PSJD - Yadda

1

Postępowanie w przypadkach wznowy brodawczaka odwróconego nosa i zatok przynosowych po leczeniu operacyjnym w materiale Kliniki Otolaryngologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego

100%

Osuch-Wójcikiewicz E., Wojas O., Nyckowska J., Chęciński P., Sielska-Badurek E., Bruzgielewicz A., Szwedowicz P., Niemczyk K.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2010

|

vol. 64

|

issue 7

73-76

PL

Introduction: Inverted papilloma is benign epidermal neoplasm of not recognized etiology. The lesion is estimated to represent 0.5-4% of sinonasal tumors. Generally inverted papilloma is unilateral, arises from the lateral nasal wall and characterizes with local destruction and rapid growth. The tumor can possibly undergo malignant transformation. The treatment of choice is surgery, recently endoscopic approach is considered to be superior to the open approach. The aim of study: was evaluation of recurrent inverted papilloma treatment results in the experience of Otolaryngology Department, Medical University of Warsaw, from 1982 to 2009. Material: The group of 124 patient (66 men and 58 women) aged from 26 to 79 with inverted papilloma operated between 1982 and 2009 were enrolled in the study. Follow up was from 6 months to 27 years. Results: Most common primary localization of the tumor was combined lateral nasal wall and maxillary sinus (42%). In 37% the lesion involved unilaterally the lateral nasal wall, maxillary sinus and ethmoid sinuses, rarely it was localized only in the lateral nasal wall (16.1%) and exclusively in the nasal septum (4.8%). All the patients were treated surgically, 46% of patients underwent endoscopic procedure, 37.1% lateral rhinotomy, 15% Denker rhinotomy and 1.6% midfacial degloving. Recurrence was observed in 15.3% including 57.9% after endoscopic surgery, 26% after Denker operation and 15.8% after lateral rhinotomy. Malignant transformation was observed in 5 patient (4%). All the patients with recurrent inverted papilloma were treated surgically, 5.3% of patient underwent midfacial degloving, 5.3% Caldwell- Luc operation, 10.5% endoscopic procedure, 26.3% Denker operation and 52.6% lateral rhinotomy. Conclusions: 1. Endonasal and open approach should be considered in the surgical treatment of recurrent inverted papilloma. 2. Endoscopic approach is preferred in the recent years but qualification for each method should depend on lesion localization, extent and volume. 3. Regular follow-up enables early recurrence diagnosis and treatment.

2

Postępowanie w przypadkach wznowy brodawczaka odwróconego nosa i zatok przynosowych po leczeniu operacyjnym w materiale Kliniki Otolaryngologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego

100%

Osuch-Wójcikiewicz E., Wojas O., Nyckowska J., Chęciński P., Sielska-Badurek E., Bruzgielewicz A., Szwedowicz P., Niemczyk K.

Otolaryngologia Polska

|

2010

|

vol. 64(7)

73-76

PL

Introduction: Inverted papilloma is benign epidermal neoplasm of not recognized etiology. The lesion is estimated to represent 0.5-4% of sinonasal tumors. Generally inverted papilloma is unilateral, arises from the lateral nasal wall and characterizes with local destruction and rapid growth. The tumor can possibly undergo malignant transformation. The treatment of choice is surgery, recently endoscopic approach is considered to be superior to the open approach. The aim of study: was evaluation of recurrent inverted papilloma treatment results in the experience of Otolaryngology Department, Medical University of Warsaw, from 1982 to 2009. Material: The group of 124 patient (66 men and 58 women) aged from 26 to 79 with inverted papilloma operated between 1982 and 2009 were enrolled in the study. Follow up was from 6 months to 27 years. Results: Most common primary localization of the tumor was combined lateral nasal wall and maxillary sinus (42%). In 37% the lesion involved unilaterally the lateral nasal wall, maxillary sinus and ethmoid sinuses, rarely it was localized only in the lateral nasal wall (16.1%) and exclusively in the nasal septum (4.8%). All the patients were treated surgically, 46% of patients underwent endoscopic procedure, 37.1% lateral rhinotomy, 15% Denker rhinotomy and 1.6% midfacial degloving. Recurrence was observed in 15.3% including 57.9% after endoscopic surgery, 26% after Denker operation and 15.8% after lateral rhinotomy. Malignant transformation was observed in 5 patient (4%). All the patients with recurrent inverted papilloma were treated surgically, 5.3% of patient underwent midfacial degloving, 5.3% Caldwell- Luc operation, 10.5% endoscopic procedure, 26.3% Denker operation and 52.6% lateral rhinotomy. Conclusions: 1. Endonasal and open approach should be considered in the surgical treatment of recurrent inverted papilloma. 2. Endoscopic approach is preferred in the recent years but qualifi cation for each method should depend on lesion localization, extent and volume. 3. Regular follow-up enables early recurrence diagnosis and treatment.

