of large amounts of cystine. Autosomal recessive genetic disorder is characterised by an impaired transport of cystine located in the proximal renal tubule and gastrointestinal tract. Cystine reaches high concentration within the urine and is insoluble enough to form stones. For diagnosis important are positive family history, the cyanide-nitroprusside positive test result and determination of cystine excretion in 24-h urine collection. Diagnosis can be confirmed by microscopic urine examination, which reveals typical hexagonal cystine crystals. Genetic tests can also be performed, but they are not necessary to plan treatment. Stone analysis should be performed, but we should keep in mind that all patients may form stones of compositions other than cystine. Treatment should be performed throughout patients life. Nevertheless recurrence rate is up to 60%. Recommended is low salt diet, urine alkalinization to pH values at least 7.5, application of chelating agents if the cystine excretion exceeds 3 mmol/day. Most cystinuria patients require multiple urological interventions with minimal invasive methods. We present here diagnostic and therapeutic difficulties in patient with cystinuria.

PL

Cystynuria to dziedziczna choroba metaboliczna charakteryzująca się wydalaniem z moczem zwiększonych ilości cystyny. Wrodzony, dziedziczony w sposób autosomalny recesywny, defekt dotyczy zaburzenia układu transportowego w kanalikach proksymalnych nerki i w przewodzie pokarmowym. W nerce zaburzenie reabsorbcji cystyny prowadzi do wysokiego stężenia tej substancji w moczu i tworzenia kryształów, a w moczu ostatecznym – kamieni cystynowych. Dla ustalenia rozpoznania istotne znaczenie mają: dodatni wywiad rodzinny, przesiewowe badanie wydalania aminokwasów w próbce moczu (próba kolorymetryczna cyjankowo- nitroprusydkowa, tzw. próba Meyera), badanie wydalania dobowego cystyny i aminokwasów dwuzasadowych. Za patognomoniczne uważa się stwierdzenie heksagonalnych kryształów w badaniu mikroskopowym moczu. Można także prowadzić badania genetyczne, ale nie są one niezbędne dla oceny rokowania i planowania leczenia. Z kolei badanie składu wydalonych złogów może niekiedy okazać się mylące. Leczenie musi trwać przez całe życie pacjenta. Pomimo stosowanego wielokierunkowego leczenia nawroty choroby spotyka się w ponad 60% przypadków. W leczeniu dietetycznym stosuje się dietę z ograniczeniem soli. Jednocześnie powinno się prowadzić alkalizację moczu tak, aby utrzymywać jego pH co najmniej powyżej 7,5. Leki, które zmieniają, za pomocą chelatowania, rozpuszczalność cystyny, należy wprowadzić, gdy jej wydalanie przekracza 3 mmol/dzień. Wobec niepowodzenia zahamowania tworzenia nowych złogów leczeniem niezwykle istotnym jest postępowanie zabiegowe z użyciem jak najmniej inwazyjnych metod. W pracy przedstawiamy trudności w diagnostyce i leczeniu pacjenta z cystynurią.

18

Zastosowanie artefaktu świetlika w ultrasonograficznej diagnostyce kamicy moczowej

52%

Placzyńska M., Wachnicka-Bąk A., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

vol. 9

|

issue 1

46-49

EN

Twinkling artifact is a phenomenon used in ultrasound diagnostics including color Doppler. The look of the twinkling artifact depends majorly on the settings of the ultrasound scanner. This sign usually accentuates when the frequency of the transmitted ultrasonic beam is low and Doppler scale settings are high. Although this artifact is gaining more applications in ultrasound diagnostics, it is still unfamiliar phenomenon. It might be helpful in diagnostics of cholelithiasis and biliary lithiasis, adenomyomatosis and any parenchymal calcification in other organs. Application of twinkling artifact can also detect bowel gas or metallic foreign bodies. However, this artifact is used the most often to identify deposits in the urinary tract. Compared with X-ray of the abdomen and urography, ultrasonography with application of twinkling artifact can detect about 80% cases of urolithiasis. The concrement structure, its roughness and size are the most important factors involved in the development of this phenomenon. Twinkling artifact enables an early detection of calculus without acoustic shadow, deposits of small size and those located in the ureter. There is a suggestion that the presence or absence of color comet-tail artifact also depends on the chemical composition of the stone. Ultrasound enriched with application of the twinkling artifact should be an initial examination in the diagnostics of urolithiasis, in monitoring of the calculus evolution and in assessment of stones excretion after ESWL procedure.

