Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

PL EN


Preferences help
enabled [disable] Abstract
Number of results
2015 | 4(4) | 14-20

Article title

Zasady terapii neurologopedycznej w dysfagii

Content

Title variants

Languages of publication

Abstracts

PL
Słowo dysphagia wywodzi się z języka greckiego, gdzie przedrostek dys- oznacza trudność, -phagia zaś to jedzenie, połykanie. Zaburzenie połykania może dotyczyć zarówno osób dorosłych, jak i dzieci. Terapią tego zaburzenia zajmuje się głównie neurologopeda. Specjalista indywidualizuje metodę leczenia w zależności od przyczyn i objawów występujących u pacjenta, mając do dyspozycji dwa rodzaje ćwiczeń: terapeutyczne i wyrównawcze. Pierwsze służą poprawie efektywności połykania poprzez zmianę mechanizmu połykania. Neurologopeda może nauczyć pacjenta specjalnych manewrów lub wykonywać z nim ćwiczenia stymulujące odruch połykania. Z kolei w ramach ćwiczeń terapeutycznych można wyróżnić dwie kategorie: pośrednie i bezpośrednie. Ćwiczenia pośrednie to inaczej te wzmacniające mięśnie, biorące udział w akcie połykania. Do ich wykonywania nie stosuje się pokarmów ani płynów. Ćwiczenia bezpośrednie, czyli ćwiczenia z pokarmami i płynami, wpływają na siłę mięśni jamy ustnej i gardła. Głównym celem tej metody jest usprawnienie aktu połykania. Drugi rodzaj ćwiczeń to ćwiczenia wyrównawcze, które służą nauczeniu pacjenta kompensacji deficytów towarzyszących dysfagii i nie wpływają na zmianę czynności połykania. Neurologopeda daje wskazówki pacjentowi oraz uczy go specjalnych manewrów, polegających m.in. na zmianie pozycji głowy podczas połykania. Założeniem tej metody jest zmniejszenie ryzyka aspiracji. Terapia dzieci z zaburzeniami połykania jest dużym wyzwaniem dla neurologopedy. Terapeuta ćwiczy z nimi podstawowe ruchy języka i ułożenie narządów jamy ustnej biorących udział w połykaniu. Następnie uczy wykorzystania tych umiejętności w trakcie przełykania śliny czy spożywania pokarmów lub płynów. O  efektywności terapii dysfagii decyduje dobra współpraca neurologopedy z pacjentem oraz samodzielność i ilość ćwiczeń wykonywanych przez pacjenta pomiędzy zajęciami terapeutycznymi.

Year

Volume

Pages

14-20

Physical description

Contributors

References

Document Type

Publication order reference

Identifiers

YADDA identifier

bwmeta1.element.ceon.element-cec65f75-8d94-33f3-a369-3089f5cb2743
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.