Terapia rituksymabem w uogólnionej miastenii lekoopornej. Opis przypadku

• Authors: Robert Bonek , Zdzisław Maciejek , Krzysztof Radziszewski

Title variants

EN

Rituximab therapy in generalized refractory myasthenia gravis. Case report

• Languages of publication: EN PL

Abstracts

EN

Background: Rituximab is a human-mouse chimeric IgG1 monoclonal antibody directed against antigen CD-20, transmembrane phosphoprotein on B cells. This drug induce depletion of B cells and subsequent reduction in antibody production. Recently there were cases of severe AChR-antibody positive and MuSK-positive myasthenia gravis (MG) successfully treated with rituximab. Case report: Forty-three-year-old women with tygorefractory MG with predominantly generalised weakness in extremities, bulbar symptoms and dyspnea, who presented for the first time in 1992. Thymectomy was perform in 1997. During 15 years of therapy patient had one crise in 1997 and one in 1999. In 2007, she had five hospital admission. She did not respond adequately to acetylcholinesterase inhibitors, thymectomy, repeat plasma exchange and conventional immunosuppressive therapy such as azathioprine, cyclophosphamide and prednisone. For this reason rituximab (MabThera®, Roche) therapy was added. Rituximab was administered at a dose of 375 mg/m2 intravenously according to a protocol every 7 days for 4 weeks. She received also prednisone at a dose of 20 mg and pyridostigmine 180 mg per day all the time. Within 4 weeks therapy she showed maintained clinical improvement. Dyspnea and bulbar symptoms were disappearanced and walking distances was longer. We did not observe serious adverse events, only after first infusion transient oedema of mucosa nasal and oral cavity with concurrent pruritus and after second infusion transient myalgia, chills and subfebrile body temperature were found. Conclusions: In this case use of rituximab leading to significant clinical improvement in refractory myasthenia gravis. The therapy was well tolerated and any serious adverse events were registered.

PL

Wstęp: Rituksymab jest chimerycznym przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG1, skierowanym przeciwko antygenowi CD20, przezbłonowej fosfoproteinie limfocytów B. Indukuje on deplecję limfocytów B, a w związku z tym spadek produkcji przeciwciał. Ostatnio opisywano przypadki zakończonego sukcesem leczenia rituksymabem ciężkiej miastenii (MG) seropozytywnej i miastenii z obecnością przeciwciał anty-MuSK. Opis przypadku: Czterdziestotrzyletnia kobieta z lekooporną miastenią z dominującym osłabieniem kończyn, objawami opuszkowymi i dusznością, z pierwszymi objawami choroby w 1992 roku. W 1997 roku wystąpił pierwszy przełom miasteniczny, w 1999 drugi. W roku 2007 z powodu zaostrzeń choroby pacjentka była pięciokrotnie hospitalizowana. W trakcie piętnastoletniej kuracji nie uzyskano zadowalającej odpowiedzi na inhibitory acetylocholinoesterazy, tymektomię, powtarzane zabiegi plazmaferezy i konwencjonalne leczenie immunosupresyjne, w którym zastosowano azatioprynę, cyklofosfamid i prednizon. Z tych względów włączono terapię rituksymabem (MabThera®, Roche). Rituksymab podawano we wlewie dożylnym zgodnie z następującym protokołem: 375 mg/m2 co 7 dni przez 4 tygodnie. Przez cały czas chora była leczona prednizonem w dawce 20 mg i pirydostygminą w dawce 180 mg na dobę. W trakcie terapii osiągnięto znaczącą poprawę stanu klinicznego, która utrzymuje się do chwili obecnej. Uzyskano ustąpienie duszności i objawów opuszkowych oraz wydłużenie przechodzonego dystansu. Nie stwierdzono poważnych działań niepożądanych; po pierwszym wlewie wystąpił przemijający obrzęk śluzówki jamy ustnej i nosowej z towarzyszącym świądem, a po drugim ból mięśni, dreszcze i stan podgorączkowy. Wnioski:W opisanym przypadku zastosowanie rituksymabu doprowadziło do znaczącej i długotrwałej poprawy klinicznej w przebiegu miastenii lekoopornej. Terapia była dobrze tolerowana i nie zaobserwowano żadnych poważnych działań niepożądanych.