3

Endoskopowe leczenie chorych z izolowanymi stanami patologicznymi zatoki klinowej

80%

Strąk P., Zagólski O., Składzień J., Oleś K., Konior M., Hydzik-Sobocińska K., Głowacki R.

Otolaryngologia Polska

|

2007

|

vol. 61(3)

254-259

PL

Introduction. Cases of isolated lesions of the sphenoid sinus are rare. For descriptive purposes, clinicians divide them into inflammatory and non-inflammatory with prevalence of the former. Symptoms of the sphenoid sinus disease are difficult to characterise, the most common of them being vague headache and visual disturbances. Thorough preoperative evaluation of the lesion is essential – nasal endoscopy must be performed and computerised tomography or magnetic resonance imaging results analysed. The purpose of the study is to present the assessment of endoscopic surgery outcome in the own group of patients with isolated sphenoid disease. Material and methods. Clinical data of 22 subjects were analysed retrospectively. There were 5 patients with bacterial sinusitis, 6 with fungal sinusitis, 4 with allergic thickening of the mucous membrane with no evidence of bacterial or fungal infection, 2 with mucocele, 1 with sphenoid osteoma, 1 with inverted papilloma, 1 with a foreign body and 2 with cerebral fluid fistula. Each patient had preoperative nasal endoscopy and CT/MRI imaging performed. Then they underwent endoscopic transnasal sphenoethmoidectomy with removal of the lesion or closure of the fistula. The sphenoid sinus was approached through its front wall. Results. The patients’ postoperative course was uneventful. They noted improvement in all preoperative symptoms, except for bilateral oculomotor nerve paralysis in one individual, and were asymptomatic to ophthalmological examination. Conclusions. Isolated lesions of the sphenoid sinus, even very rare tumours like those presented here, can be in most cases safely approached and removed endoscopically. All risks of the method must be considered prior to the operation. High frequency of fungal sinusitis should be noted.

4

Zawartość galektyny-1 i -3 w polipach pierwotnych i nawrotowych nosa i zatok przynosowych

80%

Markowski J., Siemianowicz K., Likus W.

Otolaryngologia Polska

|

2020

|

vol. 74(1)

13-16

PL

Wstęp: Polipy nosa i zatok przynosowych są jednym z najczęstszych problemów współczesnej laryngologii. Niejednokrotnie, pomimo leczenia operacyjnego, polipy nosa i zatok przynosowych mają tendencję do nawrotów, wymagając ponownego leczenia operacyjnego. Bardzo trudno jest przewidzieć, którzy pacjenci są szczególnie narażeni. Wciąż poszukuje się markerów, które pozwoliłyby stwierdzić, którzy pacjenci znajdują się w grupie szczególnego ryzyka, wymagając tym samym wzmożonego nadzoru klinicznego. Galektyny stanowią grupę glikoprotein, które ostatnio skupiają coraz większą uwagę badaczy. Część cukrowa tych białek może odgrywać rolę w przekazywaniu sygnałów międzykomórkowych. Zainteresowanie laryngologów budzą m.in. galektyny-1 i -3. Stwierdzenie zwiększonej ich zawartości w tkance nowotworowej może obecnie być traktowane jako marker złośliwości nowotworu, który pogarsza rokowanie u pacjentów. Ostatnio przywiązuje się coraz większą uwagę do udziału galektyn w łagodnych zmianach rozrostowych, a do takich właśnie zalicza się polipy nosa i zatok przynosowych. Materiały i metody: W naszej pracy oznaczono zawartość galektyn -1 i -3 w tkance usuniętych polipów pierwotnych (n = 35) i nawrotowych (n = 15). Wyniki: Zawartość galektyny-1 i -3 nie wykazywała istotnych statystycznie różnic pomiędzy polipami pierwotnymi i nawrotowymi. Wnioski: Zawartość galektyny-3 była niższa w polipach nawrotowych, lecz zaobserwowana różnica nie osiągnęła istotności statystycznej (p = 0,07). Ponieważ otrzymana wartość „p” jest bliska granicy istotności, rekomendowane jest poszerzenie przedstawionych badań na większej grupie pacjentów, aby móc w pełni ocenić, czy oznaczanie zawartości galektyny-3 może być pomocne w ocenie ryzyka nawrotu polipów nosa.

