PL
Obecna nazwa Kliniki Otolaryngologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego funkcjonuje najprawdopodobniej od około 30 lat, jednak w swojej prawie stuletniej historii przybierała ona wieloraką postać. Również otorynolaryngologia jako odrębna specjalność kształtowała się przez długie dziesięciolecia. Trzy fundamentalne działy chorób z zakresu otorynolaryngologii, czyli choroby uszu, nosa oraz gardła i krtani, długo funkcjonowały osobno, tylko czasem traktowano je łącznie, a zdarzało się, że włączano do działu chirurgii. Za przykład mogą służyć artykuły zamieszczane w „Gazecie Lekarskiej” w ostatnich dwu dziesięcioleciach XIX wieku. W roku 1883 w dziale chirurgii umieszczono pracę J. Mikulicza nt. „Przyczynki do plastycznej chirurgii nosa”, a w dziale otyjatryja [pisownia oryginalna z czasopisma] pracę T. Heimana „O głuchocie udanej i sposobu rozpoznawania takowej” [1]. W roku 1898 pojawiła się w spisie treści otiatria i laryngologia, a w 1901 również rhinologia [2, 3]. Zmianie w języku polskim ulegała też pisownia każdej części otorynolaryngologii, a szczególnie otologii ‒ otyjatryja (1883), otiatria (1898), otyatrya (1901) czy otjatria [1, 2, 3]. Ta ostatnia znalazła się w pierwotnej nazwie Kliniki.