Keywords

EN

antigen CD-20; antygen CD20; immunosuppression; immunosupresja; immunoterapia; immunotherapy; miastenia; myasthenia gravis; rituksymab; rituximab

Discipline

• MEDICINE: MEDICINE

• Publisher: Medical Communications
• Journal: Aktualności Neurologiczne
• Year: 2009
• Volume: 9
• Issue: 1
• Pages: 63-66

Contributors

author

Robert Bonek

• Klinika Neurologii, 10. Wojskowy Szpital Kliniczny z Polikliniką w Bydgoszczy, ul. Powstańców Warszawy 5, 85-915 Bydgoszcz, tel.: [phone]

author

Zdzisław Maciejek

• Klinika Neurologii, 10. Wojskowy Szpital Kliniczny z Polikliniką w Bydgoszczy, ul. Powstańców Warszawy 5, 85-915 Bydgoszcz, tel.: [phone]

author

Krzysztof Radziszewski

• Klinika Rehabilitacji, 10. Wojskowy Szpital Kliniczny z Polikliniką w Bydgoszczy, ul. Powstańców Warszawy 5, 85-915 Bydgoszcz

References

• 1. Reff M.E., Carner K., Chambers KS. i wsp.: Depletion of B cells in vivo by a chimeric mouse human monoclonal antibody to CD20. Blood 1994; 83: 435-445.
• 2. Cragg M.S., Walshe C.A., Ivanov A.O., Glennie M.J.: The biology of CD20 and its potential as the target for mAb therapy. Curr. Dir. Autoimmun. 2005; 8: 140-174.
• 3. Zaja F., Russo D., Fuga G. i wsp.: Rituximab for myasthenia gravis after bone marrow transplant. Neurology 2000; 55: 1062-1063.
• 4. Wylam M.E., Anderson P.M., Kuntz N.L., Rodriguez V: Successful treatment of refractory myasthenia gravis using rituximab: a pediatric case report. J. Pediatr. 2003; 143: 674677.
• 5. Gajra A., Vajpayee N., Grethlein S.J.: Response of myasthenia gravis to rituximab in patients with non-Hodgkin lymphoma. Am. J. Hematol. 2004; 77: 196-197.
• 6. Takagi K., Yoshida A., Iwasaki H. i wsp.: Anti-CD20 antibody (rituximab) therapy in a myasthenia gravis patient with follicular lymphoma. Ann. Hematol. 2005; 84: 548-550.
• 7. Hain B., Jordan K., Deschauer M., Zierz S.: Successful treatment of MuSK antibody-positive myasthenia gravis with rituximab. Muscle Nerve 2006; 33: 575-580.
• 8. Thakre M., Inshasi J., Marashi M.: Rituximab in refractory MuSK antibody myasthenia gravis. J. Neurol. 2007; 254: 968-969.
• 9. Baek W.S., Bashey A., Sheean G.L.: Complete remission induced by rituximab in refractory, seronegative, muscle-specific, kinase-positive myasthenia gravis. J. Neurol. Neu-rosurg. Psychiatry 2007; 78: 771.
• 10. Agarwal A., Vieira C.A., Book B.K. i wsp.: Rituximab, anti CD-20, induces in vivo cytokine release but does not impair ex vivo T-cell responses. Am. J. Transplant. 2004; 4: 1357-1360.
• Ciąg dalszy piśmiennictwa do pracy Wandy Mikołajczyk-Wieczorek oraz Emilii Nowosławskiej pt. „Leczenie wodogłowia za pomocą systemów zastawkowych”ze strony 26.
• 36. Martinez-Lage J.F., Almagro M.J., Del Rincón I.S. i wsp.: Management of neonatal hydrocephalus: feasibility of use and safety of two programmable (Sophy and Polaris) valves. Childs Nerv. Syst. 2008; 24: 549-556.
• 37. Lumenta C.B., Skotarczak U.: Long-term follow-up in 233 patients with congenital hydrocephalus. Childs Nerv. Syst. 1995; 11: 173-175.