5

Grzybicze zapalenie zatoki szczękowej o nietypowym przebiegu – opis przypadku

80%

Didkovskij V., Naumenko O., Terentieva K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2018

|

vol. 7(2)

67-70

PL

Infekcje grzybicze zatok przynosowych można podzielić na postać inwazyjną i nieinwazyjną. Grzybniak zatok to rodzaj przewlekłego nieinwazyjnego zakażenia. Najczęściej związany jest z przebytym leczeniem endodontycznym. Opis przypadku dotyczy nieinwazyjnego grzybiczego zapalenia zatok przynosowych u pacjenta z kaszlem i zespołem bezdechu sennego. U pacjenta nie występowały inne objawy. Podczas lecenia zastosowano antybiotykoterapię, lecz nie zaobserwowano poprawy. Tomografia komputerowa twarzy wykazała zmianę ze zwapnieniami w zatoce szczękowej prawej. Podjęto decyzję o wykonaniu sinusotomii przez przednią ścianę zatoki szczękowej pod kontrolą endoskopową. W trakcie zabiegu usunięto zmianę oraz wypłukano zatokę. Stan ogólny pacjenta uległ poprawie po zabiegu operacyjnym. Ustąpił kaszel i objawy bezdechu sennego.

6

Zawartość galektyny-1 i -3 w polipach pierwotnych i nawrotowych nosa i zatok przynosowych

80%

Markowski J., Siemianowicz K., Likus W.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2020

|

vol. 74

|

issue 1

13-16

PL

Wstęp: Polipy nosa i zatok przynosowych są jednym z najczęstszych problemów współczesnej laryngologii. Niejednokrotnie, pomimo leczenia operacyjnego, polipy nosa i zatok przynosowych mają tendencję do nawrotów, wymagając ponownego leczenia operacyjnego. Bardzo trudno jest przewidzieć, którzy pacjenci są szczególnie narażeni. Wciąż poszukuje się markerów, które pozwoliłyby stwierdzić, którzy pacjenci znajdują się w grupie szczególnego ryzyka, wymagając tym samym wzmożonego nadzoru klinicznego. Galektyny stanowią grupę glikoprotein, które ostatnio skupiają coraz większą uwagę badaczy. Część cukrowa tych białek może odgrywać rolę w przekazywaniu sygnałów międzykomórkowych. Zainteresowanie laryngologów budzą m.in. galektyny-1 i -3. Stwierdzenie zwiększonej ich zawartości w tkance nowotworowej może obecnie być traktowane jako marker złośliwości nowotworu, który pogarsza rokowanie u pacjentów. Ostatnio przywiązuje się coraz większą uwagę do udziału galektyn w łagodnych zmianach rozrostowych, a do takich właśnie zalicza się polipy nosa i zatok przynosowych. Materiały i metody: W naszej pracy oznaczono zawartość galektyn -1 i -3 w tkance usuniętych polipów pierwotnych (n = 35) i nawrotowych (n = 15). Wyniki: Zawartość galektyny-1 i -3 nie wykazywała istotnych statystycznie różnic pomiędzy polipami pierwotnymi i nawrotowymi. Wnioski: Zawartość galektyny-3 była niższa w polipach nawrotowych, lecz zaobserwowana różnica nie osiągnęła istotności statystycznej (p = 0,07). Ponieważ otrzymana wartość „p” jest bliska granicy istotności, rekomendowane jest poszerzenie przedstawionych badań na większej grupie pacjentów, aby móc w pełni ocenić, czy oznaczanie zawartości galektyny-3 może być pomocne w ocenie ryzyka nawrotu polipów nosa.

7

Olbrzymi gruczolak wielopostaciowy nosa i zatok przynosowych

80%

Sroka P., Okła S.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2018

|

vol. 7(3)

15-21

PL

Gruczolak wielopostaciowy jest nowotworem niezłośliwym, wywodzącym się z gruczołów ślinowych. Jest najczęstszym nowotworem zarówno dużych jak i małych gruczołów ślinowych. Zaledwie 1% ogółu gruczolaków wielopostaciowych stanowią te rozwijające się w jamach nosa i zatok. Obraz histopatologiczny gruczolaka wielopostaciowego wywodzącego się z małych gruczołów ślinowych charakteryzuję się wzmożoną komponentą komórkową i zmniejszoną stromalną w stosunku do gruczolaka dużych gruczołów ślinowych. Pomimo że jest guzem łagodnym, powinien być traktowany jako klinicznie niepewny. Transformacja złośliwa może wystąpić w 2-10% przypadków. Celem niniejszej pracy było przedstawienie przypadku 37-letniego pacjenta z olbrzymim gruczolakiem wielopostaciowym jam nosa i zatok przynosowych powodującym rozległą destrukcję ścian zatok przynosowych i oczodołów.

