EN
The aim of this work is the evaluation of changes at the shoulder complex in (STS) and the selection of physiotherapeutic techniques which allow for the global changes and let streamline results of more efficient treatment. Fifty eight people at age 24-85 took part in the researches. All of them were cured because of the sydrome of the subacromial tightness between 2004 and 2006. The average time of the incidence was 40 months. Measurements of the range of active mobility were performed at all people. The SFTR method was used. The symmetry of shoulders was evaluated by photogrammetric method and the bioelectric activity of muscles was investigated using superficial electromyography. The efficient treatment should start when sharp aching symptoms have disappeared. It should include the reconstruction of the shoulder joint's stability through learning how properly the head of the shoulder joint should be focused by using PNF method. The efficient treatment should also restore the correct movement and the scapulohumeral rhythm thorough scapular bone's mobility and gradually increase the range of the active mobility. The range of the active mobility should allow for the external rotation which is needed to improve other ranges of movement and finally to rebuild the correct power of muscles.
PL
Celem pracy jest ocena zmian dokonujących się w obrębie kompleksu barkowego w przebiegu ZCP oraz taki dobór technik postępowania fizjoterapeutycznego, który uwzględnia całokształt zmian i pozwoli na optymalizację wyników leczenia usprawniającego. Badaniom poddano 58 osób w wieku od 24 do 85 lat leczonych w okresie od roku 2004 do 2006 z powodu zespołu ciasnoty podbarkowej. Średni czas trwania dolegliwości wynosił 40 miesięcy. U wszystkich badanych wykonano pomiary zakresów ruchomości czynnej metodą SFTR, oceniono symetrię barków metodą fotogrametryczną i zbadano aktywność bioelektryczną mięśni przy użyciu elektromiografii powierzchownej. Postępowanie usprawniające powinno rozpocząć się po ustąpieniu ostrych objawów bólowych. Powinno ono obejmować odtworzenie stabilności stawu ramiennego poprzez naukę poprawnego centrowania głowy kości ramiennej przy zastosowaniu metod PNF, przywrócenie prawidłowych wzorców ruchowych i rytmu łopatkowo-ramiennego poprzez mobilizację łopatki oraz na stopniowym zwiększaniu zakresów ruchomości czynnej ze szczególnym uwzględnieniem rotacji zewnętrznej, bez zwiększenia której nie można uzyskać poprawy pozostałych zakresów ruchu, a w końcowym etapie na odbudowie prawidłowej siły mięśniowej.