PL

Artefakt świetlika jest zjawiskiem stosowanym w diagnostyce ultrasonograficznej przy użyciu kolorowego Dopplera. Obraz artefaktu świetlika zależy w dużym stopniu od ustawienia aparatu. Zwykle uwydatnia się przy niskich częstotliwościach transmitowanej wiązki ultradźwiękowej i wysokich ustawieniach skali Dopplera. Mimo coraz szerszego zastosowania w diagnostyce ultrasonograficznej artefakt ten wciąż pozostaje zjawiskiem mało znanym. Bywa pomocny w rozpoznawaniu kamicy pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych, adenomiomatozy pęcherzyka żółciowego oraz wszelkich zwapnień w innych narządach. Przy jego użyciu można też stwierdzić obecność gazów w jelitach czy metalowych ciał obcych. Najczęściej jednak artefakt migotania wykorzystywany jest do identyfikacji złogów w drogach moczowych. W porównaniu z badaniem radiologicznym jamy brzusznej i urografią badanie ultrasonograficzne z zastosowaniem artefaktu świetlika pozwala na wykrycie około 80% przypadków kamicy układu moczowego. Charakter struktury złogu, jego chropowatość i wielkość są najważniejszymi elementami uczestniczącymi w tworzeniu tego zjawiska. Artefakt migotania umożliwia wczesne wykrycie złogów, które nie dają cienia akustycznego, złogów małych rozmiarów oraz tych zlokalizowanych w moczowodzie. Przypuszcza się, że obecność lub brak migoczącego artefaktu koreluje również ze składem chemicznym kamienia. Badanie ultrasonograficzne z jednoczesnym zastosowaniem artefaktu świetlika powinno być procedurą wstępną w rozpoznawaniu kamicy układu moczowego, monitorowaniu ewolucji złogów oraz ocenie wydalania złogów poddawanych zabiegom ESWL.

19

Współczesne możliwości leczenia kamicy układu moczowego u dzieci

52%

Bochniewska V., Jung A., Jurkiewicz B., Straż-Żebrowska E.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2010

|

vol. 6

|

issue 4

304-308

EN

Successful pharmacological treatment in patients with urolithiasis is currently possible. It is estimated that 80% of stones are passing urinary tract spontaneously. The essential management strategies in all type of urolithiasis is to sterilize the urinary tract, ensure proper diuresis and reduce salt intake. Low urine citrate levels is observed in 5-10% of the patients with the first episode of kidney stones. Potassium as well as sodium citrate are being used in medical practice. Surgical therapy should be considered when the stone dimension is increasing and at the same time recurrent episodes of renal colic or urinary tract infections are observed. Indications for surgical treatment of urolithiasis, regardless of the stone size, are: urinary tract infection coexisting with the high risk of pylonephritis or kidney abscess, difficulties in urine outflow with risk of worsening renal function, chronic pain, urolithiasis diagnosed in the single or transplanted kidney, bilateral block of the urine outflow from kidneys. The patients selection to ESWL depends on the present indications and contraindications. In recent years the view on the treatment of staghorn kidney stones has changed. In the past staghorn stones were qualified to open surgery. Nowadays ESWL and PCNL are recommended. The first-line treatment for ureteral stones is endoscopic treatment. Invasive treatment of urolithiasis has been changing lately, there is less open surgery in favour of endoscopic management.

PL

Obecnie wielu pacjentów z kamicą nerkową może być z powodzeniem leczonych zachowawczo. Ocenia się, że 80% złogów rokuje na samoistne wydalenie. Utrzymanie jałowości dróg moczowych, zapewnienie prawidłowej diurezy, ograniczenie podaży soli stanowią podstawę terapii wszystkich typów kamicy. U 5-10% chorych z pierwszym incydentem kamicy moczowej obserwuje się zmniejszone wydalanie cytrynianów z moczem. W praktyce klinicznej cytryniany stosowane są w postaci soli sodowych i potasowych. W przypadku zwiększenia wymiarów konkrementów, zwłaszcza przy częstych nawrotach kolek nerkowych i zakażeń układu moczowego, należy rozważyć postępowanie zabiegowe. Wskazaniami do zabiegu usunięcia złogu, niezależnie od jego wielkości, są: współistnienie zakażenia układu moczowego z ryzykiem rozwoju odmiedniczkowego zapalenia nerek lub roponercza, znaczne utrudnienie odpływu moczu z dróg moczowych z zagrożeniem pogorszenia funkcji nerki, przewlekły ból, kamica jedynej lub przeszczepionej nerki, obustronny blok odpływu z nerek. W kwalifikacji do ESWL należy uwzględnić obowiązujące aktualnie wskazania i przeciwwskazania. W ostatnich latach zmienił się pogląd na temat leczenia złogów odlewowych. Dawniej kamica odlewowa była wskazaniem do postępowania operacyjnego. Obecnie zaleca się stosowanie ESWL i/lub PCNL. W leczeniu kamicy moczowodowej podstawową metodę stanowią zabiegi endoskopowe. Obecnie w zabiegowym leczeniu kamicy układu moczowego obserwuje się zmniejszenie liczby zabiegów otwartych na korzyść endoskopowych metod usuwania złogów.