8

Endoskopowe leczenie chorych z izolowanymi stanami patologicznymi zatoki klinowej

80%

Strąk P., Zagólski O., Składzień J., Oleś K., Konior M., Hydzik-Sobocińska K., Głowacki R.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2007

|

vol. 61

|

issue 3

254-259

EN

Introduction. Cases of isolated lesions of the sphenoid sinus are rare. For descriptive purposes, clinicians divide them into inflammatory and non-inflammatory with prevalence of the former. Symptoms of the sphenoid sinus disease are difficult to characterise, the most common of them being vague headache and visual disturbances. Thorough preoperative evaluation of the lesion is essential – nasal endoscopy must be performed and computerised tomography or magnetic resonance imaging results analysed. The purpose of the study is to present the assessment of endoscopic surgery outcome in the own group of patients with isolated sphenoid disease. Material and methods. Clinical data of 22 subjects were analysed retrospectively. There were 5 patients with bacterial sinusitis, 6 with fungal sinusitis, 4 with allergic thickening of the mucous membrane with no evidence of bacterial or fungal infection, 2 with mucocele, 1 with sphenoid osteoma, 1 with inverted papilloma, 1 with a foreign body and 2 with cerebral fluid fistula. Each patient had preoperative nasal endoscopy and CT/MRI imaging performed. Then they underwent endoscopic transnasal sphenoethmoidectomy with removal of the lesion or closure of the fistula. The sphenoid sinus was approached through its front wall. Results. The patients’ postoperative course was uneventful. They noted improvement in all preoperative symptoms, except for bilateral oculomotor nerve paralysis in one individual, and were asymptomatic to ophthalmological examination. Conclusions. Isolated lesions of the sphenoid sinus, even very rare tumours like those presented here, can be in most cases safely approached and removed endoscopically. All risks of the method must be considered prior to the operation. High frequency of fungal sinusitis should be noted.

9

Kostniaki głowy i szyi w materiale Kliniki Otolaryngologii w Gdańsku w latach 2012-2019

80%

Bełdzińska K., Mollin E., Brzoznowski W., Skorek A.

|

vol. 10(1)

18-21

PL

Wprowadzenie. Kostniaki są najczęstszymi łagodnymi nowotworami zatok przynosowych. Guzy te są rozpoznawane często przypadkowo podczas badań obrazowych głowy. Cel pracy. Ocena kliniczna i epidemiologiczna chorych z kostniakami zatok przynosowych. Materiał i metoda. Dokonano analizy dokumentacji medycznej chorych leczonych w Klinice Otolaryngologii GUMed w latach 2012-2019 z rozpoznaniem kostniaka i przeanalizowano postępowanie oraz wyniki leczenia. Wyniki. W omawianym przedziale czasu operowano 38 chorych z powodu kostniaków (18 mężczyzn, 20 kobiet). Większość kostniaków zlokalizowana była w obrębie zatok czołowych (34%). Wykazano brak związku tego nowotworu z wiekiem, płcią i paleniem tytoniu. Wnioski. Kostniaki są rzadkimi nowotworami kości, stanowią mniej niż 1% wszystkich nowotworów głowy i szyi. Kostniaki powodują silne bóle głowy, które są trudne do opanowania. Diagnostyka tego typów guzów oparta jest na tomografii komputerowej a leczeniem z wyboru tego typów guzów jest chirurgia.

10

Czerniak złośliwy błony śluzowej jamy nosa – opis dwóch przypadków

80%

Krawczyk P., Kaczmarczyk D.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2016

|

vol. 5(3)

33-37

EN

Czerniak złośliwy jest wysoce agresywnym typem nowotworu złośliwego. Skóra rejonu głowy i szyi jest częstą lokalizacją dla rozwoju tego typu zmiany w związku z ekspozycją na światło słoneczne, jednak w części przypadków czerniak rozwija się w obrębie błon śluzowych. Najczęstsze objawy to krwawienia z nosa i jego niedrożność. Późno postawiona diagnoza wpływa na złe rokowanie kliniczne. W prezentowanych przez nas przypadkach, pomimo całkowitej resekcji chirurgicznej i terapii adjuwantowej, wynik leczenia był niesatysfakcjonujący z powodu wznowy miejscowej lub przerzutów odległych.

11

Problematyka zakażeń grzybiczych w obrębie zatok przynosowych

80%

Nowak K., Szyfter W.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2008

|

vol. 62

|

issue 6

716-721

EN

Fungal infections of the ear and paranasal sinus, are recognised quite rarely, but they make sometimes, for many reasons, very important diagnostic-therapy issue. Cantagion may developes near every paranasal sinus. Facilities to invasion give every states, which weaken general and punctual immunity (like immunosupression, chemo-sterydotherapy, blood disease, pregnancy and HIV). After penetrated organism, course of infections, in case of type of patogens, trim of the patient and localization, can have without symptoms, sharp, chronic or fulminant shape. The hardest course with the highest mortality occur in the cases of mucormycosis and aspergillosis. Actually curiosity occur cases of fungal infections, since this times consider to be unpathogenic for humans. For treatment of sinus mycosis in majority chirurgical treatment is required. In addition or the sake of morphological differentiation fungal, in their developing cycle, treatment mycosis recommends serious diffi culty, extra factor, which impeds therapy, is a must of prolongely antifungal treatment and repeated (to total elimination) remove hyphae from sinus, which stay sometimes even for week. Progress of the mycotic infections in paranasal sinus, remain bacterial infections and is often reason of bad diagnosis and incorrect treatment.

