Trudna diagnoza – dylematy rzetelnej oceny ADHD u dorosłych pacjentów. Część I. Obraz kliniczny, trudności diagnostyczne, leczenie

• Authors: Monika Szaniawska

Title variants

EN

Difficult diagnosis – the dilemma of reliable evaluation of ADHD in adult patients. Part I. Clinical picture, diagnostic difficulties, treatment

• Languages of publication: EN PL

Abstracts

EN

Hyperactivity is the most prevalent diagnosis at the early school age. In diagnostic classifications of diseases and mental disorders it is defined as the attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) – DSM-IV-TR, or hyperkinetic disorder (F90) – according to European classification ICD-10. It is characterized by the presence of permanent behavioural patterns maintained for at least 6 months and arranged in a characteristic triad of symptoms: problems with keeping oneself attentive, impulsivity and hyperactivity, the severity of which causes the patient’s malfunctioning. The occurrence of ADHD in children was first described at the beginning of the 20th century but awareness that this disorder may last also in adulthood appeared no sooner than in the 70s. In Poland the prevalence of ADHD among children and adolescents is on a similar level to that in other EU countries and the United States. Therefore, we can assume that the ADHD prevalence among adults will be also similar. Unfortunately, as far as the authoress knows there are no centres in Poland which would diagnose and treat ADHD in adults. The article is aimed at approximation of the ADHD diagnosis subject in adults and discussing the difficulties which may be revealed during a clinical evaluation. The factors which hamper a proper diagnosis of ADHD in adults comprise diagnostic criteria which have been established specifically for schoolchildren, and lack of mandatory diagnostic procedures and standardized diagnostic tools. While diagnosing this disorder, it is worth remembering that ADHD is not a style of life and general “going mad”, but a very severe clinical diagnosis. Speaking about the clinical unit, we have to see the malfunctioning of a given person. If the functioning is not evidently deficient socially, occupationally or in relations with other people, it means there is no ADHD.

PL

Nadpobudliwość psychoruchowa jest najczęstszym rozpoznaniem u dzieci we wczesnym wieku szkolnym. W klasyfikacjach diagnostycznych chorób i zaburzeń psychicznych określona jest jako zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) – DSM-IV-TR, lub zespół hiperkinetyczny (F90) – według klasyfikacji europejskiej ICD-10. Charakteryzuje się obecnością trwałych wzorców zachowania utrzymujących się przynajmniej przez 6 miesięcy i układających się w charakterystyczną triadę objawów: problemy z utrzymaniem uwagi, nadmierna impulsywność oraz nadruchliwość, których nasilenie powoduje upośledzenie funkcjonowania pacjenta. Występowanie ADHD u dzieci opisano po raz pierwszy na początku XX wieku, ale świadomość, że zaburzenie to może utrzymywać się także w wieku dorosłym, pojawiła się dopiero w latach 70. W Polsce rozpowszechnienie ADHD wśród dzieci i młodzieży jest na podobnym poziomie jak w innych krajach UE i Stanach Zjednoczonych. Na tej podstawie można domniemywać, że rozpowszechnienie ADHD wśród dorosłych również będzie podobne. Niestety, według wiedzy autorki niniejszego artykułu w Polsce nie ma ośrodków, które zajmowałyby się diagnozą i leczeniem ADHD u osób dorosłych. Celem artykułu jest przybliżenie tematu diagnozy ADHD u osób dorosłych i omówienie trudności, które mogą ujawnić się podczas oceny klinicznej. Czynniki utrudniające właściwe rozpoznanie ADHD u osób dorosłych to m.in. kryteria diagnostyczne, które są dostosowane do dzieci w wieku szkolnym, oraz brak obowiązujących procedur diagnostycznych i wystandaryzowanych narzędzi diagnostycznych. Diagnozując to zaburzenie, warto pamiętać, że ADHD to nie styl życia i ogólne „zwariowanie”, ale bardzo poważne rozpoznanie kliniczne. Mówiąc o jednostce klinicznej, musimy widzieć upośledzenie funkcjonowania danej osoby. Jeśli nie występuje wyraźne upośledzenie funkcjonowania społecznego, zawodowego lub w sferze relacji z innymi ludźmi, to nie mamy do czynienia z ADHD.

