PL
Bupiwakaina jest najprawdopodobniej najczęściej na świecie stosowanym w praktyce położniczej środkiem znieczulenia miejscowego. Doniesienia o kardiotoksyczności bupiwakainy występującej po niezamierzonym dożylnym podaniu, które głównie zdażało się u położnic, doprowadziły do wynalezienia ropiwakainy i lewobupiwakainy. Leki te wydają się bezpieczniejsze niż bupiwakaina. Umożliwiają w znacznie większym stopniu uzyskanie bloku czuciowego bez ruchowego co ma ogromne znaczenie podczas znieczulania porodu. Od chwili wprowadzenia tych środków na rynek firmy farmaceutyczne próbują nakłonić anestezjologów do ich stosowania. Czy jest to odpowiednia droga postępowania? Jakie jest miejsce racemicznej bupiwakainy w nowoczesnej anestezji i analgezji położniczej? Autor zgadza się z teorią iż czas stosowania bupiwakainy już minął i powinna ona w nowoczesnej anestezji położniczej zostać zastąpiona przez ropiwakainę lub lewobupiwakainę. Przedstawione są argumenty potwierdzające tę teorię.
EN
Bupivacaine is worldwide probably the most commonly used drug for obstetric regional anaesthesia and analgesia. Reports of bupivacaine cardiotoxicity after unintentional intravascular injection mainly in obstetric patients have led to the development of ropivacaine and levobupivacaine. These drugs appear to be safer alternatives as compared to bupivacaine. These drugs also have a greater separation between sensory and motor blockade, an especially advantageous feature during labour analgesia. Since these drugs were marketed, the pharmaceutical industry is pushing anaesthetists to change their practice in favour of these new local anaesthetic agents. Is this the correct strategy to follow? What is the place of racemic bupivacaine in modern obstetric anaesthesia and analgesia? This author tends to agree with the proposition that bupivacaine has outlived it’s usefulness and should be replaced by ropivacaine or levobupivacaine in modern obstetric anaesthesia practice. The motivation for this proposition is discussed.