12

Endoskopowe leczenie chorych z kostniakami zatok przynosowych – doświadczenie własne

80%

Strąk P., Zagólski O., Składzień J., Oleś K., Konior M., Hydzik-Sobocińska K., Głowacki R.

Otolaryngologia Polska

|

2007

|

vol. 61(3)

260-264

PL

Osteomas are relatively common, benign, slow-growing, often asymptomatic neoplasms of the paranasal sinuses, occurring mainly in frontal and ethmoid sinuses. Surgical removal is done if they extend beyond the boundaries of the sinus, keep enlarging, are localised in the region adjacent to the nasofrontal duct, or if signs of chronic sinusitis are present and, irrespective of their size, in symptomatic tumours. Progressive headaches and chronic inflammation of the adjacent mucous membrane are most common symptoms. Endoscopic surgery plays an important role in management of ethmoid, sphenoid and frontal osteomas. Aim. The aim of the paper was to report own experience in endoscopic treatment of patients with osteomas of the paranasal sinuses. Material and methods. 6 patients with osteomas of paranasal sinuses were included in the group, mean age 36 years (range 15–52). Most common involvement was ethmoid cells (3). There were also patients with frontal, maxillary and sphenoid osteoma. All tumours were removed under endoscopic giudance. Frontoethmoidectomy was performed to remove ethmoid and frontal osteomas. Antrotomy was used in case of maxillary involvement and sphenoethmoidectomy in the patient with sphenoid sinus osteoma. Sphenoid sinus was approached through its anterior wall with a Stammberger punch. All the tumours were removed using fine forceps. Results. No post-operative complications were observed. No recurrences were noted. All patients remain asymptomatic. Conclusions. Resection of small and medium size osteomas of the paranasal sinuses can be safely and radically performed using endoscopic techniques. It allows their radical resection and very good cosmetic effects.

13

Epidemiologia i własne doświadczenia w diagnostyce oraz leczeniu brodawczaków odwróconych nosa i zatok przynosowych

80%

Nowosielska-Grygiel J., Pietkiewicz P., Owczarek K., Olszewski J., Miłoński J.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2017

|

vol. 71

|

issue 6

27-32

PL

Wprowadzenie: Celem pracy była analiza częstości występowania brodawczaka odwróconego w obrębie nosa i zatok przynosowych u chorych operowanych techniką endoskopową w Klinice Otolaryngologii, Onkologii Laryngologicznej, Audiologii i Foniatrii. Materiał i metody: W latach 2006–2016 z powodu chorób zatok przynosowych operowano w klinice 3574 chorych. Podstawą kwalifikacji do leczenia były: wywiad, badanie przedmiotowe i tomografia komputerowa zatok przynosowych w trzech płaszczyznach oraz badania laboratoryjne. Materiał opracowano na podstawie analizy danych z historii chorób. Analizie poddano wiek chorych, płeć, wyniki badania histopatologicznego zmian patologicznych usuniętych w czasie operacji. Wyniki: W badanym materiale wśród 3574 pacjentów operowanych techniką endoskopową z powodu przewlekłych zmian zapalnych, u 80 z nich (2,23%) – w tym u 31 kobiet (38,75%) i u 49 mężczyzn (61,25%) – na podstawie badania histopatologicznego postawiono rozpoznanie brodawczaka odwróconego. Największą grupę stanowili chorzy w wieku 60–70 lat (12,5% kobiet i 15% mężczyzn) oraz 50–60 lat (w tej grupie było 5% kobiet i 21,25% mężczyzn). W latach 2006–2016 każdego roku przeprowadzano różną liczbę zabiegów endoskopowych – od 264 (7,38%) w 2013 roku do 355 (9,93%) w 2016 roku. Liczba stwierdzonych brodawczaków odwróconych wahała się od 4 (1,23%) w 2007 roku oraz 2015 roku, do 12 (3,87%) w 2014 roku. W ostatnich 4 latach zaobserwowano wzrost występowania brodawczaków odwróconych. Wnioski: Spośród 3574 pacjentów operowanych techniką endoskopową z powodu przewlekłych zmian zapalnych, u 80 z nich stwierdzono brodawczaka odwróconego, co stanowiło 2,23% wszystkich przypadków. Dlatego wszyscy chorzy, u których planowany jest zabieg endoskopowy z powodu zmian zapalnych i przerostowych, powinni mieć wykonane badanie fiberoskopowe. Wznowy brodawczaków odwróconych stanowiły 17,5% wszystkich przypadków i występowały głównie u pacjentów ze współistniejącymi zmianami polipowatymi nosa i zatok przynosowych. Najbardziej wartościową metodą pooperacyjnej kontroli jego wznowy okazało się badanie fiberoskopowe.

