Search results

Sort By:

Limit search:

Supracondylar humerus fractures in children – a retrospective study

100%

Napora J., Mazur N., Trzciński R., Sobocki B. K., Szczutkowski K., Krakowiak A., Dąbrowski F., Mazurek T.

2022

vol. 87

issue 2

57-62

Wstęp. Złamanie nadkłykciowe jest najczęstszym rodzajem złamania końca dalszego kości ramiennej u dzieci. W zależności od klasyfikacji Gartlanda i obecności uszkodzeń nerwowo-naczyniowych stosuje się leczenie operacyjne lub nieoperacyjne. Tematem do dyskusji pozostaje to która metoda stabilizacji daje lepsze wyniki – wprowadzanie drutów Kirschnera od boku czy na krzyż. Cel. Celem naszej pracy było przedstawienie i porównanie wyników leczenia złamań nadkłykciowych z podziałem na powyższe metody oraz ocena korelacji między danymi socjo-demograficznymi, a wynikiem leczenia. Materiał i metody. Analizie retrospektywnej poddano 75. chorych w wieku poniżej 18 lat, operowanych z powodu złamania nadkłykciowego kości ramiennej w okresie od września 2010 do czerwca 2021. W celu porównania zbadano dwie metody leczenia – stabilizację metodą od boku oraz na krzyż. Wyniki. Stabilizację metodą na krzyż wykonano u 62 chorych (82,7%), od boku u 13 (17,3%). Średni wiek w czasie urazu wynosił 6,83 lat (2-14). Wystąpiła istotnie większa częstość (p = 0,03) aktualnych dolegliwości w grupie leczonej metodą od boku w porównaniu z grupą leczoną metodą krzyżową (odpowiednio 54% vs. 32% chorych). Nie zaobserwowano istotnych różnic pomiędzy rodzajem stabilizacji, a następującymi badanymi parametrami: aktualna ocena bólu w skali VAS (Visual Analogue Scale), kąt Baumanna, deficyt zgięcia w stawie łokciowym operowanej kończyny, obecność aktualnych powikłań neurologicznych, zadowolenie z aktualnej funkcji kończyny, kryteria Flynna i Mayo Elbow Score. Wnioski. W piśmiennictwie nadal trwa dyskusja na temat wyższości bocznego lub krzyżowego stabilizowania złamań nadkłykciowych kości ramiennej u dzieci. Obie metody zespalania dają dobre wyniki kliniczne i funkcjonalne.

Introduction. Supracondylar fracture of the humerus is the most common type of distal humeral fracture in children. Either operative or non-operative treatment depends on Gartland’s classification and neurovascular damage. There is still room for discussion on which Kirschner pin’s configuration should be chosen – crossed pinning or lateral pinning. Aim. Our study aimed to compare clinical results of treating supracondylar humeral fractures in children with cross and lateral pinning. We also aimed to assess the correlation between sociodemographic data and clinical results. Materials and methods. 75 patients aged less than 18 years, operated for supracondylar humeral fracture between September 2010 and June 2021 were retrospectively analysed. Two treatment modalities were studied for comparison – crossed pinning and lateral pinning. Results. Crossed pinning was performed in 62 patients (82.7%) and lateral pinning in 13 patients (17.3%). The mean age during trauma was 6.83 years (2-14). There was a significantly higher incidence (p = 0.03) of current complaints in the group treated from the side compared to the group treated crosswise (54% vs 32% of patients reported current complaints, respectively). There were no relevant differences observed between the type of fixation and the following studied parameters: current VAS (Visual Analogue Scale) pain score, Baumann angle of the operated limb, flexion deficit in the elbow joint of the operated limb, presence of current neurological complications, satisfaction with the current function of the limb, Flynn criteria, and Mayo Elbow Score. Conclusions. The discussion in the literature addressing the superiority of lateral or crossed pinning of supracondylar humeral fractures in children still exists. Both methods provide excellent clinical and functional results.

Refine search results

1 Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska

1 2022

1 Dąbrowski F.

1 Krakowiak A.

1 Mazur N.

1 Mazurek T.

1 Napora J.

1 Sobocki B. K.

1 Szczutkowski K.

1 Trzciński R.

Search results

Supracondylar humerus fractures in children – a retrospective study