PL
Tularemia jest rzadką chorobą odzwierzęcą, spowodowaną tlenową, Gram-ujemną pałeczką Francisella tularensis. Do zakażenia człowieka najczęściej dochodzi przypadkowo: drogą przezskórną, przez błony śluzowe, drogą wziewną lub pokarmową. Głównym rezerwuarem pałeczek tularemii są: zające, króliki, myszy i wiewiórki, ulegające zakażeniu po ukłuciu przez zakażone owady (kleszcze, muchy, komary) oraz przez kontakt z zanieczyszczoną glebą lub wodą [1–6]. Wyróżnia się kilka postaci klinicznych tularemii. Manifestacja kliniczna i obraz radiologiczny nie dają jednoznacznego rozpoznania, dlatego niezbędna jest diagnostyka serologiczna i/lub molekularna. Leczenie opiera się na rzadko stosowanych empirycznie antybiotykach (streptomycyna, gentamycyna). Celem niniejszej pracy jest przedstawienie trudności diagnostyczno-terapeutycznych tularemii na przykładzie przebiegu choroby i leczenia młodej pacjentki z limphadenopatią szyjną.