14

Struniak zatok przynosowych – przypadek kliniczny u dziecka

80%

Yurochko F., Tywoniuk K., Haber K., Kopanska D., Mierzwiński J.

Otorynolaryngologia - przegląd kliniczny

|

2018

|

vol. 17

|

issue 3

128-134

EN

Introduction. Chordomas are rare, locally invasive bone tumors that account for 1%-4% of all primary bone neoplasms. They arise from embryonic notochordal remnants of the neuraxis, predominantly in the skull base, vertebral column, and sacrococcygeal area. Chordomas located primarily in the nasal cavity and paranasal sinuses are rarely seen. Chordomas predominantly affect adult patients and are rarely seen in children and adolescents. Primary chordomas of the paranasal sinuses are extremely rare in children, with only 2 cases reported in the world literature. Aim. We report a rare case of a 9-year-old patient with maxillary sinus chordoma successfully treated surgically. Material and methods. The patient underwent the Caldwell-Luc procedure with total tumor removal. Due to suspicion of recurrent disease, he underwent reoperation using neuronavigation-guided endoscopic endonasal approach. Results. At subsequent follow-up for 14 months after the second operation, no tumor recurrence was observed. The patient had undergone magnetic resonance imaging twice after the last surgery. Conclusions. Modern endoscopic endonasal approaches to chordomas of the paranasal sinuses and nasal cavity are minimally invasive and allow a total tumor resection. Surgical management of paranasal sinuses chordomas can be effective when total mass removal is possible. The patient should remain under careful observation (nasal endoscopy examination and diagnostic imaging) due to the fact that chordomas are highly locally recurrent.

PL

Wprowadzenie. Struniaki są rzadkimi, klinicznie złośliwymi nowotworami, stanowiącymi około 1-4% pierwotnie złośliwych guzów kości. Mogą powstać w dowolnych miejscach w linii pośrodkowej ciała, takich jak stok, część nosowa gardła, siodło i okolica okołosiodłowa, otwór wielki, kręgi i okolica krzyżowo-ogonowa. Sporadycznie spotykane są pierwotnie w jamie nosowej lub zatokach przynosowych. Częściej występują u dorosłych, a niezwykle rzadko u dzieci i młodzieży, u których są stosunkowo mało poznane i scharakteryzowane. Do tej pory w piśmiennictwie światowym opisano tylko 2 przypadki chordoma pierwotnie zlokalizowanego w zatokach przynosowych u dzieci. Cel pracy. W pracy przedstawiono niezwykle rzadki przypadek 9-letniego chłopca ze struniakiem zatoki szczękowej wyleczonego chirurgicznie. Materiał i metody. U chłopca wykonano operację Caldwell- -Luca i usunięto guz. Z powodu podejrzenia wznowy wykonano endoskopową reoperację z neuronawigacją. Wyniki. Po dwóch zabiegach nie stwierdzono nawrotu w ciągu 14 miesięcy obserwacji, podczas których dwukrotnie wykonano kontrolne badanie MRI. Wnioski. Współczesne wewnątrznosowe, endoskopowe dostępy do struniaków zlokalizowanych w obrębie zatok przynosowych/jamy nosowej są minimalnie inwazyjne i pozwalają na całkowite usunięcie zmiany. Leczenie chirurgiczne struniaków zatok przynosowych często okazuje się wystarczające, gdy zmiana jest możliwa do całkowitego usunięcia. Konieczna jest jednak uważna obserwacja pacjentów i monitorowanie procesu (endoskopia, badania obrazowe) ze względu na dużą tendencję do nawrotów miejscowych.

15

Endoskopowe leczenie chorych z kostniakami zatok przynosowych – doświadczenie własne

80%

Strąk P., Zagólski O., Składzień J., Oleś K., Konior M., Hydzik-Sobocińska K., Głowacki R.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2007

