Analiza zależności samookaleczeń i tatuowania w grupie osób prezentujących obie cechy

• Authors: Arkadiusz Jasek , Adrian Kostulski , Agnieszka Gmitrowicz

Title variants

EN

Analysis of relation between tattooing and deliberate self‑injury in a group of persons presenting both qualities

• Languages of publication: EN

Abstracts

EN

The practice of body art (or body decoration) has its cultural roots and origins, associated with regional beliefs and rituals, and is met on all the continents. Can a tattoo – when approached in the understanding of risk behaviour – be regarded as one of autoaggression forms, being a substitute for the purposeful act of self‑harm? An evaluation of tattooing as a substitute for purposeful self‑harm. An analysis of correlations between tattooing and self‑harming in a group of subjects presenting both features. A self‑answer questionnaire, used as a study tool, included a self‑harm and a tattooing section. Questions in the former part had their counterparts in the latter part, what facilitated a comparative analysis. A study group included 79 subjects with tattoo. Out of that group, tattooed subjects with, at least, one purposeful self‑harm episode in history were isolated, with 56% of females and 44% of males. The analysis was carried out on the percent of subjects from the study group, who reported their sensations, following purposeful self‑harm and tattooing. Differences were observed, regarding the feeling of relief, satisfaction, guilt and impulsiveness in the undertaken actions among the subjects with both features. Tattooing is a risk behaviour and coexists with other risk behaviours, such as risk drinking. Subjects with more than one self‑harm episode in history, presented – beside tattoo – also more invasive forms of body art, e.g., scarification. Even if the obtained results did not attain statistical significance (for the low number of subjects in the study group), we may conclude – although with some caution – about a dissimilar perception of the roles, played by tattoo and self‑harm in life of those with both features. A thesis may then be implied that tattoo does not fulfil the same function as self‑harm in subjects with both features.

PL

Praktyka zdobienia ciała ma swoje uwarunkowanie kulturowe związane z regionalnymi wierzeniami i rytuałami, występuje na wszystkich kontynentach. Czy tatuaż w rozumieniu zachowań ryzykownych może być jedną z form autoagresji i spełniać funkcję zastępczą dla celowych samookaleczeń? W badaniu dokonano oceny tatuowania jako formy zastępczej intencjonalnego samookaleczania oraz przeprowadzono analizę zależności między tatuowaniem i celowymi samookaleczeniami w grupie osób prezentujących obie cechy. Jako narzędzie badawcze wykorzystano kwestionariusz samoodpowiedzi składający się z dwóch części – dotyczącej samookaleczeń i tatuowania. Pytania części pierwszej znajdowały swoje odpowiedniki w części drugiej, dzięki czemu możliwa była analiza porównawcza. Grupa badana liczyła 79 osób mających tatuaż. Z tej grupy wyodrębniono osoby, które się okaleczyły celowo przynajmniej jeden raz w życiu. Kobiety stanowiły 56% grupy, mężczyźni – 44%. Analizę przeprowadzono na podstawie odsetka osób z grupy badanej, które zgłosiły wystąpienie danego doznania po dokonaniu celowego samookaleczenia i po wykonaniu tatuażu. Zaobserwowano różnice w zakresie doznania ulgi, satysfakcji, poczucia winy oraz impulsywności w podjętych działaniach wśród osób prezentujących obie cechy. Tatuowanie jest zachowaniem ryzykownym i współwystępuje z innymi zachowaniami ryzykownymi, takimi jak ryzykowne picie. Osoby, które okaleczyły się więcej niż jeden raz w życiu, prezentowały oprócz tatuażu bardziej inwazyjne metody zdobienia ciała, na przykład skaryfikację. Pomimo nieuzyskania mocy statystycznej prezentowanych w pracy wyników (mała liczebność grupy badanej) można z ostrożnością wnioskować o odmiennym postrzeganiu roli tatuażu i samookaleczania w życiu osób, u których stwierdzono oba te zjawiska. Możemy zatem postawić tezę, iż tatuaż nie spełnia u nich takiej samej funkcji jak samookaleczenie.

