PL
Wprowadzenie: Główny udział w regulacji przepływu powietrza w nosie bierze zastawka nosa. Zapadanie się zastawki nosa prowadzi do niedrożności przewodów nosowych i przez to do obniżenia jakości życia chorych. Obecnie wykorzystuje się kilka technik plastyki zastawki, począwszy od przeszczepów chrząstki po wewnątrznosowe resekcje chrząstki bocznej nosa. W pracy opisano nowy dostęp do wewnątrznosowej plastyki zastawki nosa, tzw. „Technikę Trójkątną” oraz oceniono jej skuteczność i częstość powikłań na przestrzeni dziesięciu lat.
Materiały i metody: Przeprowadzono badanie retrospektywne wśród pacjentów poddanych plastyce zastawki nosa w trzech ośrodkach regionalnych w okresie od stycznia 2004 do maja 2014. W celu oceny poprawy drożności nosa posłużono się subiektywną oceną chorych. W badaniu wzięło udział 24 pacjentów.
Wyniki: Po trzech miesiącach od operacji 19 pacjentów zgłaszało poprawę drożności nosa. U 4 pacjentów wykonano rewizję chirurgiczną. U dwóch z nich utrzymywały się nasilone objawy po drugiej operacji. Obserwacji poddano 10 pacjentów w okresie co najmniej 5 lat (od 5,8 do 10,3 lat), spośród których 9 zgłaszało poprawę samopoczucia i brak lub jedynie minimalną niedrożność po plastyce zastawki nosa w porównaniu z okresem przed zabiegiem. Nie zgłaszano żadnych powikłań.
Dyskusja: „Technika Trójkątna” jest prostą techniką endoskopową przydatną w leczeniu zapadania się zastawki nosa przy braku istotnych chorób współistniejących.