• 38. Casey A.T, Kimmings E.J., Kleinlugtebeld A.D. i wsp.: The long-term outlook for hydrocephalus in childhood. A ten-year cohort study of 155 patients. Pediatr. Neurosurg. 1997; 27: 63-70.
• 39. Hahn Y.S.: Use of the distal double-slit valve system in children with hydrocephalus. Childs Nerv. Syst. 1994; 10: 99-103.
• 40. Di Rocco C.: Is the slit ventricle syndrome always a slit ventricle syndrome? Childs Nerv. Syst. 1994; 10: 49-58.
• 41. Di Rocco C., Marchese E., Velardi F: A survey of the first complication of newly implanted CSF shunt devices for the treatment of nontumoral hydrocephalus. Cooperative survey of the 1991-1992 Education Committee of the ISPN. Childs Nerv. Syst. 1994; 10: 321-327.
• 42. Hayhurst C., O’Brien D.F., Mallucci C.L.: Ventricular shunt catheter placement using electromagnetic neuronavigation-reducing the incidence of proximal shunt malfunction? 34th Annual Meeting of the International Society for Pediatric Neurosurgery, Taipei Taiwan, 10-14 September 2006. Childs Nerv. Syst. 2006; 22: 1057.
• 43. Browd S.R., Ragel B.T, Gottfried O.N., Kestle J.R: Failure of cerebrospinal fluid shunts: part I: obstruction and mechanical failure. Pediatr. Neurol. 2006; 34: 83-92.
• 44. Browd S.R., Gottfried O.N., Ragel B.T, Kestle J.R: Failure of cerebrospinal fluid shunts: part II: overdrainage, loculation, and abdominal complications. Pediatr. Neurol. 2006; 34: 171-176.
• 45. Shuster B.A., Norbash A.M., Schendel S.A.: Correction of scaphocephaly secondary to ventricular shunting procedures. Plast. Reconstr. Surg. 1995; 96: 1012-1019.
• 46. Andersson H.: Craniosynostosis as a complication after operation for hydrocephalus. Acta Paediatr. Scand. 1966; 55: 192-196.
• 47. Kadowaki C., Hara M., Numoto M. i wsp.: CSF shunt physics: factors influencing in shunt CSF flow. Childs Nerv. Syst. 1995; 11: 203-206.
• 48. Tokoro K., Chiba Y., Abe H. i wsp.: Importance of antisiphon devices in the treatment of pediatric hydrocephalus. Childs Nerv. Syst. 1994; 10: 236-238.
• 49. Schulte C., Aschoff A., Hashemi B. i wsp.: Seven Orbis-Sigma valves in ultra-long-term tests. XV Congress of the European Society for Paediatric Neurosurgery, Rome, Italy, 23-25 September 1996. Childs Nerv. Syst. 1996; 12: 474.
• 50. Dallacasa P., Dappozzo A., Galassi E. i wsp.: Cerebrospinal fluid shunt infections in infants. Childs Nerv. Syst. 1995; 11: 643-649.
• 51. Hatlapa A., Criegern FV, Hedderich J. i wsp.: Influence of age and etiology on shunt survival in children. 34th Annual Meeting of the International Society for Pediatric Neurosurgery, Taipei Taiwan, 10-14 September 2006. Childs Nerv. Syst. 2006; 22: 1049.
• 52. Choux M.: Consensus: treatment. Childs Nerv. Syst. 1994; 10: 74-75.
• 53. Wendorff J., Polis L., Tosik M.: Występowanie padaczki oraz jej przebieg w pierwszych latach życia u dzieci z przepukliną oponowo-rdzeniową. Epileptologia 1999; 7: 223.
• 54. Keene D.L., Ventureyra E.C.: Hydrocephalus and epileptic seizures. Childs Nerv. Syst. 1999; 15: 158-162.

• Document Type: article