20

Wrodzone przerostowe zwężenie odźwiernika (pylorostenoza) – prezentacja przypadku

52%

Wawrzyniak A., Moes-Wójtowicz A., Kalicki B., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

vol. 9

|

issue 1

87-90

EN

Hypertrophic pyloric stenosis is one of the most common congenital defects in infants. The incidence of infantile hypertrophic pyloric stenosis (IHPS) is approximately two to five per 1000 births per year. IHPS is characterized by a progressive hypertrophy of pyloric muscle. Etiopathogenesis of this disease is still unknown. Abnormalities of ganglion cells development, increased local production of growth factors, altered nitric oxide production and genetic factors have been implicated in the pathogenesis. IHPS typically presents with progressive projectile vomiting leading to dehydration that usually commences between third and eighth week of life. Severe infection, disease with increased intracranial pressure, and metabolic diseases should be considered in the differential diagnosis. The classic hypochloremic, hypokalemic, metabolic alkalosis is not a common findings which may be due to more early detection rate of IHPS. Ultrasonography (US) is the standard diagnostic procedure. Pyloric thickness of 3 mm or higher and length of 15 mm or higher by ultrasonography is widely accepted as diagnostic criteria for pyloric stenosis. Pyloromyotomy by Ramstedt has been the standard treatment of IHPS, however laparoscopic pyloromyotomy is becoming more common. The paper presents a case of a 21-days-old newborn diagnosed due to intensive regurgitation, weakness and apathy

PL

Wrodzone przerostowe zwężenie odźwiernika jest wadą anatomiczną, występującą z częstością 2–5 na 1000 żywych urodzeń. Przyczyną zwężenia odźwiernika jest przerost mięśni gładkich jego ściany. Etiopatogeneza tej jednostki chorobowej nadal nie jest znana. Obecnie teorie na ten temat skupiają się na zaburzeniach rozwoju komórek zwojowych w ścianie odźwiernika, zwiększonej miejscowej ekspresji czynników wzrostu, zaburzeniach miejscowej syntezy tlenku azotu oraz na czynnikach genetycznych. Pierwsze dolegliwości pojawiają się u dzieci zwykle między 3. a 8. tygodniem życia. Najczęstszą manifestacją kliniczną przerostowego zwężenia odźwiernika są chlustające wymioty bez domieszki żółci, doprowadzające do odwodnienia dziecka. Różnicując przyczyny choroby, należy wziąć pod uwagę ciężkie zakażenia wielonarządowe, choroby przebiegające ze wzmożonym ciśnieniem śródczaszkowym oraz choroby metaboliczne. Klasyczny obraz zaburzeń gospodarki kwasowo-zasadowej pod postacią zasadowicy metabolicznej hipokaliemicznej i hipochloremicznej występuje rzadko, co może być spowodowane coraz wcześniejszą wykrywalnością pylorostenozy. Złotym standardem w diagnostyce obrazowej jest ultrasonografia. Grubość ściany >3 mm i długość kanału odźwiernika >15 mm uznawane są za charakterystyczne dla wrodzonego przerostowego zwężenia odźwiernika. Powszechnie stosowaną metodą leczenia jest pyloromiotomia metodą Ramstedta, coraz częściej wykorzystuje się też metodę laparoskopową. W artykule przedstawiono przypadek 21-dniowego noworodka, diagnozowanego w Klinice z powodu intensywnego ulewania, osłabienia i apatii.

Refine search results

Zależności pomiędzy alergią a infekcjami układu oddechowego u dzieci – możliwości profilaktyki i terapii

Zależności pomiędzy alergią a infekcjami układu oddechowego u dzieci – możliwości profilaktyki i terapii

Otyłość - choroba cywilizacyjna

Nanocząstki w zastosowaniach medycznych – kierunek przyszłości?

Aliskiren – pierwszy przedstawiciel nowej grupy leków hipotensyjnych

Moczenie nocne u dzieci – aktualnie obowiązujące definicje i standardy postępowania

Międzynarodowy konsensus dotyczący astmy u dzieci opracowany na podstawie International consensus on (ICON) pediatric asthma

Zmiany w nerkach w chorobie Schönleina-Henocha – wpływ leczenia na rokowanie

Gęstość kości u pacjentów z hiperkalciurią idiopatyczną – przegląd piśmiennictwa w aspekcie bezpieczeństwa stosowania witaminy D

Diagnostyka i terapia nadciśnienia tętniczego u dzieci i młodzieży – co nowego w aktualnych zaleceniach?

Ospa wietrzna u dzieci

Nefropatia pokontrastowa

Późne rozpoznanie wady układu moczowo-płciowego pod postacią zdwojenia pochwy i macicy oraz agenezji nerki prawej - prezentacja przypadku

Przewlekły kaszel u dzieci – problem diagnostyczny i terapeutyczny

Rzadsze przyczyny kamicy układu moczowego na przykładzie pacjentów z nadczynnością przytarczyc i podejrzeniem hiperkalciurii samoistnej

Alergenowo-swoista immunoterapia u dzieci

Trudności w diagnostyce i leczeniu pacjenta z odlewową kamicą układu moczowego w przebiegu cystynurii – opis przypadku

Zastosowanie artefaktu świetlika w ultrasonograficznej diagnostyce kamicy moczowej

Współczesne możliwości leczenia kamicy układu moczowego u dzieci

Wrodzone przerostowe zwężenie odźwiernika (pylorostenoza) – prezentacja przypadku