|

vol. 61

|

issue 3

260-264

EN

Osteomas are relatively common, benign, slow-growing, often asymptomatic neoplasms of the paranasal sinuses, occurring mainly in frontal and ethmoid sinuses. Surgical removal is done if they extend beyond the boundaries of the sinus, keep enlarging, are localised in the region adjacent to the nasofrontal duct, or if signs of chronic sinusitis are present and, irrespective of their size, in symptomatic tumours. Progressive headaches and chronic inflammation of the adjacent mucous membrane are most common symptoms. Endoscopic surgery plays an important role in management of ethmoid, sphenoid and frontal osteomas. Aim. The aim of the paper was to report own experience in endoscopic treatment of patients with osteomas of the paranasal sinuses. Material and methods. 6 patients with osteomas of paranasal sinuses were included in the group, mean age 36 years (range 15–52). Most common involvement was ethmoid cells (3). There were also patients with frontal, maxillary and sphenoid osteoma. All tumours were removed under endoscopic giudance. Frontoethmoidectomy was performed to remove ethmoid and frontal osteomas. Antrotomy was used in case of maxillary involvement and sphenoethmoidectomy in the patient with sphenoid sinus osteoma. Sphenoid sinus was approached through its anterior wall with a Stammberger punch. All the tumours were removed using fine forceps. Results. No post-operative complications were observed. No recurrences were noted. All patients remain asymptomatic. Conclusions. Resection of small and medium size osteomas of the paranasal sinuses can be safely and radically performed using endoscopic techniques. It allows their radical resection and very good cosmetic effects.

16

Problematyka zakażeń grzybiczych w obrębie zatok przynosowych

80%

Nowak K., Szyfter W.

Otolaryngologia Polska

|

2008

|

vol. 62(6)

716-721

PL

Fungal infections of the ear and paranasal sinus, are recognised quite rarely, but they make sometimes, for many reasons, very important diagnostic-therapy issue. Cantagion may developes near every paranasal sinus. Facilities to invasion give every states, which weaken general and punctual immunity (like immunosupression, chemo-sterydotherapy, blood disease, pregnancy and HIV). After penetrated organism, course of infections, in case of type of patogens, trim of the patient and localization, can have without symptoms, sharp, chronic or fulminant shape. The hardest course with the highest mortality occur in the cases of mucormycosis and aspergillosis. Actually curiosity occur cases of fungal infections, since this times consider to be unpathogenic for humans. For treatment of sinus mycosis in majority chirurgical treatment is required. In addition or the sake of morphological differentiation fungal, in their developing cycle, treatment mycosis recommends serious diffi culty, extra factor, which impeds therapy, is a must of prolongely antifungal treatment and repeated (to total elimination) remove hyphae from sinus, which stay sometimes even for week. Progress of the mycotic infections in paranasal sinus, remain bacterial infections and is often reason of bad diagnosis and incorrect treatment.

17

Trudności diagnostyczne i terapeutyczne w przypadku polipów z rodzaju angiomatous zatok przynosowych. Prezentacja przypadku

80%

Mollin E., Skorek A.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2018

|

vol. 7(4)

33-37

PL

Wstęp: polipy nosa z rodzaju angiomatous (SAP ‒ sinonasal angiomatous polyp) są zmianami łagodnymi występującymi niezwykle rzadko. Obraz kliniczny i radiologiczny SAP może sugerować inne schorzenia nosa i zatok przynosowych. Diagnostyka obrazowa oparta jest na tomografii komputerowej i rezonansie magnetycznym. Leczenie SAP polega na ich chirurgicznym usunięciu. Opis przypadku: celem pracy jest przedstawienie trudności diagnostycznych i terapeutycznych u 17-letniej pacjentki z polipem zapalnym z rodzaju angiomatous zatok przynosowych. Przedstawiono przebieg choroby, trudności diagnostyczne i leczenie. Okres pooperacyjny oraz hospitalizacji był niepowikłany. Podsumowanie: SAP jest jednym z typów polipów nosa cechujących się w obrazie histologicznym proliferacją naczyń krwionośnych z obecnością w nich zakrzepów. Dokładna diagnostyka obrazowa i histologiczna pozwala na ustalenie ostatecznego rozpoznania i różnicowanie SAP z procesami rozrostowymi nosa i zatok.

18

Guz Dąbskiej – rzadki nowotwór zatok przynosowych. Opis przypadku i przegląd piśmiennictwa światowego

70%

Piotrowski S., Śmiałek U., Kropidłowska S.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2021

|

vol. 10(2)

34-39

PL

Autorzy opisują rzadki przypadek śródbłoniaka wewnątrznaczyniowego brodawkowatego, znanego również jako „guz Dąbskiej”, występującego głównie u dzieci i młodych dorosłych. Nowotwór ten został stwierdzony w prawej zatoce szczękowej i w jamie nosa u 22-letniej pacjentki, u której rozwijał się niezdiagnozowany przez jeden rok. Po wstępnej diagnostyce obrazowej guz został wycięty doszczętnie na drodze endoskopowej. Po upływie roku u chorej doszło do wytworzenia torbieli śluzowo-ropnej w loży pooperacyjnej. Torbiel usunięto, a w kontrolnym badaniu histopatologicznym nie stwierdzono nawrotu choroby nowotworowej. Autorzy przedstawiają kliniczny obraz tego potencjalnie złośliwego nowotworu oraz dokonują przeglądu aktualnego piśmiennictwa.