Keywords

EN

high-risk behaviour   impulsiveness   impulsywność   samookaleczenia   scarification   self-injury   skaryfikacja   tattoo   tatuaż   zachowania ryzykowne  

Discipline

• MEDICINE: MEDICINE

• Publisher: Medical Communications
• Journal: Psychiatria i Psychologia Kliniczna
• Year: 2011
• Volume: 11
• Issue: 4
• Pages: 224-231

References

• 1. Jelski A.: Tatuaż. Kontrowers, Gliwice 2007.
• 2. Adres: www.archeologiemusem.it/it/node/306, Museo Archeologico dell’Alto Edige.
• 3. Favazza A.R.: Bodies Under Siege. Self‑Mutilation and Body Modification in Culture and Psychiatry. Wyd. 2, The Johns Hopkins University Press, Baltimore 1996: 232‑260.
• 4. Eliade M.: Shamanism. Archaic Techniques of Ecstasy. Princeton University Press, Princeton 1972.
• 5. Bowker J.: Problems of Suffering in Religions of the World. Cambridge University Press, Cambridge 1970.
• 6. Burkert W.: Homo Necans. The Anthropology of Ancient Greek Sacrificial Ritual and Myth. University of California Press, Berkeley 1983.
• 7. Girard R.: Violence and the Sacred. Johns Hopkins University Press, Baltimore 1977.
• 8. Favazza A.R., Rosenthal R.J.: Diagnostic issues in self‑mutilation. Hosp. Community Psychiatry 1993; 44: 134‑140.
• 9. Swales M.: Pain and Deliberate Self‑Harm. The Welcome Trust, London 2004.
• 10. Klonsky D.: The functions of deliberate self‑injury. A review of the evidence. Clin. Psychol. Rev. 2007; 27: 226‑239.
• 11. Deiter P., Nicholls S., Pearlman L.A.: Self‑injury and self capacities: assisting an individual in crisis. J. Clin. Psychol. 2000; 56: 1173‑1191.
• 12. Fox C., Hawton K.: Deliberate Self‑Harm in Adolescence. Jessica Kingsley, London 2004.
• 13. Suyemoto K.L.: The functions of self‑mutilation. Clin. Psychol. Rev. 1998; 18: 531‑554.
• 14. Sadock B.J., Sadock V.A.: Kaplan and Sadock’s Synopsis of Psychiatry. Behavioral Sciences/Clinical Psychiatry. Wyd. 10, Lippincott Williams and Wilkins, Philadelphia 2007.
• 15. Briere J., Gil E.: Self‑mutilation in clinical and general population samples: prevalence, correlates, and functions. Am. J. Orthopsychiatry 1998; 68: 609‑620.
• 16. Gratz K.L.: Measurement of deliberate self‑harm. Preliminary data on the deliberate self‑harm inventory. J. Psychopathol. Behav. 2001; 23: 253‑263.
• 17. Gratz K.L., Conrad S.D., Roemer L.: Risk factors for deliberate self‑harm among college students. Am. J. Orthopsychiatry 2002; 72: 128‑140.
• 18. Muehlenkamp J.J., Gutierrez P.M.: An investigation of differences between self‑injurious behavior and suicide attempts in a sample of adolescents. Suicide Life Threat. Behav. 2004; 34: 12‑23.
• 19. Hawton K., Fagg J., Simkin S. i wsp.: Trends in deliberate self‑harm in Oxford, 1985‑1995. Implications for clinical services and the prevention of suicide. Br. J. Psychiatry 1997; 171: 556‑560.
• 20. Guttman C.: Survey provides insight on body art. Prevalence, demographic, correlates, safety. Dermatology Times 2006; 27: 28.
• 21. Mayers L.B., Judelson D.A., Moriarty B.W., Rundell K.W.: Prevalence of body art (body piercing and tattooing) in university undergraduates and incidence of medical complications. Mayo Clin. Proc. 2002; 77: 29‑34.
• 22. Eckhardt A.: Autoagresja. W.A.B., Warszawa 1998.
• 23. Spandler H.: Who’s Hurting Who? Young People, Self‑Harm and Suicide. Manchester 1996.
• 24. Pembroke L.R. (red.): Self‑Harm – Perspectives from Personal Experience. Survivors Speak Out 1994.
• 25. Foundation M.H.: Truth hurts report. Camelot Foundation 2006.

• Document Type: article