Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl
Preferences help
enabled [disable] Abstract
Number of results

Results found: 4

Number of results on page
first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
PL
Wstęp: Trema jest objawem nadmiernego pobudzenia emocjonalnego. W wielu publikacjach słowo trema jest określane jako lęk społeczny. Ten rodzaj lęku wynika głównie z poczucia bycia ocenianym w danej sytuacji społecznej. Materiały i metody: Badaniem objęto 27 studentek w wieku 22-30 lat. Do sprawdzenia wpływu tremy na czynności i odczucia w obrębie traktu głosowego zastosowano dwa rodzaje narzędzi badawczych: Ocenę Palpacyjną oraz Kwestionariusz Dyskomfortu Traktu Głosowego i Jakości Głosu. Ocena palpacyjna oraz badanie Kwestionariuszem Dyskomfortu Traktu Głosowego i Jakości Głosu były wykonane dwukrotnie: podczas indywidualnych wystąpień publicznych oraz podczas neutralnej rozmowy. Celem badania była ocena wpływu tremy na czynności i odczucia w obrębie traktu głosowego. Wyniki: Wyniki badania wykazały, że kobiety w trakcie prezentacji uzyskały istotnie statystycznie wyższą punktację oceny palpacyjnej, dyskomfortu oraz jakości głosu w porównaniu do osób w trakcie neutralnej rozmowy. Wyższa punktacja świadczy o negatywnym wpływie tremy na badane parametry. Dyskusja: Trema wpływa istotnie na czynności w obrębie struktur traktu głosowego takie jak: okolicę podżuchwową, boczne ściany gardła, mięśnie m-o-s prawy i lewy, przestrzeń pierścienno-tarczową i tarczowo-gnykową, ruchomość żuchwy, tor oddechowy). Dodatkowo, powoduje zwiększenie negatywnych odczuć w trakcie głosowym, takich jak: pieczenie, napięcie, suchość, uczucie zaciskania żuchwy i gardła, pochrząkiwanie, spłycenie oddechu, drżenie głosu, chrypa, załamywanie głosu. Odczuwany dyskomfort podczas tremy koreluje z samooceną jakości głosu zgłaszaną przez studentki.
PL
Słowo dysphagia wywodzi się z języka greckiego, gdzie przedrostek dys- oznacza trudność, -phagia zaś to jedzenie, połykanie. Zaburzenie połykania może dotyczyć zarówno osób dorosłych, jak i dzieci. Terapią tego zaburzenia zajmuje się głównie neurologopeda. Specjalista indywidualizuje metodę leczenia w zależności od przyczyn i objawów występujących u pacjenta, mając do dyspozycji dwa rodzaje ćwiczeń: terapeutyczne i wyrównawcze. Pierwsze służą poprawie efektywności połykania poprzez zmianę mechanizmu połykania. Neurologopeda może nauczyć pacjenta specjalnych manewrów lub wykonywać z nim ćwiczenia stymulujące odruch połykania. Z kolei w ramach ćwiczeń terapeutycznych można wyróżnić dwie kategorie: pośrednie i bezpośrednie. Ćwiczenia pośrednie to inaczej te wzmacniające mięśnie, biorące udział w akcie połykania. Do ich wykonywania nie stosuje się pokarmów ani płynów. Ćwiczenia bezpośrednie, czyli ćwiczenia z pokarmami i płynami, wpływają na siłę mięśni jamy ustnej i gardła. Głównym celem tej metody jest usprawnienie aktu połykania. Drugi rodzaj ćwiczeń to ćwiczenia wyrównawcze, które służą nauczeniu pacjenta kompensacji deficytów towarzyszących dysfagii i nie wpływają na zmianę czynności połykania. Neurologopeda daje wskazówki pacjentowi oraz uczy go specjalnych manewrów, polegających m.in. na zmianie pozycji głowy podczas połykania. Założeniem tej metody jest zmniejszenie ryzyka aspiracji. Terapia dzieci z zaburzeniami połykania jest dużym wyzwaniem dla neurologopedy. Terapeuta ćwiczy z nimi podstawowe ruchy języka i ułożenie narządów jamy ustnej biorących udział w połykaniu. Następnie uczy wykorzystania tych umiejętności w trakcie przełykania śliny czy spożywania pokarmów lub płynów. O  efektywności terapii dysfagii decyduje dobra współpraca neurologopedy z pacjentem oraz samodzielność i ilość ćwiczeń wykonywanych przez pacjenta pomiędzy zajęciami terapeutycznymi.
EN
The word dysphagia has its origins in the Greek language. In Greek, the prefix dys- implies difficulty, and –phagia applies to eating, swallowing. Impairment in swallowing can affect both adults and children. The therapy of this disorder is conducted by neuro speech therapists, mainly. The therapist chooses particular treatment methods for particular patients according to the causes and symptoms that are observed in the patient. Therapists can choose from two types of exercises: therapeutic and compensatory ones. The aim of therapeutic exercises is to improve the effectiveness of swallowing by modifying the mechanism of swallowing. Neuro speech therapist can teach special manoeuvres to the patient or perform the exercises that stimulate the swallowing reflex with the patient. Direct exercises comprise two categories: indirect and direct exercises. Indirect exercises are also known as the exercises that strengthen the muscles that take part in the act of swallowing. Neither food, nor drinks are used when performing this kind of exercises. Direct exercises, i.e. exercises in which food and drinks are used, affect the strength of the muscles of the oral cavity and the pharynx. The main aim of this method is to improve the act of swallowing. Compensatory exercises form the second type of exercises. They are aimed to teach the patient to compensate for the deficits that accompany dysphagia. They do not lead to a change in the act of swallowing. Neuro speech therapist gives some hints to the patients and also teaches them some special manoeuvres that utilise, i.e. a change in the position of the head while swallowing. The principle of this method is to reduce the risk of aspiration. The therapy of children with swallowing disorders is a great challenge for neuro speech therapists. The therapist trains the basic movements of the tongue and the position of the organs within the oral cavity that take part in swallowing. Afterwards, he teaches the patient how to make use of these skills while swallowing saliva, eating or drinking. The effectiveness of dysphagia therapy relies on good cooperation between the therapist and the patient, as well as the patient’s autonomy and the amount of exercise performed by the patient between therapy sessions.
EN
Introduction: Stage fright is a symptom of excessive emotional arousal, and it is commonly referred to as social anxiety. This type of anxiety results mainly from a sense of being judged by others in a given social situation. Materials and Methods: We enrolled 27 female students, aged 22-30 years. We used two methods to examine the influence of stage fright on the activities and sensations within the vocal tract; namely, palpation assessment and the Vocal Tract Discomfort and Voice Quality questionnaire, which were performed twice, i.e., shortly after a presentation in front of an audience and after a normal conversation. The purpose of the study was to assess the impact of stage fright on actions and sensations within the vocal tract. Results: Participants had significantly higher scores with regard to palpation assessment, discomfort, and voice quality after presentations in front of an audience than after normal conversations, indicating a negative impact of stage fright on the studied parameters. Discussion: Stage fright significantly affects activities within the vocal tract structures such as the submandibular region, lateral pharyngeal walls, sternocleidomastoid muscles, and cricothyroid and thyrohyoid spaces; also, it affects jaw mobility and breathing patters. In addition, stage fright induces negative sensations within the vocal tract such as burning, tension, dryness, jaw clenching, throat tightness, grunting, shallow breathing, voice tremor, hoarseness, and faltering voice. The feeling of discomfort during situations that elicit stage fright correlates with self-assessed voice quality.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.