Keywords

EN

ADHD in adults; ADHD u dorosłych; assessment; attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD); diagnosis; diagnoza u dorosłych; leczenie; nadpobudliwość psychoruchowa z deficytem uwagi (ADHD); psychoterapia; psychotherapy; treatment

Discipline

• MEDICINE: MEDICINE

• Publisher: Medical Communications
• Journal: Psychiatria i Psychologia Kliniczna
• Year: 2010
• Volume: 10
• Issue: 3
• Pages: 205-210

Contributors

author

Monika Szaniawska

• II Klinika Psychiatryczna, Warszawski Uniwersytet Medyczny

References

• 1. Murphy K.R., Gordon M.: Assessment of adults with ADHD. W: Barkley R.A. (red.): Attention-Deficit Hyperactivity Disorder. A handbook for Diagnosis and Treatment. Guilford Press, New York, London 2009.
• 2. Mick E., Faraone S.V, Biederman J., Spencer T.J.: Przebieg i zejście zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Psychiatria po Dyplomie 2005; 1: 21-27.
• 3. Faraone S.V, Biederman J.: What is the prevalence of adult ADHD? Results of a population screen of 966 adults. Journal of Attention Disorders 2005; 9: 384-391.
• 4. Gadow K.D., Sprafkin J., Weiss M.: Adult Self-Report Inventory-4 Manual. Checkmate Plus, New York 2004.
• 5. Kessler R.C., Adler L., Barkley R. i wsp.: The prevalence and correlates of adult ADHD in the United States: Results from the National Comorbidity Survey Replication. Am. J. Psychiatry 2006; 163: 716-723.
• 6. Barkley R.A.: Attention-Deficit Hyperactivity Disorder: A Handbook for Diagnosis and Treatment. Wyd. 2, Guilford Press, New York, London 1998.
• 7. Busko M.: Adult ADHD Is Common Among Patients in Anxiety-Disorders Clinic. Retrieved from www.medscape.net, 2008.
• 8. Wolańczyk T.: Komentarz. Psychiatria po Dyplomie 2005; 1: 33-34.
• 9. Hallowell E.M., Ratey J.J.: W świecie ADHD. Nadpobudliwość psychoruchowa z zaburzeniami uwagi u dzieci i dorosłych. Media Rodzina, Poznań 2004.
• 10. Young S., Bramham J.: ADHD in Adults: A Psychological Guide to Practice. John Wiley & Sons, 2006.
• 11. Millstein R.B., Wilens T.E., Biederman J., Spencer T.J.: Presenting ADHD symptoms and subtypes in clinically referred adults with ADHD. Journal of Attention Disorders 1997; 3: 159-166.
• 12. Barkley R.A.: Attention-Deficit Hyperactivity Disorder. A Handbook for Diagnosis and Treatment. Guilford Press, New York, London 2006.
• 13. Barkley R.A.: Attention Deficit Hyperactivity Disorder in Adults. The Latest Assessment and Treatment Strategies. Jones and Bartlett Publishers, Sudbury, Massachusetts 2009.
• 14. Krupa M., Bednarski P., Polikowska M. i wsp: ADHD u osób dorosłych. Neuropsychiatria - Przegląd Kliniczny 2009; 2: 18-23.
• 15. Barkley R.A., Murphy K.R., Fischer M.: ADHD in Adults. What Science Says. Guilford Press, New York 2008.
• 16. Shaffer D.: Attention-deficit hyperactivity disorder in adults. Am. J. Psychiatry 1994; 151: 633-638.
• 17. Spencer T.J., Adler L.: Podejście diagnostyczne do zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi u dorosłych. Psychiatria po Dyplomie 2005; 2: 28-33.
• 18. Murphy P., Schacher R.: Use of self-ratings in the assessment of symptoms of attention deficit hyperactivity disorder in adults. Am. J. Psychiatry 2000; 7: 1156-1159.

• Document Type: article