19

Postępowanie w przewlekłym zapaleniu zatok przynosowych u dzieci wg zaleceń European Position Paper on Rhinosinusitis and nasal Polyps- EPOS 2012 oraz American Academy of Otolaryngology-Head and Neck Surgery - AAO-HNS 2014

70%

Zakrzewska A.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2018

|

vol. 7(2)

31-40

PL

Zapalenie zatok przynosowych u dzieci rozpoznawane jest na podstawie dolegliwości związanych z zaburzeniami drożności nosa lub/i nieżytem nosa, którym towarzyszą bóle głowy lub rozpieranie w obrębie twarzy oraz kaszel. Przewlekłe zapalenie zatok rozpoznajemy, gdy dolegliwości – z których najdokuczliwszy jest kaszel – utrzymują się, i wpływają na jakość życia przez ponad 12 tygodni. Zapalenie zatok przynosowych jest rezultatem miejscowej i ogólnoustrojowej odpowiedzi organizmu na czynniki środowiskowe, dlatego w populacji dziecięcej konieczne jest uwzględnienie dojrzałości układu immunologicznego oraz rozwoju (wykształcenia) narządów pod względem anatomicznym i funkcjonalnym. Powyższe uwarunkowania są podstawą do podziału przewlekłego zapalenia zatok przynosowych (PZZP) na chorobę występującą w populacji dzieci młodszych i starszych, podkreślając – u młodszych – rolę migdałka gardłowego oraz decyzje dotyczące leczenia zachowawczego i operacyjnego. W populacji dziecięcej trzeba uwzględnić choroby, takie jak: mukowiscydoza, pierwotna dyskineza rzęsek, a także różnego rodzaju zaburzenia odporności, które przebiegają z dużym nasileniem zmian w zatokach przynosowych. Wymaga to specjalnego postępowania w leczeniu oraz rozważenia działań chirurgicznych dostosowanych do przebiegu choroby. Zasady postepowania, dotyczące zarówno diagnostyki, jak i postępowania leczniczego, zostały opracowane w postaci dokumentu European Position Papers on Rhinosinusitis and Nasal Polyps – EPOS, uaktualnionego w 2012 roku. W 2014 roku powstał dokument Clinical Consensus Statement: Pediatric Chronic Rhinosinusitis opracowany przez American Academy of Otolaryngology – Head and Neck Surgery. Oba konsensusy zawierają niezbędne informacje oraz wskazania dotyczące diagnostyki i leczenia PZZP u dzieci.

Refine search results

Search results

Postępowanie w przypadkach wznowy brodawczaka odwróconego nosa i zatok przynosowych po leczeniu operacyjnym w materiale Kliniki Otolaryngologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego

Postępowanie w przypadkach wznowy brodawczaka odwróconego nosa i zatok przynosowych po leczeniu operacyjnym w materiale Kliniki Otolaryngologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego

Endoskopowe leczenie chorych z izolowanymi stanami patologicznymi zatoki klinowej

Zawartość galektyny-1 i -3 w polipach pierwotnych i nawrotowych nosa i zatok przynosowych

Grzybicze zapalenie zatoki szczękowej o nietypowym przebiegu – opis przypadku

Zawartość galektyny-1 i -3 w polipach pierwotnych i nawrotowych nosa i zatok przynosowych

Olbrzymi gruczolak wielopostaciowy nosa i zatok przynosowych

Endoskopowe leczenie chorych z izolowanymi stanami patologicznymi zatoki klinowej

Kostniaki głowy i szyi w materiale Kliniki Otolaryngologii w Gdańsku w latach 2012-2019

Czerniak złośliwy błony śluzowej jamy nosa – opis dwóch przypadków

Problematyka zakażeń grzybiczych w obrębie zatok przynosowych

Endoskopowe leczenie chorych z kostniakami zatok przynosowych – doświadczenie własne

Epidemiologia i własne doświadczenia w diagnostyce oraz leczeniu brodawczaków odwróconych nosa i zatok przynosowych

Struniak zatok przynosowych – przypadek kliniczny u dziecka

Endoskopowe leczenie chorych z kostniakami zatok przynosowych – doświadczenie własne

Problematyka zakażeń grzybiczych w obrębie zatok przynosowych

Trudności diagnostyczne i terapeutyczne w przypadku polipów z rodzaju angiomatous zatok przynosowych. Prezentacja przypadku

Guz Dąbskiej – rzadki nowotwór zatok przynosowych. Opis przypadku i przegląd piśmiennictwa światowego

Postępowanie w przewlekłym zapaleniu zatok przynosowych u dzieci wg zaleceń European Position Paper on Rhinosinusitis and nasal Polyps- EPOS 2012 oraz American Academy of Otolaryngology-Head and Neck Surgery - AAO-HNS 2014